H ώρα ήταν περίπου 11.30 βράδυ Σαββατου, όταν περάσαμε την πόρτα του Revenge of Rock, χαμηλά στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, απέναντι από το Πεδίο του Άρεως. Χαμηλός φωτισμός, άδεια τραπέζια και το video wall να παίζει Styx με τον dj στο θρόνο του να φροντίζει ήχο και εικόνα. Η μουσική πολύ δυνατή για τα ανεκπαίδευτα στους σκληρούς ήχους αυτιά μου. Μέσα στο μαγαζί 4-5 όλοι κι όλοι οι πελάτες, σκόρπιοι, άλλοι στο μπαρ κι άλλοι στα τραπέζια. «Μάλλον λάθος βραδιά ήρθα μέσα στον καύσωνα» σκέφτομαι, «θέλει και ο χεβιμεταλάς την παραλία του». Στους τοίχους - καθρέφτες με «μπορντούρα» από σιδερένια καρφιά, ανάμεσά τους μία κιθάρα(ηλεκτρική εννοείται) ,πάνω από το μπαρ σκiτσα των Iron Maiden και των Κiss,πίσω από τον dj ένα κολάζ από εξώφυλλα δίσκων «σκληρών» συγκροτημάτων με το κόκκινο και το μαύρο να επικρατούν. «Δεν έχει κόσμο», λέω στη Βίνια που μας σερβίρει, ενώ το ρολόι μου δείχνει μεσάνυχτα. «Εδώ είναι ακόμη απόγευμα», μου απαντά. «Μετά τη 1 αρχίζει να μαζεύεται κόσμος και πάμε μέχρι το πρωί, μερικές φορές μέχρι και τις 8».
Κατάλαβα τι εννοούσε μετά από μία ώρα περίπου, ενώ στο video wall εναλλάσσονταν ο Gary Moore,οι Whitesnake και ο Alice Cooper live in Athens. Οι πιστοί του σκληρού ροκ άρχισαν να καταφθάνουν όλοι μαζί σαν συνεννοημένοι και να ανταλλάσσουν χαιρετισμούς και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. «Είναι παρέα όλοι», μου λέει η Βίνια, «όταν συχνάζεις στο ίδιο μαγαζί καιρό, θα γνωριστείς με τους υπόλοιπους θαμώνες».
Τα μαύρα t-shirt και τα στενά τζιν επικρατούν ενδυματολογικά. Διαβάζω στις πλάτες συγκροτήματα και slogan.Sepuldeva,Iron Eagle, Unleash your beast... Eγώ λίγο δύσκολο να το εξαπολύσω το κτήνος μου. Οι υπόλοιποι όμως το κάνουν μια χαρά. Άλλος ανεβοκατεβάζει με δύναμη το κεφάλι, άλλος παίζει νοερά κιθάρα. Κόσμος από 25 και πάνω, αλλά έχω μια υποψία ότι υπάρχουν και αρκετοί 40something κρυμμένοι πίσω από τα μαύρα μπλουζάκια τους και τα μακριά μαλλιά -λίγο αραιωμένα στο μέτωπο.
Προσπαθώ να φανταστώ τι δουλειά κάνουν, πώς περνάνε τη μέρα τους, ενώ στον τοίχο στριφογυρίζει μια νεκροκεφαλή από λέιζερ. «Από επαγγέλματα θα βρεις τα πάντα εδώ», μου λέει η Βίνια. «Γιατροί, δικηγόροι, δικοί σας δημοσιογράφοι... κι εμείς που δουλεύουμε εδώ κάτι σπουδάζουμε ή έχουμε τελειώσει». Η ίδια είναι απόφοιτη της ΑΣΚΤ.
Εν τω μεταξύ πέφτει χειροκρότημα από το πλήθος, γιατί στη σκηνή του video wall εμφανίζονται οι θεοί Iron Maiden και ο τύπος με τη νοητή κιθάρα πλησιάζει τα είδωλά του, για να τζαμάρει μαζί τους.
Γνωρίζομαι με τον ιδιοκτήτη του Revenge. Λέγεται Σταμάτης Κορδής, είναι γύρω στα 45 και (άλλη μία έκπληξη) είναι απόστρατος πιλότος της πολεμικής αεροπορίας-μέταλο πάνω, μέταλο κάτω. Το μαγαζί το άνοιξε το 1999, «πιο πολύ για την πάρτι μου», λέει. «Είδα ότι δεν υπήρχε ένα, ας πούμε, κυριλέ μαγαζί να παίζει αυτό το είδος της μουσικής και το αποφάσισα». Heavy και ο ίδιος στην εμφάνιση, μαυροντυμένος με μακριά μαλλιά, μου λέει ότι το ροκ είναι τρόπος ζωής. «Ο ροκάς είναι πιο σκεπτόμενος, πιο ντόμπρος, πιο μάγκας και αμφισβητίας. Και με υψηλό I.Q». Εδώ θα δεις δικηγόρους, γιατρούς (επιβεβαιώνεται η Βίνια) ακόμη και μπάτσους». «Και είναι και πολύ πιο ξηγημένοι, πολύ πιο λαρτζ, κερνάνε συνέχεια, κάνω συλλογή από σφηνάκια».
Ρωτάω τη Βίνια πώς μένει κλασικό τόσα χρόνια το κοινό του heavy metal, ενώ τα μουσικά ρεύματα αλλάζουν και ξεχνιούνται. «Γιατί το λες heavy metal;» με ρωτάει η Βίνια και μου βάζει δύσκολα. «Γιατί πρέπει να αναφερόμαστε μόνο στο heavy metal, θέλω να πω ότι υπάρχουν και φανατικοί που ακούνε thrash metal ή black metal. Το heavy metal απευθύνεται σε πιο ευρύ κοινό και πιο mainstream απ' ό,τι τα άλλα είδη metal».
Aυτή τη δύσκολη ώρα ο άσχετος μιλάει για τον καιρό ή κοιτάει το ρολόι του. Η ώρα είναι 2.30. Το μαγαζί έχει γεμίσει και δεν είναι και λίγα τετραγωνικά (και έχει και καύσωνα). Αφήνω τον κόσμο να «χτυπιέται» στους ρυθμούς του μοναδικού τραγουδιού που αναγνώρισα -Paranoid των Sabbath- και βγαίνω στην Αλεξάνδρας. Μία ωραιότατη ησυχία στη λεωφόρο. Πρώτη φορά μου ακούγεται τόσο ήσυχη.
σχόλια