Ακούω τον επαναληπτικό ήχο της αλυσίδας στο ποδήλατό μου. Μυρίζει πεύκο και χώμα και λίγη βροχή που έρχεται από τη Σαλαμίνα. Aνεβαίνω το βουνό μου. Xαιρετάω τους ανθρώπους που τρέχουν με φόρμες, τους σκύλους που μυρίζουν τα δέντρα, μερικούς φοιτητές με ανία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Aκούω τον επαναληπτικό θόρυβο της ρόδας μου πάνω στο χώμα, ύστερα στην άσφαλτο, ακούω τα αυτοκίνητα να αναπνέουν στο σβέρκο μου. Mετά τον περιφερειακό η πίεση μειώνεται, τα δέντρα πυκνώνουν, μαζί και η ησυχία. Tώρα πιο βαριά τα πετάλια, πιο ελαφρύς εγώ. H ρουτίνα της κάθαρσής μου σε εξέλιξη.
Στο σημείο που αφήνω την άσφαλτο, προς την κορυφή του Υμηττού, είναι σταματημένο ένα αυτοκίνητο με δύο ανθρώπους μέσα, που κοιτούν σιωπηλοί το μεγάλο τσιμεντένιο άνοιγμα της πόλης μπροστά τους. Mετά φιλούνται. Tους προσπερνώ και μπαίνω στο δάσος. Αγαπώ τα δάση. Μέσα τους πάντα νιώθω μικρό αγόρι έτοιμο για περιπέτεια, ο Νίκος που περπατάει στο δάσος, είναι δεν είναι ο λύκος εκεί. Βγαίνοντας στη νότια πλευρά του, βλέπω τη θάλασσα. Ακουμπώ το ποδήλατό μου στους θάμνους, κάθομαι και αφήνομαι. Τώρα όλα μέσα μου αρχίζουν να αλλάζουν, να αμβλύνονται και να συγχωρούνται. Η θάλασσα γυαλίζει παγωμένη στο βάθος, τα σύννεφα τελικά αποφασίζουν πιο νότια διαδρομή και δεν θα βρέξουν, ο ουρανός έχει αρχίσει και σκουραίνει. Μπροστά μου έξι εκατομμύρια άνθρωποι βιώνουν την καθημερινότητά τους, ο ένας δίπλα στον άλλο. Έξι εκατομμύρια λύπες και χαρές, όνειρα και προσδοκίες, μπλεγμένα στο χάος της ανθρώπινης πραγματικότητας. Δεν είμαι μόνος σε αυτό, σκέφτομαι. Είμαστε όλοι μαζί. Γύρω μας τα βουνά μας και οι στιγμές μας που περνάνε ανάμεσά τους. Και στο βάθος πάντα η θάλασσα. Το μυαλό μου απλώνεται επάνω της καθώς εκπνέω βαθιά.
Επιστρέφω καθαρός. Η επόμενη ρουτίνα μου θα εξελιχθεί σε άλλο αστικό παρατηρητήριο, ίσως στην Πετρούπολη, είχα ερωτευθεί μια φορά πάνω στους λόφους της με την Αθήνα να πάλλει τα φώτα των δρόμων της στα πόδια μας, ή στην Άνω Βούλα που είχα φωτογραφίσει τον ήλιο να τρέχει προς τη θάλασσα και τα μεγάλα τάνκερ να μανουβράρουν αργόσυρτα στο Σαρωνικό, ή ακόμη και στο Λυκαβηττό της εφηβείας μας, όπου γελάσαμε και καπνίσαμε στις κοπάνες μας, μαλώσαμε και κλάψαμε και φιλιώσαμε στους έρωτές μας. Θα ανέβω ψηλά να δω ανοιχτό ουρανό και θάλασσα, να επιστρέψω καθαρός και πάλι.
σχόλια