Αντέχεται τελικά η ζωή χωρίς facebook;

Αντέχεται τελικά η ζωή χωρίς facebook; Facebook Twitter
0

☛ Ο Μιχάλης Μιχαήλ αποφάσισε να βγει από το facebook μετά από πολλά χρόνια εξάρτησης.

Και έγραψε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον pοst στο LIFO.gr για όσα κέρδισε, όσα έχασε και όσα ξανακερδίζει.

Να μερικά από τα σχόλια που γράφτηκαν:

ουδεν σχολιον: «Συμφωνώ και επαυξάνω! Έχω κάνει το ίδιο εδώ και 10 μήνες και εξεπλάγην με την αίσθηση της ελευθερίας που κερδίζει κανείς όταν απαλλαγεί πλέον από αυτή την εξάρτηση. Το πρώτο κέρδος: ελεύθερος χρόνος και λιγότερο άγχος. Χρόνος για διάβασμα, για σκέψη και, όσο κι αν φανεί περίεργο, λιγότερος ελέγχος από τον κοινωνικό περίγυρο. Το facebook αναπαράγει την αίσθηση που έχουν όσοι έχουν γνωρίσει την ατμόσφαιρα της επαρχιακής πόλης: όλοι παρακολουθούν και κρίνουν όλους. Και μάλιστα στα πιο προσωπικά και ασήμαντα θέματα. Η απομάκρυνση μοιάζει να είναι το πρώτο βήμα προς την ελευθερία του ατόμου!».

Ψαρόσουπα: «Μην επιστρέψεις, Μιχάλη. Γυμναστική, διάβασμα και ταινίες – να δεις τι όμορφα περνάει η ώρα! Και, φυσικά, χρόνος για φίλους!».

Crazy_Athens: «Ωραίο το κείμενο, αλλά έχω μια απορία: γιατί πρέπει να είναι "όλα ή τίποτα;". Εντάξει, παρασυρόμαστε από τα διάφορα εθιστικά (από facebook μέχρι τηγανητές πατάτες), αλλά υπάρχει και το (μη με βαρέσετε!) μέτρο! Λίγο και καλό! Σου εύχομαι να ξεπεράσεις το κόλλημα και να επιστρέψεις με δικούς σου όρους. Στο κάτω-κάτω, είναι ένα πολύ βολικό εργαλείο (με τις βλακείες του φυσικά). ΥΓ.: Νομίζω ότι μια ένδειξη ότι το παρακάνουμε είναι όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε "Α, να το δείξω στον κόσμο!" για καθετί που ζούμε (με έπιασα να το σκέφτομαι πιο πριν και ανησύχησα, γι' αυτό το λέω)».

La vie en rose: «Ίσως είμαι μειονότητα, αλλά ποτέ δεν κόλλησα με το facebook. Εκτός του ότι το βρίσκω βαρετό, είδα και πολλά άτομα που στην πραγματική ζωή τα θεωρούσα σχετικά φυσιολογικά να χάνουν τον εαυτό τους και να μεταμορφώνονται σε νούμερα. Ποιος νοιάζεται για την καθημερινή (!) σέλφι τους, τις copy paste αμπελοφιλοσοφίες και τα status updates επιπέδου Δημοτικού; Όπως επίσης δεν με ενδιαφέρει το συνεχές ξεκατίνιασμα και η άποψη για όλα. Προσπαθούν όλοι να πείσουν ότι η ζωή τους είναι τέλεια και τι υπέροχα που περνάνε, αλλά καταφέρνουν ακριβώς το αντίθετο. Προσωπικά, όσες φορές έχω περάσει αξέχαστα στη ζωή μου, δεν έχω κοιτάξει λεπτό το κινητό μου και ούτε καν μου έχει περάσει απ' το μυαλό να το γράψω σε status. Όταν περνάς τέλεια, ζεις τη στιγμή, δεν πατάς pause για να το γράψεις. Έχει τύχει να κόψω επαφές με γνωστή μου γιατί πηγαίναμε για καφέ και όλο τσέκαρε το κινητό της ή επέμενε να βγάζουμε παντού φωτογραφίες (συγκλονιστική εμπειρία ο καφές ή το σουβλάκι, πώς να μη βγάλεις φωτογραφία). Και θα βγω έξω, και φωτογραφίες θα βγάλω όταν θελήσω, αλλά δεν βρίσκω και απαραίτητο να τις ανεβάσω στο facebook. Ούτε θεωρώ ότι αν δεν είναι καταγεγραμμένο, δεν συνέβη κιόλας. Δεν υπάρχει λόγος να νιώθει κάποιος ότι οφείλει στο "κοινό" να κάνει update, γιατί ουσιαστικά κανένας δεν ενδιαφέρεται. Τα like τις πιο πολλές περιπτώσεις γίνονται μηχανικά ή, ακόμα χειρότερα, ως μέσο εκβίασης και ανταπόδοσης. Σου κάνω like για να μου κάνεις, τόσο απλά. Πλέον, έχω κρατήσει μόνο άτομα που ξέρω στην πραγματική ζωή και έχω να κάνω status update από το 2012».


Για τα ευκολάκια της (τηλεοπτικής συχνά) μαγειρικής και τη ζημιά που κάνουν έγραψε ο Μιχάλης Μιχαήλ στο προηγούμενο τεύχος μας και η Ξέγνοιαστη Μαρξίστρια σχολίασε: «Πολύ σωστό άρθρο και ωραία η αναγωγή της "ευκολίας" και σε άλλα πράγματα πέρα απ' το φαγητό. Για να επιβεβαιώσω την αντίληψη που έχουν τα παιδιά για το φαγητό, θα φέρω ένα παράδειγμα που μου συνέβη πριν από λίγο καιρό και δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Έβαλα στα παιδιά στην τάξη μου να αναγνωρίσουν ήχους διαφόρων ζώων. Όταν τους είπα πως το ζώο που γλουγλούκιζε είναι η γαλοπούλα, πετάχτηκε ένα πεντάχρονο κοριτσάκι και μου είπε πως η γαλοπούλα δεν είναι ζώο, είναι μαζί με το τυρί στο ψυγείο...». Και ο AlexK πρόσθεσε: «Νομίζω ότι η ελληνική κουζίνα βασίζεται σε λίγα υλικά, υψηλής ποιότητας. Και αυτό το λέω εγώ που ζω στο εξωτερικό και έχω ξεχάσει τη γεύση της ντομάτας και τη γλύκα του πορτοκαλιού. Λίγα υλικά, εύκολη εκτέλεση, γευστικό αποτέλεσμα. Και το junk food κάθε άλλο παρά οικονομικό είναι. Μια πίτσα π.χ. από μια τυχαία πιτσαρία, αν θυμάμαι καλά, πρέπει να κοστίζει 9-10 ευρώ. Με αυτά τα χρήματα έχεις φαγητό για δύο μέρες. Και αν δεν κάνω λάθος, τελευταία, λόγω κρίσης αλλά και τάσης προς το υγιεινό φαγητό, στην Ελλάδα, απ' ό,τι μου λένε τουλάχιστον, πολύς κόσμος αρχίζει να εγκαταλείπει το φαγητό απ' έξω και να εκτιμά το σπιτικό».

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ