Πανελλήνιες, αυτή η «μάστιγα»

Πανελλήνιες, αυτή η «μάστιγα» Facebook Twitter
Είναι η πρώτη γενιά μεταπολιτευτικά που γνωρίζει ότι ακόμα κι αν αριστεύσει, θα είναι δύσκολο να διαπρέψει στη σημερινή Ελλάδα... Φωτο: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
19

 

Τέλη Μαΐου κι ενώ τον ενήλικο πληθυσμό της ταλαίπωρης αυτής χώρας απασχολεί το αν και με ποιους όρους θα υπάρξει, εν τέλει, συμφωνία με τους δανειστές, ώστε να πορευτεί αναλόγως, η μαθητιώσα νεολαία δίνει τον δικό της «νυν υπέρ πάντων» αγώνα με «έπαθλο» βαρύτιμο, μια θέση στον ήλιο των ΑΕΙ. Ένας ψεύτης ήλιος, εν πολλοίς, αφού ακόμα κι αν το ποθούμενο επιτευχθεί, κανείς δεν εγγυάται ότι θα έχει κάποιο αντίκρισμα στην αγορά εργασίας.


Είναι κιόλας μια ιδιαίτερη γενιά αυτή. Είναι η πρώτη μεταπολιτευτικά που ενηλικιώθηκε σε περιβάλλον βαθιάς κρίσης, που είδε τα σχολεία της να υποβαθμίζονται καθημερινά, που σε μεγάλο βαθμό δεν διέθετε καν κάποιες αυτονόητες παλιότερα παροχές, ανέσεις κι ευκολίες. Είδε, αντίθετα, τον ένα ή και τους δύο γονείς στην ανεργία ή στο σκότωμα για ένα κομμάτι ψωμί, τα μεγαλύτερα αδέρφια να βιώνουν αφασία, εκμετάλλευση, αβεβαιότητα ή να ξενιτεύονται μήπως την παλέψουν καλύτερα. Γνωρίζει ότι ακόμα κι αν αριστεύσει, θα είναι δύσκολο να διαπρέψει στη σημερινή Ελλάδα. Κι από κοντά, οι πιο «αλαφροΐσκιωτοι» γονείς και συμμαθητές να καταφεύγουν στις γονυκλισίες και τα καθαγιασμένα Bic της Santa Barbara.

Ακόμα μεγαλύτερο ζητούμενο είναι, βέβαια, το κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον που θα αντιμετωπίσουν οι επιτυχόντες. Το δηλητήριο ήδη το γνωρίζουν καλά, μένει να εφεύρουν το αντίδοτο.


Λογιών «γούρια», φυλαχτά, σταυροκοπήματα και προσευχές παίζανε βέβαια και στα δικά μας, κατά τεκμήριο πολύ πιο ανέμελα χρόνια. Κι αν σπανίζανε οι πολυβιταμινούχες «ντόπες», υπήρχε πάντα η φραπεδιά. Η κρίση ήταν ακόμα επιστημονική φαντασία, όμως ήδη καλλιεργούνταν η εμμονή ότι απαξάπαντες έπρεπε να διαθέτουμε ένα «χαρτί» ΑΕΙ –αν όχι περισσότερα– και ότι όλη αυτή η υπερπαραγωγή πτυχιούχων ήταν περίπου εθνικό καθήκον. Ασχέτως του ότι δήλωνες π.χ. Φιλοσοφική και κατέληγες, βάσει μονάδων, Ποιμαντικό. Όσο για την (πρακτικά συχνά πιο χρήσιμη κιόλας) τεχνική εκπαίδευση, ήδη στα χρόνια των «παχιών αγελάδων» θεωρούνταν ανάρμοστη για αστόπαιδα, αφότου, δε, σκάσανε οι πρώτοι μετανάστες, που αναλάμβαναν συνήθως τεχνικές εργασίες, υποβαθμίστηκε περισσότερο. Γυρίσανε, βέβαια, οι καιροί – αρκετοί υποψήφιοι ΑΕΙ, γόνοι εκείνων των μεταναστών, διαγωνίζονται με την επιπλέον ελπίδα της απόκτησης ιθαγένειας που εξήγγειλε η κυβέρνηση, η οποία έχει επίσης υποσχεθεί ότι του χρόνου θα καταργήσει τις Πανελλήνιες. Είθε, γιατί γκώσαμε πια με τη στείρα παπαγαλία, τον άγριο ανταγωνισμό ως αυτοσκοπό, το χρόνιο «στίγμα» μιας πιθανής αποτυχίας, την οικονομική αφαίμαξη των φροντιστηρίων ήδη από το δημοτικό και τις αμέτρητες εργατοώρες που σπαταλιούνται όχι στην πραγματική παιδεία αλλά σε έναν «πρωταθλητισμό» που κρίνεται κυριολεκτικά στον πόντο. Γιατί, κακά τα ψέματα, μορφωθήκαμε περισσότερο και καλύτερα εκτός σχολείου, παρά όσο σπουδάζαμε.

Με θυμάμαι κι εμένα μια ζωή να δίνω εξετάσεις. Σε βαθμό σιχασιάς. Ήταν, βλέπεις, και η γενιά μου «ματιασμένη»: γραπτές εξετάσεις σε Ε' και Στ' Δημοτικού, εισαγωγικές στο Γυμνάσιο (όπου δίναμε, επιπλέον, κάθε τετράμηνο), έπειτα στο Λύκειο, ύστερα στο Πανεπιστήμιο. Κάθε Μάιο και Ιούνιο η ίδια ιστορία: πίεση μεγατόνων, άγχος διαρκείας, ατέλειωτες ώρες διαβασμάτων και τα πανταχού παρόντα φροντιστήρια –άλλη μια άθλια ελληνική «ιδιαιτερότητα»– να θησαυρίζουν από το υστέρημα των γονιών, που εκλάμβαναν ως προσωπικό στοίχημα την επιτυχία σου. Και η οικογένεια να το φέρει βαρέως που ένας φέρελπις γιος εκπαιδευτικού δεν κατάφερε για λίγες, έστω, μονάδες να περάσει σε κάποιο πρότυπο, δημιουργώντας μου και το σχετικό κόμπλεξ (όποτε ο λόγος για αξιοκρατία, θυμάμαι εκείνο τον στριμμένο γερο-φιλόλογο που επέμενε να με βαθμολογεί σε Έκθεση, Αρχαία και Νέα Ελληνικά με 13άρια κι ας βιοπορίζομαι σήμερα ακριβώς επειδή «το 'χα» σε τέτοια μαθήματα – μετρούσαν βλέπεις τότε στις εισαγωγικές των ΑΕΙ οι βαθμοί Β' και Γ' Λυκείου). Παρατηρώντας, βέβαια, αργότερα τη νοοτροπία και το τουπέ που αποκτούσαν τα προνομιούχα εκείνα «κολεγιόπαιδα», μάλλον στράβωνα παρά ζήλευα!


Πολύς λόγος κι αντίλογος γίνεται για τις αλλαγές Μπαλτά στην παιδεία, ανάμεσά τους η κατάργηση των Πανελληνίων. Διαβάζω διάπυρους λόγους υπέρ της διατήρησης της αριστείας κι ενάντια στον «εξισωτισμό». Ειδικός δεν είμαι να κρίνω και θα συμφωνήσω ότι ο εξισωτισμός λειτουργεί θετικά μόνο προς τα πάνω. Είναι όμως φανερό ότι ο μέχρι τώρα τρόπος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει χρεοκοπήσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αναζητούνται εναλλακτικές που να εξασφαλίζουν καταρχάς ισότητα ευκαιριών. Η ριζική αναβάθμιση της παιδείας, η επαναφορά της ενισχυτικής διδασκαλίας στο σχολείο, η «επιστροφή» της επαγγελματικής εκπαίδευσης, ο εξανθρωπισμός της εξεταστέας ύλης, ο εκσυγχρονισμός της ίδιας της εξεταστικής διαδικασίας είναι τα ζητούμενα. Για να μην πηγαίνει στράφι τόσος μόχθος στην ωραιότερη ηλικία, για να μη βγάζουν τον καρκίνο κι εκείνοι οι έρμοι οι γονείς. Ακόμα μεγαλύτερο ζητούμενο είναι, βέβαια, το κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον που θα αντιμετωπίσουν οι επιτυχόντες. Το δηλητήριο ήδη το γνωρίζουν καλά, μένει να εφεύρουν το αντίδοτο.

19

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένας Αλβανός «λάθρο» εξομολογείται

Ο ελληνικός ρατσισμός / Ένας Αλβανός «λάθρο» εξομολογείται

Η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα και το αντίκτυπό της σε Έλληνες κι Αλβανούς μέσα από τη συγκινητική αυτοβιογραφία του Φατός Ρόσα «Εγώ, ο Λαθρομετανάστης» (εκδ. Ελεύθερος Τύπος), μια μαρτυρία δυνατή που καθηλώνει με την παραστατικότητα, την αμεσότητα και την ευστοχία της
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η αθώωση των αστυνομικών που συμμετείχαν στην εκκένωση του Συντάγματος το '11 έχει πολλές σημασίες

Casus Belli / Γιατί η αθώωση των αστυνομικών που συμμετείχαν στην εκκένωση του Συντάγματος το '11 έχει πολλές σημασίες

Η αθωωτική απόφαση των δεκαοκτώ αστυνομικών που κατηγορούνταν για βιαιότητες κατά την επιχείρηση εκκένωσης της κατειλημμένης πλατείας Συντάγματος τον Ιούλιο του ’11 δεν εξέπληξε κανέναν και απογοήτευσε όποιον τυχόν έλπιζε σε ένα νέο ύφος και ήθος από πλευράς εξουσίας
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tι πρέπει να διδαχτούμε από την περιπέτεια της Ηριάννας και του Περικλή

Casus Belli / Tι πρέπει να διδαχτούμε από την περιπέτεια της Ηριάννας και του Περικλή

Κάθε άνθρωπος που δίκαια διασώζεται από τα νύχια ενός συστήματος εξουσίας βαθιά διεφθαρμένου, αυταρχικού κι ανάλγητου είναι κέρδος για την κοινωνία, αλλά τι θα συμβεί αν στην περίπτωσή της Ηριάννας και του Περικλή βρεθούν κάποιοι λιγότερο νέοι και ωραίοι;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τις εξεγέρσεις δεν τις κάνουνε πάντα οι «διαβασμένοι» κύριε Μακρόν

Casus Belli / Τις εξεγέρσεις δεν τις κάνουνε πάντα οι «διαβασμένοι» κύριε Μακρόν

Το παλιομοδίτικο, δασκαλίστικο κήρυγμα του εκνευρισμένου Γάλλου προέδρου σε νεαρό σπουδαστή που τάχα τον ειρωνεύτηκε αντικατοπτρίζουν απόλυτα το ύφος, το ήθος αλλά και τους μύχιους φόβους της εξουσίας σήμερα διεθνώς
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η προοπτική αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια και ο συντηρητισμός του πολιτικού συστήματος

Casus Belli / Η προοπτική αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια και ο συντηρητισμός του πολιτικού συστήματος

Σκέψεις σχετικά με το επίμαχο νομοσχέδιο αναδοχής για τα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, με αφορμή την 6η Γιορτή Οικογενειών Ουράνιο Τόξο στην Ακαδημία Πλάτωνος
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσο πιθανό είναι το σενάριο ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου;

Casus Belli / Πόσο πιθανό είναι το σενάριο ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου;

Από την κεντρική Αφρική ως την Αραβική χερσόνησο, από την Άπω ως τη Μέση Ανατολή κι από τον Καύκασο ίσαμε τη «δικιά μας» γειτονιά μυρίζει μπαρούτι. Πόσο πιθανός είναι άραγε ένας μεγάλος, τοπικός ή και παγκόσμιος πόλεμος και τι μορφή θα έχει; Κι αν έχει ήδη ξεκινήσει;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μεροληπτεί η ελληνική δικαιοσύνη υπέρ της ακροδεξιάς;

Αρχείο / Μεροληπτεί η ελληνική δικαιοσύνη υπέρ της ακροδεξιάς;

Κρίνουν άραγε οι δικαστές τους κατηγορούμενους για πολιτική βία και τρομοκρατικές ενέργειες ισότιμα κι αντικειμενικά ή ανάλογα, εν πολλοίς, με την ιδεολογική τους προέλευση; Δύο ευαισθητοποιημένοι στα κοινά δικηγόροι και ο πρώην γ.γ. Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταθέτουν την άποψή τους
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μερικές ασυναγώνιστες χοντράδες που έχει πει κατά καιρούς ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Casus Belli / Μερικές ασυναγώνιστες χοντράδες που έχει πει κατά καιρούς ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Ο Τσίπρας έχει επίσης βέβαια κάνει μεγάλες γκάφες, όμως ο Κυριάκος που πλασάρεται ως πιο σπουδαγμένος, πιο εκλεπτυσμένος και πιο σοβαρός τερματίζει το «γκαφόμετρο»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Εξοπλίζοντας εγκληματίες πολέμου: σκέψεις περί «ηθικής» στο εμπόριο όπλων

Casus Belli / Εξοπλίζοντας εγκληματίες πολέμου: σκέψεις περί «ηθικής» στο εμπόριο όπλων

Το να εξοπλίζεις ένα καθεστώς όπως το (θεωρητικά σύμμαχο) σαουδαραβικό, που εμπλέκεται σε εγκλήματα πολέμου στην Υεμένη, είναι κραυγαλέα ανήθικο, έστω κι αν αποδειχθεί καθ΄όλα νόμιμο
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελικά ο «ανώμαλος»;

Casus Belli / Ποιος είναι τελικά ο «ανώμαλος»;

Οι εννέα ομοφυλόφιλοι πολίτες που μήνυσαν τον Καλαβρύτων Αμβρόσιο για κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος καθώς και δημόσια υποκίνηση βίας και μίσους ευελπιστούν σε μια καταδίκη-ανάχωμα στον μισαλλόδοξο λόγο που συχνά διατυπώνουν με περισσή χολή όχι μόνο κάποιοι αφιονισμένοι ρασοφόροι αλλά και η ίδια η επίσημη Εκκλησία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μια «ακτινογραφία» της υπόθεσης του μικρού Αμίρ και μερικά άβολα συμπεράσματα

Στήλες / Μια «ακτινογραφία» της υπόθεσης του μικρού Αμίρ και μερικά άβολα συμπεράσματα

Η «κλεμμένη» σημαία, το φασιστικό χτύπημα, η προπαγάνδα του ψέματος και μια πρωθυπουργική πρωτοβουλία που θα ήταν θαυμάσια αν είχε την ανάλογη συνέχεια και συνέπεια
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ
Περί σεξουαλικής παρενόχλησης, εφηβικού ερωτισμού και άλλων δαιμονίων

Στήλες / Περί σεξουαλικής παρενόχλησης, εφηβικού ερωτισμού και άλλων δαιμονίων

Μερικές ενδεχομένως ανόσιες σκέψεις πάνω στην ερωτική επιθυμία -από την αθωότερη ως την απεχθέστερη εκδοχή της- καθώς και τις κοινωνικές νόρμες με αφορμή το πρόσφατο «Χόλιγουντγκεϊτ»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

10 σχόλια
Εγώ πάλι (που μάλλον είμαι λίγο μεγαλύτερή σας) μπήκα στο πανεπιστήμιο όταν έδινες σε 4 μαθήματα εντελώς άγνωστο κείμενο ( αρχαία, λατινικά, ιστορία, έκθεση) όταν η ύλη ήταν τα πάντα όλα, άρα δεν μπορούσες και να ήθελες να παπαγαλίσεις.Για αυτό νομίζω ότι αυτά που γνωρίζαμε τα γνωρίζαμε καλά. Και φροντιστήριο κάναμε μόνο στην γ΄λυκείου που στην ουσία ήταν έξτρα εξάσκηση. Πιεζόμασταν μόνο για ένα χρόνο και πάλι λιγότερο σε σχέση με σήμερα.
"Με θυμάμαι κι εμένα μια ζωή να δίνω εξετάσεις. Σε βαθμό σιχασιάς. Ήταν, βλέπεις, και η γενιά μου «ματιασμένη»: γραπτές εξετάσεις σε Ε' και Στ' Δημοτικού, εισαγωγικές στο Γυμνάσιο (όπου δίναμε, επιπλέον, κάθε τετράμηνο), έπειτα στο Λύκειο, ύστερα στο Πανεπιστήμιο. Κάθε Μάιο και Ιούνιο η ίδια ιστορία: πίεση μεγατόνων, άγχος διαρκείας, ατέλειωτες ώρες διαβασμάτων και τα πανταχού παρόντα φροντιστήρια –άλλη μια άθλια ελληνική «ιδιαιτερότητα»– να θησαυρίζουν από το υστέρημα των γονιών, που εκλάμβαναν ως προσωπικό στοίχημα την επιτυχία σου. Και η οικογένεια να το φέρει βαρέως που ένας φέρελπις γιος εκπαιδευτικού δεν κατάφερε για λίγες, έστω, μονάδες να περάσει σε κάποιο πρότυπο, δημιουργώντας μου και το σχετικό κόμπλεξ (όποτε ο λόγος για αξιοκρατία, θυμάμαι εκείνο τον στριμμένο γερο-φιλόλογο που επέμενε να με βαθμολογεί σε Έκθεση, Αρχαία και Νέα Ελληνικά με 13άρια κι ας βιοπορίζομαι σήμερα ακριβώς επειδή «το 'χα» σε τέτοια μαθήματα – μετρούσαν βλέπεις τότε στις εισαγωγικές των ΑΕΙ οι βαθμοί Β' και Γ' Λυκείου). Παρατηρώντας, βέβαια, αργότερα τη νοοτροπία και το τουπέ που αποκτούσαν τα προνομιούχα εκείνα «κολεγιόπαιδα», μάλλον στράβωνα παρά ζήλευα!" Ειμαστε στην ιδια γενια!!! Ποσο χαιρομαι που καποιος με καταλαβαινει!!Απο τα χειροτερα συστηματα που περασε η ελληνικη παιδεια...Δε θα ξαναγυριζα ποτε το χρονο πισω εκει....
Καθε σχολη γνωριζει τις διαθεσιμες θεσεις της και μπορει να διεξαγει διαγωνισμο για τηνπληρωση τους.Να διαγωνιζεται οποιος θελει στα μαθηματα που καθοριζει η εκαστοτε σχολη.Οταν ειναι ετοιμος και οπου επιθυμει.
Γενικώς ως κοινωνία έχουμε πρόβλημα οποτε ερχομαστε σε επαφή με την πραγματικότητα.Το πρόβλημα ειναι οτι τα παιδάκια ζουν εντελώς ανεύθυνα 18 χρόνια, με πλασματικούς βαθμους και ξαφνικα ερχεται η αποτυχια. Λογικο να υπάρξει μεγάλο στρες και γενική δυσαρεσκεια.Δεν ειναι κακό να αποτυχει το χαιδεμένο μας 5-6 φορες σε μη καθοριστικες για τη ζωή του εξετάσεις πριν τα 18 του, να ωριμάσει, να αποδεχτει τον εαυτό του και οι γονεις αυτον. Μια τεράστια φουσκα του "καλου μαθητη" σκάει στα 18 και ειναι πολύ σκληρό και άδικο για όλους μα πάνω απ ολα για τους μαθητές.
Θα διαφωνήσω με την κατάργηση των εξετάσεων. Όποιος έχει επαφή με το συγκεκριμένο αντικείμενο ξέρει ότι το μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού σχολείου δεν είναι οι εξετάσεις αλλά το πνεύμα του προγράμματος, της ύλης και των παιδαγωγικών στόχων.Πρώτα πρέπει να λυθούν χρόνια προβλήματα, όπως η επιφανειακή προσέγγιση, η αποσπασματικότητα, ο εθνοκεντρισμός, η υπερβολική ή καλύτερα βασανιστική θεωρητικοποίηση (αυτό από λάτρη της θεωρίας), η καλλιέργεια της ευθυνοφοβίας των μαθητών, η απόσταση από την κοινωνία και τις σύγχρονες εξελίξεις (ισχύουν σε όλες τις βαθμίδες).Όταν αντιμετωπιστούν αυτά, όταν το σχολείο δεν θα είναι βασανιστήριο παπαγαλίας αλλά ένας λειτουργικός και δημιουργικός θεσμός, δεν θα είναι και τόσο πρόβλημα να υποβάλλονται τα παιδιά σε εισαγωγικές εξετάσεις, που έχουν αποδειχτεί και διαχρονικά αδιάβλητες.
Οι εξετάσεις αυτές είναι ένας διαγωνισμός πληρωσης θέσεων. Είναι αναπόφευκτος εφόσον υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός θέσεων, πολύ μικρότερος απ τον αριθμό τον ενδιαφερομένων για τις θέσεις αυτές. Κάτι σαν μουσικές καρέκλες. Ε κάποιοι θα μείνουν όρθιοι. Συνεπώς είτε κανείς διαφωνεί με την ύπαρξη συγκεκριμένων θέσεων και θέλει να υπάρχουν απεριόριστες ή διαφωνεί με τον τρόπο που γίνεται ο διαγωνισμός.Απ τό κείμενο φαίνεται ότι η διαφωνία σας είναι μάλλον στο δεύτερο. Ο διαγωνισμός δηλαδή θα θέλατε να γίνεται διαφορετικά. Ή τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω εγώ με το πτωχόν και καθιστικόν μυαλό που κουβαλάω. Παρότι δεν νομίζω ότι υπάρχουν απόλυτες αλήθειες, και απόλυτες διασφαλίσεις σε κάτι, αυτός ο διαγωνισμός φαίνεται να είναι αδιάβλητος. Και οι εναλλακτικές θα με τρόμαζαν! Το τί μέσο θα έπεφτε για να μπει κανείς, ή μάλλον για να βάλει το παιδί του κανείς, δεν νομίζω να μπορεί να περιγραφεί. Το σύστηματα "Φακελάκι", "Γρηγορόσημο" θα φάνταζαν αξιοκρατικοί διαγωνισμοί - ενώ οι χιλιοτραγουδισμένες Ευνοιοκρατία, Κομματοκρατία καθώς και ο Νεποτισμός θα γνωρίζανε στιγμές δόξας! Άρα, κάποιον διαγωνισμό θα έχουμε. Τρεξίματος ίσως; Χειροτεχνίας; Κάτι άλλο; Ό,τι και νά ναι, θα ναι διαγωνισμός, και ο καθένας απ τους συμμετέχοντες θα προσπαθεί για το καλύτερο αποτέλεσμα. Οκ, πολύ ανταγωνιστικό, αλλά τί να κάνουμε. Είναι η φύση του τέτοια του διαγωνισμού!
Να καταργηθουν οι πανελλήνιες να μπαίνει ο κάθε πικραμένος στα ΑΕΙ να αποκτά ενα ρημάδι πτυχίο να νομίζει οτι κατέκτησε το σύμπαν και όταν έρθει η στιγμή που θα ψάξει να βρεί δουλειά να προσγειώνεται ανώμαλα.Το αρθρο μου θυμίζει τον ΓΑΠ που ως υπουργός ΠΑΙΔΕΙΑΣ με το φοβερό μυαλό του και την διορατικότητα που είχε ηθελε να καταργησει τις πανελλήνιες και να μπει το εθνικό απολυτήριο και βέβαια όσοι ήταν παιδιά καθηγητών ή είχαν προνομιακές σχέσεις με καθηγητές είχαν την είσοδο στα ΑΕΙ στο τσεπάκι.Θα το πω ευθέως.Μακράν οι Πανελλήνιες είναι ίσως το πιο αδιάβλητο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ.Μπορεί να είναι κοπιαστικό,μπορεί ψυχοφθόρο όμως στη ζωή αν δε μοχθήσεις δεν αποκτάς τίποτα.Και η απαξίωση των πτυχίων δεν οφείλεται στις Πανελλήνιες αλλά στους ξεφτίλες υπουργούς που για προεκλογικές σκοπιμότητες τριπλασίασαν τις σχολές και εφεύραν σχολές που ούτε για θυρωρός δεν κάνεις.
οι πανελλήνιες είναι όντως αδιάβλητο σύστημα εισαγωγής. Ξέρεις τι γίνεται όμως στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου ΑΘηνών (Και σε όλες τις ιατρικες της χώρας) με τις μεταγραφές από πανεπιστήμια της Γιουγκοσλαυίας της Ουγγαρίας της Ρουμανίας κλπ; Αστο μην το ψάχνεις ........
Οι παθογένειες καθε σχολής δεν εχουν σχέση με τις πανελλήνιες αλλα με τον πρυτάνη και το συστημα των μεταγραφών.Δεν εχω λόγο να μη σε πιστέψω.
Δηλαδή το ενδεχόμενο να μπορεί να μπαίνει ο κάθε πικραμένος στα ΑΕΙ,αλλά να παίρνει πόδι στο τέλος του πρώτου εξαμήνου εάν δεν έχει περάσει έναν χ αριθμό μαθημάτων δεν το σκεφτόμαστε καν ε;Τις εξετάσεις και το διάβασμα δεν τις γλιτώνει κανείς αλλά δεν έχει νόημα να βασανίζονται έτσι παιδιά 17-18 χρόνων σε μαθήματα που ουδεμία σχέση έχουν με αυτά των ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Ναι, αλλά να έχει προβλεφθεί και τρόπος αντιμετώπισης του καθηγητή-τσεκουριού (τουλάχιστον ένας σε κάθε σχολή), που σε κόβει για χρόνια γιατί...έτσι. Μόνο αυτό φοβάμαι όταν ακούω για κυρώσεις αν δεν έχεις περάσει αριθμό μαθημάτων. Εγώ έχω τελειώσει ΑΕΙ και ενώ είχα περάσει όλα τα μαθήματα στα 4 χρόνια ακριβώς, μία να μην την πω με έκοβε (όχι μόνο εμένα και πολλούς άλλους) συνέχεια από το χειμερινό εξάμηνο του 4ου έτους, τουλάχιστον 6 φορές, ενώ έγραφα, μέχρι που με ένα γύρισμα της τύχης κατάφερα να αλλάξω μάθημα και να πάρω επιτέλους πτυχίο με μια καταπληκτική καθηγήτρια. Αυτή τη γυναίκα όμως θα τη βρίζω όλη μου τη ζωή και είναι ακριβώς ο τύπος καθηγητή που αμαυρώνει την αξιοκρατική διαδικασία που περιγράφεις.
Ωραια ακουγεται η προταση σου.... αλλα υπαρχει ενα μικρο προβληματακι... οι εξετασεις που γινονται εντος των ΑΕΙ και ΤΕΙ μονο αδιαβλητες δεν ειναι.... Παιζει προσωπικη γνωριμια με τους καθηγητες, σκονακι, συνδικαλισμος (κομματικα εγκαθετος θα συμπληρωνα), φοιτητριες που φορανε μινι στα προφορικα, Αληθεια οταν ενας φοιτητης εξεταζεται προφορικα, κρατουνται πρακτικα για τις ερωτησεις και τις απαντησεις που εδωσε? Οτι λεφτα δινεις σε φροντηστιρια, τα 10πλα θα δινεις στους καθηγητες για να μην σε πεταξουν εξω απο την σχολη.
Συμφώνω!Πάλι υπάρχουν κολλήματα.Νομίζω ότι γενικά η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι δομημένη έτσι που ποτέ δεν θα υπάρξει ένας δίκαιος και αποτελεσματικός τρόπος εισαγωγής μαθητών στα πανεπιστήμια.Θα έπρεπε οι αρμόδιοι να ήταν πραγματικά ειδικοί σε τέτοια θέματα και να δουλεύουν τις μεταρριθμίσεις στην εκπαίδευση με μεγαλύτερο ζήλο.Όχι σαν αυτά τα πασαλείματα που κάνουν τις τελευταίες δεκαετίες...
Πολύ σωστά όσα γράφεις. Να προσθέσω και τους απαράδεκτους καθηγητές στο σχολείο που δεν διανοούνται να παραδώσουν μάθημα αφού ''θα τα μάθετε στο φροντιστήριο'', οπότε χαβαλές και χαζολόγημα στην τάξη. Κι αυτοί που δεν έχουν λεφτά για φροντιστήριο δεν μας νοιάζει.Όλο το εκπαιδευτικό σύστημα από όπου και να το πιάσεις βρωμάει. Η ικανότητα αποστήθισης για τις Πανελλήνιες ουδεμία σχέση δεν έχει με την μόρφωση και την παιδεία.
εδώ εσείς θεωρείτε απαγορευτικό κάθε διορισμό στο δημόσιο, καθώς επίσης τους καθηγητές ως ευνοημένους τεμπέληδες, πως θέλετε δηλαδή ο μαθητής να λαμβάνει ουσιαστική μόρφωση στο σχολείο του και να συνεχίζει τις σπουδές του βάσει των ενδιαφερόντων και των ικανοτήτων του, όταν σχολεία συγχωνεύονται, μαθητές αποθηκεύονται στα τμήματα σαν κονσέρβες, κακοπληρωμένοι αναπληρωτές έρχονται και φεύγουν στα μέσα της χρονιάς, υπόλοιπο επιστημονικό προσωπικό στα σχολεία όπως ψυχολόγοι εμφανίζονται καιροσκοπικά μόνο μέσω των 5μηνων, και όταν προσλήψεις εκπαιδευτικών δεν πραγματοποιούνται από το 2008 και τον τελευταίο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, του οποίου οι επιτυχόντες ακόμα περιμένουν
Εγώ που τελείωσα το σχολείο πολύ προ κρίσης (είμαι 30 τώρα) έχω να καταθέσω ότι οι καθηγητές που έκαναν μάθημα τότε ήταν ελάχιστοι, οι υπόλοιποι να μην πω τι έκαναν. Δυστυχώς δεν αξιολογούνταν/νται οπότε ήταν θέμα φιλότιμου αν θα έκαναν τη δουλειά τους, όπως σε όλες τις θέσεις στο δημόσιο. Δεν έχει λοιπόν να κάνει μόνο με τις ελλείψεις, πολύ βασικό θέμα και αυτές εννοείται, αλλά και με την νοοτροπία των περισσότερων καθηγητών να αφήνουν το 'χαμαλίκι' της διδασκαλίας στα φροντιστήρια και αυτοί να αράζουν. Υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις και ακόμα θυμόμαστε τα ονόματα τους αλλά είναι ελάχιστες.
Αυτή τη φορά συμφωνώ απολύτως μαζί σας. Πράγματι είναι μάστιγα ο θεσμός των Πανελληνίων. Υποψιάζομαι όμως ότι διατηρείται διότι στη χώρα του ρουσφετιού και του "μέσου" ο πολίτης πιστεύει ότι είναι τουλάχιστον αξιοκρατικός με την έννοια ότι κερδίζει ο καλύτερος παπαγάλος. Είμαι σίγουρος ότι όλοι βλέπουν το ξεπερασμένο του θεσμού αλλά φοβούνται αυτό που θα τον αντικαταστήσει...