Το τέρας μέσα μας

Το τέρας μέσα μας Facebook Twitter
Δεν λείπουν, φυσικά, οι απαραίτητες ρατσιστικές πινελιές... Τι κι αν ο παιδοκτόνος των Δουνεΐκων Μανώλης Δουρής, ο Παναγιώτης Φραντζής που τεμάχισε τη νεαρή γυναίκα του Ζωή, ο «δράκος» Παπαχρόνης και τόσοι άλλοι απεχθείς δολοφόνοι είναι Έλληνες με τη... βούλα; Φωτο: Menelaos Myrillas / SOOC
9

Είναι μερικές φορές που το μυαλό σταματά μπροστά στην απύθμενη κακία και μοχθηρία που κρύβουν οι πιο φρικαλέες όψεις της ανθρώπινης φύσης. Που η φιλοσοφία, η ποίηση, η τέχνη και τα άλλα λαμπρά επιτεύγματα της ανθρώπινης διάνοιας αδυνατούν να ερμηνεύσουν ή να διαχειριστούν ικανοποιητικά τέτοια φαινόμενα, μην πω ότι φαντάζουν εντελώς μάταια, όπως συνέβη π.χ. με το Ολοκαύτωμα. Που η ψυχολογία σηκώνει τα χέρια ψηλά, η ηθική στέκει αμήχανη, η λογική αυτοακυρώνεται – και είναι αυτό ακριβώς το συναίσθημα που μαζί με τον φόβο του θανάτου γέννησαν τις θρησκείες και τις λοιπές μεταφυσικές αναζητήσεις, παραμένοντας ωστόσο ανικανοποίητο, εφόσον μήτε εκείνες εγγυώνται τη λύτρωση από το ανείπωτο, αντίθετα, χιλιάδες εγκλήματα έγιναν και γίνονται στο όνομα κάποιου δόγματος. Παρότι λίγοι αναλογικά φτάνουμε σε τέτοιο έσχατο σημείο απανθρωπιάς, είμαστε, βλέπεις, πολύ περισσότεροι όσοι θα μπορούσαμε να πράξουμε τα ίδια και χειρότερα, αν το μυαλό μας «θόλωνε» ή αν απλώς απουσίαζαν εκείνοι οι ηθικοί και κοινωνικοί κανόνες που μας αποτρέπουν. Αυτό απέδειξε και το πείραμα του Μίλγκραμ (1963), όπου «καθηγητές» εφάρμοζαν ηλεκτροσόκ σε «μαθητευόμενους», ξεπερνώντας, στην πλειονότητά τους, πρόθυμα τα όρια, αλλά και η βασισμένη σε αντίστοιχο επιστημονικό πείραμα ταινία Το Κύμα (2008), όπου με την κατάλληλη ενθάρρυνση αθώα σχολιαρόπαιδα μεταμορφώνονται σε σαδιστές μελανοχίτωνες μέσα σε λίγες μόνο βδομάδες.

Αν οι ίδιοι άνθρωποι που φρίττουμε με τους αποκεφαλισμούς των τζιχαντιστών του ISIS ζητάμε κεφαλές επί πίνακι, πόσο τελικά διαφέρουμε από εκείνους;


Η είδηση-σοκ που υπερκάλυψε κάθε άλλη τα τελευταία 24ωρα ήταν η άγρια δολοφονία της 4χρονης Άννυ, που ο βιολογικός της πατέρας σκότωσε, τεμάχισε και στη συνέχεια έβρασε με ρύζι και πέταξε στα σκουπίδια. Ως δικαιολογία πρόβαλε την παθολογική του ζήλια για τη φίλη του και μητέρα του παιδιού, που πίστευε, λέει, ότι έκλεβε πολύ από το ενδιαφέρον της για εκείνον. Μια μητέρα που επίσης δεν φαίνεται άμοιρη ευθυνών, αυτά όμως ας τα κρίνει η δικαιοσύνη. Εκείνο που απασχολεί εμένα περισσότερο τόσο σε αυτή, όσο και σε άλλες περιπτώσεις μικρότερων ή μεγαλύτερων εγκλημάτων, είναι η κανιβαλιστική διάθεση με την οποία εμείς, οι κατά τα άλλα αγαθοί, νομοταγείς και φιλήσυχοι πολίτες αντιμετωπίζουμε τους θύτες. «Να τον βιάζουν και να τον βασανίζουν καθημερινά», «να τον γδάρουν ζωντανό», «να τον παλουκώσουν», «να έχει έναν αργό και βασανιστικό θάνατο», «στην κρεμάλα τώρα» είναι μερικά μόνο από τα σχόλια που συνοδεύουν το δημοσίευμα σε ΜΜΕ και κοινωνικά δίκτυα. Και αν τέτοιες παρορμητικές αντιδράσεις δικαιολογεί, τρόπον τινά, η ασύλληπτη κτηνωδία της συγκεκριμένης πράξης, τα ίδια και χειρότερα λέγονται και γράφονται σε πολλές άλλες περιπτώσεις παραβατικών συμπεριφορών, όπως π.χ. συνέβη προ διμήνου με τον 40χρονο παιδεραστή με το βανάκι, που, όσο αποτρόπαια και αν δρούσε, δεν είχε καν απειλήσει κάποια ζωή.

Δεν λείπουν, φυσικά, οι απαραίτητες ρατσιστικές πινελιές: «Βουλγαρόγυφτος είναι το πρεζάκι, τι περίμενες», «γαμώ τις Αλβανίες, τις Βουλγαρίες και τις Ρουμανίες που μας κουβαλήθηκαν εδώ», «κρύβουν την εθνικότητα του φονιά τα ΜΜΕ για να ρίξουν στάχτη στα μάτια (!)» διάβασα σε μερικά σχόλια. Τι κι αν ο παιδοκτόνος της Ερμιόνης Μανώλης Δουρής, ο Παναγιώτης Φραντζής που τεμάχισε τη νεαρή γυναίκα του Ζωή, ο «δράκος» Παπαχρόνης και τόσοι άλλοι απεχθείς δολοφόνοι είναι Έλληνες με τη... βούλα; Για κάποιους φυρόμυαλους ιθαγενείς, το DNA της φυλής είναι καθαγιασμένο, ο «κακός» είναι –πρέπει να είναι– πάντοτε ο ξένος, ο αλλότριος, ο διαφορετικός, η πόρνη, ο χρήστης κ.λπ. Αλλά ούτε για την –τουλάχιστον ανεύθυνη, όμως εδώ δεν κρίνουμε αυτό– μάνα έλειψαν οι ρατσιστικές αλλά και οι μισογύνικες, σεξιστικές εκφράσεις τύπου «κοίτα την τσούλα πόσο προκλητικά στήνεται στον φακό». Τέτοια είναι δυστυχώς η «εκ βαθέων» κουλτούρα μας κι ύστερα ψάχνουμε τι φταίει που ένας στους δέκα Έλληνες ψήφισε Χρυσή Αυγή. Αλλά εδώ είδαμε εγκληματολόγο υπουργό να προαναγγέλλει αυτοδικία κατά υπόδικου (κιόλας).


«Και τι θες να κάνουμε με τους εγκληματίες, να τους χαϊδεύουμε τρυφερά, όλο κατανόηση; Κι αν το θύμα ήταν συγγενής σου;» θα πει κάποιος. Μεγάλα λόγια δεν λέω, ελπίζω ωστόσο να μη φανώ πιο βάρβαρος από εκείνη την Ιρανή μάνα που έσωσε τον φονιά του γιου της από την κρεμάλα με ένα συμβολικό χαστούκι. Εννοείται, τώρα, ότι κάθε εγκληματίας οφείλει να λογοδοτεί για τις πράξεις του και να τιμωρείται ανάλογα. Όμως σε Ελλάδα και Ευρώπη απαγορεύονται δεκαετίες τώρα τα βασανιστήρια και η θανατική ποινή, ακριβώς επειδή η ωμή εκδικητικότητα ούτε σωφρονίζει, ούτε είναι πολιτισμικά συμβατή. Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν οι κοινωνίες μας δίχως νόμους και θεσμούς που να εξασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία τους, τιθασεύοντας, ταυτόχρονα, τα χαμηλότερα ανθρώπινα ένστικτα. Αν οι ίδιοι άνθρωποι που φρίττουμε με τους αποκεφαλισμούς των τζιχαντιστών του ISIS ζητάμε κεφαλές επί πίνακι, πόσο τελικά διαφέρουμε από εκείνους;

9

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένας Αλβανός «λάθρο» εξομολογείται

Ο ελληνικός ρατσισμός / Ένας Αλβανός «λάθρο» εξομολογείται

Η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα και το αντίκτυπό της σε Έλληνες κι Αλβανούς μέσα από τη συγκινητική αυτοβιογραφία του Φατός Ρόσα «Εγώ, ο Λαθρομετανάστης» (εκδ. Ελεύθερος Τύπος), μια μαρτυρία δυνατή που καθηλώνει με την παραστατικότητα, την αμεσότητα και την ευστοχία της
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η αθώωση των αστυνομικών που συμμετείχαν στην εκκένωση του Συντάγματος το '11 έχει πολλές σημασίες

Casus Belli / Γιατί η αθώωση των αστυνομικών που συμμετείχαν στην εκκένωση του Συντάγματος το '11 έχει πολλές σημασίες

Η αθωωτική απόφαση των δεκαοκτώ αστυνομικών που κατηγορούνταν για βιαιότητες κατά την επιχείρηση εκκένωσης της κατειλημμένης πλατείας Συντάγματος τον Ιούλιο του ’11 δεν εξέπληξε κανέναν και απογοήτευσε όποιον τυχόν έλπιζε σε ένα νέο ύφος και ήθος από πλευράς εξουσίας
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tι πρέπει να διδαχτούμε από την περιπέτεια της Ηριάννας και του Περικλή

Casus Belli / Tι πρέπει να διδαχτούμε από την περιπέτεια της Ηριάννας και του Περικλή

Κάθε άνθρωπος που δίκαια διασώζεται από τα νύχια ενός συστήματος εξουσίας βαθιά διεφθαρμένου, αυταρχικού κι ανάλγητου είναι κέρδος για την κοινωνία, αλλά τι θα συμβεί αν στην περίπτωσή της Ηριάννας και του Περικλή βρεθούν κάποιοι λιγότερο νέοι και ωραίοι;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τις εξεγέρσεις δεν τις κάνουνε πάντα οι «διαβασμένοι» κύριε Μακρόν

Casus Belli / Τις εξεγέρσεις δεν τις κάνουνε πάντα οι «διαβασμένοι» κύριε Μακρόν

Το παλιομοδίτικο, δασκαλίστικο κήρυγμα του εκνευρισμένου Γάλλου προέδρου σε νεαρό σπουδαστή που τάχα τον ειρωνεύτηκε αντικατοπτρίζουν απόλυτα το ύφος, το ήθος αλλά και τους μύχιους φόβους της εξουσίας σήμερα διεθνώς
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η προοπτική αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια και ο συντηρητισμός του πολιτικού συστήματος

Casus Belli / Η προοπτική αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια και ο συντηρητισμός του πολιτικού συστήματος

Σκέψεις σχετικά με το επίμαχο νομοσχέδιο αναδοχής για τα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, με αφορμή την 6η Γιορτή Οικογενειών Ουράνιο Τόξο στην Ακαδημία Πλάτωνος
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσο πιθανό είναι το σενάριο ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου;

Casus Belli / Πόσο πιθανό είναι το σενάριο ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου;

Από την κεντρική Αφρική ως την Αραβική χερσόνησο, από την Άπω ως τη Μέση Ανατολή κι από τον Καύκασο ίσαμε τη «δικιά μας» γειτονιά μυρίζει μπαρούτι. Πόσο πιθανός είναι άραγε ένας μεγάλος, τοπικός ή και παγκόσμιος πόλεμος και τι μορφή θα έχει; Κι αν έχει ήδη ξεκινήσει;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μεροληπτεί η ελληνική δικαιοσύνη υπέρ της ακροδεξιάς;

Αρχείο / Μεροληπτεί η ελληνική δικαιοσύνη υπέρ της ακροδεξιάς;

Κρίνουν άραγε οι δικαστές τους κατηγορούμενους για πολιτική βία και τρομοκρατικές ενέργειες ισότιμα κι αντικειμενικά ή ανάλογα, εν πολλοίς, με την ιδεολογική τους προέλευση; Δύο ευαισθητοποιημένοι στα κοινά δικηγόροι και ο πρώην γ.γ. Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταθέτουν την άποψή τους
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μερικές ασυναγώνιστες χοντράδες που έχει πει κατά καιρούς ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Casus Belli / Μερικές ασυναγώνιστες χοντράδες που έχει πει κατά καιρούς ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Ο Τσίπρας έχει επίσης βέβαια κάνει μεγάλες γκάφες, όμως ο Κυριάκος που πλασάρεται ως πιο σπουδαγμένος, πιο εκλεπτυσμένος και πιο σοβαρός τερματίζει το «γκαφόμετρο»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Εξοπλίζοντας εγκληματίες πολέμου: σκέψεις περί «ηθικής» στο εμπόριο όπλων

Casus Belli / Εξοπλίζοντας εγκληματίες πολέμου: σκέψεις περί «ηθικής» στο εμπόριο όπλων

Το να εξοπλίζεις ένα καθεστώς όπως το (θεωρητικά σύμμαχο) σαουδαραβικό, που εμπλέκεται σε εγκλήματα πολέμου στην Υεμένη, είναι κραυγαλέα ανήθικο, έστω κι αν αποδειχθεί καθ΄όλα νόμιμο
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελικά ο «ανώμαλος»;

Casus Belli / Ποιος είναι τελικά ο «ανώμαλος»;

Οι εννέα ομοφυλόφιλοι πολίτες που μήνυσαν τον Καλαβρύτων Αμβρόσιο για κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος καθώς και δημόσια υποκίνηση βίας και μίσους ευελπιστούν σε μια καταδίκη-ανάχωμα στον μισαλλόδοξο λόγο που συχνά διατυπώνουν με περισσή χολή όχι μόνο κάποιοι αφιονισμένοι ρασοφόροι αλλά και η ίδια η επίσημη Εκκλησία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μια «ακτινογραφία» της υπόθεσης του μικρού Αμίρ και μερικά άβολα συμπεράσματα

Στήλες / Μια «ακτινογραφία» της υπόθεσης του μικρού Αμίρ και μερικά άβολα συμπεράσματα

Η «κλεμμένη» σημαία, το φασιστικό χτύπημα, η προπαγάνδα του ψέματος και μια πρωθυπουργική πρωτοβουλία που θα ήταν θαυμάσια αν είχε την ανάλογη συνέχεια και συνέπεια
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ
Περί σεξουαλικής παρενόχλησης, εφηβικού ερωτισμού και άλλων δαιμονίων

Στήλες / Περί σεξουαλικής παρενόχλησης, εφηβικού ερωτισμού και άλλων δαιμονίων

Μερικές ενδεχομένως ανόσιες σκέψεις πάνω στην ερωτική επιθυμία -από την αθωότερη ως την απεχθέστερη εκδοχή της- καθώς και τις κοινωνικές νόρμες με αφορμή το πρόσφατο «Χόλιγουντγκεϊτ»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

6 σχόλια
Ο συσχετισμός με τους τζιχαντιστές θεωρώ ότι είναι άστοχος - εκείνοι σκοτώνουν αθώους ανθρώπους χωρίς λόγο, ο συγκεκριμένος δεν είναι ούτε αθώος ούτε άνθρωπος. Έχασε το δικαίωμα να λέγεται έτσι με αυτό που έκανε. Κατά τα άλλα διαφωνώ με τα βασανιστήρια και με τη θανατική ποινή, κι ας τον θέλω να μην υπάρχει. Δεν έχει λόγο να υπάρχει, όσο για την κοινωνία, θα γλιτώσει από ένα τέρας.Ας πούμε απλά ότι δεν θα στεναχωρηθώ αν μάθω ότι " αυτοκτόνησε" ...
Για άλλη μια φορά ένα εξαιρετικό κείμενο.Δυστυχώς, εκτός της ρατσιστικής πινελιάς (που στην διάσταση που δίνει ο όρος "πρεζάκι" και "πόρνη" δεν είναι απλώς πινελιά αλλά πίνακας ολόκληρος), άρχισε οντως η κουβέντα για θανατική ποινή.Με έκπληξη είδα προχτές σε σάιτ με μεγάλη επισκεψιμότητα εσωτερική άτυπη δημοσκόπηση, στην οποία (σε 1.000 ψήφους) είχε κοντά 70% υπέρ!Όμως, έχω μια ένσταση στην ανάγνωση των αποτελεσμάτων του πειράματος (και όσων ακολούθησαν) του Μίλγκραμ.Λέτε, "ξεπερνούσαν ΠΡΟΘΥΜΑ τα όρια".Δεν είναι ακριβώς έτσι.Το πείραμα ξεκίνησε με την υπόθεση πως ο άνθρωπος είναι διατεθειμένος να εκτελέσει εντολές, ανεξαρτήτως προσωπικών ηθικών φραγμών, φρικαλεότητας και αποτελέσματος, πως οποιαδήποτε πράξη μπορεί να δικαιολογηθεί από την παραδοχή του ανθρώπου πως δέχεται και ακολουθεί τυφλά κάποια αυθεντία σε οποιοδήποτε μονοπάτι της υποδείξει, πιθανότατα για να μην αποσχιστεί από το σύνολο.Δηλαδή, πως η οποιαδήποτε προσωπική διαδικασία σκέψης και αξιολόγησης των πράξεων του υποκειμένου, αναστέλλεται και μπαίνει κάτω από την ανάγκη σε υπακοή της αυθεντίας (του καθηγητή στο παράδειγμα).Δεν είναι τυχαίο πως το βιβλίο που έγραψε μετά ο ίδιος, είχε τίτλο "Obedience to Authority: An Experimental View."Στο βίντεο που υπάρχει, θα δει κανείς συμμετέχοντες να υποφέρουν, να ιδρώνουν, αλλά να εκτελούν τις εντολές κανονικά.Δεν είναι λοιπόν η απουσία των ηθικών ή κοινωνικών κανόνων, αλλά πως οι υποδείξεις της "αυθεντίας", υπερισχύουν της ύπαρξης τους.Ουσιαστικά, η ανάγκη του ανθρώπου να εναρμονιστεί και συμπορευτεί με την μάζα, υπερνικάει την οποιαδήποτε προσωπική και εσωτερική διαδικασία, κάτι που συναντάμε παντού η αλήθεια είναι.Αυτό όμως, μικρή σχέση έχει με τον πολεμοχαρή (φοβισμένο) ανθρωπάκο που ζητάει το κεφάλι του "Δράκου", ενώ δεν υπάρχει καμία εντολή από κάποια αυθεντία στην οποία υπακούει, παρά μόνο ίσως μια "αίσθηση" πως και οι συμπολίτες του (ή έστω ο κύκλος του) συμφωνούν και άρα συμπλέουν στο σκεπτικό του.Το πως φτάνουμε βέβαια το 2015 στην Ελλάδα σε αυτήν την "αίσθηση", έχει πολύ μεγάλη αξία να το δει κανείς.Υγ: Αφορμή για το πείραμα ήταν η κουβέντα που γινόταν εκείνη την εποχή, για το κατά πόσο οι στρατιώτες που βασάνιζαν, το έκαναν με προθυμία ή απλώς εκτελούσαν εντολές.Τρεις μήνες πριν είχε ξεκινήσει η δίκη του Adolf Eichmann.
Σε ευχαριστώ πολύ!Εγώ το κατανοώ... αμέσως αμέσως οποιος είναι υπέρ της θανατικής ποινής... ή μπορεί κάποιος να έχει υπόψην του και άλλα πειράματα και να έχει κάπως διαφορετική άποψη.. ποιος ξέρει. Στο τι και πως διαβάζουν κάποιοι πάντως και εγώ αναρωτιέμαι.Το πιο καλό παράδειγμα είναι η χτεσινή είδηση που αφορά την μάνα της Ζ.Κ.Διάβασε το λινκ της lifo και τα σχόλια.http://www.lifo.gr/now/media/65736τώρα διάβασε και αυτό:http://unfollow.com.gr/web-only/18321-esrΠραγματικά.. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ τι συμβαίνει :/Σε ευχαριστώ και πάλι! :D
Well said, που λένε και στο χωριό μου. Κλασικό σχόλιο σε αυτές τις περιπτώσεις "Είμαι γενικά κατά τις θανατική ποινής ΑΛΛΑ σε τέτοιες περιπτώσεις θα το σκεφτόμουν/είμαι υπέρ κλπ." Φυσικά οι περιπτώσεις που μαζεύονται είναι πολλές οπότε πες μας ότι είσαι υπέρ της θανατικής ποινής να τελειώνουμε. Όταν υπάρχει η θανατική ποινή υπάρχει και ο δήμιος, ας μας εξηγήσουν ποιος θα κάνει αυτή τη δουλειά. Αυτό από μόνο του εγείρει νέο κύκλο ηθικών ζητημάτων. "Κι αν το θύμα ήταν συγγενής σου;" Άλλο κλασικό επιχείρημα που δεν συνάδει, όμως, με το νομικό πολιτισμό μας. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο ο δικαστής δεν είναι συγγενής του θύματος και η δικαιοσύνη είναι ουδέτερη, ανεξάρτητη και ορθολογική. Διαφορετικά πάμε στο δόγμα "οφθαλμός αντί οφθαλμού κλπ.", δηλ. στην αντεκδίκηση και γινόμαστε πιο ζούγκλα από ότι είμαστε. Πολύ καλό το παράδειγμα με το ΙSIS. Στο κάτω κάτω οι άνθρωποι τι κάνουν; Αποδίδουν δικαιοσύνη κατά την άποψη τους με λίγο... πιο αρχαϊκό τρόπο. Όχι; Δεν το κόβω, βέβαια, όλοι αυτοί οι κάφροι που σχολιάζουν όπως σχολιάζουν να κάνουν τη σύνδεση και να προβληματιστούν.
Διαφωνώ κάθετα με αυτά που γράφεις. Οφείλει η κοινωνία να αγανακτεί, να θυμώνει, να εξοργίζεται, να φανατίζεται αν θες μπροστά σε τέτοια ειδεχθέστατα (αυτό το έστω πολύ μου κλότσησε) εγκλήματα. Γιατί αν η κοινωνία, εμείς δηλαδή, συνεχίζουμε να εξοργιζόμαστε και να λυσσάμε για παραδειγματική τιμωρία τέτοιων τεράτων πάει να πει ότι ακόμα δεν έχουμε γίνει τέρατα εμείς οι ίδιοι. Γιατί αν στέκεσαι με ψυχραιμία μπροστά στο τέρας τότε εσύ έχεις αρχίσει και του μοιάζεις και δεν σου φαίνεται και τόσο φοβερό αυτό που έκανε.
το να φανατιζεσαι ειναι ιδιο με το να απευλεθερωνεις το τερας που ολοι κρυβουμε μεσα μας.αντιθετα το να παραμενεις ψυχραιμος μροστα στη φρικη εστω και επιφανειακα δειχνει πολιτισμο και ευγενια.στο τελος πως θα λειτουργουσε το συνοθυλευμα που αποκαλουμε κοινωνια αμα η μεγαλη πλειοψηφια δεν εμενε ψυχραιμη σε καθημερινη βαση