Κατάσταση, très apelpistique

Κατάσταση, très apelpistique Facebook Twitter
Μέσα στη μαυρίλα μια ωραία είδηση: έως το τέλος του Ιουλίου θα αποκαλυφθεί η αποκατεστημένη όψη του Ακροπόλ Παλάς, στην Πατησίων. Η φωτογραφία από τον εξώστη.
7



Παρασκευή απόγευμα, ο ήλιος λάμπει και στο κέντρο γίνεται πανικός /

καλά, όχι σε «όλο» το κέντρο /

αλλά εκεί που συνωστιζόμαστε σαν τα κουνούπια, γιατί κάποια στιγμή αποφασίσαμε ότι η Σταδίου, η Ακαδημίας, ακόμα και η Πανεπιστημίου από τα Προπύλαια και κάτω δεν αξίζουν τον κόπο, επομένως στριμωχνόμαστε στον άξονα Κολωνάκι - Σύνταγμα - Πλάκα /

(και το Κολωνάκι το έβαλα περισσότερο από συνήθεια, κανείς δεν στριμώχνεται πια στο Κολωνάκι) /

έχω τελειώσει τη δουλειά και κατεβαίνω στο Μοναστηράκι, όπου έχω «ανάμεικτα συναισθήματα» κάθε φορά: δεν έχω αποφασίσει μέσα μου αν μου αρέσει αυτός ο καλός/κακός χαμός που γίνεται στην πλατεία όλη την ώρα /

πάντα κάποιοι θα χορεύουν ή θα τραγουδάνε, κάτι γίνεται συνέχεια και ο κόσμος παρακολουθεί, πηγαινοέρχεται ή απλώς περιμένει κάποιο ραντεβού /

όταν έχει ήλιο και είναι Παρασκευή, είναι ωραία, ειδικά τώρα με τους τουρίστες /

κάπως ξεχνιέσαι και γίνεσαι κι εσύ για λίγο τουρίστας στην ίδια σου την πόλη /

από αυτή την άποψη, το Μοναστηράκι είναι η «νέα Ομόνοια», δεδομένου ότι στην κανονική Ομόνοια επικρατεί εδώ και πολλά χρόνια μια νοσηρή ηρεμία /

όμως και στο Μοναστηράκι δεν μπορώ να πω ότι αισθάνομαι ευτυχισμένος/

υπάρχει μια αίσθηση ανεπαίσθητης βρόμας (ακόμα κι όταν οι κάδοι και τα καλαθάκια απορριμμάτων είναι καθαρισμένα) και αισθητικού χάους που οφείλεται κυρίως σε κάποια μαγαζιά, σε μερικά άθλια κτίρια και στη βαρβαρότητα που έχουμε συνηθίσει στις όψεις των ισόγειων καταστημάτων στο τζαμί /

σύμφωνοι, το Μοναστηράκι είχε πάντα αυτό τον «ανατολίτικο» αέρα και κανείς δεν θέλει να γίνει Σεν Ζερμαίν, αλλά, παρ' όλα αυτά, τα περιθώρια βελτίωσης παραμένουν τεράστια /

όμως το σημερινό μου θέμα δεν είναι το Μοναστηράκι: συνεχίζω, λοιπόν, τη βόλτα μου, βρίσκομαι να περπατάω στην οδό Αιόλου με κατεύθυνση την πλατεία Αγίας Ειρήνης /

χωρίς να εντυπωσιάζομαι από το ίδιο το γεγονός, πάνω στον πεζόδρομο είναι παρκαρισμένο κάθετα ένα αυτοκίνητο και καθώς η Αιόλου δεν είναι η Βασιλίσσης Σοφίας, ο κόσμος συνωστίζεται στα περιορισμένα περάσματα για να περάσει απέναντι /

με εντυπωσιάζουν, όμως, δύο άλλα πράγματα: πρώτον, το αυτοκίνητο είναι σταθμευμένο χωρίς αλάρμ (τα αλάρμ, χωρίς να αποτελούν δικαιολογία, δείχνουν έναν ελάχιστο βαθμό ενσυναίσθησης: ξέρω ότι κάνω μαλ..., αλλά προσπαθώ να την κάνω για το μικρότερο δυνατό διάστημα) και, δεύτερον, και πολύ σημαντικότερο, σε απόσταση λίγων δεκάδων μέτρων παρατηρώ ότι υπάρχει «μεικτό κλιμάκιο» από τρεις δημοτικούς κι έναν «κανονικό» αστυνομικό της ΕΛ.ΑΣ. /

έχουν γυρισμένη την πλάτη τους στο συμβάν και απολαμβάνουν το γλυκό ανοιξιάτικο απόγευμα με θέα την Ακρόπολη /

όταν τους επισημαίνω το γεγονός αντιδρούν οι αστυνομικίνες της Δημοτικής, που απολογούνται χλιαρά λέγοντας ότι βρίσκονται εκεί με άλλη αρμοδιότητα (το παρεμπόριο), ενώ ο καθ' ύλην αρμόδιος με κοιτάει με βλέμμα απλανές και κάπως ενοχλημένο /

φυσικά, κανείς δεν κάνει την παραμικρή κίνηση να πάει ως εκεί (μιλάμε για απόσταση 20 μέτρων;) να δει τι συμβαίνει /

σκεφτείτε το ίδιο περιστατικό στο Λονδίνο, στο Παρίσι ή στο Βερολίνο /

το πιο δυσάρεστο στην υπόθεση δεν είναι ότι ο κύριος ή η κυρία που πήγε και πάρκαρε πάνω σε έναν τόσο πολυσύχναστο πεζόδρομο θα το κάνει και θα το ξανακάνει (αφού κανείς δεν τον/την ενόχλησε) αλλά η αδιαφορία αυτών των παιδιών: ίσως γιατί ενδόμυχα θα μπορούσαν να έχουν κάνει το ίδιο και πιθανότατα θα το θεωρούσαν πολύ φυσιολογικό.

Αθήνα
7

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

4 σχόλια
Μα πρωτα πρεπει να αλλαξουμε εμεις.Ποσες φορες βρεθηκαμε στην θεση να μας κοψει κληση ενας αστυνομικος κι εμεις να κανουμε τον τσαμπουκα ή να προσπαθουμε να πουμε ενα σωρο δικαιολογιες,ενω εχουμε νομικα αδικο;Ποσες φορες εχουμε δει κληση στο αυτοκινητο μας και δεν πηγαμε στην τροχαια να διαμαρτυρηθουμε και να μας την σβησουν;Αν δεν ξεκινησουμε αφενος να παραδεχομαστε τις παρανομιες μας και αφετερου να εφαρμοζουμε απο μονοι μας τον ΚΟΚ,οπως και τους υπολοιπους νομους,παντα θα μας φταινε οι αλλοι,πχ ενας αλλος πολιτης που παρανομει ή ενας αστυνομικος που αδιαφορει ή μαλωνει μαζι σου για να σου κοψει κληση.Αλλαζουμε τον κοσμο,αλλαζοντας πρωτα τους εαυτους μας.
Επειδή αποδεδειγμένα ο Ελληνας θελει ακόμα κάτι αιώνες για να αλλάξει, θα βοηθούσε πολύ πχ να του επαιρνε γερανος το όχημα και να πληρωνε 300 ευρω να το ξαναπαρει. Μετα όλοι θα είχαν "παιδεία" να σαι σίγουρος...
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Ελληνικό δημόσιο. Κανείς δεν κάνει σωστά τη δουλειά του. Από ψηλά μέχρι χαμηλά. Θελουν μόνο τους μισθούς. Αν δεν αλλάξει αυτό, η Ελλάδα δε θα αλλάξει ποτέ. Πχ οι λεωφόροι που ανηκουν στην περιφέρεια, Μεσογείων, Ποσειδώνος, Κηφισίας κλπ είναι εδώ και μήνες σαν εγκατελειμένες χωματερες. Οι μισθοί βέβαια πληρώνονται κανονικά.
Ιδιωτική εταιρεία έχει αναλάβει τον καθαρίσμό των λεωφόρων η επιλογή γίνεται με διαγωνισμό πιθανότατα προσπαθούν μ΄αυτον τον τρόπο να ασκήσουν πίεση στην περιφέρεια .
Θα συμφωνήσω με την τελευταία πρόταση, δυστυχώς τέτοια περιστατικά είναι απλά μέρος της καθημερινότητάς μας. Είναι πάντως συνήθειες που εύκολα αλλάζουμε όταν ταξιδεύουμε στο εξωτερικό και πραγματικά πολλές φορές απορώ γιατί είναι τόσο δύσκολο να τις αποβάλουμε από τις δικές μας πόλεις. Από την άλλη ζώ εδώ και κάποια χρόνια μακρυά από την Αθήνα και παρόλο που το άρθρο έχει μία αρνητική νότα εγώ ταξίδεψα ευχάριστα εκεί, από την περιγραφή και μόνο βρέθηκα για λίγο εκεί.