- Στην πραγματικότητα, μεγαλώνοντας, είχα δύο γειτονιές, γιατί όταν ήμουν μικρή μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Πάτρα από την Αθήνα. Ποτέ, όμως, δεν ένιωσα «γειτονιά» μου το μέρος όπου έμενα στην Πάτρα, ίσως λόγω του πείσματος και της αντίδρασής μου στην μετακόμιση – έκλαιγα για μήνες.
- Εκτός από την ομορφιά των Εξαρχείων και του αέρα τους, πιστεύω πως ο λόγος που είμαι τόσο δεμένη συναισθηματικά με την περιοχή είναι επειδή εκεί (σε έναν πεζόδρομο κοντά στην Καλλιδρομίου) μείναμε τελευταία φορά όλοι μαζί ως οικογένεια: μαμά, μπαμπάς, αδερφές. Μετά ο καθένας άρχισε να παίρνει τον δρόμο του.
- Έμενα, λοιπόν, στα Εξάρχεια ως τα 9 μου χρόνια κι επέστρεψα ξανά όταν τελείωσα το σχολείο. Δεν έδωσα Πανελλήνιες γιατί δεν με ενδιέφερε κάποια σχολή καi θεώρησα ότι ήταν ανούσιο να σπαταληθεί τόσος χρόνος και χρήμα για να περάσω απλώς κάπου. Έμεινα έναν χρόνο μόνη μου στο σπίτι όπου μέναμε παλιά ως οικογένεια, μια γκαρσονιέρα 45 τετραγωνικά. Πέρασα έναν γεμάτο χρόνο, στον οποίο χόρτασα την παλιά μου γειτονιά, που τόσο μου είχε λείψει.
Για να καταλάβει κάποιος αμέσως τα Εξάρχεια, θα τον πήγαινα στη Βαλτετσίου, μια βραδιά «αναβρασμού». Θα περιμέναμε να σκάσουν δυο μολότοφ δίπλα μας, να πάρει φωτιά ένας κάδος, οι αστυνομικοί να έρθουν σε σμήνη με τα GLX τους και μετά από δέκα λεπτά πανικού να λειτουργήσουν πάλι όλα κανονικά. Άνθρωποι με μπίρες σε παγκάκια, θερινά σινεμά, μεζεδοπωλεία.
- Πιστεύω πως ένα από τα πράγματα που κάνουν τα Εξάρχεια τόσο ξεχωριστά είναι το πόσο διαφορετικοί άνθρωποι μένουν εκεί. Άνθρωποι από διάφορες χώρες, οικογένειες, πολλοί καλλιτέχνες, γενικότερα άνθρωποι με πολύ ωραία αύρα. Αυτό το διαπιστώνει κανείς αν πάει το Σάββατο στη λαϊκή της Καλλιδρομίου. Τόσοι διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι, τόσα διαφορετικά χρώματα και ιστορίες. Fun fact: στο google earth η δορυφορική φωτογραφία της Καλλιδρομίου έχει τραβηχτεί σε ώρα λαϊκής και είναι εντυπωσιακό να τη βλέπεις από ψηλά.
- Τα Στάχυα, το Ginger Ale, το Αλεξανδρινό και το Luxus έχουν τον καλύτερο καφέ και τα επισκέπτομαι όλα εξίσου συχνά. Για ποτό συνήθως πάω στον Βυσσινόκηπο, στον Κόκκινο Λωτό και στο Τσιν-Τσιν. Για ό,τι ψώνια χρειάζομαι απλώς πηγαίνω μια βόλτα στην Καλλιδρομίου: κρεοπώλης, μανάβης, παντοπώλης, σούπερ μάρκετ, φούρνος. Τα αγαπημένα μου καταστήματα, όμως, είναι τα μικρά μαγαζάκια με βινύλια, second hand ρούχα, μουσικά όργανα, βιβλία. Ό,τι χρειάζομαι είναι σε απόσταση αναπνοής.
Για να καταλάβει κάποιος αμέσως τα Εξάρχεια, θα τον πήγαινα στη Βαλτετσίου, μια βραδιά «αναβρασμού». Θα περιμέναμε να σκάσουν δυο μολότοφ δίπλα μας, να πάρει φωτιά ένας κάδος, οι αστυνομικοί να έρθουν σε σμήνη με τα GLX τους και μετά από δέκα λεπτά πανικού να λειτουργήσουν πάλι όλα κανονικά. Άνθρωποι με μπίρες σε παγκάκια, θερινά σινεμά, μεζεδοπωλεία.
- Θέλω να μιλήσω και για το προποτζίδικο. Πρώτη φορά παραδέχομαι δημοσίως ότι λατρεύω να παίζω «Ξυστό» και «Κίνο». Μια φορά κάθισα αρκετή ώρα στο προποτζίδικο και παρατηρούσα τους ανθρώπους, πόσο αρμονικά συμβιώνουν στον χώρο. Δεν τους ενδιαφέρει το φύλο, η καταγωγή, τίποτα. Κοιτάνε όλοι με τα μάτια καρφωμένα στις οθόνες τα αποτελέσματα και με την ελπίδα ζωγραφισμένη πάνω τους. Το προποτζίδικο της πλατείας είναι σαν ένα κοινωνικό πείραμα. Αν βρεθείτε ποτέ στη γειτονιά, να πάτε. Ποιος ξέρει, μπορεί να φύγετε εκατομμυριούχοι.
- Ένα άλλο σημείο κατατεθέν της πλατείας είναι το ανατρεπτικό της περίπτερο. Είκοσι τέσσερις ώρες ανοιχτό, με προσφορές που δεν έχετε ξαναδεί.
- Είναι γνωστό ότι οι τοίχοι στα Εξάρχεια διακοσμούνται με πάσης φύσεως συνθήματα. Ένα από τα αγαπημένα μου είναι το «Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο στους φασίστες». Χειροκρότησα λίγο από μέσα μου και απέξω μου γελούσα για μισή ώρα.
- Είναι ένας τύπος που τελευταία έβλεπα πολύ συχνά στην πλατεία. Γύρω στα 30, με καταγάλανα μάτια και πολύ ανοιχτά χρώματα, αν και μαυρισμένος από τον ήλιο. Κοιμάται στο έδαφος, ξυπόλυτος και φοράει μόνο μια βερμούδα. Δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ, αλλά μια μέρα ρώτησα μια φίλη μου τι φρούτο είναι αυτό. Μου είπε ότι αυτοαποκαλείται «Βούδας» και θεωρεί πως η πλατεία των Εξαρχείων είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο. Είναι από τη Σουηδία κι έχει έρθει στην Ελλάδα με τα πόδια. Δεν έχει ούτε διαβατήριο, ούτε ταυτότητα, ούτε λεφτά, ούτε τίποτα. Είναι ένας απόλυτα ελεύθερος άνθρωπος. Δεν ζητιανεύει. Ισχυρίζεται πως ό,τι θέλει έρχεται από μόνο του. Και δείχνει αρκετά ευτυχισμένος. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να έχω έναν τέτοιο τρόπο ζωής, αλλά τον θαυμάζω που έχει καταφέρει να ζει ακριβώς όπως θέλει, παρόλο που είναι τελείως κόντρα στα στάνταρ της σύγχρονης κοινωνίας.
- Ένα τραγούδι που έχω συνδέσει με τα Εξάρχεια είναι το «No woman, no cry» του Μπομπ Μάρλεϊ, κυρίως επειδή όταν ήμουν μικρή η αδερφή μου τον άκουγε συνέχεια.
Info: Η Σμαράγδα έχει ξεκινήσει σπουδές πάνω στη μουσική στο Πανεπιστήμιο του Westminster και ηχογραφεί παράλληλα το δεύτερο άλμπουμ της.
σχόλια