Χωρίς κοινωνία

Χωρίς κοινωνία Facebook Twitter
8

Πρώτα έσπασε ο κοινωνικός ιστός. Οι Έλληνες έπαψαν να νιώθουν μέρος ενός συνόλου, – αν και δεν ένιωθαν ποτέ, νομίζω, γνήσια παιδιά αρματολών και κλεφτών.

Όλα στην Ελλάδα προήγαν ανέκαθεν τον εγωισμό και τη διχόνοια: από τις Πόλεις-Κράτη των αρχαίων, μέχρι τους τοπικισμούς του σήμερα. Πίσω από κάθε λόφο, πίσω από κάθε δάσος, κάθε χωριό έστηνε το δικό του πανηγύρι, χόρευε το δικό του τραγούδι, είχε τη δική του γλώσσα. Πας μη συγχωριανός, βάρβαρος. Τα παιδιά μεγάλωσαν μες στην καχυποψία του Άλλου -- του γύφτου και του αλλόφυλου. Αγιασμένη ήταν μόνο η εστία του σπιτιού, οι πολιούχοι, τα ξόανα στο κέντρο της πλατείας.

Οπότε και ο κοινωνικός ιστός, αν υπήρξε ποτέ στη χοάνη της Αθήνας, ήταν μια κουρελού φτενή. Πρόχειρη. Που με την πρώτη ευκαιρία ξηλωνόταν. Στον Εμφύλιο. Και τώρα στον επόμενο εμφύλιο που προετοιμάζεται – τον οικονομικό.

Καθώς τα ψέματα τελειώνουν και η Κρίση αναδεικνύει εκ νέου τις διαφορές, oι ντόπιοι μισούν τους ξένους, οι λευκοί τους μαύρους, οι (oύτως ή άλλως δολοφόνοι) Χρυσαυγίτες την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κ.ο.κ. -- αλλά κορυφαίο μίσος είναι ξανά το ταξικό: οι φτωχοί μισούν και απεχθάνονται τους πλούσιους και οι πλούσιοι μισούν και απεχθάνονται τους φτωχούς. Δεν πρόκειται για την παλιά, καλή καχυποψία, αλλά για κάτι πολύ πιο ορμητικό και υπόκωφο.

Με την αμείλικτη, δολοφονική ψυχρότητα του loner.

Θα περάσουν χρόνια για να δούμε τις παλιές κρυπτογαμίες: τα πλουσιόπαιδα ήδη όλο κι απομακρύνονται, χαίρονται τα προνόμιά τους πίσω από δαφνοστεφείς αυλόγυρους. Έπαψαν να εκδράμουν στα κουτούκια των φτωχών, έπαψαν να κάνουν τους απλούς. Μόνο μια μικρή υποκατηγορία πλουσίων εξακολουθεί να είναι περίβλεπτη, θέλοντας να αγαπιέται σαν φτωχή: οι πλούσιοι που πουλάνε λαϊκισμό στα media, σφαδάζοντας για το δίκιο του κοσμάκη -- μεταξύ επαύλεων και δείπνων με σαπιοκοιλιάδες. Δημοσιογράφοι και πολιτικοί οι περισσότεροι. Αυτή η κατηγορία είναι η ελεεινότερη όλων, γιατί, αντί τουλάχιστον να το βουλώνει, θέλει να αφαιρέσει από τους φτωχούς ακόμα και το τελευταίο τους προνόμιο: τoν τρόπο που αγαπιούνται μεταξύ τους.


Και τα φτωχόπαιδα είναι πάλι φτωχά και πικραμένα και έξαλλα. Ούτε αυτοκινητάρες με δάνειο, ούτε κιμπάρικα ρούχα, ούτε δανεική ντόλτσε βίτα. Ακόμα περισσότερο: ούτε καν η στοιχειώδης αξιοπρέπεια του ανθρώπου που χρειάζεται μια δουλειά κι έναν ορίζοντα. Η άνοιξη είναι πάλι σύντομη και σιωπηλή. Η σύγκριση με τους πλούσιους (μεγεθυμένη από τα φαιδρά πρότυπα) συνθλιπτική.

Οπότε, τώρα, χωρίς κοινωνικό ιστό, χωρίς έστω τη ζέστα ενός κοινού σφαγείου να τους κυκλώνει (ώστε τουλάχιστον να νιώσουν compagnons de misère), οι Έλληνες στέκονται οι μεν απέναντι από τους δε, έτοιμοι πάλι να φαγωθούνε μεταξύ τους.

Αντί να φάνε εκείνους που τους οδήγησαν εδώ.

Ή εκείνους που τους προσκαλούν σε έναν νέο κύκλο απάτης.

________

Σημ.: Το άρθρο αυτό γράφτηκε χτες πριν τη δολοφονία στο Κερατσίνι, για την έντυπη LiFO

www.facebook.com/stathis.tsagar

 

8

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

6 σχόλια
btw δεν μπορω να καταλαβω γιατι πλουσιοι και φτωχοι πρέπει να ειμαστε "μαζί" (μου θυμιζει αυτη την εκστρατεία του "ολοι μαζι" του σκαι); αλλο να εφαρμοζουμε καποιες κοινες παραδοσεις και πολιτιστικές αξίες, αλλα ειλικρινά εχουμε τα ίδια συμφέροντα στο οικονομικό πεδίο; Ειναι η κληρονομική ιδιοκτησία π.χ. από την οποία προκύπτει ο πλούτος τόσο ιερή;σε μια επιφαση προοδευτισμου αυτή η πλουσιοφτωχη ελιτ, αποδόθηκε με συνέπεια και πείσμα σε αποδόμηση οποιοδήποτε συνδετικού ιστού λοιπόν μπορούσε. Σε αυτό το πλαίσιο είδαμε την αποδόμηση συλλογικοτητων ή των κοινών μύθων -μέσω των οποίων σχηματίζονται οι συλλογικότητες - με συστηματικότητα, αφήνοντας ομως ταυτοχρονα ως ιερα και θεσφατα την ιδιοκτήσία των μέσων, τον πλουτο και τις ταξικές διαφορές. Η στάση επομένως αυτή είναι προοδευτική ή υποκρύπτει νεοφεουδαρχία;
Δυστυχώς η συγκρότηση της νεοελληνικής κοινωνίας και οι μετέπειτα εξελίξεις της έγιναν επί τη βάσει των διαφόρων τοποφυλετικών δεσμών με αποτέλεσμα, όταν οι διάφορες μικροκοινωνίες, με τις εκάστοτε πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των, εντάσσονταν σε οργανωμένη μορφή συγκρότησης πολιτείας (Κράτος) , να μη μπορούν να συνυπάρξουν κατά τέτοιο τρόπο, που να αρμόζει σε κράτος Δικαίου.Αντίθετα οι χώρες της λεγομένης Δυτικής Ευρώπης με περισσότερες εθνοφυλετικές κοινωνίες ,λόγω διαφορετικών ιστορικών συνθηκών, η ένταξη τους σε ευρύτερους πολιτειακούς σχηματισμούς (εθνικά κράτη), έγινε επί τη βάσει αφηρημένων εννοιών κυρίως πολιτικών και νομικών ( Πολιτική ισότητα ,Δίκαιο, Κοινωνικά δικαιώματα, Κοινωνικές υποχρεώσεις κ.λ.π.), τις οποίες κάθε επί μέρους μικροκοινωνία τις ενστερνίστηκε και τις εφάρμοσε ουσιαστικά στη πράξη, ώστε να λειτουργήσει η αστική δημοκρατία και η εν γένει αστική κουλτούρα , πράγματα που στην Ελλάδα είναι ακόμη ζητούμενα.Στη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία μπορεί να είχαν υποχωρήσει οι τοποφυλετικοί δεσμοί ,αλλά αναπτύχθηκαν άλλες φυλές με νέους φυλάρχους, συντεχνιακής (κυρίως κομματικής) μορφής που προτάσσουν το ίδιον όφελος και σε συνεργασία με το σύνολο του πολιτικού συστήματος το πετυχαίνουν, καλυπτόμενοι πίσω από μία κατ΄επίφασιν και ασαφή έννοια προοδευτικότητας
απλουστερικο σχόλιο, αν και εχει σημεια αληθειας δεν μπορει να εξηγήσει μεσα απο αυτην την οπτικη, οχι και τοσες λαμπρες της Δυτικης Ευρωπης. Οπως πως ο αντισημητισμος υπηρξε τοσο διαδεδομενος στην Δυτικη Ευρωπη (και ακομα περισσοτερο στην ανατολική), πως κάποιες δεκαδες χιλιαδες δυτικοευρωπαιων ενταχθηκαν στα SS πως πνιγηκε στο αιμα δυο φορες ο κοσμος μεσα στον 20αι. απλουστευτικη και ευκολη οπτικη.