Η Μεγάλη Είδηση

Η Μεγάλη Είδηση Facebook Twitter
33
  • Η Είδηση ήταν αξιόπιστη. Την επανέλαβαν το περασμένο Σάββατο βράδυ στην τηλεόραση τρεις ανώτατοι αξιωματούχοι: Ο θάνατος καταργήθηκε.
  • Ύστερα ψέλναμε όλοι μαζί στην εκκλησία: «θανάτω θάνατον πατήσας». Μάλιστα, μερικά κείμενα (όπως ο Κατηχητικός Λόγος του Ιωάννου Χρυσοστόμου) ήταν επιθετικά, με τσαμπουκά: «Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου Άδη, το νείκος;»
  • Ουδείς;
  • Τι αυταπάτες έχουμε δημιουργήσει και θεσπίσει οι άνθρωποι για να κρύψουμε αυτό που τρέμουμε. Τι κείμενα, έργα τέχνης, ορατόρια και λειτουργίες, εικόνες και αρχιτεκτονήματα – όλα για να ξεφύγουμε από το αδιανόητο, το ασύλληπτο.
  • «Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να αντέξει πολλή πραγματικότητα» γράφει ο Έλιοτ.
  • Άνθρωποι σοβαροί, μορφωμένοι, μου μιλάνε για αστρολογία. Έρχεται το «Άγιον Φως» και η «Αγία Ζώνη» (δύο ιστορικά βεβαιωμένες απάτες) και τις υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού κράτους! (Ε, βέβαια, στη χώρα της απάτης, τι άλλο περίμενες;). Λείψανα και κάρες τζιράρουν εκατομμύρια.
  • Θαυμαστό πλάσμα ο άνθρωπος! Όχι μόνο γιατί από γυμνό, κυνηγημένο ζώο, κατάφερε να εξελιχθεί σε δημιουργό και πλάστη – αλλά γιατί τo κατόρθωσε ακροβατώντας στην άκρη του γκρεμού, αποκρύπτοντας το χάος που τον περιμένει. Πρόσκαιρος, παροδικός, εφήμερος, στοχεύει στο μόνιμο και το αιώνιο. Κι ας το επιτυγχάνει τόσο σπάνια. Επιμένει. Φεύγει αυτός, συνεχίζουν άλλοι. Aυτή η επιμονή μπροστά στη ματαιότητα είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη.
  • Περνάνε τα χρόνια, χάνονται οι γνωστοί και οι φίλοι. Θυμάμαι, παιδί έβλεπα στις εφημερίδες μία μικρή αγγελία με μεγάλο τίτλο: «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ;». Και τότε, βέβαια, δεν είχα ακόμα δικούς μου νεκρούς να τους ψάξω. Αλλά ο τίτλος μου έμεινε, μου έρχεται και μου ξανάρχεται στον νου. Πού να είναι, άραγε, ο ένας, η άλλη, ο τρίτος; Και η προφανής απάντηση: Πουθενά.
  • Τρέχουμε, κοπιάζουμε, εργαζόμαστε, διασκεδάζουμε, φιλονικούμε για πολιτικά ή ποδοσφαιρικά, ερωτευόμαστε, χωρίζουμε – και ξαφνικά μέσα στο πολύβουο σύνολο κάθε τόσο κάποιος εξαφανίζεται. Μερικοί τον κλαίνε για πολύ ή λίγο, κάποιοι τον θυμούνται περισσότερο. Μετά φεύγουν κι αυτοί κι έτσι στο τέλος όλοι τον ξεχνάνε. «Σκιάς όναρ, άνθρωπος...» λέει ο Πίνδαρος.
  • Μακάριοι όσοι πίστεψαν την Είδηση.
33

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

20 σχόλια
Συμφωνα με την Ελληνικη μυθολογια ο Υπνος και ο Θανατος ειναι αδελφια. Βεβαια υπαρχει μια πολυ μεγαλη διαφορα μεταξυ των αδελφων... οταν ο Υπνος σε παιρνει στην αγκαλια του μετα απο λιγο σ' αφηνει να φυγεις, οταν ομως σε παρει στην αγκαλια του ο Θανατος δεν σ' αφηνει να φυγεις ποτε. Οπως και να εχει, αδερφια αγαπημενα ειναι και οι δυο, και δεν νομιζω ο Θανατος να ειναι χειροτερος απο τον αγαπημενο του αδελφο τον Υπνο.
Σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές το όλο ιστορικό της δημιουργίας του΄σύμπαντος έχει ως εξής:-Κατά την χρονική στιγμή της μετατροπής του χάους σε τάξη συνυπήρχαν δύο αντίπαλες θεότητες. Ο Θεός και ο Σατανάς.-Ο Θεός έφτιαξε αυτά που γνωρίζουμε, πλην του Αδάμ και της Εύας.-Ο Σατανάς ζήλεψε την ενέργεια του Θεού και θέλησε να την ναρκοθετήσει. Εφτιαξε, λοιπόν, τον Αδάμ και την Ευα.Τους έκανε θνητούς και άπληστους. Κάτι σαν τα καρκινικά κύτταρα. Τρώνε τα πάντα και μετακομίζουν σε άλλο ζωτικό όργανο. Μέχρι πλήρους (και αυτο-)καταστροφής. Από τότε ο άνθρωπος πολλαπλασιάζεται με απίστευτο ρυθμό και κατατρώει κάθε τμήμα της θεϊκής δημιουργίας ( δάση, νερά, μέταλλα, καύσιμα...) μετατρέποντας τον Παράδεισο σε Κόλαση.Καταλαβαίνω. Μπορεί να προβληθούν επί μέρους αντιρρήσεις,αλλά η συνολική άποψη θα κριθεί θετική.Μόνη λύση (πλην της θνητότητος) ο συνειδητός έλεγχος των γεννήσεων. Ενας απόγονος ανά ζεύγος.Θα απαλλαγούμε από τα καρκινικά κύτταρα των πολυεθνικών και θα ξαναεπιστρέψουμε στον Παράδεισο.
"Άνθρωποι σοβαροί, μορφωμένοι, μου μιλάνε για αστρολογία. Έρχεται το «Άγιον Φως» και η «Αγία Ζώνη» (δύο ιστορικά βεβαιωμένες απάτες) και τις υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού κράτους! (Ε, βέβαια, στη χώρα της απάτης, τι άλλο περίμενες;). Λείψανα και κάρες τζιράρουν εκατομμύρια."Μερικές ακόμα εκφάνσεις του θεοκρατικού μεσαιονισμού που μας διακρίνει.
Χρόνια τώρα σκέφτομαι την αγάπη του Νίκου Δήμου για τη ζωή και το θρήνο του για τη φοβία του για το θάνατο. Από την άλλη, τολμώ να πω ότι μόνο κάποιος που φοβάται και μισεί το θάνατο τόσο πολύ, θα μπορουσε να έχει ένα τόσο αξιόλογο και πολυσχιδές πνευματικό έργο (κατά τη γνώμη μου, βαθύτατα και ειλικρινέστατα ηθικό, με την έννοια ότι καταφάσκει στην αξία Άνθρωπος). Παλαιότερα με ενοχλούσε πολύ που ένας τόσο φιλοσοφημένος άνθρωπος φοβάται ή καλύτερα θλίβεται αναλογιζόμενος το Αναπόφευκτο τέλος μας και τέλος του. Και θα ήταν πολύ βλακώδες εκ μέρους κάποιου να προσπαθήσει να τον... παρηγορήσει, επειδή ο θρήνος του Νίκου για το Αόρατο, δεν είναι μόνο ορθολογικός, όσο και συναισθηματικός, βιωματικός, ζωογόνος. Ο Νίκος Δήμου, όμως δεν είναι απλώς υμνητής της Ζωής και δριμύς κατήγορος του θανάτου. Είναι πρωτίστως ο μανιασμένος εραστής της Ζωής. Και ό,τι δημιουργησε ήταν αποτέλεσμα αυτού τού πάθους του, αυτής του της αφοσίωσης. Ούτε μια στιγμή δεν πρόδωσε τη Ζωή. Την υπηρέτησε με τα ποιήματά του, με το βιβλίο των Γάτων, με τα αφηγήματά του και με τους στοχασμούς τους.Ακόμη και ο οθρολογισμός του (ελπίζω να μου συχωρεθεί αυτή μου η αυθαιρεσία)θα μπορούσε αν αποδοθεί στη ολοκληρωτική του Πίστη προ τη Ζωή, το Φως, τον Ήλιο, το Ερωτικό Κορμί, το Πάθος, την Ποίηση και τη Δημιουργία. (Γιατί με τον ορθολογισμό του μάχεται το ζωντανό θάνατο του ανθρορθόλογου, φανατισμού, του ρατσιμού και της ανελευθερίας.)Εν τέλει ο Νίκος είναι ορκισμένος μαχητής/αρνητής του Άσάλευτου, που λέει ο Ελύτης. Με αυτή του την αποσκευή κυνήγησε το όνειρο της Ζωής, περιπλανήθηκε έξω και μέσα του ως γνήσιος Οδυσσέας, στη θάλασσα της επιστήμης, των αισθήσεων, της μουσικής, της Τέχνης ευρύτερα, αλλά και του Λόγου.Κι είναι ακόμη και τωρα που πλησιάζει τα ογδόντα του ο δρόμος του μακρύς και είναι ακόμη και τώρα η ζωή του τόσο γεμάτη (διαβάστε το "Μιλώντας μ΄ έναν αγανακτισμένο νέο για επαναστάσεις" και θα με καταλάβετε), ώστε ούτε και ο Καβάφης δεν θα τολμούσε να του ψιθυρίσει τρυφερά "αποχαιρέτα την Αλέξανδρεια που χάνεις"...Νίκο, σ΄ ευχαριστούμε για το θάρρος σου.
ΥΓ. Να προσθέσω ότι η θρησκεία ανήκει στον ψυχολογικό χώρο.Για παράδειγμα, μπορώ να ισχυριστώ (με τα ίδια κριτήρια που κρίνετε εσείς τους θρησκευόμενους), ότι όσοι άνδρες ερωτεύονται γυναίκες επιζήμιες γι' αυτούς, είναι θεοπάλαβοι και ανορθολογιστές. Και πρέπει να απολυθούν κι απ' τις δουλειές τους εάν είναι επιστήμονες, διότι πιστεύουν σε πράγματα που δεν αληθεύουν για την ίδια τη γυναίκα τους, και τα ξέρουν, αλλά εθελοτυφλούν.Μην κατακρίνετε με επιστημονικά κριτήρια τις θρησκευτικές ή γενικά πνευματικές πεποιθήσεις των άλλων. Είναι άδικο και άτοπο. Είναι διαφορετικοί χώροι και διαφορετικά χόμπι. Άλλωστε κι η Μόνα Λίζα μάλλον θα έπρεπε να πωλείται $12 (τόσο κάνουν τα υλικά), μια και οι όποιες κριτικές που την ανεβάζουν τόσο πολύ δεν είναι παρά υποκειμενικές βλακείες, right?Άμα αρχίσω να απαριθμώ τις τελείως τρελές και παλαβές προκαταλήψεις των ορθολογιστών (ειδικά όσον αφορά στην τέχνη και στην πολιτική) θα χρειαστώ εγκυκλοπαίδεια.Αφήστε τον κόσμο ήσυχο με τα χόμπι του. Live and let live.
Δεν μπορεί ακόμα κανένας επιστήμονας να εξηγήσει το φαινόμενο quantum entanglement, αν και το έχουν διαπιστώσει. Ο Αϊνστάιν το ονόμασε spooky action και για να εξηγηθεί πρέπει να δεχτούμε ότι υπάρχει και ταχύτητα πολύ μεγαλύτερη απ' αυτήν του φωτός. Κάτι βέβαια που το αποφεύγουμε προς το παρόν διότι άντε τώρα να ξαναγράφεις τη μισή επιστήμη όλη από την αρχή.Επιστήμη και ορθολογισμός ήταν κάποτε το "η γη είναι επίπεδη". Σήμερα μπορούμε να δούμε περισσότερα επειδή έχουμε και δορυφόρους και τρομάζουμε όταν βλέπουμε πράγματα που δεν εξηγούνται με τις σημερινές θεωρίες. Ξέρουμε ακόμα και ότι η θεωρία της σχετικότητας είναι σωστή έως ένα μόνο βαθμό (επειδή προϋποθέτει το άπειρο στις εξισώσεις της, το οποίο δεν υπάρχει στη φύση), οπότε τη δεχόμαστε στο βαθμό των τρεχόντων επιστημονικών εφαρμογών, όπου αποδεικνύεται πρακτικά σωστή.Ο Έλληνας ορθολογιστής βέβαια δεν μπορεί να δεχτεί ότι και η επιστήμη περιέχει πολλά λάθη και σε 100 χρόνια θα είναι πολύ διαφορετική, διότι ο Έλληνας αρέσκεται στο "απόλυτο". Είτε είναι 100% σωστό, είτε 100% λάθος. Μαύρο-άσπρο.Στην ταινία "I am" (ντοκυμαντέρ), παρουσιάζονται πραγματικά πειράματα και παρατηρήσεις μπροστά στα μάτια μας από πραγματικούς επιστήμονες και επώνυμους ανθρώπους, για τα οποία ένας ευέλικτος επιστήμονας θα έλεγε "σωστά είναι, απλά δεν μπορούμε ακόμα να δείξουμε γιατί συμβαίνει αυτό, άλλωστε μπορεί να μην υπάρχει και πρακτική ανάγκη προς το παρόν".Καλό θα είναι και το κίνημα του ορθολογισμού να δεχτεί ότι πρόκειται για μια πορεία με συνεχώς μεταβαλλόμενα συμπεράσματα και ότι έχουμε τα όριά μας ως άνθρωποι (1% μόνο διαφορετικό DNA από κάποια είδη γορίλα), συνεπώς και όρια κατανόησης και ότι αυτά που λέμε σήμερα ως μέγιστη επιστήμη και αλήθεια θα τα βλέπουν μετά από 100 χρόνια και θα λένε "τότε πίστευαν ότι...".Φανταστείτε να μάς επισκεφτούν εξωγήινοι με τετραπλάσιο εγκέφαλο από το δικό μας και όταν δεν θα καταλαβαίνουμε τι λένε, να μάς πουν "δεν μπορείτε διότι ο εγκέφαλος και τα αισθητήριά σας όργανα είναι πολύ περιορισμένα". Μάς χρειάζεται μια τέτοια ψυχρολουσία για να περιορίσουμε και την κριτική μας στα πνευματικά χόμπι της μίας ή της άλλης ομάδας.
Ο ανθρωπος ειναι το μονο ζωο που εχει επιγνωση του θανατου του. Αυτη ειναι και η καταρα του. Για το ΤΙΠΟΤΑ πριν και μετα δεν ξερω.Ξερω ομως οτι ο ανθρωπος ζει σε μια σπαρακτικη μοναξια. Οι επικουριοι δηλωναν οτι " ενας θεος ακομη κι αν υπαρχει, αν δεν εμφανιζεται ποτε, ειναι ανυπαρκτος "Ε, αυτο προσπαθει ο ανθρωπος να εξορκιση. Αδυνατει να δεχτη οτι ολα οσα βλεπει δεν εχουν κανενα σκοπο.Ανακαλυπτει θρησκειες, φιλοφοφιες, λογικες συνεπαγωγες κλπ για να απαντηση ο ιδιος (δεν υπαρχει αλλος) στα γιατι που εβαλε ο ιδιος. Το περιεργο ειναι οτι μερικοι πνιγμενοι που πιανονται απο τα μαλλια τους, τελικα σωζονται (ευτυχουν).Μη με ρωτησετε πως και γιατι. Αυτα τα ξερουν οι νευροφυσιολογοι. (ισως .. )
Κι άλλα πρωτεύοντα έχουν επίγνωση του θανάτου τους, όπως τα δελφίνια και οι χιμπατζήδες.Πρίν πολλά χρόνια την δεκαετία του 80, είχα δεί σε ενα ντοκυμαντέρ τον Κάρλ Σαγκάν να θίγει το ερώτημα, ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ; Είμαστε το μυαλό του σύμπαντος, που προσπαθεί να καταννοήσει τον εαυτό του, πολύ μου άρεσε, κι απο τότε το έχω κρατήσει.
Είναι ένα αιματηρό, άλυτο αίνιγμα η ύπαρξη του Κόσμου μας, μέρος του κόσμου των κόσμων, που δεν το λύνει ούτε η υλιστική ερμηνεία, η οποία με την αναγκαστική χρήση της ατιοκρατικής λογικής, όταν φτάνει στις αυτοαιτίες του θεού ή της ύλης, αρχίζει να αρνείται τον εαυτόν της πιστεύοντας πως η πρώτη αιτία της δημιουργίας ήταν το Μηδέν! (Στ. Χόκινγκ και άλλοι υλιστές).Είναι παράλογες και οι δύο ερμηνείες για την αιτιοκρατική λογική μας, την μόνη που διαθέτουμε. Μόνο η ύπαρξη του Τίποτα δικαιώνει την αιτιοκρατία της λογικής μας. Κι αφού υπάρχει το κάτι του Κόσμου, η ερμηνεία πως αυτός ο Κόσμος έχει δημιουργό φαντάζει λιγότερο παράλογη. Οπότε, προβάλει το πρόσωπο ή το προσωπείο ενός ακατανόητου Δημιουργού που πρέπει να απαντήσει στο ανθρώπινο ερώτημα – υπαρξιακής ανταρσίας ή ερώτημα – παράπονο: “Γιατί τόσος πόνος, δάκρυα και αίμα. Γιατί αυτό το αιματηρό δημιούργημα. Γιατί εκείνο το ελαφάκι, το κάθε ελαφάκι, έπρεπε να φαγωθεί από κείνο το σαρκοφάγο, το κάθε σαρκοφάγο?”
...γιατί ο ορθός λόγος μπορεί να είναι εξίσου με τη θρησκεία αποφυγή του θανάτου. Ως επιθυμία αποφυγής του θανάτου εμφανίστηκε αρχικά στον διαφωτισμό. Και το ότι φεύγουμε έτσι σήμερα με την απόληξη του διαφωτισμού συνδέεται. Αλλά ο ορθός λόγος δεν ήταν και είναι μόνο αυτό, δεν είναι μόνο επιθυμία για Souveränität μετά την απόσυρση του θείου. Είναι και κάτι άλλο, που ανοίγεται στο θάνατο. Όπως και η θρησκεία ενέχει επίσης μια άλλη σχέση με τον θάνατο, που δεν είναι η αφελής εξάλειψη ή υπέρβαση του θανάτου. Εξάλλου χριστιανισμός και ορθός λόγος φιλοσοφικά τουλάχιστον από την εποχή του γερμανικού ιδεαλισμού συνδέονται. Η δυσκολία του να είμαστε άθεοι κάθε άλλο παρά αντιμετωπίζεται με την υπεροχή του ορθού λόγου - ίσα-ίσα μεταμφιέζεται. Η δυσκολία της α-θεϊας και η δυσκολία ενός θανάτου που μένει ανοιχτός μέσα στη ζωή δεν θίγεται καν με αυτόν τον αφελή διαχωρισμό λογικής και μεταφυσικής. Ίσως για να είμαστε πραγματικά άθεοι να πρέπει να σκεφτούμε αλλιώς και τον ορθό λόγο αλλά και την θρησκεία και τις τελετές - όπως η ανάσταση.
το "...γιατί" επεξηγεί το παρακάτω σχόλιο που μάλλον από τεχνικό λάθος παραλήφθηκε:Κύριε Δήμου πραγματικά απορώ τί φιλοσοφία σπουδάσατε εκείνη την εποχή στη Γερμανία. Αν είχατε σπουδάσει στην Αγγλία εμπειρισμό ή αργότερα αναλυτική φιλοσοφία, θα το καταλάβαινα περισσότερο. Ο τρόπος που κατανοείτε τον ορθό λόγο και ο τρόπος με τον οποίο κρίνετε τον μη-ορθό λόγο είναι βρίσκω πέρα για πέρα μη-φιλοσοφικός.
Όταν ο Δήμου διάβαζε φιλοσοφία τα μυαλά της γενιάς του γίνονταν θετικοί επιστήμονες ή μηχανικοί, και σπούδαζαν κατά πλειοψηφία στην Ελλάδα προπτυχιακά. Αυτά που λέτε είναι ψιλά γράμματα για το Δήμου.
Δεν θά'πρεπε να είναι ψιλά γράμματα γιατί από εκείνο το σημείο αρχίζει η σκέψη. Δεν είναι πολλές οι χώρες στις οποίες μπορεί κάποιος με τέτοια επιχειρήματα να περνιέται για διανοούμενος. Διδάσκω στο γερμανικό πανεπιστήμιο, επειδή όμως έχω περάσει από την Ελλάδα, ενοχλούμαι από την απουσία μιας κριτικής κοινότητας στη χώρα αυτή, που επιτρέπει στον καθένα που έχει έναν αρθρωμένο λόγο, να θεωρεί τον εαυτό του στοχαστή.
Θέλουμε να ελέγξουμε το χάος της ζωής με προσευχές, προλήψεις και αστρολογικές προβλέψεις. Θέλουμε να νικήσουμε τον θάνατο με υποσχέσεις θρησκειών για μετέπειτα ζωές. Αλλά αυτό που μας πονάει είναι το πόσο άδικος είναι ο κόσμος. Έτσι δεν επινοήσαμε απλώς συνέχεια της ύπαρξης μετά τον θάνατο, αλλά θέλουμε να συνδυάζεται και με "θεϊκή" δικαιοσύνη. Τόσοι αθώοι υποφέρουν και χάνονται άδικα, ενώ άλλοι εγκληματούν ατιμώρητα, που δεν το αντέχουμε και θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα πάρουν ό,τι αξίζουν σε κάποια άλλη ζωή. Νομίζω ότι γι' αυτό το λόγο πολλοί άνθρωποι πιστεύουν στο υπερφυσικό - δεν είναι μόνο ο φόβος του θανάτου, αλλά και η σκληρή αλήθεια ότι μπορεί όλα να αρχίσουν και να τελειώσουν μέσα στην αδικία.
Κύριε Δήμου παραβλέπετε μάλλον το "Δε φοβάμαι τίποτα δεν ελπίζω τίποτα" είμαι ελεύθερος. Θα μπορούσε ίσως να είναι ένα διαφορετικό μήνυμα της Ανάστασης.
@virtual 9.5.2013 | 13:38[Περί ελευθερίας](http://bit.ly/18vL7K0):―Ήθελα να σας ρωτήσω πόση συμπύκνωση υπάρχει στην έννοια της ελευθερίας στο καζαντζακικό «Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος».―Μμμ… Ναι, υπάρχει συμπύκνωση σαφώς, αλλά…―Αφορά την ατομική ελευθερία.―Σαφώς αφορά την ατομική ελευθερία και σαφώς αφορά το ηρωικό ήθος του Καζαντζάκη. Ο Καζαντζάκης, όπως έχουμε δει και στα βιβλία του, στα μυθιστορήματά του κτλ., την ελευθερία την έβλεπε σαν μία ηρωική πράξη. Σκεφτείτε τον «Καπετάν Μιχάλη» κτλ. Λοιπόν, αυτή η κουβέντα είναι μια, όπως λένε οι Ιταλοί, bella parola, μια ωραία φράση, που όταν τη διαβάζεις λες «μπράβο», ας πούμε, «πολύ σωστό», αλλά στην πράξη δεν νομίζω ότι η ελευθερία είναι το να μη φοβάσαι τίποτα και να μην ελπίζεις τίποτα.Σίγουρα ο άνθρωπος ο πολύ φοβισμένος ή ο άνθρωπος που κρέμεται από κάποια ελπίδα δεν είναι ελεύθερος. Αλλά δεν αρκεί να μη φοβάσαι και να μην ελπίζεις για να είσαι ελεύθερος.Η ελευθερία είναι μία ιδιότητα η οποία κατά τη γνώμη μου καλλιεργείται συνεχώς μέσα στον άνθρωπο γιατί όλοι μας έχουμε την τάση είτε να υποδουλωνόμαστε είτε να υποδουλώνουμε. Δηλαδή βλέπουμε κάτι που μας αρέσει και γινόμαστε οπαδοί του — μπορεί να ’ναι άνθρωπος, μπορεί να είναι ιδέα, μπορεί να είναι δεν ξέρω τι, αλλά ξαφνικά κολλάμε εκεί. Εκεί λοιπόν χάνουμε ένα κομμάτι της ελευθερίας μας. Χάνουμε ένα κομμάτι της ελεύθερης κρίσης μας.Έχω δει πολλές φορές ανθρώπους με τους οποίους συζητάω, οι οποίοι κολλάνε κάπου. Και συζητάς μαζί τους και όταν φτάσεις σ’ αυτό το σημείο, απ, σου λένε, εδώ πέφτει (;) τέλος. Δεν είναι τέλος, δεν μπορείς να πεις «τέλος». Η ελευθερία δεν έχει όριο. Θα ερευνήσεις όλες τις καταστάσεις.Λοιπόν, άρα, ναι μεν, και ο φόβος και η ελπίδα μπορούν να σε κάνουν ανελεύθερο, αλλά δεν αρκεί να μη φοβάσαι και να μην ελπίζεις για να είσαι ελεύθερος. Χρειάζονται κι άλλα πράγματα.Και νομίζω ότι ο Καζαντζάκης εκπροσωπεί ένα είδος ελευθερίας, ηρωικής, κρητικής (ή «κριτικής»;) κτλ., το οποίο είναι σημαντικό, αλλά δεν θα το έβαζα εγώ σαν βασικό είδος ελευθερίας μέσα στη σκέψη της δικής μου «πολιτείας», να το πω έτσι, γιατί μπορεί να είναι κι ένα είδος επιθετικό.