Μία από τις πρώτες ερμηνείες για το «τι είναι έρωτας» την είχα διαβάσει στις αρχές της εφηβείας στο Τάλγκο, ένα μυθιστόρημα του Βασίλη Αλεξάκη που έγινε πολύ της μόδας τη δεκαετία του '80 λόγω της ταινίας Ξαφνικός Έρωτας /
η ηρωίδα (που στην ταινία την υποδυόταν η Μπέτυ Λιβανού), επειδή ήταν φουλ ερωτευμένη, έβρισκε την Αθήνα πολύ όμορφη /
αν θυμάμαι καλά, στεκόταν στην οδό Κοραή, έβλεπε γύρω της κι όλα της φαινόντουσαν καταπληκτικά /
(η καημένη ήταν ΠΟΛΥ ερωτευμένη) /
η οδός Κοραή συγκαταλέγεται στις πρώτες αθηναϊκές αναμνήσεις μου /
ίσως γιατί εκεί κοντά ή ακριβώς εκεί, πριν πεζοδρομηθεί, έκανε τέρμα το «10», το τρόλεϊ της Νέας Σμύρνης και του Παλαιού Φαλήρου /
όταν, λοιπόν, σε μία ηλικία 13 ή 14 εγκαινίασα τις μοναχικές μου εξορμήσεις στο κέντρο, το πρώτο που έβλεπα κατεβαίνοντας από το τρόλεϊ ήταν η οδός Κοραή /
θυμάμαι τις μαλακές, κιτρινο-καφέ θέσεις των τρόλεϊ της εποχής (σίγουρα θα ήταν ρώσικα ή, καλύτερα, σοβιετικά), από δερματίνη ή κάτι τέτοιο /
σχεδόν σκαρφάλωνες για να καθίσεις, καθώς ήταν κάπως ψηλές /
αν καθόμουν ποτέ, αυτό γινόταν μόνο μετά το Σύνταγμα, όταν και άδειαζε σχεδόν ολόκληρο το τρόλεϊ /
θυμάμαι ακόμα πόση ώρα περιμέναμε σε ένα φανάρι της Πανεπιστημίου για να στρίψουμε αριστερά είτε προς την Κοραή είτε (αργότερα, νομίζω) στην Εδουάρδου Λω /
μετά κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο βασικός λόγος που μέναμε μόνο ο οδηγός κι εγώ για το υπόλοιπο της διαδρομής /
είναι καλός δρόμος η Κοραή, με μερικά πολύ ωραία κτίρια, οπότε δεν χρειάζεται να είσαι εντελώς κεραυνοβολημένος για να την εκτιμήσεις /
φαίνεται όμως ότι η Σταδίου, παρά τα σημερινά της χάλια, εμπνέει διαχρονικά /
σε ένα από τα πιο ωραία τραγούδια των Φατμέ έγραφε ο Νίκος Πορτοκάλογου: «το σκοτάδι έγινε μέρα /
πες μου πώς το 'κανες αυτό /
και τα νέον στις βιτρίνες /
γράφουν όλα σ''αγαπώ /
έλα κράτα με απ' τη μέση /
γιατί θ' απογειωθώ /
σκέψου μεσάνυχτα και κάτι /
στη Σταδίου να πετώ» /
αν είστε όμως ερωτευμένοι, υπάρχουν ένα σωρό καταπληκτικές «κρυψώνες» για να υποδεχτείτε την άνοιξη όπως της αξίζει /
ο (επισήμως) απροσπέλαστος λόφος του Αρδηττού αποτελεί μια συγκλονιστική παρακαταθήκη /
μπαίνεις από την Αρχελάου (ο Θεός να ευλογεί τον καλό κύριο που αφήνει πάντα ανοιχτό το πορτάκι) και ανηφορίζεις για το χωμάτινο πέταλο πάνω από τις κερκίδες του Παναθηναϊκού Σταδίου /
εκεί σε περιμένει η πιο ωραία Αθήνα που θα μπορούσες να ζητήσεις / ακόμα καλύτερη και από αυτή της Μπέτυς Λιβανού /
άγνωστους, μυστηριώδεις καρπούς προσφέρει και ο λόφος της Πνύκας, με την πιο άπαιχτη θέα του Παρθενώνα /
αλλά, αν θέλεις πραγματικό μυστήριο, προσπάθησε να χαθείς στα δρομάκια πίσω από το Ναυτικό Νοσοκομείο (δεν είναι πολύ δύσκολο) /
θέλεις δεν θέλεις (που θέλεις), θα «πέσεις» σ' ένα αυτοσχέδιο παρκάκι, όπου βασιλεύουν το σκότος και ο έρωτας (με την ποιητική του διάσταση) /
συγκινήσεις υπόσχεται και η χωμάτινη οδός Παναθηναίων, ανάμεσα στους αρχαιολογικούς χώρους της Ακρόπολης και της Αρχαίας Αγοράς /
από Πλάκα θα ακολουθήσετε την οδό Πολυγνώτου και από Θησείο βρίσκετε την είσοδο στο ύψος του θερινού κινηματογράφου «Θησείον», στην Αποστόλου Παύλου /
δεν μας έμειναν πολλά σε αυτή την πόλη /
αλλά αυτή η άνοιξη θα είναι όλη δική μας.
σχόλια