Νοσταλγία ηγέτη

Νοσταλγία ηγέτη Facebook Twitter
38
  • Κάθομαι σε ένα παγκάκι στο άλσος Καραμανλή στη Φιλοθέη. Στις 6 Μαρτίου, επέτειος θανάτου – 15 χρόνια.
  • Κοιτάω την προτομή του – ψυχρή κι ανέκφραστη. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια είχε γίνει σαν προτομή του εαυτού του, ψυχρός δεν ήταν ποτέ. Παρορμητικός, που προσπαθούσε να δαμάζει τις παρορμήσεις του.
  • Τον προ-δικτατορικό Καραμανλή δεν τον είχα γνωρίσει. Το 1975 με κάλεσε ο Τάκης Λαμπρίας, υφυπουργός Προεδρίας, και μου είπε: «Θέλει να σε γνωρίσει ο Πρόεδρος. Έχει ενθουσιαστεί με το βιβλίο σου, αγοράζει δέκα-δέκα τα αντίτυπα και τα χαρίζει με αφιερώσεις». (Επρόκειτο για τη Δυστυχία του να είσαι Έλληνας).
  • Από τότε, μέχρι τον θάνατό του, έβλεπα αρκετά συχνά τον Καραμανλή. Πότε μόνος, πότε με παρέα, Κυριακή μεσημέρια στου Ψαρόπουλου στη Γλυφάδα ή στον Καραδήμα στην Βαρυμπόμπη, στην Ηρώδου Αττικού, στην Πολιτεία, ή το Πάσχα στην Κέρκυρα. Από τις συναντήσεις αυτές προέκυψαν πολλές σκέψεις και πολλά ανέκδοτα (τα έχω καταγράψει αλλού).
  • Δεν ήταν ενδιαφέρων συνομιλητής – τα τελευταία χρόνια μάλιστα επαναλαμβανόταν αφόρητα. Δεν ήταν ιδιαίτερα καλλιεργημένος – αλλά επιζητούσε τη συντροφιά των πιο δημιουργικών ανθρώπων, και εκεί μεταμορφωνόταν σε ακροατή. Υπήρχαν γεύματα που άνοιγε το στόμα του μόνο μία φορά – για να κηρύξει τη λήξη. Αλλά παρακολουθούσε με προσοχή (όλο ένταση, λόγω της βαρηκοΐας του) τις κουβέντες του Χορν, του Χατζιδάκι, του Μινωτή, του Κουν.
  • Ποιος ήταν ο πυρήνας της προσωπικότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή; Νομίζω πως θεμέλιό της ήταν μία ακατάβλητη, παντοδύναμη βούληση. Απόλυτα στοχευμένη, χωρίς παρεκκλίσεις και παρεμβολές. Σίγουρα, πίσω από τη βούληση υπήρχε μια ισχυρή φιλοδοξία. Αλλά ήταν τόση η προσήλωση στο έργο του, που του συγχωρούσες ακόμα και την αυταρέσκεια.
  • Αυτή η ποιότητα θέλησης είναι κάτι που δεν έχω ξανασυναντήσει σε  Έλληνα πολιτικό. Φιλόδοξοι είναι πολλοί, ικανοί μερικοί – αλλά απόλυτη συγκέντρωση, 100% δόσιμο στον στόχο, ουδείς. Αυτή η –έστω μονοκόμματη– προσήλωση χαρακτηρίζει τους ηγέτες. Και ο Καραμανλής ήταν ηγέτης. Ακόμα και αυτοί που δεν συμμερίζονταν τις απόψεις του, το αναγνώριζαν.
  • Εκεί, καθισμένος στο παγκάκι, κοιτώντας τον ανδριάντα, ένιωσα νοσταλγία. Πολλές φορές είχα διαφωνήσει μαζί του, ελάχιστες τον ψήφισα (και το ήξερε), αλλά τώρα τον έβλεπα όπως ο ναυαγός τον ναυαγοσώστη. Δεν νοσταλγούσα την πολιτική του, αλλά την παρουσία του. Ανάμεσα στους μικρομεσαίους πολιτικούς μας θα ήταν ένα πρώτο ανάστημα – για να πει τα όχι που χρειαζόμαστε και να εφαρμόσει τα ναι.
38

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

16 σχόλια
Δε λέω ότι δεν έκανε πολλά καλά ο κ. Καραμανλής, αλλά ο κ. Δήμου θα έπρεπε να αναφέρει ότι, την εποχή του κ. Καραμανλή, στην Ελλάδα ασκούσαν (αφέθηκαν να ασκούν) εξουσία οι χωροφύλακες και οι παπάδες και ότι έκρυβες την εφημερίδα σου.
Εκτός απο μεγάλος ηγέτης, ήταν και μεγάλος μάγος, κατάφερε να κάνει τα δένδρα να ψηφίσουν, άξιος.!!!Να φτιάξουμε ένα αεροδρόμιο, και να το ονομάσουμε ΕL. KARAMANLIS.Y.Γ - Κύριε Δήμου προς τι η σύγκριση των μεγάλων Ελλήνων πολιτικών, με τους σημερινούς, μήπως τα ίδια δεν συμβαίνουν καιστον υπόλοιπο κόσμο; Η Ελλάδα έχει να προτοτυπήσει απο την εποχή των Πτολεμαίων, απο τότε ακολουθεί την πορεία που της καθορίζουν οι ιδιοκτήτες της, και οι ιθαγενείς ψηφίζουν αυτόν που τους δίνει τις περισσότερες ψευδαισθήσεις.
[Ραφαηλίδης για Καραμανλή](http://youtu.be/gwCdLR-Ukss): η εξαιρετικά αρνητική άποψη του Βασίλη Ραφαηλίδη για την προμεταπολιτευτική περίοδο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Απόσπασμα από ντοκυμαντέρ του Δημήτρη Κολλάτου: [Κωνσταντίνος Καραμανλής, Εθνάρχης ή Προδότης](http://youtu.be/tibnVbkpULU).
Αυτή η θανατομανία να εξυμνούμε όλους τους νεκρούς ανίκανους της χώρας μόνο στην Ελλάδα την έχω συναντήσει. Πάω στοίχημα, σε 40 χρόνια από τώρα όταν ο Παπανδρέου θα έχει ψοφήσει κι αυτός, θα βεί κάποιος "ρομαντικός" συγγραφέας να αναπολεί τις όμορφες στιγμές που ο Παπανδρέου έτρωγε τούμπες με το ποδήλατο...
Ποια θανατομανία; Εξυμνεί κανείς τον Βούλγαρη (ή Τζουμπέ), τον Δεληγιώργη, τον Ντίνο Τσαλδάρη; Οι μόνοι που (δικαίως) εξυμνούνται είναι Καποδίστριας, Τρικούπης, Βενιζέλος (ΕΛ) και Καραμανλής. Για 200 χρόνια, λίγοι πέφτουν!
Εφηβος παρακολουθούσα τότε τον Ανδρέα στις προεκλογικές συγκεντρώσεις να γλύφει ως συνήθως το κοινό του απαντώντας στα συνθήματα του πλήθους με τις γνωστές αβανταδόρικες ατάκες.Βλέπω ταυτόχρονα τον Καραμανλή -το '77- να τον επευφημεί συνεχώς το πλήθος στη Θεσσαλονίκη και απ το μπαλκόνι να τους απευθύνει το "άει στην οργή επιτέλους" καθώς σκέπαζαν την φωνή του τη στιγμή που προσπαθούσε να μιλήσει για το κυβερνητικό έργο.
Ισως να ξεχναω με τον καιρο τα λογια και τις πραξεις του Κωνσταντινου Καραμανλη, υπαρχει ομως κατι που οσος καιρος και να περασει δεν μπορω να το ξεχασω με τιποτα... Τα φρύδια του! Αν τα ειχε κανει κοτσιδες σιγουρα θα ξεπερνουσε και την Ραπουντζέλ του παραμυθιου. Βεβαια εκτος απο τα φρυδια ο πολτικος του σημερα χρειαζεται και... -κατι αλλο-, πραγμα που δυστυχως οι σημερινοι πολιτικοι απ οτι φαινεται... απλα δεν εχουν.
Κι ο καϋμένος ο Αδόλφος... τέκνο της εποχής του ήταν μη τον κατακρίνετε.... Έργα οδικά και οικοδομικά έκανε κι ο Χίτλερ και την ανεργία μείωσε και εθνικά εδάφη (πριν τον πόλεμο) επανέφερε και υλικές και οικονομικές παροχές έδωσε και την βιομηχανία στήριξε... Ντροπή να τον κατηγορούμεκαι για τους Χάνους των Μογγόλων φταίει η καρ...λα η νομαδική κοινωνική δομή....αλλά ξεχνάμε ότι έδωσε ώθηση στην αρχιτεκτονική, την ζωγραφική την μεταλλοτεχνία, εισήγαγε το χαρτονόμισμα στις δυτικές περιοχές, τις σφραγίδες μελανιού για την εγκυρότητα των εγγράφων, και πόσα χρόνια ειρήνευσης από την Συρία ώς την Κεντρική Ασία....Τηρουμένων των αναλογιών φρόντισε κι ο 'Εθνάρχης' για την βελτίωση του ήθους, της παιδείας, της κοινωνίας, της δημοκρατίας, των θεσμών...Εμπόδισε τον αυταρχισμό, την μετανάστευση, έφτιαξε υποδομές, βαρειά βιομηχανία, επέλυσε εθνικά θέματα, και πολλά ωραία.Να βάλω κι ένα κουΐζ:Ποιός άφησε τους χουντικούς νόμους να ισχύουν στην Μεταπολίτευση; Λύση: Ο ΚΚΚαι ποιός ωρυόταν για την κατάργησή τους αλλά τους εφάρμοσε πρώτος, μιας και δεν καταργήθηκαν και τους βρήκε εν ισχύ το 1981;λύση: Ο ΑΓΠΚαι κάτι τελυταίο μιας κι έχουμε κολλητηλίκια με του Υπερβορείους. Ο Μέρτενς θυμίζει σε κανέναν τίποτε; (έλα μωρέ τώρα... λασπολογίες...)
Ο πρώτος Καραμανλής ήταν ένα προϊόν της εποχής του. Ήδη όμως δυναμικός - και ο μόνος που τόλμησε ρήξη με το Παλάτι.Ο δεύτερος, της Μεταπολίτευσης, διαμόρφωσε την εποχή του. Του οφείλουμε τα θεμέλια της νεότερης (και μόνης) δημοκρατίας μας.
Η γειτονιά μας ήταν όλη κι όλη ένας δρομίσκος, ανάμεσα στη ρεματιά και στα πάνω καπνοχώραφα, που ουδέποτε τολμήσαμε να υπερβούμε, γιατί επί χρόνια σερνότανε στη συνοικία ο εφιάλτης τού παιδιού της κυρά-Μαρίκας, που είχε χαθεί (και όταν κάποτε της το επέστρεψε η αστυνομία, δεν ήταν πια παιδί που μιλούσε, παρά αγρίμι που γρύλλιζε από τη μύτη...). Όλα αυτά ξεχάστηκανε σαν ακούσαμε και είδαμε το ελικοφόρο αεροπλανάκι να κάνει κύκλους πάνω από τη μικρή μας πόλη, ρίχνοντας χιλιάδες τών χιλιάδων μικρά άσπρα εκτυφλωτικά τετραγωνάκια, άλλα υπέρ κι άλλα κατά του βασιλιά. Τα πρώτα πέσανε στην απρόσιτη ρεματιά, τα άλλα, ψηλά στα καπνοχώραφα, και τα πιο πολλά, ακόμα παραπάνω. Εκεί σμίξαμε για πρώτη φορά με τα αγριωπά παιδιά, που τώρα, κι αυτά αλαφιασμένα, παρατήσανε το βελόνιασμα του καπνού και τρέχανε μαζί μας, ακολουθώντας τα χιλιάδες άσπρα εκτυφλωτικά τετραγωνάκια... Κάπου κάπου, πέφτανε και μερικά άσχετα με το δημοψήφισμα χαρτιά, με μια φωτογραφία κι ένα όνομα από κάτω, χωρίς το παραμικρό σχόλιο. Αυτά είχανε για εμάς ιδιαίτερη... συλλεκτική αξία, καθώς αναλογούσαν ένα στα πεντακόσια ή και στα χίλια. Ήτανε η... προτομή κάποιου γραβατωμένου που τον λέγανε Κωνσταντίνο Καραμανλή, και από τύχη έπεσε στη γειτονιά μας κατά σμήνη! Από τη χαρά μας εμείς (αλλά και για να την σπάσουμε στα αγριωπά παιδιά που αφήσανε το βελόνιασμα άδικα, αφού δέκα καραμανλήδες είχανε μαζέψανε όλους κι όλους), κάναμε μια πομπή κι ολημερίς ανεβοκατεβαίναμε στα καπνοχώραφα, διαδηλώνοντας επί ώρες και ώρες την τύχη μας και ουρλιάζοντας με πάθος: Κα-ρα-μανλής! Κα-ρα-μανλής! Κα-ρα-μανλής!
α) Είναι λάθος να κρίνουμε με τα σημερινά μάτια τις αποφάσεις της δεκαετίας του '50. Τελείως διαφορετική χώρα η Ελλάδα του 1955.Είναι σαν να κατακρίνουμε την κοινωνία του 17ου αιώνα για τη θνησιμότητα των βρεφών (χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη ότι δεν υπήρχαν καν φάρμακα τότε ή τα σημερινά μέσα).β) Τελικά για να δω μεγάλο ποσοστό θετικών απόψεων στην Ελλάδα για κάποιον άνθρωπο, αυτός θα πρέπει να είναι είτε κάνας ναρκομανής μεσοαστός βλαμένος ροκάς από την Καλιφόρνια, είτε κάνας ψειριάρης μεσανατολίτης "επαναστάτης" με λογαριασμούς δισεκατομμυρίων στην Ελβετία.Πείτε και κάνα μπράβο, δεν θα σας πέσει η περηφάνεια, οι περισσότεροι ικανοί και θετικοί Έλληνες φεύγουν γιατί δεν αντέχουν τη γρουσουζιά και την κακάσχημη κατάκριση από τους άλλους, ότι και να κάνουν. Πείτε και μια καλή κουβέντα. Δεν είχε προσωπική ανάγκη ο Καραμανλής να αναλάβει τις δύσκολες πρωθυπουργίες του 55 και του 74. Κι ούτε έκλεψε όπως οι "σοσιαλιστές" που ακολούθησαν. Κάντε κάνα πινακάκι, κάποια σύγκριση, όχι μόνο ομιχλώδεις κουβεντούλες και κριτικές και θα δείτε ότι ήταν ο καλύτερος -συγκριτικά- πρωθυπουργός μετά τον πόλεμο. Και μην ξεχνάμε και με τι υλικό είχε να δουλέψει: Έναν λαό που έπρεπε να περάσει η δεκαετία του 80 για να σταματήσει να φτύνει στα δάπεδα των λεωφορείων και οπουδήποτε αλλού (εξ ου και οι φημισμένες ταμπέλες), μια κατεστραμένη μεταπολεμική Ελλάδα το 1955 και μια Ελλάδα αμέσως μετά τη χούντα και με τρομακτικά εσωτερικά μίση το 1974.Κάνετε όλοι λες και είμαστε κάνας "υπερ-ανώτερος λαός που κατά τα άλλα έπεφτε πάντα στα χέρια κακών πολιτικών". Ε, νισάφι πια. Είστε απίστευτα και κακάσχημα άδικοι με τους καλούς Έλληνες και ο νους σας είναι μόνο στην άσχημη κριτική. Μια χαρά ήταν ο Καραμανλής, παρά τα λάθη του (και ποιος δεν κάνει;), ήταν ο πιο ικανός μετά τον πόλεμο.Ο ίδιος ο Χέλμουτ Σμιτ είχε πει ότι ήταν ο μόνος Έλληνας πολιτικός που εμπιστευόταν - ευθύς, ειλικρινής και ικανός.
Ο Χέλμουτ Σμιτ είχε μιλήσει τόσο θετικά για τον Καραμανλή διότι ο τελευταίος είχε υπογράψει τη συμφωνία που απάλλασσε τη Γερμανία απ'την καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων. ;
Και μερικά στοιχεία για το μεγάλο ηγέτη που ο δημοκράτης και ένθερμος υποστηρικτής του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού κ. Δήμου ξέχασε να μας πει:"Ο Καραμανλής έγινε για πρώτη φορά πρωθυπουργός στα μέσα του 1955 αμέσως μετά τον θάνατο του Παπάγου σχηματίζοντας την Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1955 και εξασφαλίζοντας λίγο αργότερα κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις εκλογές του 1956, οπότε σχημάτισε νέα κυβέρνηση, την Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1956. Σε αυτές επανίδρυσε το κόμμα του Συναγερμού με το νέο όνομα Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις (Ε.Ρ.Ε.) και με αυτό κέρδισε την πρώτη του κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με την εφαρμογή του λεγόμενου «τριφασικού» εκλογικού συστήματος, παρά το γεγονός ότι η ΕΡΕ, σε απόλυτους αριθμούς ψήφων, είχε έρθει δεύτερο κόμμα (ΕΡΕ 47,3%, Δημοκρ. Ένωση 48,15%). Το εκλογικό αυτό σύστημα προέβλεπε πλειοψηφικό και ενισχυμένη αναλογική στις περιφέρειες που ήταν πρώτο κόμμα η ΕΡΕ και απλή αναλογική στις υπόλοιπες, εξασφαλίζοντας έτσι στην ΕΡΕ τον μέγιστο αριθμό εδρών. Ο τρόπος με τον οποίο επικράτησε στις εκλογές έγινε αντικείμενο διεθνούς κριτικής ως εκλογικό πραξικόπημα και ξεκάθαρη νοθεία της λαϊκής βούλησης και ήδη από το 1956 ο πρωθυπουργός πια Καραμανλής έδειχνε τάσεις αυταρχισμού.[14]. Σχεδόν αμέσως μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας ξεκίνησε τις δυσμενείς μεταθέσεις δημοκρατικών αξιωματικών και επέβαλε στην ηγεσία του στρατεύματος ανθρώπους που συνδέονταν με την ακροδεξιά και αντιδημοκρατική οργάνωση ΙΔΕΑ.[εκκρεμεί παραπομπή] Ο αρχηγός του ΙΔΕΑ, Αντιστράτηγος Σόλων Γκίκας, ήταν στενός φίλος, βουλευτής και Υπουργός του Καραμανλή. Εξασφάλισε επίσης την πλειοψηφία στις εκλογές του 1958 και του 1961. Οι τελευταίες έμειναν στην Ιστορία ως εκλογές «βίας και νοθείας» μολονότι αυτές δε διεξήχθησαν από την κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά από υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον Κ. Δόβα, το σχηματισμό της οποίας το Κέντρο χαιρέτησε ως δική του νίκη, επειδή είχε λανθασμένα πιστέψει ότι θα διεξάγονταν επί ίσοις όροις. Σε αυτές τις εκλογές σημειώθηκε όργιο παρενοχλήσεων και ξυλοδαρμών με στόχο αριστερούς και κεντρώους πολίτες, ενώ πρωτοφανής ήταν και η νοθεία, με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα των 218 χωροφυλάκων που ψήφισαν παράνομα στο νεοκλασικό της Ρηγίλλης. Όλες αυτές οι ενέργειες προβλέπονταν από το σχέδιο ΠΕΡΙΚΛΗΣ, στο οποίο το γενικό πρόσταγμα είχαν ο Αρχηγός της ΚΥΠ Αλέξανδρος Νάτσινας και ο Διευθυντής Στρατιωτικού Γραφείου και στενός φίλος του Καραμανλή Βέρρος. Το σχέδιο είχε μελετήσει και εγκρίνει προσωπικά ο ίδιος ο Καραμανλής και οι μετέπειτα προσπάθειες του να αρνηθεί τις ευθύνες του προκάλεσαν τη χλεύη των πολιτών. Παρά ταύτα, ο τότε αρχηγός της ΕΚ και βασικός αντίπαλος του Καραμανλή Γεώργιος Παπανδρέου κήρυξε με αφορμή αυτές τις εκλογές τον «ανένδοτο αγώνα» για την «υπεράσπισιν και αποκατάστασιν της δημοκρατίας», ο οποίος κατόρθωσε να συσπειρώσει τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου παρά τη συνεχή τρομοκράτηση από τα Σώματα Ασφαλείας."Κωνσταντίνος ΚαραμανλήςΒικιπαίδεια
Επίσης επί Καραμανλή τα ξερονήσια συνέχιζαν να είναι γεμάτα αριστερούς.Υπήρξαν δύο Καραμανλήδες. Ο Νίκος Δήμου προφανώς αναφέρεται στην περίοδο μετά τη Μεταπολίτευση.Ρώτησα και πιο πάνω: πώς γεννήθηκε ο Καραμανλής της δεύτερης περιόδου; Πώς ξεπέρασε τον εαυτό του;
Φυσικά αναφέρεται στον Καραμανλή που γνώρισε - άρα τον δεύτερο. Η υπέρβαση άρχισε στην τελευταία του θητεία, όταν συγκρούστηκε με το παλάτι - και ολοκληρώθηκε στα χρόνια της αυτο-εξορίας του στο Παρίσι. Το καλύτερο εγκώμιο για την υπερβαση είναι ο λόγος του Τσίπρα στην εκδήλωση του Μεγάρου. Αξίζει να τον διαβάσετε.
Πως γεννηθηκε ο Καραμανλης της 2ης περιοδου:Αυτοεξοριστος στη Γαλλια, ο Καραμαλης αλληλογραφουσε καθημερινα με τον Κ.Τσατσο. Ο τσατσος ήταν μεγαλο πνευματικο κεφαλαιο για τη χωρα.Μελος και αργοτερα προεδρος της ακαδημιας αθηνων, νομικος, φιλοσοφος (ομοτιμος καθ. στη νομικη), ειχε αναλαβει κυριολεκτικα τη διαπαιδαγωγιση του Καραμανλη οσο αυτος βρισκοταν αυτοεξοριστος στο παρισι. Ο τσατσος του εστελνε βιβλια, κυριως αρχ. ελληνες συγγραφεις, ο Καραμανλης τα διαβαζε και επειτα αλληλογραφωντας με τον Τσατσο ανταλλασανε σχολια ερωτησεις και απαντησεις. Δεν ξερω ποσα βιβλια και ποσες επιστολες του τσατσου καταπιε ο Καραμανλης τα χρονια της εξοριας του αλλα οταν γυρισε ηταν ενας- κατα γενικη ομολογια- αγνωριστος ανθρωπος. Ο νεος Καραμανλης ηταν ενα δημιουργημα του Κωσταντινου Τσατσου
Πες τα χρυσόστομε γιατί θα τρελαθούμε εντελώς εδώ μέσα...Ακριβώς ίσως επειδή ήταν έτσι, θα έπρεπε να έχει πράξει διαφορετικά σε πολλές περιπτώσεις. Αυτή η εξιδανίκευση θα μας φάει...
ειλικρινά ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, αποδέχεσαι άκριτα και παραθέτεις ως πρόσθετη πληροφόρηση ένα κείμενο γραμμένο στη wikipedia, κάνοντας ταυτόγχρονα "πνεύμα" για την οντότητα του κ. Δήμου?
Προφανώς και δε θεωρώ τη wikipedia σοβαρή επιστημονική πηγή και δε θα τη χρησιμοποιούσα σε καμία περίπτωση αν επρόκειτο για κάποια επιστημονική εργασία. Τα γεγονότα που παραθέτω όμως είναι πασίγνωστα και θα τα βρεις σε οποιοδήποτε ιστορικό σύγγραμμα που αναφέρεται σε αυτή την εποχή. Αν θες να το επιβεβαιώσεις, σε παραπέμπω στον Richard Clogg, που είναι καθηγητής στην Οξφόρδη και ειδικεύεται στην ελληνική σύγχρονη ιστορία.
Ακριβώς Daniel όπως τα αντέγραψες. Ο κ. Δήμου μάλλον απέφυγε να πει οτιδήποτε για τον προδικτατορικό Καραμανλή, άσχετα αν τον γνώριζε τότε, γιατί θα έπρεπε να πει πικρές αλήθειες.Να συμπληρώσω ότι όταν έχασε τις εκλογές από την Ένωση Κέντρου έφυγε σαν κυνηγημένος για το Παρίσι με ψεύτικο όνομα (Τριανταφυλλίδης). Πάντα είχε έναν υπέρμετρο εγωισμό ο μακαρίτης.
Έφτιαξε ένα πολιτικό σύστημα κομμένο και ραμμένο μοντέλο του "ενός ανδρός αρχή".Αυτή η λατρεία με τους δύο "γίγαντες" (Καραμανλή - Παπανδρέου) δεν την καταλαβαίνω. Όλες οι μεγάλες "πρωτοβουλίες" τους ήταν μονόδρομος. Τη διορατικότητά τους νομίζω τη διαπιστώσαμε.
KAI ΟΜΩΣ.... ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ έγινε από το 1996 και μετά (χρηματιστήριο , swaps,ένταξη στο ευρώ με τον τρόπο που έγινε, υπερ-δανεισμός "για τους Ολυμπιακούς Αγώνες" , "κουμπάροι", δομημένα ομόλογα κλπ κλπ) ... ή κάνω λάθος;
ειναι δυνατον να συγκρινεις καραμανλη με παπανδρεου?! ο παπανδρεου ειναι η αρχη ολων των δεινων που βλεπεις γυρω σου(εκανε και 2 - 3καλα, εθνικη συμφιλιωση, αυξηση μισθου δημ υπαλληλων στην αρχη- μισθου οχι αριθμου εννοω πως ηταν το καλο)
Ποτέ μου δεν τον ψήφισα -νομίζω η πρώτη μου φορά ήταν και η τελευταία του ως υποψήφιο- αλλά δυστυχώς (ναι, καταλαβαίνω τι εννοείς Νίκο Δήμου) θα συμφωνήσω μαζί σου.
"Δεν νοσταλγούσα την πολιτική του, αλλά την παρουσία του. Ανάμεσα στους μικρομεσαίους πολιτικούς μας θα ήταν ένα πρώτο ανάστημα – για να πει τα όχι που χρειαζόμαστε και να εφαρμόσει τα ναι. "ΜΑ ΑΥΤΑ ΑΚΡΙΒΩΣ τα "όχι και τα ναι" είναι αυτά που συγκρότησαν την πολιτική του. Πως γίνεται λοιπόν να θες "τα όχι και τα ναι" αλλά όχι την πολιτική του;Πάντως, είναι μια μεγάλη και τραγική αλήθεια ότι, ΚΑΝΕΙΣ απο τους σημερινούς κυβερνώντες δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του , ούτε κατ' απολύτως ελάχιστο!