Άδεια σήμερα η Αθήνα. Ξύπνησα με κάτι που μου συμβαίνει για δεύτερη φορά. Μια εικόνα του πατέρα μου (πεθαμένος πάνω από δέκα χρόνια). Αίσθημα μεταξύ ανείπωτης γλύκας και ασφυξίας.
Είδα ξανά τις Μνήμες Υπανάπτυξης. Ένας ακατάτακτος άνθρωπος (σαν αυτούς στο limbo) περιφέρεται στην Αβάνα, τις πρώτες μέρες της επανάστασης. Βλέποντας τη ζωή από μέσα και από έξω, ταυτοχρόνως.
Την ξέρω αυτή την κατάσταση. Θυμίζει πολλά. Μπίτνικς και ήρωες του Φιτζέραλντ. Κάπως έτσι ζω την πολιτική κατάσταση σήμερα. Θέατρο σκιών. Εκμεταλλεύονται όλοι τη δυσκολία των απλών ανθρώπων να ζήσουν. Παίζουν πόκερ στην πλάτη τους. Λίγο πριν πέσει το βράδυ φόρεσα το μαγιό μου και κατέβηκα στη θάλασσα.
Στα βράχια, οι τελευταίοι έφευγαν. Μιλούσαν ψιθυριστά. Χαχάνιζαν λίγο. Λίγο ευτυχισμένοι. Λίγο μπερδεμένοι. Λίγο ελεύθεροι.
Έμεινα ώρες με τα ακουστικά στον τελευταίο ήλιο. Όταν χάνεσαι, η μουσική είναι σαν φως στο σκοτεινό δάσος. Σε κάνει να μαντεύεις έναν δρόμο (ακόμα κι όταν δεν υπάρχει).
Όταν έφυγαν όλοι, έπεσα στο νερό. Κάτι σαν υγεία. Βούτηξα στον βυθό και άνοιξα τα μάτια. Η θάλασσα μαύρη και στην επιφάνεια ένα μικρό φως που τρέμει. Μου αρέσει αυτό - από μικρός.
Όταν πια βγήκε το φεγγάρι (ελαφρό, χαριτωμένο κι ελάχιστα δραματικό - σαν λαϊκός καημός με βραχεία μνήμη), είπα να γυρίσω.
Η Αθήνα μου αρέσει, αλλά δεν την πολυκαταλαβαίνω αυτές τις μέρες. Πάντα είχα την αίσθηση ότι δεν ανήκω πουθενά - ποτέ όμως με τόση ένταση. Δεν είναι ότι νέες δυνάμεις ψάχνουν να πάρουν το μερίδιό τους από την εξουσία (αυτό το βρίσκω υγιές). Ούτε ότι οι παλιοί γατόπαρδοι παραμερίζονται από ύαινες (ποιοι γατόπαρδοι; ποιες ύαινες;!). Εδώ συμβαίνει κάτι άλλο: αν και όλος ο παλιός κόσμος σάπισε και βυθίζεται, τίποτε αληθινά νέο δεν έχει εμφανιστεί.
Πιστεύω ότι ακόμα και ο Τσίπρας (που είναι η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση ανάμεσα σε όλους) μπλοφάρει επικίνδυνα, αυτοσχεδιάζει, μαθαίνει να κυβερνά στου κασίδη το κεφάλι, σαφώς δεν έχει plan B - κι εν τέλει δεν πρόκειται να εξυγιάνει την κοινωνία. Αντίθετα, θα βοηθήσει το σύστημα, ψιλοαλλάζοντας, να παραμείνει ίδιο. Αλλά καταλαβαίνω το ρεύμα του. Και μόνο για το (χλωμό) ενδεχόμενο να κερδίσει στην μπλόφα του και να μην επιβαρύνει περαιτέρω τους ανθρώπους που είναι στα γόνατα, ο κόσμος θέλει να του δώσει την ευκαιρία - που μπορεί να αποδειχτεί και η τελευταία του.
Είναι (είμαστε) όλοι κουρασμένοι. Και προτιμάνε μια ηρωική έξοδο από έναν αργό θάνατο.
(Εννοείται γέροι και γυναικόπαιδα σώζονται ή θυσιάζονται πρώτοι!)
ΥΓ.: Μια συντομότερη εκδοχή του κειμένου δημοσιεύτηκε στο lifo.gr.
σχόλια