Γεννήθηκα στη δραχμή

Γεννήθηκα στη δραχμή Facebook Twitter
0
  • Γεννήθηκα στην προπολεμική δραχμή, σε μία Αθήνα που είχε πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους και ποτέ δεν πέρναγε αυτοκίνητο από τον δρόμο που παίζαμε.
  • Ο πατέρας μου εργαζόταν στο Δημόσιο και τότε, στις θεατρικές επιθεωρήσεις, οι δημόσιοι υπάλληλοι εμφανίζονταν πεινασμένοι και ταλαίπωροι.
  • Απέναντι από το σπίτι μας έμενε ένας καθηγητής πανεπιστημίου. Ήταν σπάνιο είδος και μαζί με τον πατέρα, που ήταν Διευθυντής, και έναν Στρατηγό, που έμενε παρακάτω, ήταν οι προύχοντες της γειτονιάς. Είχαμε κι έναν πλούσιο γνωστό που είχε δικό του αυτοκίνητο.
  • Τότε η Ελλάδα είχε μόνο δυο πανεπιστήμια, ελάχιστους διευθυντές, στρατηγούς και αυτοκίνητα. Τώρα καθηγητές, διευθυντές, στρατηγοί και αυτοκίνητα είναι πλήθος.
  • Τα τραμ έγραφαν «απαγορεύεται το πτύειν» και έπρεπε να σηκώνεσαι και να δίνεις τη θέση σου σε κυρίες και γέροντες. Οι γέροντες ήταν σημαντικά πρόσωπα και δεν υπήρχαν οίκοι ευγηρίας.
  • Όχι, δεν ήταν ειδυλλιακή εποχή. Ωραία ήταν τα νεοκλασικά, αλλά σε σάπιζε η υγρασία και το κρύο. Υπήρχε πολλή σκόνη, βόθροι, ελονοσία και φυματίωση. Οι θείοι μου πηγαινοέρχονταν σε σανατόρια. Τα τρόφιμα δεν ήταν καθαρά και οι δηλητηριάσεις πήγαιναν σύννεφο.
  • Βασίλευε το κουτσομπολιό και η στενομυαλιά. Οι κυράδες, κρεμασμένες στα παράθυρα, είχαν για σίριαλ και ρεάλιτι την γειτονιά. Το σεξ υπήρχε μόνο στα πορνεία. Οι άντρες μεθούσαν στην ταβέρνα κι έδερναν τις γυναίκες τους. Εθιμικά.
  • Τη δραχμή την έζησα προπολεμική και κατοχική. Στο τέλος της κατοχής η μάνα μού έδινε ένα δισεκατομμύριο για να αγοράσω ψωμί. Όλες οι σοβαρές συναλλαγές γίνονταν με χρυσές λίρες.
  • Ακούω τώρα: θα γυρίσουμε στη δραχμή και καταλαβαίνω σε ποια δραχμή θα γυρίσουμε. Όχι αυτή που είχαμε ως το 2000, την παραφουσκωμένη με δανεικά, αλλά την μετακατοχική, την πληθωριστική, που δεν άξιζε ούτε το χαρτί στο οποίο τυπωνόταν.
  • Γεννήθηκα στη δραχμή - αλλά δεν θα ήθελα να πεθάνω στη δραχμή. Ούτε να ξαναγυρίσω στη σκόνη και τη σκοτεινιά των δήθεν «παλιών καλών χρόνων» χωρίς θέρμανση, αυτοκίνητο και με διακοπές στο ηλεκτρικό.
  • Ελπίζω, έστω και την τελευταία στιγμή, να κόψουμε απότομα το τιμόνι και να μην πέσουμε στον γκρεμό.
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ