Enjoy the silence

Words fail... οι λέξεις αποτυγχάνουν απογοητεύουν προδίδουν, words fail... οι λέξεις φθείρονται, φθίνουν words words words λόγια λόγια λέξεις λέξεις οι λέξεις fail φθίνουν εξαντλούνται εξασθενούν μειούνται εξαντλούνται εξαντλούνται εγκαταλείπουν les mots vous lâchent οι λέξεις σε παρατούν, είναι φορές που ακόμα κι αυτές σε εγκαταλείπουν (απόσπασμα από τις Ευτυχισμένες Μέρες του Μπέκετ στη μετάφραση της Ρούλας Πατεράκη και του Κοσμά Φουντούκη από τις εκδόσεις Ροδακιό)

Το σκεφτόμουν πολύ έντονα το παραπάνω μπεκετικό απόσπασμα την περασμένη βδομάδα, τις δυο μέρες της γενικής απεργίας που είχα κατέβει για ν’ αποτυπώσω φωτογραφικά όψεις αυτού που συνέβαινε στην πλατεία για το lifo.gr. Πώς διαβάζει κανείς αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια του; Tι έχει να προτείνει, πέρα απ’ τα όσα ήδη φθαρμένα γνωρίζει; Πώς δρα, ενώ όλα τριγύρω καταρρέουν; Η απάντηση δεν είναι εύκολη κι οι λέξεις δεν σου προσφέρουν πια τη δυνατότητα να ξεκαθαρίσεις ποιος και για ποιον λόγο τις χρησιμοποιεί.

Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα την επομένη της απεργίας. Εμπεδωμένες προσδοκίες, βολικές συνήθειες, επανάληψη πράξεων με μόνο στόχο την ασφάλεια των αυτοματισμών όλων των αντιτιθέμενων στρατοπέδων και το κενό, οξύτερο από ποτέ, να χάσκει, υπενθυμίζοντας σε όλους μας πως δεν έχουμε πια τον τελικό λόγο. Τίποτα απ’ όλα αυτά, εδώ, τώρα, δεν μας χρησιμεύουν.

Μοιάζουμε σαν τα παιδιά που, μόνα και φοβισμένα, τα έχουν κλειδώσει στο υπόγειο, παιδιά που έχουν θανατώσει την ίδια τους την ύπαρξη, υστερικά, επιθετικά, βαριά άρρωστα. Παιδιά που αρνούνται να πενθήσουν αυτό που μια για πάντα χάθηκε, τον παλιό τους, αμέριμνο εαυτό, και που ο μετεωρισμός πάνω απ’ το άγνωστο τούς προκαλεί τη βοή του αχανούς. Έχουνε σταματήσει να κινούνται γιατί ο φόβος τούς τρώει τα σωθικά. Όπως οι ίδιοι έφαγαν μέχρι σκασμού τον παλιό (πια) κόσμο τους.

Προς το παρόν, βιώνουμε τα τελευταία αργόσυρτα δευτερόλεπτα γύρω απ’ τη μυρμηγκοφωλιά μας, που σε λίγο θα σαρωθεί απ’ το πελώριο κύμα. Οι βεβαιότητες θα πάψουν να υπάρχουν, το σύμπαν θα γκρεμιστεί για να ξαναγεννηθεί, τα χαλίκια θα μας γεμίσουν το στόμα, καθώς θα βυθιζόμαστε κάτω απ’ το νερό και θα στροβιλιζόμαστε απ’ την ορμητική ροή του, οι λεπτοδείκτες θα σταματήσουν, ακίνητοι στο τώρα. Το τότε, το τώρα και το μετά.

Ποιος θα καταφέρει, λοιπόν, μετά να γλιτώσει και ν’ αναδυθεί στην επιφάνεια είναι ένα θέμα ακόμα πολύ θολό και πολύ αβέβαιο. Προς το παρόν, τα παλιά αρώματα με πρωτοφανή μανία έχουν αρχίσει να ψάχνουν τα καινούργια δοχεία που θα τα χωρέσουν. Μπορεί να τους λείπει η διάθεση αυτοκριτικής, αλλά το κατσαριδικό ένστικτο επιβίωσης είναι κάτι που ποτέ δεν έλειψε απ’ το τριτοκοσμικό πολιτικό προσωπικό μας. Μην περιμένεις πολλά. Πενηντάχρονες μεταμελημένες «παρθένες» υπάρχουν μονάχα στα παραμύθια.

Και στην κουρεμένη Ελλάδα.