Spam

Παρασκευή απόγευμα, στον δρόμο για το σπίτι

Τον τελευταίο καιρό περπατάω όλο και πιο συχνά για να επιστρέψω στο σπίτι - εξάλλου, για να υπολογίσει κανείς πότε κυκλοφορεί ποιο μέσο χρειάζεται, περίπου, μαθηματικό αλγόριθμο. Διασχίζω το Ζάππειο, μόνο που, αντί να πάρω τον κεντρικό δρόμο, ακολουθώ το δρομάκι που συνορεύει με τον Εθνικό Κήπο, αυτό που σε βγάζει πίσω απ’ τον δρόμο του Ζαππείου. Παρατηρώ τους τζόγκερ και κάτι εύζωνες που κάνουν ασκήσεις στο βάθος, όταν ξανακοιτάω πάλι στα δεξιά μου: πίσω από ένα μικρό σπιτάκι, ανάμεσα στους θάμνους, βλέπω κάτι παραπήγματα. Τα ’χα ξαναδεί και την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά νόμιζα ότι ήταν απλώς παρατημένα πράγματα. Σίγουρα δεν ήταν τόσο πολλά ούτε τόσο οργανωμένα. Μοιάζουν με μικρές φωλιές τυλιγμένες με πλαστικό στη σειρά πίσω απ’ το μικρό κτιριάκι. Μπροστά στο παγκάκι, δυο τύποι ξυπόλυτοι, αγκαλιά με τρύπιες κουβέρτες, κάθονται και κοιτάζουν με απορία τον κόσμο που κάνει τζόγκινγκ. Προφανώς, το παγκάκι και το από πίσω πλαστικό είναι το σπίτι τους. Μένουν μόνιμα στο Ζάππειο - αυτοί και οι νεροχελώνες του σιντριβανιού που είναι λίγο πιο κάτω. Σταματάω λίγο, τους κοιτάω και μετά συνεχίζω να περπατάω. Πίσω μου ακούγονται οι φωνές των παππούδων που παίζουν μόνιμα τάβλι κάτω απ’ το άγαλμα.

Στο γραφείο, Παρασκευή μεσημέρι

Η Μ. πληρώνει έναν κύριο που της έχει φέρει φαγητό στο γραφείο. Μοιάζει πολύ εκνευρισμένος. «Εσείς είπατε όνομα όταν κάνατε την παραγγελία σας;», τη ρωτάει αναψοκοκκινισμένος. «Η αλήθεια είναι ότι το ξέχασα. Συγγνώμη», του απαντάει η Μ. και κοκκινίζει σαν κορίτσι με πιάνο, γαλλικά και μπαλέτο. «Ε, βέβαια, είναι μια στη ρεσεψιόν, που όλο κάθεται. Ε, βέβαια, γυναίκα είναι. Κι έχει τελειώσει και το σχολείο». («Ουάου», σκέφτομαι, «έχει τελειώσει και το σχολείο, ε; Θα ‘πρεπε να ξεσκατίζει μωρά και να σφουγγαρίζει από τα 12.  Πλύνε κάνα πιάτο, μωρή, που μου θες και ρεσεψιόν».) Με το που φεύγει. κι ενώ ακόμα κοιτάμε εμβρόντητες την πόρτα, μπαίνει άλλο delivery, που κουβαλάει το φαγητό του λαϊκού ειδώλου. Ο τύπος που είναι χοντρός, καραφλός, και φοράει καπελάκι τζόκεϊ, πληρώνεται και μετά σκύβει συνωμοτικά το κεφάλι - σκύβουμε κι εμείς ασυναίσθητα προς το μέρος του. «Τετάρτη και Πέμπτη μην έρθετε στη δουλειά». «Γιατί;», ρωτάει το λαϊκό είδωλο. «Έπεσε ένα τηλεφώνημα από την Κατεχάκη και είπε ότι θα γίνουν έκτροπα», μας λέει και μας κοιτάει με ύφος σοφού γέροντα. «Κάθε φορά που μου τηλεφωνεί αυτό το άτομο, βγαίνουν αληθινά όσα λέει». Υποθέτω ότι στο Πεντάγωνο τα τηλέφωνα με το καντράν έχουν πάρει φωτιά - ειδοποιούν κούριερ ανά την Ελλάδα ότι αυτή την εβδομάδα θα γίνει μπάχαλο και μετά κλείνονται σε αίθουσες συσκέψεων με πελώριους χάρτες τους τοίχους, όπου και οργανώνουν τα έκτροπα με τη μαθηματική ακρίβεια που χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος. Την ίδια ώρα δεκάδες άντρες με τετράγωνα γυαλιά κάθονται σε υπόγεια δωμάτια που φωτίζονται μόνο απ’ το φως του κομπιούτερ και γράφουν μέιλ με τίτλο «απορρύθμιση, κατάρρευση, πραξικόπημα», που πάνε στα spam χιλιάδων ανύποπτων πολιτών.