ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ - ΘΕΛΟΝΤΑΣ να πουλήσω στα έντυπα το κάλπικο νόμισμα της ταύτισης- έχω βαθιά ταπεινωθεί απέναντι στην ίδια τη γραφή, όπως έλεγε εξουθενωμένος ο Χειμωνάς. Το μέγεθος της γραφής που με ταπεινώνει είναι απόλυτο, αν τουλάχιστον δει κανείς πώς έγραφε τρέμοντας ο Τζόυς, χωρίς διακανονισμούς και χωρίς αναφορά.
Έχω λοιπόν ταπεινωθεί απέναντι στον Πατέρα που τίποτα δεν κρίνει εκτός από τη ματαιοδοξία μου. Τι ωραία που το έχει πει ο Αρανίτσης: «Υπολογίζοντας, κατά συγχώνευσιν, από το ΙΝΒΙ του Χριστού ίσαμε το ISBN του γραπτού, εκείνο που χάθηκε ήταν αυτό που πρωτοστατούσε στην εγκαθίδρυση της μεταφοράς, ήτοι το Όνομα ενός νεκρού Πατέρα». Κι όμως, με μια απαράμιλλη όσο και άχρηστη δεξιοτεχνία, ξεγελώντας κυρίως τον εαυτό μου, επανίδρυσα το ΙΝΒΙ γινόμενος ο ίδιος το Όνομα του Πατέρα. Αυτό σημαίνουν τα αρχικά του ονόματός μου που επέλεξα ως υπέρτιτλο για να ονομάσω τη στήλη μου. Θα προτιμούσα ειλικρινά ο αρχισυντάκτης να τα γράφει εφεξής όλα με πεζά, για να φανεί τουλάχιστον η πρόθεσή μου: ο Άλλος, που είναι για μένα ο Γάμα Βήτα, είναι ο μικρός (άλλος).
Θα ήθελα για τελευταία φορά να ξεκινήσω εδώ στη LifO μιαν άλλη «μηχανή» γελώντας πίσω από τον οιδιπόδειο μορφασμό της φωτογραφίας μου, όπως τότε, στο πρώτο τεύχος του «01», όπου ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος μου πρότεινε να φωτογραφηθώ στο αυτόματο μηχάνημα της Ομόνοιας. Θα ήθελα να γράψω εκτός γοητείας, γοητευτικά, την ατοπία τού να δημοσιεύει κανείς σε free press ό,τι η κοινότητα των δημοσιογράφων δεν θα επέτρεπε να δημοσιευτεί: τη μη αναγνώσιμη γραφή από μήτρες μεταλλικές νέων γραμμάτων για απρόβλεπτους αναγνώστες, διεστραμμένους (τουλάχιστον όπως θα έγραφε τη «διαστροφή» ο Λακάν, εισάγοντας στη λέξη τη στροφή προς τον πατέρα: «père-version»).
Θα ήθελα να γράφω ποίηση εδώ, προσβάλλοντας την «ιερότητα» όπως ο cummings. Περισσότερο, τις ρωγμές του κοινωνικού θα ήθελα να δείξω σε αυτό τον έντιμο συμβιβασμό με το περιοδικό. Και στηριγμένος στην ομοηχία των δύο λέξεων στα αγγλικά, «letter» (γράμμα) και «litter» (σκουπίδι), όπως ο Τζόυς, να επιδοθώ σε λογοπαίγνια παραμιμούμενος όλα τα ύφη, πλην του Γιώργου Παπανδρέου. Απορρίμματα, δηλαδή, και αυτοβιογραφήματα, όπως η φωτογραφία του γυμνού στο οπισθόφυλλο της LifO (για καλό σκοπό…). Ο σχιζοαναλυμένος αναγνώστης, με καλούς σκοπούς, θα καταλάβει. Και φυσικά, υπό την επιφύλαξη του Deleuze στον Αντι-Οιδίποδα: «Είμαστε ακόμη πάρα πολύ αρμόδιοι, ενώ θα θέλαμε να μιλήσουμε με απόλυτη αναρμοδιότητα».
ΔΙΟΤΙ ΕΧΩ ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ: να αναπτύξω τους στοχασμούς ενός απολιτικού που δεν αναφέρονται ούτε στις φαντασιώσεις του ούτε στη λογοτεχνική του απόβλεψη, αλλά στο αδύνατο. Ήτοι στην πιθανότητα μετάπτωσης από τον «Χορευτή» στον «Κίνδυνο», όπως τον παριστάνει ο Man Ray στο έργο του «Dancer/ Danger». Aυτή την αδιανόητη μετάβαση, που μπορεί ωστόσο να συμβεί, όπως συμβαίνει στην αγανακτισμένη πλατεία Συντάγματος, επιθυμώ να δείξω με τη μηχανή μου και να μην κάτσω επάνω σε κανέναν πολιτικό πισινό.
«a politician is an arse upon which everyone has sat except a man»
(πολιτικός είναι ένας πισινός που απάνω του ο καθείς έχει καθήσει εκτός από ανθρώπους) e.e. cummings
σχόλια