ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΎΜΕΝΗ εβδομάδα πολλοί με κατηγόρησαν ότι σνομπάρω το κίνημα των «Αγανακτισμένων» επειδή έγραψα ότι οι Έλλη- νες αντιγράφουν τους Ισπανούς και δεν δημιούργησαν τόσο καιρό ένα γηγενές κίνημα. Ήμουν και παραμένω διστακτικός όσον αφορά τα αιτήματα, αλλά οφείλω να παραδεχτώ πως το μέγεθος του κόσμου και οι διαδικασίες που ακολουθούνται στην πλατεία Συντάγματος είναι πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα. Εύχομαι να συνεχιστούν. Όσον αφορά αυτά που γράφω, δεν το κάνω για να κουνήσω το δάχτυλο, ούτε για να πουλήσω εξυπνάδα. Αυτού του τύπου η δημοσιογραφία είναι νεκρή. Οι ταχύτητες που έχει δημιουργήσει η χρήση της νέας τεχνολογίας μάς έχουν προκαλέσει την ανάγκη να προβαίνουμε σε γρήγορα συμπεράσματα, που πολλές φορές μπορεί να είναι προς λάθος κατεύθυνση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν αναζητούμε την επικοινωνία για να δούμε προς τα πού πρέπει να κινήσουμε. Όπως κάνουν και τα «παιδιά της πλατείας».
«THE REVOLUTION will not be televised». Ο μακαρίτης το είπε και είχε δίκιο. Ο Gil Skott Heron, που μας άφησε σε ηλικία 62 ετών το Σάββατο, έγραψε τον στίχο που θα χαρακτηρίσει τον επόμενο αιώνα. Δεν ξέρω αν είχε προβλέψει την έκρηξη των social media, αλλά, όντως, η επανάσταση δεν θα ειπωθεί από το δελτίο ειδήσεων του Mega, θα πληκτρολογηθεί σ' ένα tweet. Είναι χάσιμο χρόνου να παραληρούμε για την παραπληροφόρηση των παραδοσιακών μέσων όταν τα www περιέχουν κάθε λογής ενημέρωση. Από την απόλυτη αλήθεια μέχρι την απόλυτη ανακρίβεια. Μερικές φορές λειτουργούν και ως πηγές χωρίς να είναι πηγές. Για παράδειγμα, αν κάποιος ισχυριστεί ότι έχω σπουδάσει στο Πάντειο και τη δεκαετία του ’90 ήμουν χρήστης ecstasy, ενώ πήγαινα ακόμα στο σχολείο, και επικαλεστεί το Τwitter ως πηγή του, κανείς δεν θα τον αμφισβητήσει, γιατί κανείς δεν θα μπει στον κόπο να ψάξει. Για να έχεις όμως τα καλά, πρέπει να δεχτείς τα άσχημα. Όσο περισσότερα sites, τόσο μεγαλύτερη δημοκρατία.
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ FACEBOOK διαφέρει από χώρα σε χώρα. Στην Τυνησία σήμαινε ανάγκη για ελευθερία. Στην Ελλάδα σημαίνει ανάγκη για αποκομματικοποίηση από τους συμμετέχοντες και μια νέα πoπ κουλτούρα από τα media. Όταν μιλάνε τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης για τoυς χρήστες του Facebook θεωρούν ότι απευθύνονται σε κάτι παιδάκια που όταν δεν ψάχνουν για συμμαθητές ή γκόμενα, το ρίχνουν σε ανέραστες διαδηλώσεις. Και όμως, οι 100.000 που βγήκαν την Κυριακή φαίνεται ότι δεν κάνουν μόνο poke. Και, όμως, παραμένουν έξω στον δρόμο και συνεχίζουν. Εδώ είναι, όμως, και το νέο μεγάλο ερώτημα: ο ακτιβισμός του ίντερνετ φέρνει ή δεν φέρνει αποτελέσματα; Κατά καιρούς πολλοί έχουν αποφασίσει να το απαντήσουν, αλλά μπαλαντζάρουν από τη μια πλευρά στην άλλη. Κι εγώ μέσα. Από τη μια οι αλλαγές θέλουν δρόμο και σύγκρουση και, από την άλλη, με τη βοήθεια του διαδικτύου είδαμε την πιο καθαρή διαδήλωση μετά το ξέσπασμα του Δεκεμβρίου του ’08. Ξορκίσαμε τα κατάλοιπα του παρελθόντος και μπήκαμε στη διαδικασία να βάλουμε άλλα στη θέση τους. Το ποια θα είναι αυτά είναι το μεγάλο στοίχημα. Ας ξεκινήσουμε με περισσότερη δικαιοσύνη και βρίσκουμε τα άλλα στην πορεία στο Σύνταγμα ή σε κάποιο ανοιχτό chat.
ΥΓ.: Για να προβοκάρω λίγο την κουβέντα, πώς σας φαίνεται η σκέψη πως κάθε join που κάνουμε στο group της Αγανάκτησης, μεταφράζεται σε κάποια εκατομμύρια δολάρια στην τσέπη του Ζούκερμπεργκ και της παρέας του;
σχόλια