ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ 20/5
Στη μαγειρική, πολλοί πιστεύουν πως όσο πιο απλή είναι η συνταγή, τόσo πιο λίγα σκέρτσα μπορείς να κάνεις μ’ αυτήν και τα υλικά. Το μόνο σου όπλο είναι να βρεις το ανώτερο υλικό και να του φερθείς με τον απαιτούμενο σεβασμό. Αν η θεωρία αυτή ισχύει, τότε το πρώτο υλικό στο οποίο βρίσκει εφαρμογή αυτή η θεωρία είναι τα σπαράγγια. Ένα δίμηνο το πολύ είναι η καλή τους εποχή. Αρχές της άνοιξης, σύνορο με τις πρώτες καλοκαιρινές ζέστες. Κι εγώ, τουλάχιστον, δεν ξέρω καμία πολύπλοκη συνταγή με σπαράγγια. Αυτό το υλικό είναι σαν τις πανέμορφες γυναίκες. Πρέπει πάντα να φοράνε τα πιο απλά ρούχα και ν’ αποφεύγουν τα κραυγαλέα κοσμήματα. Η ομορφιά τους είναι το βασικό τους όπλο. Όταν το πολυφορτώνεις το πράγμα, γίνεται εφιάλτης. Έτσι και τα σπαράγγια. Ένα σύντομο βράσιμο, μια βινεγκρέτ, ένα ακόμα υλικό να συνδυαστεί. Τέλος. Ίσως το ωραιότερο φαγητό, τώρα που μπαίνει η άνοιξη. Σόρι, αλλά τώρα μπαίνει. Μέχρι χτες είχαμε βροχές και σύννεφα. Στη λαϊκή σήμερα, σ’ έναν κουβά ανακαλύπτω τέσσερα ξεχασμένα ματσάκια με άγρια σπαράγγια. Τύχη μεγάλη. Κάποιος τα μάζεψε, τα κατέβασε μέχρι το κέντρο της Αθήνας κι ευτυχώς ήμουν ο πρώτος που τα είδε. Τα καλά τού να κατεβαίνεις νωρίς στη λαϊκή, σκέφτομαι. Το βράδυ στο σπίτι φτιάχνω την πιο απλή σαλάτα. Πλένω τα σπαράγγια και κόβω το σκληρό κομμάτι από τη βάση τους. Τα δένω μαζί και τα βράζω όρθια, αφήνοντας έξω τις κορφές τους, σε νερό που βράζει για τέσσερα λεπτά. Η ώρα βρασμού που χρειάζονται είναι πάντα ανάλογη και με τον τύπο του σπαραγγιού. Αυτά εδώ είναι πολύ τρυφερά και δεν χρειάζονται περισσότερο. Άλλα ίσως και να χρειαστούν κι εφτά με οχτώ λεπτά. Τα βγάζω από την κατσαρόλα και τα περνάω από κρύο νερό. Τα τοποθετώ σε πιατέλα. Εν τω μεταξύ, έχω βράσει αυγά κι έχω ξεχωρίσει τους σφιχτούς κρόκους απ' το ασπράδι. Τους πολτοποιώ ελαφρώς μ’ ένα πιρούνι. Τους σκορπάω πάνω από τα σπαράγγια και τελειώνω τη σαλάτα με λάδι, λεμόνι, αλάτι, πιπέρι και μαϊντανό. Σερβίρω αυτό το πιάτο μόνο με καλό ψωμί και λίγο λευκό κρασί. Μετά, φράουλες με γιαούρτι χτυπημένο με μέλι κι εσάνς βανίλιας. Σκέφτομαι πως αρχίζω να συμπαθώ τα light πιάτα. Μάλλον αρρωσταίνω.
ΚΥΡΙΑΚΗ 22/5
Νομίζω πως σήμερα ανακάλυψα την πιο ανοιξιάτικη συνταγή όλων των εποχών. Διαβάζοντας ένα παλιό βιβλίο με συνταγές από την Τοσκάνη, έπεσα πάνω στη συνταγή για zabaglione με πορτοκαλανθούς. Καλά, και μόνο η ιδέα πως ένα απόγευμα με φίλους στον κήπο θα σερβίρω αυτό το γλυκό με τη θεϊκή ονομασία, με φτιάχνει. Εξάλλου, το άρωμα από τους πορτοκαλανθούς είναι ένα από τα δέκα πιο αγαπημένα μου στοιχεία στη ζαχαροπλαστική. Δεν ξέρω πολλά πράγματα καλύτερα από το άρωμα των λουλουδιών. Πριν ξεκινήσω καν τη συνταγή, ανοίγω ντουλάπια και ξεθάβω κάτι παλιά ποτήρια σαμπάνιας που το γυαλί τους έχει χρώμα σομόν, ενώ οι κολόνες ένα ελαφρύ ονειρικό φιστικί. Λεπτεπίλεπτα αριστουργήματα που δεν άντεξαν την κακομεταχείριση των τραπεζιών μου και απεβίωσαν. Από δώδεκα, έμειναν μόνο τρία. Η zabaglione που ετοιμάζω είναι πιστεύω το ιδανικό filling γι’ αυτά τα γυάλινα ποιήματα στα τραπέζια μου. Σ’ ένα μπολ ανακατεύω 200 ml. σαμιώτικο γλυκό κρασί, τον χυμό μισού λεμονιού κι ένα σφηνάκι ροδόνερο πολύ καλής ποιότητας. Σημειώνω πως η συνταγή γράφει να ρίξεις στο κρασί και το λεμόνι πορτοκαλανθούς και ν’ αφήσεις ν’ αρωματίσουν το μείγμα για μία ώρα. Το ροδόνερο κάνει, νομίζω, περίπου την ίδια δουλειά, ίσως και καλύτερη. Χτυπώ με σύρμα 3 κρόκους αυγών με 130 γρ. ζάχαρη μέχρι να τριπλασιαστεί το μείγμα σε όγκο και να πάρει ένα υπόλευκο χρώμα. Τοποθετώ το μπολ με το μείγμα αυγών πάνω σε κατσαρόλα με νερό που βράζει και προσθέτω το μείγμα του κρασιού. Συνεχίζω να χτυπώ με το σύρμα για περίπου εφτά λεπτά, μέχρι να σφίξει. Σερβίρω αμέσως μαζί με μπισκότι κι εσπρέσο. Στον κήπο όλα άρχισαν να ξεπετάνε νέα φύλλα και πολεμούν την αναποφασιστικότητα του καιρού. Περιτριγυριζόμαστε από καινούργια ορμή για ζωή και, δυστυχώς, οι κουβέντες μας έχουν πάντα σενάρια με απαισιόδοξα φινάλε. Κάθε κουταλιά από αυτό το γλυκό, όμως, διώχνει όλο και περισσότερο αυτό το μαύρο σύννεφο. Σκέφτομαι πως όσο τα χρόνια περνούν, τα σπίτια, οι φίλοι, τα φυτά, τα τραπέζια, οι καλές κουβέντες, γίνονται πιο πολύτιμα και από χρυσάφι. Σας φιλώ.
ΥΓ.: Κυρία, που μου αφήσατε αυτό το πολύτιμο δώρο στο γραφείο, σας ευχαριστώ πολύ. Δεν ήξερα πως γίνονται τέτοιες καλοσύνες ανάμεσα σε αγνώστους. Να έχετε μια καλή εβδομάδα.
σχόλια