Η πιο ωραία στιγμή της Αθήνας

Η πιο ωραία στιγμή της Αθήνας Facebook Twitter
0

Το καλύτερο πράγμα που συνέβη στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια είναι το Φεστιβάλ Αθηνών. Κάθε άνοιξη διαβάζω για τις παραστάσεις που ετοιμάζονται και νιώθω, κατά κάποιον τρόπο, καθαρός. Και λιγάκι αισιόδοξος.

Φέτος, περισσότερο πάρα ποτέ, περιμένω τις νύχτες στην Πειραιώς, το Ηρώδειο και την Επίδαυρο. Σαν φοιτητής. Τότε που ανακάλυπτα στα άλματα της τέχνης τα όρια του εαυτού μου. Το Φεστιβάλ κατάφερε να αναδέψει την παλιά περιέργεια, την αναμονή του μικρού θαύματος που σε βγάζει μετά από δυο ώρες καινούργιο. Ή κάπως καινούργιο.

Όταν η πόλη έχει κατάθλιψη, χρειάζεται γιατρούς και όνειρα. Η πιο απτή και δημοκρατική καταφυγή είναι η Τέχνη. Τα όνειρα των καλλιτεχνών, που είναι φτιαγμένα από κόκαλα, δάκρυα και σκιές. Ανήκω σ' αυτούς που παλιά τη γλίτωσαν μέσα από την πίστη σε αυτή την αλχημεία. Και 50 χρόνια μετά, όλα τα άλλα που δοκίμασα έχουν διαλυθεί - κατασκευασμένα από υλικά της βιοπάλης. Μόνο η μουσική, οι εικόνες της φαντασίας και οι σωστές λέξεις μπορούν ακόμα να μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και να με κάνουν να ξεχνώ τους πόνους της μέσης μου.

Ε, το υψηλότερο δείγμα αυτής της υπέρτατης ανθρώπινης βοήθειας κι απόλαυσης το βρίσκω κάθε καλοκαίρι στο Φεστιβάλ. Παραστάσεις που ούτε να το φανταστώ ότι θα έρχονταν στην Αθήνα, έρχονται, με φτηνό εισιτήριο, σε κλίμα ανθρώπινο κι αξιοπρεπές. Ακόμα και ο τρόπος που κλείνω τα εισιτήρια, 12 και 1 λεπτό μέσω ίντερνετ, μου φαίνεται ωραίος και δημοκρατικός.

Δεν είναι μόνο αυτά: εκτός από τις λαμπρές ξένες παραστάσεις, δίνεται βήμα στους Έλληνες καλλιτέχνες, ακόμα και τους πιο πειραματικούς, ακόμα και σε αυτούς που είναι ολικά εκτός κυκλώματος - με αίσθημα δικαίου, τολμηρό γούστο και πλήρη ανάληψη του ρίσκου. Χαίρομαι που κάθε καλοκαίρι όλες οι τρελαμένες νέες ομάδες βρίσκουν εδώ ευήκοον ους. Αν δεν αποτύχουν 100, δεν θα βρεθεί ο συγκλονιστικός ένας. Αυτός είναι ο ρόλος του κράτους: στον σπόρο που σπρώχνει το χώμα να ρίχνει νερό. Κάτι θα πρασινίσει αύριο...

Όλα αυτά δεν θα ήταν δυνατά χωρίς τη Δηώ, τη Γιούλη, την Κλημεντίνη και τους άλλους συνεργάτες του Λούκου. Ακόμα περισσότερο, δεν θα ήταν δυνατά χωρίς τη βελούδινη δική του διεύθυνση. Πρόκειται για έναν απόλυτα χαρισματικό άνθρωπο, που τα αξιώματα δεν τον αγγίζουν και τη δύναμη της θέσης του την κάνει μόνο θετικές χειρονομίες.

Τους ευχαριστώ. Και περιμένω και φέτος αυτές τις μέρες που η κουρασμένη Αθήνα θα πάρει μπρος από την καλή ενέργειά τους. Να δω τα ήμερα, χαμογελαστά πλήθη της Πειραιώς –τα δαγκωμένα χείλια στην κρίσιμη σκηνή, τα υγρά μάτια- τις μπίρες και τους διαξιφισμούς στις ταράτσες μετά. Το φεγγάρι, αλλιώς.

Για δυο μήνες, η Αθήνα θα γίνει καλύτερη από ό,τι ήταν. Ας μη το θεωρούμε αυτονόητο.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ