4η Ιουλίου (Σήμεραείναι η γιορτή της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας - όλη η πόλη μυρίζει μπάρμπεκιου), Σαν Φρανσίσκο, 21.45 μ.μ.
Έχουμε μαζευτεί σ' ένα ύψωμα να δούμε τα (πατριωτικά) πυροτεχνήματα πάνωαπό τον Κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Για να φαίνονται καλύτερα απ' όλες τις πλευρέςτης πόλης, τα πυροτεχνήματα σκάνε σε δύο διαφορετικά σημεία του κόλπου - πάνωαπό το Αλκατράζ και τα φωταγωγημένα καράβια και καταμεσής της θάλασσας. Τοαλλόκοτο είναι πως, επειδή είναι προγραμματισμένα με κομπιούτερ, σκάνεσυγχρονισμένα. Παρακολουθούμε ένα παράξενο μηχανικό θέαμα: δύο φανταχτερέςομπρέλες από αστράκια, δύο κόκκινες βροχές, δύο μπλε κύκλοι που φωτίζουν σκοτεινά και γκρίζα κομματάκια νερού.
Η ημέρα του γάμου 11.00 το πρωί
Ο γάμος τηςΒανέσας γίνεται σε μια απομακρυσμένη φάρμα, περιτριγυρισμένη από βουνοκορφές. Ηπεριοχή είναι γεμάτη αμπέλια, οινοποιία και πόλεις - αποικίες από παλιούς χίπιςπου αποφάσισαν να νοικοκυρευτούν. Όλες οι παράνυμφοι είμαστε μαντρωμένες σε έναξύλινο δωματιάκι και δοκιμάζουμε τα φορέματα με μια λακ ανά χείρας: Δέκαγαϊδάρες ντυμένες με τιρκουάζ γυαλιστερούς ταφτάδες με άσπρες ζωνούλες καιφιογκάκια. «Αισθάνομαι σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων όταν γίνεταιπελώρια», λέει η Τζέσικα. Μέσα στον χαμό από φουρκέτες και λακ μπαινοβγαίνουνκατά βούλησιν και τα δεκατρία αδέρφια της νύφης, που είναι μέλος μιαςοικογένειας Βον Τραπ σε πιο χίπικη εκδοχή - η πιο μικρή της αδερφή είναι 2, ηπιο μεγάλη 19.
Στην τελετή - παρατεταγμένες στα αριστερά του παπάσαν τα στρουμφ και με φόντο τις βουνοκορφές
Όλα πάνεκαλά μέχρι που εμφανίζεται η Βανέσα ντυμένη νύφη - εκεί συνειδητοποιώ ότι παντρεύεται,όταν τη βλέπω με το νυφικό και ένα χαμόγελο 1.000 μεγαβάτ. Μέχρι τώρα ήταν σαννα κάναμε πλάκα. «Όπου να 'ναι», σκέφτομαι, «θα έρθει κάποιος και θα μου πειπως, ναι, κάναμε πλάκα φυσικά, και ζούμε ακόμα στο 1999». Ο γαμπρός και οιφίλοι του θα γίνουν πάλι εκείνοι οι περίεργοι τύποι που παίζουν role playing games («Είμαι ο Syaoran και αυτό είναι το σπαθί μου») ντυμένοι με μακριέςδερμάτινες καμπαρντίνες, και εμείς οι πέντε δεν θα τους έχουμε καν γνωρίσει. Θαπερνάμε τις μέρες μας πίνοντας καφέ, καπνίζοντας Marlboro Red που μαςγδέρνουν το λαιμό και συζητώντας για 90περίπου λεπτά αν πονάει το piercing στοναφαλό. Η Βανέσα είναι η πρώτη καλή μου φίλη που παντρεύεται. Όταν μουανακοίνωσε πως θα παντρευόταν τον Ντέιβ, έπαθα σοκ. Όχι επειδή δεν το περίμενα -πάνταονειρευόταν μωρά και ταλκ, ακόμα κι όταν περνούσε μια φριχτή γκοθ φάση μεβυσσινί μαλλιά-, απλά γιατί δεν το περίμενα τώρα. («Μα είσαι μόνο 25», τραύλισααπό το τηλέφωνο.) Ενώ ο παπάς λέει τα δικά του, κοιτάω στιγμιαία τον γαμπρό.Κοιτά τη νύφη μ' ένα βλέμμα ανείπωτης λατρείας. Μου 'ρχεται σαν φάπα ησυνειδητοποίηση πως την αγαπάει πραγματικά ο Ντέιβ τη Βανέσα - πως γι' αυτόπαντρεύονται. Επειδή αγαπιούνται. Έτσι απλά. Τώρα καταλαβαίνω γιατί κλαίνε οιάνθρωποι στους γάμους.
σχόλια