ΠΕΜΠΤΗ 07/04
Ετοιμάζω μια τούρτα γενεθλίων για φίλο που γιορτάζει όχι μόνο τα όμορφα σαράντα του χρόνια, αλλά και πολλές επιτυχίες, παρά το δύσκολο της εποχής. Έχω στο μυαλό μου τις παλιομοδίτικες τούρτες αμυγδάλου, εμείς τις λέμε νουγκατίνες. Ετοιμάζω απλό παντεσπάνι αρωματισμένο με βανίλια. Στο τέλος, μαζί με το αλεύρι, προσθέτω και αλεσμένα αμύγδαλα, με τη φλούδα τους όμως. Είναι το χαρακτηριστικό αυτής της πάστας. Απλώνω σε επίπεδα ταψιά λεπτές στρώσεις από το μείγμα, ύψους δύο εκατοστών, και τα ψήνω στον φούρνο διαδοχικά. Θα χρειαστώ πέντε τέτοια. Παράλληλα, ετοιμάζω μια κρεμ πατισερί στην οποία, εκτός από την καθιερωμένη βανίλια, πετάω μέσα και δυο τρεις σταγόνες εσάνς πικραμύγδαλου. Όχι πολλή, θέλει προσοχή, πικρίζει. Όταν τα παντεσπάνια μου κρυώσουν, αρχίζω να χτίζω την τούρτα. Στην κρεμ πατισερί προσθέτω λίγη χτυπημένη σαντιγί για να έχω ένα πιο αεράτο μείγμα. Πρώτα ένα παντεσπάνι που το βρέχεις ελαφρώς με ένα σιρόπι, μετά γέμιση με κρέμα και επανάληψη μέχρι να τελειώσεις και πάλι με παντεσπάνι. Με μια σπάτουλα καλύπτω την τούρτα με λευκή σαντιγί, και είμαι προσεκτικός στη λεπτομέρεια. Είναι τούρτα, χρειάζεται να είναι στην εντέλεια. Αμύγδαλο καβουρδισμένο, φλορέτες με σαντιγί και μετά κερασάκια. Ζήτω το 1978! Το σιρόπι, αν θέλουμε, μπορούμε να το αρωματίσουμε με λίγη φλούδα πορτοκαλιού. Ανεπαίσθητα το άρωμα από το πορτοκάλι θα δέσει υπέροχα με τα αμύγδαλα και τη βανίλια. Είναι έτοιμη. Την αφήνω λίγες ώρες στο ψυγείο και την πάω το βράδι στο πάρτι. Το θεωρώ μεγάλο προσόν που ξέρω να φτιάχνω τούρτες. Τελεία.
ΤΡΙΤΗ 12/04
Περιμένω την αλλαγή της εποχής, πάντα με την ίδια προσμονή. Ναι, δεν μου αρέσει το καλοκαίρι, και γι’ αυτόν το λόγο δεν λέω και πολλά συνήθως για την άνοιξη, που είναι ο σύντομος προπομπός της πιο έντονης εποχής στη Μεσόγειο. Όμως, τίποτα δεν συγκρίνεται με τη χαρά που παίρνει κανείς όταν βλέπει τα πρώτα μοσχομπίζελα να ξεπροβάλλουν στις γλάστρες. Αν τα παρακολουθήσεις λίγο υστερικά (όπως κάνω εγώ), θα διαπιστώσεις πως αναπτύσσονται πιο γρήγορα όταν κάνει ζέστη και μετά, με το πρώτο κρύο, σαν να σταματάνε να μεγαλώνουν για λίγο... Δεν ξέρω, μπορεί να είναι στο μυαλό μου όλα αυτά. Πάντως, αυτό που δεν είναι στο μυαλό μου είναι η φρεσκάδα των καινούργιων γεύσεων. Μικρές φράουλες (ψάξτε να τις βρείτε, μην αγοράζετε τα «αγγούρια» του θερμοκηπίου) σε θερμοκρασία δωματίου με μια απαλή σαντιγί, και αν έχετε λίγο έξτρα χρόνο, φτιάξτε το Eton Mess του Αθήναιου, όπως το γράφει στο υπέροχο μπλογκ του στο www.lifo.gr. Μια φρέσκια πράσινη σαλάτα με τρυφερές πρασινάδες που μοσχοβολάνε, λίγες φύτρες φασολιών και βινεγκρέτ με φρέσκο κρεμμυδάκι – πιο αισιόδοξο πιάτο δεν μπορώ να σκεφτώ. Πάστες αμυγδάλου από το Aquamarina - μακάρι να τις είχαμε τώρα, να πηγαίναμε στο Θησείο να τις φάμε κάτω από τις βαλανιδιές. Φρέσκο γλυκό κουταλιού με λεμονανθούς ή τριαντάφυλλο. Κάποιες φορές μου αρέσει απλώς να ανοίγω τα βαζάκια τους και να τα μυρίζω.
Αν υπάρχει ποίηση στη ζαχαροπλαστική, τα δύο συγκεκριμένα γλυκά κουταλιού είναι όλα τα ποίηματα το Σολωμού μαζί. Μικρές χορτόπιτες και ελιόψωμα που μοσχοβολάνε κόλιανδρο. Μικρές τάρτες με lemon curd και ίσως μαρέγκες με ροδόνερο και φιστίκι Αιγίνης, αν βρίσκεσαι στο Ottolenghi. Πατάτες νέας εσοδείας με φρέσκο σκόρδο, λάδι και μαϊντανό. Σπαράγγια, όπως να ‘ναι. Αρακάς με δυόσμο και λεμόνι. Κουκκιά, όσο είναι μικρά. Αγκινάρες αλά Πολίτα, αν ξέρεις να τις φτιάχνεις σωστά, χωρίς να πρέπει να δέσεις σάλτσες με corn flour (έλεος, παιδιά). Ένα κουτί μακαρόν από το Παρίσι κι ένα άλλο με σοκολατάκια Pier Marcollini. Αμυγδαλωτά από τον Γεροντόπουλο στη Σίφνο, ειδικά αυτά με το μανταρίνι, ένα μπούτι αρνίσιο ψημένο με δεντρολίβανο που μόλις φύτρωσε, σερβιρισμένο σε παλιομοδίτικη πιατέλα με τα ζουμιά του και όλα τα κεφάλια από το σκόρδο που ψήθηκαν μαζί. Μια διάφανη κοτόσουπα αρωματισμένη για εκείνο το βράδυ που θα κάνει κρύο. Φρέσκα χόρτα στο τηγάνι με δύο αυγά που σου έστειλαν από την εξοχή. Dim sum, αν βρεις με τσάι γιασεμί, απόγευμα Κυριακής. Αν δεν βρεις, φτιάξε dumplings με κοτόπουλο στον ατμό, είναι πανεύκολα. Και για φινάλε, cupcakes. Οτιδήποτε παστέλ, όχι όμως τιρκουάζ, που λέει και η φίλη μου, η Εύη Φέτση. Και δεν είναι τυχαίο που κράτησα την Πάβλοβα έξω από αυτήν τη λίστα. Έχω τους λόγους μου. Σας φιλώ.
σχόλια