Περί βολής

Περί βολής Facebook Twitter
0

Τη νεοελληνική ιδεολογία νομίζω πως εκφράζει μία λέξη: βόλεμα.

Είναι χαρακτηριστικό πως σε αυτήν τη λέξη συνυπάρχουν η οικονομική τακτοποίηση και η άνεση. Ένας βολεμένος άνθρωπος έχει και οικονομική εξασφάλιση και ευχάριστη ζωή - τις «βολές» του.

Λογικά, λοιπόν, αυτό που φοβάται και μισεί περισσότερο ο Έλληνας είναι το αντίθετο του βολέματος. Το ξεβόλεμα.

Εκεί ριζώνουν ο συντηρητισμός του και ο φόβος της αλλαγής. «Κάτω τα χέρια από το Χ» σημαίνει συνήθως: «μη μας ξεβολέψετε». Όλοι οι πρόσφατοι φοιτητικοί αγώνες έγιναν για να μην αλλάξει τίποτα στα ΑΕΙ.

Το συνειδητοποίησα αυτό καλύτερα, ακούγοντας μία συζήτηση για τη συγχώνευση των σχολείων. Οι εκπρόσωποι των καθηγητών και των γονιών δεν είχαν τελικά κανένα λογικό επιχείρημα. Το ότι υπήρχαν γυμνάσια με 45 μαθητές και 15 καθηγητές δεν το αμφισβητούσαν. Το ότι πεντακόσια μέτρα πιο κάτω υπήρχε άλλο ένα τέτοιο σχολείο, επίσης. Το ότι η συγχώνευση θα έφερνε μεγάλη οικονομία δεν μπορούσαν να το αρνηθούν. Τελικά, τι έμενε; Η βολή. Πω-πω τώρα, αναστάτωση, να αλλάζεις χώρο, συνήθειες, διαδρομές.

Πολλαπλασιάστε το αυτό επί 1.000+ περιττά σχολεία… Μεγάλος θόρυβος.

Η δύναμη της αδράνειας είναι σε αυτήν τη χώρα πιο ισχυρή από τη δύναμη της βαρύτητας. Αυτό εξηγεί και την τεχνολογική μας υστέρηση. Ανατριχιάζω όταν θυμάμαι το αποτέλεσμα μίας έρευνας όπου άνδρες 25-40 ετών δεν ήθελαν έναν δωρεάν υπολογιστή. Στην ερώτηση «γιατί;» η απάντηση ήταν: «τι να τον κάνω;».

Πού τώρα να κοπιάζεις για να μάθεις υπολογιστή - δηλαδή, και αυτοί που δεν έχουν τι έπαθαν; Το θέμα είναι να βρούμε ένα μέσον να βολευτούμε. Μία θεσούλα με μονιμότητα, ει δυνατόν αργομισθία (ή, έστω, λίγη δουλειά) και σίγουρη εξέλιξη. Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει ο μισθός, τριετία με τριετία η προαγωγή. Είτε αποδίδεις, είτε όχι.

Γι’ αυτό και ιδανικό του λαού μας παραμένει το Δημόσιο. Η πεμπτουσία του βολέματος. Το οποίο ούτε η τρόικα ούτε το μνημόνιο έχουν καταφέρει να το γκρεμίσουν. Όλο το ζόρι, την ύφεση και την ανεργία την τραβάει ο ιδιωτικός τομέας. Εντάξει, έγιναν και στο Δημόσιο μερικές περικοπές αποδοχών και επιδομάτων. Αλλά όσο ισχύει η απόλυτη προστασία των δημοσιο-υπαλλήλων (ούτε αξιολόγηση, ούτε ποινές, ούτε απόλυση), το κάστρο της βολής θα μένει άπαρτο.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ