ΑΠΟ ΤΟ «ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ - Ανατρέποντας Προκαταλήψεις», το αφιέρωμα που αποφεύγει να εστιάσει στην κλινική πλευρά των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες αλλά επισημαίνει την προσωπικότητα, τα ταλέντα και την καθημερινότητά τους, μέχρι τα ντοκιμαντέρ για τη Μέση Ανατολή, που προσεγγίζουν τολμηρά και πρωτότυπα την πιο ευαίσθητη περιοχή του πλανήτη, το 13ο Doc Fest στη Θεσσαλονίκη, πάντα υπό την αιγίδα του Δημήτρη Εϊπίδη, συνεχίζει να ψάχνει τον άνθρωπο μέσα στην κοινωνία, να «σινιαλάρει» τις αλλαγές, τις ζυμώσεις και τους κινδύνους, να ταξιδεύει σε τόπους μακρινούς ή διπλανούς, να αφηγείται μικρές ιστορίες, να φέρνει πιο κοντά το παγκόσμιο ντοκιμαντέρ σε ένα κοινό που δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο, όπως μαρτυρούν τα ανοδικά εισιτήρια. Φέτος, μάλιστα, βρέθηκαν και κονδύλια, και το φεστιβάλ, σε σχέση με το ζόρι που είδαμε τον περασμένο Δεκέμβριο, μάλλον ανάσανε.
ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΟ ΑΠΟ το άγχος των μεγάλων ονομάτων (όπου αισθάνεσαι, ως ειδικότερος ενδεχομένως θεατής, πως οφείλεις να παρακολουθήσεις συγκεκριμένα πράγματα για να μη χάσεις το event), το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ σε προσκαλεί να επιλέξεις ταινία ανάλογα με το γούστο, τη διάθεση και τη δική σου ανησυχία. Κι ενόσω η πόλη φιλούσε την άνοιξη, χώθηκα σε μια αίθουσα για να δω το συμπαθές και μινόρε Χωρίς Τσιμέντο της Βάνας Αλεξοπούλου, όπου παραθεριστές εξηγούν αν είναι πολιτική ή απλώς αποτοξινωτική η απόφασή τους να πάρουν τα μάτια τους και να ξεκαλοκαιριάζουν ασκεπώς, και το Χίλιες χαμένες μπάλες του γκολφ του Βαγγέλη Καλαϊτζή, που καταγράφει τη σκανδαλώδη επένδυση μιας μεγάλης εταιρείας στο Παλαίκαστρο, μια εξαιρετικής σημασίας και ευπάθειας περιοχή στην Άγρια Ανατολή της Κρήτης.
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ, την οικονομία, τις ανθρώπινες ιστορίες και αυτό που γενικότερα ονομάζουμε όψεις του κόσμου, ένα ντοκιμαντέρ μπορεί να έχει ατόφια, καλλιτεχνική αξία. Ο Σεργκέι Λοζνίτσα, στον οποίο υπάρχει μεγάλο αφιέρωμα, είναι μια τέτοια περίπτωση. Ο Ρώσος που γνωρίσαμε στις Κάννες με το My Joy (όπου έδειξε μια υπερβατική δύναμη), στα ντοκιμαντέρ που γύρισε κυρίως την προηγούμενη δεκαετία επιδεικνύει ποιητικότητα, με συνθέσεις εικόνων χωρίς απαραίτητα τη χρήση λόγου. Καταγράφει τη δουλειά σε αγροτικούς συνεταιρισμούς και φάμπρικες, μπαίνει στα αρχεία και φωτίζει την ιστορία μιας Σοβιετικής Ένωσης που τρέκλιζε ανάμεσα στην ανέχεια και τη δόξα, καταπιάνεται με τις ζωές απλών ανθρώπων στην επαρχία - σαφή δείγματα της δουλειάς του στο My Joy, όπου η γνώση του για τον ψυχισμό της περιφέρειας είναι αφομοιωμένος και θαμπώνει. Ένας γνήσιος δημιουργός είναι αυτός που βλέπει πίσω από το περίγραμμα, και ακόμη μεγαλύτερος όταν η συνθήκη του ντοκιμαντέρ δεν του επιτρέπει να αυθαιρετεί με τη φαντασία του, όταν η πραγματικότητα δεν βολεύει τα πλάνα και τις δυνατότητές του. Ο Λοζνίτσα, στα λίγα που έχω δει, είναι σκηνοθέτης με μεγάλη οπτική οξυδέρκεια και πληρότητα στην παρατήρησή του.
ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ, μπορείτε να δείτε ταινίες της Τσέχας Ελένα Τρεστίκοβα, η οποία καταπιάνεται με τη μοίρα των ανθρώπων -με τα λεγόμενα ντοκιμαντέρ χρονικής επιτάχυνσης- ένα πορτρέτο για τον Νίκο Παπατάκη, που χάθηκε πρόσφατα από τους Τίμωνα Κουλμάκη και Ηρώ Σιαφλιάκη, τον Ζυλιέν του Γκαέλ Λεπένγκλ (στο τμή- μα «Ανθρώπινες Διαδρομές»), ενώ συνεχίζεται το αφιέρωμα στην Κυριακή Μάλαμα.
σχόλια