Το έπος ως φάρσα

Facebook Twitter
0

Η Κομμουνιστική Αριστερά πέθανε το 1989 με την κατάρρευση του (αν)υπαρκτού. Ο περισσότερος κόσμος το κατάλαβε αμέσως, μερικοί άργησαν και ελάχιστοι δεν το συνειδητοποίησαν ποτέ, όπως ο Κιμ Τζονγκ Ιλ, η Παπαρήγα και ο Φιντέλ. Αν και ο τελευταίος προχθές ψιθύρισε κάτι περί του συστήματος που δεν τραβάει.

Βέβαια η Αριστερά (σκέτη) δεν πέθανε ποτέ. Ξεκινάει από τη Γαλλική Επανάσταση όπου βαφτίστηκε (στην Εθνοσυνέλευση, οι προοδευτικοί κάθισαν αριστερά) και συνεχίζει. Για μένα Αριστερός (ή Προοδευτικός) είναι αυτός που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και Δεξιός (ή Συντηρητικός) αυτός που απορρίπτει κάθε αλλαγή. (Έτσι, λοιπόν, ένας καινοτόμος φιλελεύθερος μπορεί να είναι πιο Αριστερός από έναν δογματικό σοσιαλιστή).

Σύμφωνα με αυτό τον ορισμό, η Αριστερά στην Ελλάδα δεν δικαιούται να ονομάζεται έτσι. Όχι μόνο το ΚΚΕ (που σαν τους Παλαιοημερολογίτες ζει δεκαετίες πίσω) αλλά και η (τρομάρα της) ανανεωτική Αριστερά, που επίσης δεν κοιτάει μπροστά αλλά μόνο δίπλα και κάτω. (Όλοι εκεί ασχολούνται αποκλειστικά με το να βάζουν τρικλοποδιές στους συντρόφους τους).

Ευτυχώς που εκείνος ο υπέροχος άνθρωπος, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, δεν ζει για να βλέπει αυτά τα ρεζιλίκια. Ήταν ίσως ο τελευταίος αυθεντικός προοδευτικός. Ανοιχτός στα πάντα. Ένας δογματικός δεν μπορεί να είναι Αριστερός - αυτά τα δύο αντιφάσκουν και αλληλοαποκλείονται.

Είναι περίεργο το πώς αντέδρασαν οι (δήθεν) Αριστεροί μας στην κατάρρευση του κομμουνισμού. Άλλοι περιχαρακώθηκαν στο παρελθόν, αυτο-ταριχεύθηκαν και αποκαθιστούν τον Στάλιν κι άλλοι κατακερματίζονται σε συνιστώσες, ομάδες, γκρουπούσκουλα και κομματίδια που πολεμάνε μεταξύ τους. Κανείς δεν ψάχνει για μία νέα σύνθεση, για νέες λύσεις (γιατί -αλίμονο- αλλάζουν και τα προβλήματα). Το βασικό είναι να επικρατήσεις, να πάρεις τίτλο και σκήπτρο - κι ας είναι από τενεκέ.

Κρίμα. Για πολλά χρόνια η αριστερή σκέψη και πράξη ήταν γόνιμη και ευεργετική για την ανθρωπότητα. Σίγουρα τα καθεστώτα της κατέφυγαν συχνά σε ακρότητες (μήπως λίγες έκαναν και οι θρησκείες;). Αλλά σε μερικά άλλαξαν τη ζωή των ανθρώπων προς το καλύτερο.

Τώρα, αυτό που άρχισε σαν έπος και συνεχίστηκε σαν τραγωδία ολοκληρώνεται στην Ελλάδα σαν φάρσα.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ