Δεν πτωχεύουμε για πρώτη φορά. Η Ελλάδα το 'χει ξαναπάθει το κακό, το 1893, μετά τα μεγάλα έργα του Τρικούπη που βούλιαξαν τη χώρα στον εξωτερικό δανεισμό. Και βγήκαμε με τους Βαλκανικούς Πολέμους που διπλασίασαν την Ελλάδα και έφεραν νέους πόρους στο κράτος. Τώρα όμως που δεν έχουμε άλλα εδάφη να κατακτήσουμε, τι γίνεται;
Δύσκολα τα πράγματα. Όμως υπήρξαν ευκαιρίες που τις χάσαμε. Είχαμε 3 Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης και μπήκε στην Ελλάδα άφθονο χρήμα. Πού πήγε; Γιατί αυτό δεν ήταν μια ευκαιρία οικονομικής ανάπτυξης; Διότι πολύ απλά τα κονδύλια αυτά τα φάγανε τα παράσιτα. Οι τράπεζες. Και οι πολιτικοί.
Όλες οι επιδοτήσεις πέρασαν μέσα από ένα τραπεζικό σύστημα τοκογλυφικό, το οποίο δάνειζε ακριβά. Το χρήμα, αντί να πηγαίνει στους επενδυτές, πήγαινε στα συρτάρια των τραπεζών. Δάνειζαν με 6% κάποιον που έχτιζε ένα ξενοδοχείο, ο οποίος έπαιρνε μεν την επιδότηση από την Ε.Ε., αλλά στη συνέχεια πλήρωνε τις μεγάλες δόσεις στην τράπεζα. Και δεν του έμενε σχεδόν τίποτα. Και δεν μπορούσε να επενδύσει, να μεγαλώσει την επιχείρησή του, να προσλάβει προσωπικό, να δημιουργήσει εισόδημα για τον εαυτό του και το κράτος. Συμπέρασμα: τα κοινοτικά κονδύλια κατέληξαν μέσω του πιστωτικού συστήματος όχι στην πραγματική οικονομία, αλλά στα ταμεία των τραπεζών. Και τι απέγιναν; Πολυτελής διαβίωση αφενός, μίζες για τους πολιτικούς που νομοθετούσαν και κερδοσκοπικές επενδύσεις στα Βαλκάνια. Πάλι για τραπεζικά κέρδη. Κυριολεκτικά οι ελληνικές τράπεζες έφαγαν με χρυσά κουτάλια και τα λεφτά από την Ευρώπη χάθηκαν. Δεν έγιναν παραγωγικά.
Οι πολιτικοί τώρα. Αυτοί για να αναπαραχθούν πρέπει να πληρώσουν. Εάν δεν δώσει χρήμα ο πολιτικός στην ομάδα, στο σωματείο, στον δήμο, στο κανάλι, στον επιχειρηματία, πώς θα επανεκλεγεί; Άρα, ο πολιτικός, εξ υποθέσεως, φροντίζει να δίνει χρήμα. Και πού το βρίσκει; Δανείζεται ως κράτος από το εξωτερικό. Παράδειγμα: λίγο πριν κάνει εκλογές ο Καραμανλής το 2007 έδωσε στους δικαστικούς κοντά 1 δισ.! Πού το βρήκε; Δανείστηκε. Για να επανεκλεγεί.
Και τώρα, μπήκαμε στο ΔΝΤ. Θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε, εάν η κυβέρνηση είχε ενεργήσει ταχύτερα το φθινόπωρο και δεν δημιουργούσε διεθνή πανικό. Όμως, θα έπρεπε να πάρει ριζικά μέτρα μείωσης της σπατάλης. Πώς όμως; Είπαμε ήδη πως οι πολιτικοί πρέπει να πληρώσουν για να επανεκλεγούν. Άρα δανείζονται και ταΐζουν. Δεν μπορούν να μειώσουν τις σπατάλες, διότι θα χάσουν τις εκλογές. Οπότε πήγαμε στο ΔΝΤ, ώστε να τους φορτώσουμε τα κακά μέτρα!
Όμως, δεν είναι λύση η μείωση των μισθών που προτείνουν οι νεοφιλελεύθεροι του Ταμείου, διότι θα προκαλέσουν ύφεση, πτώση της ζήτησης, άρα και των εσόδων του κράτους. Αυτό όμως θα αυξήσει το έλλειμμα και τις ανάγκες του Δημοσίου σε χρήμα. Επομένως, αυτό που πρέπει να γίνει είναι πρώτον μια σοβαρή αύξηση των φορολογικών εσόδων από μια νέα αυστηρή φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών και δεύτερον μια μείωση της δημόσιας σπατάλης.
Να μην απολυθεί δηλαδή ούτε ένας εργαζόμενος. Πρέπει όμως να κοπούν κάθε είδους αντιπαραγωγικές χρηματοδοτήσεις, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό, στην αυτοδιοίκηση και στην υγεία ακόμα. Δεν είναι δυνατόν, ας πούμε, το κάθε κατσικοχώρι στην επαρχία να κάνει κάθε καλοκαίρι απίθανα φεστιβάλ πανσελήνου, σκορπώντας δημόσιο χρήμα! Αυτά θα πρέπει να κοπούν μαχαίρι, μαζί με τις πάσης φύσεως επιδοτήσεις σε ιδρύματα, σωματεία και επιχειρήσεις, αθλητικές ή πολιτιστικές. Το κράτος έχει υποχρέωση μόνον απέναντι στα μουσεία, τις αρχαιότητες και τις δυο κεντρικές σκηνές του. Τίποτε άλλο. Τα άλλα να πάνε στην αγορά να βρουν την τύχη τους.
Εάν δεν τελειώσουμε με τα παράσιτα, τότε καλύτερα να το κλείσουμε το μαγαζί και να ξαναγίνουμε επαρχία κάποιου μεγαλύτερου και πιο συνετού κράτους.
σχόλια