Το Avatar έσπασε τα ρεκόρ σε πωλήσεις DVD και Blue Ray, υπερβαίνοντας τα 6 εκατομμύρια αντίτυπα το προηγούμενο τετραήμερο, νούμερο που συνήθως προσεγγίζουν οι παιδικές ταινίες στις πρώτες μέρες κυκλοφορίας τους. Δεν σταματάει, ωστόσο, εδώ το τρένο του Κάμερον. Σε λίγους μήνες θα ξαναβγεί στις αίθουσες μια ελαφρώς μεγαλύτερη διάρκεια της επιστημονικής φαντασίας του, με 6 λεπτά παραπάνω. Και φυσικά του χρόνου μπορούμε να αναμένουμε την τρισδιάστατη εκδοχή σε DVD, καθώς ο σκηνοθέτης περιμένει να αυξηθούν οι πωλήσεις των τηλεοπτικών δεκτών που θα μπορούν να υποδεχθούν το βάθος της εικόνας, όπως περίπου κι εκείνος το φαντάστηκε γυρίζοντας το Avatar εξολοκλήρου με αυτή την τεχνολογία.
Η κυκλοφορία του DVD και στην Ελλάδα αναμένεται να τονώσει μια πεσμένη αγορά που δεν κινείται ούτε και στις αίθουσες τις τελευταίες εβδομάδες, ακολουθώντας το γενικότερο μούδιασμα. Κρίμα, γιατί στο μεταξύ βγαίνουν και ωραίες ταινίες, παλιές και καινούργιες, μέσα στον σωρό. Μερικές θα τις συναντήσουμε αναπόφευκτα στην τηλεόραση, κυρίως κάποια ντοκιμαντέρ που όταν βγήκαν στις αίθουσες πέρασαν άδικα στο ντούκου.
Το Σάββατο 8 Μαΐου, στις 9 η ώρα το βράδυ, η ΕΡΤ θα προβάλει το ντοκιμαντέρ του Σπύρου Ταραβήρα Μπαζ, παραγωγής 2005, με θέμα τη ζωή και το έργο του σεναριογράφου Ισαάκ Μπεζερίδη, ενός από τους πρωτομάστορες του φιλμ νουάρ στην Αμερική. Ο δαιμόνιος εργάτης Μπεζερίδης, γεννημένος στη Σαμψούντα το 1908, άφησε το αποτύπωμά του στο Φίλα με θανάσιμα του Όλντριτς και τους Ανθρώπους του αίματος του Ντασέν, ο οποίος μιλάει στην ταινία για τον παλιό του φίλο, που έπεσε κι αυτός στη δυσμένεια του συστήματος των στούντιο, λόγω των συμπαθειών του με τους ακατονόμαστους 10 που κατηγορήθηκαν για κομμουνιστική ιδεολογία. Ο Ταραβήρας, διεισδυτικός και λεπτομερής, διεξάγει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη και την ντύνει με αποσπάσματα ταινιών, φτιάχνοντας κλίμα και ατμόσφαιρα b-movie και πηγαίνοντάς μας πίσω σε μια συναρπαστική εποχή. Λίγο πριν πεθάνει σε βαθιά γεράματα, ο Μπεζερίδης αποδεικνύεται άνθρωπος ταπεινός και οραματιστής ταυτόχρονα, ένας μετανάστης με ελληνική ψυχή και μια εντελώς αμερικάνικη αίσθηση της επιβίωσης και της ευκαιρίας στη δημιουργία σε νέα είδη.
Η ταινία Ο δολοφόνος μέσα μου του Μάικλ Γουίντερμποτομ βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζιμ Τόμπσον, εμβληματικού παλπ συγγραφέα. Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ είχε χαρακτηρίσει το στόρι ένα από τα πιο αυθεντικά και ανατριχιαστικά γραπτά που είχε ποτέ διαβάσει. Ίσως και να ήθελε να το γυρίσει σε ταινία, πράγμα που ποτέ δεν έκανε, όταν η καριέρα του άλλαξε τροπή με τα υπερθεάματα μεγαλύτερου εύρους και βάθους, που τον έκαναν διάσημο και μοναδικό. Ο γαμπρός του Κιούμπρικ έχει διασώσει ένα παλιό του σενάριο, εντελώς νουάρ και αρκούντως παλπ, βασισμένο σε ένα άλλο μυθιστόρημα του Τόμπσον, το Lunatic at large. Η Σκάρλετ Γιοχάνσον και ο Σαμ Ρόκγουελ έχουν υπογράψει, σύμφωνα με δημοσιεύματα. Εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι στον Κερκ Ντάγκλας, τον άνθρωπο που τούμπαρε την πορεία του Κιούμπρικ και αποκάλυψε μια πτυχή του παρεκκλίνοντος μυαλού του. Έτοιμος να συνεχίσει στη φλέβα του Killing, ο Κιούμπρικ δέχτηκε το μαρκάρισμα του πειστικού Ντάγκλας, ο οποίος τον έψησε να γυρίσει τον Σπάρτακο. Και ο Κιούμπρικ το έκανε, αλλά στη φόρα του ζήτησε να διευκολύνει μια άβολη κατάσταση και να πάρει όλο το credit του σεναρίου, καθώς ο άνθρωπος που δούλεψε στη συγγραφή, ο Ντάλτον Τράμπο, δεν μπορούσε να φανεί, λόγω της μαύρης λίστας που τον εξοστράκιζε από την εμπροσθοφυλακή, υποχρεώνοντάς τον σε σκιώδη εργασία. Ο Ντάγκλας έβαλε μπροστά το ρωμαλέο στήθος του και επανέφερε τον Κιούμπρικ στην τάξη, βάζοντας (ως παραγωγός) το όνομα του Τράμπο φαρδύ πλατύ στους τίτλους. Ο Κιούμπρικ το κατάπιε. Πριν από λίγες μέρες, ο σπουδαίος ηθοποιός και άνθρωπος του κινηματογράφου έστειλε μαζί με τον γιο του Μάικλ μια επιστολή ικεσίας στο δικαστήριο για να μαλακώσει η ποινή του εγγονού του, στη γνωστή υπόθεση εμπορίας ναρκωτικών. Ηθοποιός και παραγωγός με παράσημα και πολλά μίλια διαδρομής στο αμερικάνικο σινεμά, ο Μάικλ παραδέχθηκε την γονική ανεπάρκειά του, χρόνια μετά τις συνεντεύξεις που κατακεραύνωναν με τρόπο την απουσία και του δικού του πατέρα από το σπίτι, προς επιδίωξη της μεγάλης καριέρας. Μεγάλοι καλλιτέχνες, ηττημένοι πατεράδες. Η παθιασμένη αφοσίωση δεν μοιράζεται στα δυο, τελικά.
σχόλια