Σάββατο 12/12
Αρχίζω τους πειραματισμούς για τις γιορτές. Αρχίζω τις ετοιμασίες. Γύρω μου μαζεύονται βαζάκια με γλυκά του κουταλιού, συσκευασίες ζάχαρη άχνη, ξύλα κανέλλας, στο ψυγείο στοιβάζονται τρία-τέσσερα είδη βούτυρο, κάτι κυδώνια ωριμάζουν σε ένα καλάθι και τα βιβλία της μαγειρικής είναι μονίμως ανοιχτά. Κάθε μάγειρας που σέβεται τον εαυτό του και το σπίτι του, τα Χριστούγεννα τα έχει πολύ ψηλά. Είναι η περίοδος που όλα επιτρέπονται, τα γουρουνόπουλα ολόκληρα σε πιατέλες, τα ορτύκια να μαρινάρονται με τη δωδεκάδα, οι τούρτες να έχουν τρεις ορόφους και τα σου να είναι ΚΑΙ γεμισμένα με κρέμα ΚΑΙ καραμελωμένα με την πιο χρυσή καραμέλα. Ακόμα και στα σπίτια τα μίνιμαλ που μισείς όλο και από κάπου θα ξεφυτρώσει ένα στολιδάκι, έστω μια υπερτρέντι κρυστάλλινη χιονονιφάδα που την αγόρασες 500 ευρώ από μαγαζί στο Κολωνάκι. Όλα επιτρέπονται, σας λέω, για όλους εμάς που όλο το χρόνο μας καταπιέζουν οι τρέντουλες αυτής της πόλης και αναγκαζόμαστε να κρυβόμαστε ακούγοντας φρικτή εναλλακτική μουσική. Ε, λοιπόν από σήμερα, στην κουζίνα θα παίζει Ζουλιέτ Γκρεκό, Μπαχ, όπερες, easy listening και λαϊκά. Τα Christmas Cakes ήδη ραντίζονται μια φορά κάθε δύο μέρες με κονιάκ και λίγο cointreau και είμαι έτοιμος να βγω προς αναζήτηση καλής αμυγδαλόπαστας και κόκκινης καρό κορδέλας για να τα στολίσω. Υπάρχει ενθουσιασμός και, παρά την κούραση, τα βράδια κάθομαι στα σκοτεινά και κοιτώ το δέντρο των απέναντι που μένει αναμμένο μέσα στη νύχτα και είναι σαν να έχει στολιστεί και το δικό μου σαλόνι. Ευχαριστώ, παιδιά.
Κυριακή 13/12
Έφτιαξα ένα κέικ με σοκολάτα και ξύσμα πορτοκάλι και έκανα break down μια συνταγή για τάρτα με γέμιση σοκολάτας και αχλάδια ψημένα σε κόκκινο γλυκό κρασί. Κανένα από τα δύο δεν μου γεμίζει το μάτι για να σερβιριστεί στις γιορτές. Είναι και τα δύο λίγα και στην εμφάνιση αλλά και στη γεύση. Πάντα βαριέμαι τη σοκολάτα στα γλυκά. Θέλει να είναι πρωταγωνίστρια ντε και καλά. Καπακώνει όλες τις άλλες γεύσεις και σε λιγώνει περισσότερο και από μπακλαβά που λιώνει στα σορόπια. Όμως, τα Χριστούγεννα, στα τραπέζια η σοκολάτα ταιριάζει. Φτάνει να βρεις τη συνταγή που σου τη δίνει σε μικρές, πονηρές και πανάκριβες δόσεις. Απεχθάνομαι τις μους σοκολάτας που σερβίρονται σε κάτι γιγαντιαίες γαβάθες λες και είναι απλό να χλαπακιάσεις μισό κιλό κρέμα σοκολάτα. Θέλω μπολάκια λίγο μεγαλύτερα από αυτά του εσπρέσο που ίσα να χωράνε δύο κουταλιές, βαριά, πικρή και βελούδινη κρέμα σοκολάτα, ίσως με μια σταγόνα σαντιγί αρωματισμένη με κάτι. Και ένα μπισκοτάκι αμαρέτι δίπλα. Όλο θέλω να φτιάξω αυτή τη σαρλότ σοκολάτας που είδα στον κ. Παρλιάρο μερικές εκπομπές πριν και όλο κάτι με κρατάει ακριβώς για τον λόγο που έχω αναφέρει πιο πάνω. Είναι ανεξέλεγκτη η κατανάλωση της σοκολάτας και φοβάμαι ότι θα πέσουμε πολύ. Καλύτερα φράουλες, σαμπάνιες, λευκές χιονάτες κρέμες και φυστίκια Αιγίνης. Δεν ξέρω, δεν έχω ιδέα. Κάποιος μου είπε κάποτε πως για τους ηθοποιούς, οι πρόβες είναι το καλύτερό τους. Νομίζω πως και για όσους ετοιμάζουν τραπέζια και πάρτι συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Όλη αυτή η περίοδος της ετοιμασίας είναι σαν μεγάλη εκπαίδευση. Και δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα. Όπως και να 'χει, μετά από τόση προσπάθεια ανέβηκες ένα σκαλοπάτι! Σας φιλώ!
σχόλια