Την προηγούμενη εβδομάδα έγιναν προεδρικές εκλογές στην Ουρουγουάη. Σιγά την είδηση, θα μου πείτε, με τη διαφορά ότι ο Χοσέ Μουχίκα, ο νικητής του πρώτου γύρου της εκλογικής αναμέτρησης με ποσοστό 48% και με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο, δεν διετέλεσε μόνο υπουργός Γεωργίας της απερχόμενης κεντροαριστερής κυβέρνησης: είναι ο ηγέτης των Τουπαμάρος, της περιβόητης οργάνωσης που ξεκίνησε το αντάρτικο πόλης τις δεκαετίες του '60 και του '70 στην Ουρουγουάη, οργανώνοντας βομβιστικές επιθέσεις, ληστείες και απαγωγές.
Το βιβλίο του Γκράχαμ Γκρiν The Honorary Consul και η περίφημη ταινία του Κώστα Γαβρά Κατάσταση Πολιορκίας περιγράφουν μια από τις πιο γνωστές ενέργειες των Τουπαμάρος, την απαγωγή του Βρετανού πρεσβευτή στο Μοντεβιδέο. Η δράση των Τουπαμάρος, που είχαν επηρεαστεί από την κουβανέζικη επανάσταση, ξεκίνησε επί συντηρητικών κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων και συνεχίστηκε στη διάρκεια της στρατιωτικής χούντας που επιβλήθηκε στην Ουρουγουάη, όπως και στις περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Ο Χοσέ Μουχίκα καταδικάσθηκε το 1971 για τη δολοφονία ενός αστυνομικού, βασανίστηκε και έμεινε 14 χρόνια στη φυλακή, τα περισσότερα σε αυστηρή απομόνωση. Για δύο χρόνια ήταν κλεισμένος στον πάτο ενός πηγαδιού.
Το 1985 η δημοκρατία αποκαταστάθηκε και η χώρα αποφάσισε να γυρίσει σελίδα: o πρώην ηγέτης των Τουπαμάρος, μαζί με άλλους πρώην συντρόφους του, ίδρυσε το Κίνημα για τη Λαϊκή Συμμετοχή, εκλέχθηκε βουλευτής και κατόπιν γερουσιαστής μετατρέποντας το κόμμα του σε σημαντική πολιτική δύναμη του συνασπισμού που κέρδισε τις εκλογές το 2004. Και τις επόμενες ημέρες ο Μουχίκα θα εκλεγεί κατά πάσα πιθανότητα Πρόεδρος της Ουρουγουάης.
Την εβδομάδα που συνέβαιναν όλα αυτά στην άλλοτε καθυστερημένη Λατινική Αμερική, στην Ελλάδα μια ομάδα ψυχρών δολοφόνων με Καλάσνικοφ επιτέθηκε σε ένα αστυνομικό τμήμα στην Αγία Παρασκευή, τραυματίζοντας βαριά μια κοπέλα μόλις 23 ετών που είχε γεννηθεί το 1986: πολλά χρόνια δηλαδή μετά τη δικτατορία στην Ελλάδα, τα βασανιστήρια, το Πολυτεχνείο και όλα τα συναφή. Θα μπορούσε κανείς να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για προβοκάτσια ακροδεξιών παρακρατικών εναντίον της νέας κυβέρνησης ,αφού ποτέ άλλοτε στην ιστορία της Δύσης δεν έγινε τρομοκρατική επίθεση το «μήνα του μέλιτος». Όμως, τις ίδιες ακριβώς ημέρες κι ενώ η αστυνομία αναρωτιόταν αν πίσω από την επίθεση βρισκόταν ο «Επαναστατικός Αγώνας», η «Σέχτα Επαναστατών» ή κάποια άλλη ομάδα χωρίς καμία φαντασία αλλά με ευφάνταστο όνομα, συνέβησαν μια σειρά από παρεμφερή περιστατικά: η «Συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς-Φράξια Μηδενιστών» έβαζε βόμβα στο σπίτι της κυρίας Γιαννάκου, ενώ η οργάνωση «Συμβούλιο αποδόμησης της τάξης» αναλάμβανε με μια προκήρυξη που ονόμαζε «πολεμικό ανακοινωθέν» την ευθύνη για την τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών στην οικία του μητροπολίτη Άνθιμου, στο ελληνοϊταλικό επιμελητήριο της Θεσσαλονίκης, καθώς και στα γραφεία Καστανίδη - Αράπογλου - Βούγια. Μάλιστα, στην τελευταία περίπτωση από θαύμα δεν υπήρξαν θύματα. Εδώ δεν πρόκειται δηλαδή για μεμονωμένα περιστατικά, αλλά για τρομοκρατική επιδημία. Πώς είναι δυνατόν, όταν σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη έχουν εξαλειφθεί όλα σχεδόν τα φαινόμενα τρομοκρατίας και στην Ουρουγουάη οι Τουπαμάρος εκλέγονται Πρόεδροι, η Ελλάδα να θυμίζει όλο και περισσότερο ένα καθυστερημένο κακέκτυπο της εποχής της «διάχυτης τρομοκρατίας» τη δεκαετία του '70 στην Ιταλία;
Από την οικονομία έως την τρομοκρατία, η Ελλάδα μετατρέπεται με αργά αλλά σταθερά βήματα στον «μεγάλο ασθενή», στην πιο καθυστερημένη ευρωπαϊκή χώρα. Από το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης στα τηλεοπτικά παράθυρα μέχρι το επίπεδο σπουδών στα πανεπιστήμια, όλα οδηγούν σε ένα πολιτικό και πολιτιστικό περιβάλλον όπου οι φανατικοί δίνουν τον τόνο: ξανά την προηγούμενη εβδομάδα η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή επιτέθηκε σε έναν ηθοποιό για ένα βίντεό του που είχε εμφανισθεί στο διαδίκτυο. Και κάποια άλλη ομάδα, δήθεν επαναστατών, αριστεροί υποτίθεται, στα Εξάρχεια, επιτέθηκαν εναντίον της επίσης αριστερής συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου, επειδή δεν συμφωνούν με όσα γράφει. Λίγο καθυστερημένα, είναι αλήθεια, η Ελλάδα μπήκε στον μεσαίωνα.
σχόλια