Πιο καλή η μοναξιά

Πιο καλή η μοναξιά Facebook Twitter
0

Λένε ότι τα μεγαλύτερα κακά στον κόσμο προέρχονται από αυτούς που λένε ότι δεν ανήκουν πουθενά, για να βολεύονται κάθε φορά με τον καλύτερο τρόπο.

Δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από τη μοναξιά του ανθρώπου που δεν ανήκει πουθενά - δεν έχει ούτε κόμμα ούτε «φυλή» ούτε θρησκεία - συνεπώς στηρίζεται μόνο στο καθαρό του πρόσωπο.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από τη βία που δέχεται ο άνθρωπος ο οποίος με τη μοναχικότητά του αμφισβητεί τις οργανωμένες ομάδες, διακρίνοντας πίσω από την αφοσίωση στη γενιά τον φατριασμό, πίσω από το esprit de corps την κλίκα, πίσω από τη θρησκευτική θέρμη το ζηλωτισμό και πίσω από τους κομματικούς οραματισμούς το management των συμφερόντων. Αν όχι πάντα, τις περισσότερες φορές.

Ο άνθρωπος αυτός, όπως είναι επόμενο, τρώει χώμα. Από ποιους; Από τα αγνά στελέχη, τους καλούς πιστούς, τους άδολους ιδεολόγους. Θα ήταν ενδιαφέρον μια στατιστική να καταδείξει ποσό τοις εκατό είναι παχύτεροι οι μισθοί των κομματισμένων Ελλήνων, από τους ακομμάτιστους. Για να το πάρουμε ελαφρά.

Το ν' ανήκεις κάπου είναι μια ανθρώπινη ανάγκη. Δημιουργεί συνενοχή, εννόηση. Ανήκεις κάπου, για να εγκαταλείπεσαι εκεί όπως στην αγκαλιά της μάνας σου: σε μια κερκίδα, μια φυλή του στυλ, μια ομάδα εργασίας - στην «οικογένεια» των free press! Αλίμονο στους εξωφυλαρούχες!

Ομολογώ ότι εγώ ποτέ δεν ανήκα κάπου· κι αυτό με χτυπάει κατευθείαν στο ταμείο - συγνώμη, στην καρδιά! Ίσως γι' αυτό και δεν το αντιμετώπισα ποτέ ως προνόμιο, όσο ως παρενέργεια (πλάκα κάνω). Χάρη όμως σ' αυτή την ιδιότητά μου, μπόρεσα να γλιτώσω από το λαπάδιασμα πολλών φίλων μου που έγιναν μεγαλοστέλεχη. Έγινα σάικο, αλλά όχι λαπάς!

Θυμάμαι ακόμα το χτυποκάρδι των συμφοιτητών μου όταν έτρεχαν να μαζέψουν καφέ στη Νικαράγουα ή να πουλήσουν «Ριζοσπάστη» στα Πατήσια - τι ενθουσιασμός τούς έδενε απέναντι σε κάτι ακατάτακτα κορμιά όπως εγώ.

Ζήλευα λίγο το γεγονός ότι είχαν ένα σκοπό λίγο πιο υψηλό από το στομάχι τους. Αλλά έβλεπα και πόσο εύκολα γίνονται
απολογητές γελοίων ή εγκληματικών πράξεων, πόσες προκαταλήψεις τους ταλαιπωρούν, το τι σφαλιάρες τρώνε, προκειμένου να απελευθερώσουνε τους άλλους. Εν ολίγοις, αποφάσισα ότι η πιο χειροπιαστή συμβολή μου στη βελτίωση του κόσμου ήταν να γίνω εγώ καλός άνθρωπος. Τουλάχιστον να το προσπαθήσω. Και μετά, βλέπουμε. (Είχα τότε μαλλάκια, τα άφησα να ανεμίζουν και βγήκα στην Ευρώπη με οτοστόπ, ξηρά τροφή και τις κασέτες του Μπομπ Ντίλαν...)

Ανάλογο ανάδελφο αίσθημα ένιωσα όταν χωρίς δεύτερη σκέψη έθεσα εαυτόν εκτός πάσης άλλης ομάδος της γενιάς μου: τους γιάπις, τα fashion victims, τους διανοούμενους, τα junkies, τους gay, τους δημοσιογράφους, τους εστέτ κ.ο.κ. Mόλις πήγαινε να δέσει η μαγιονέζα, εξαφανιζόμουνα. Είχα λίγο απ' όλα - και τίποτα. Με χάλαγε το πνεύμα της αγέλης, που πάντα έχει κάτι από θηρίο.

Το ίδιο λούης έγινα και από την ψιλοάρρωστη τάξη των πρώτων Ελλήνων μπλόγκερ, μόλις αρχίσανε να αποκτούν τα χαρακτηριστικά ομάδας. Ειδικά στο ίντερνετ όπου, λόγω ανωνυμίας, οι ομάδες αποκτούν ψυχολογία όχλου, κάτω από την μπούρκα ομοσταυλίζονται οι χαμηλότερες ανθρώπινες ιδιότητες: το ένα χέρι βάζει στο άλλο την κοτρόνα του λιθοβολισμού. Θα χόρταινα αίμα, δεν λέω, αλλά προτίμησα να αποχωρήσω μέχρι να ενηλικιωθούν τα ένστικτα (δηλαδή καλή ψυχή!)

Επανέρχομαι στα πριν: Είναι γελοίο να φορτώνουν στους μονοκόμματους ανθρώπους τις δυσπραγίες της ανθρώπινης κοινωνίας. Θα ήταν ωραίο να συμμετέχουμε όλοι σε ομάδες που μας εκφράζουν, διατηρώντας την ευθύνη και αυτονομία μας. Όμως στην ιστορία του ανθρώπου, ποτέ δεν επετεύχθη κάτι τέτοιο. Ακόμα και οι ευγενέστεροι οραματιστές, μέσα στο context μιας ομάδας βγάλανε δόντια στην ομάδα που καθότανε απέναντι (η μοίρα των ομάδων είναι ο πόλεμος). Και τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία δεν διαπράχθηκαν από ξένοιαστους καβαλάρηδες ή τα εγγόνια του Ρασκόλνικοφ - ούτε καν από killers, χαμένα κορμιά και κυνικούς. Διαπράχθηκαν από ιδεολόγους, αρνάκια του Χριστού, σταυροφόρους του Πάπα, ή του Προφήτη - με λίγα λόγια, τυπάκια τυφλωμένα από πίστη προς μια περιούσια ομάδα.

Δεν φτάνω στο σημείο να υπερασπιστώ τη μοναχικότητα - διότι εμπεριέχει μισανθρωπία. Αλλά την προτιμώ από τη δημαγωγία των κοινών - για να μην αναφερθώ καθόλου στην τραγελαφική «ιδεολογία» των σημερινών κομμάτων.

Όπως και να το κάνουμε, είναι προτιμότεροι οι αποσυνάγωγοι, οι εκκεντρικοί, οι λοξοί, οι εξοστρακισμένοι των συστημάτων. Αν μη τι άλλο, γιατί αυτοί είναι τουλάχιστον εκτεθειμένοι, έχουν βλάψει τη Συρία λιγότερο και ψάχνονται ακόμα, όταν όλοι οι άλλοι ροχαλίζουν.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ