Πού γδύνονται οι γυναίκες; Στα νυχτερινά κέντρα, στη μοδίστρα, στην κρεβατοκάμαρη, στο μπάνιο, στο γιατρό, στη γέννα, στην ακρογιαλιά και φυσικά στα στάδια - όσες είναι αθλήτριες. Γδύσιμο από γδύσιμο βέβαια διαφέρει· το κορμί, σαν τα μέταλλα και τα αέρια κι αυτό, διαστέλλεται και συστέλλεται. Τι σχέση έχει η τσίτσιδη -φοβισμένη, μισή από τον εαυτό της, με παλμό καρδιάς- γυναίκα που υποβάλλεται σε υπερεπείγουσες ιατρικές εξετάσεις με την ερωμένη η οποία μπαίνει στη στιγμή βγαίνοντας από τα ρούχα της; Επιμένουμε ιδιαίτερα στην ένδυση και στη γύμνια διότι στη γυναίκα -πολύ περισσότερο απ' ό,τι στον άνδρα- τα ενδύματα, τουλάχιστον στις ιστορικές φάσεις όπου το κορμί όφειλε να καλυφθεί, έγραψαν έπη και καθοδήγησαν την ανδρική επιθυμία.
Η θηλυκή σαγήνη διατηρεί εσωτερική σχέση με τη γύμνια. Γι' αυτό, άλλωστε, στις πασαρέλες, όπου παρελαύνει η επιθετική ομορφιά, πρέπει να τηρείται κάποια οικονομία της φανερής σάρκας σε σχέση με τα αφανέρωτα μυστικά του σώματος. Η σημασία αυτού που αποκαλύπτεται είναι ευθέως ανάλογη με το αποκρυπτόμενο και πιο σωστά με το υπεσχημένο που όσο κερδίζει παρατάσεις κοινωνεί με το αρχέγονο. Στα στάδια, πασαρέλες κι αυτά, ειδικά όταν πρόκειται για γυναικείο στίβο, τα ανδρικά αντανακλαστικά δεν παύουν να λειτουργούν, έστω κατά ελαφρά παράβαση των άγραφων φίλαθλων καθηκόντων. Άμα τη εμφανίσει τους, οι αθλήτριες χωρίζονται στα μάτια του ανδρικού πληθυσμού: από δω εκείνες που θα πάρουν το «χρυσό» λόγω ομορφιάς, από κει οι άλλες που θα σαρώσουν τα μετάλλια. Αν και τα δύο συμπέσουν στο ίδιο πρόσωπο, ακόμη καλύτερα.
Η γοητεία συναρτάται άμεσα με το άθλημα. Η σφαιροβόλος, η σφυροβόλος, η δισκοβόλος, η δρομέας του μαραθωνίου κατά κανόνα δεν είναι αξιοθέατες, επειδή το ίδιο το άθλημα το απαγορεύει. Τα πάχη προσβάλλουν βάναυσα τη θηλύτητα, το ίδιο κάνει και το υπεραναπτυγμένο μυικό σύστημα. Στην περίπτωση μάλιστα που η αθλήτρια έχει την ατυχία να είναι από τη φύτρα της κακομούτσουνη, τζίφος η υπόθεση. Τι να πούμε όμως για τις τριπλουνίστριες; Τις απλουνίστριες; Τα κορίτσια των 100 μέτρων; Των 200 μέτρων; Εκεί η αθλητική υποχρέωση δεν βλάπτει το σώμα. Τα πόδια μυώδη αλλά χωρίς πετρωμένους μύες, το κορμί τορνευτό αλλά χωρίς επιβεβλημένο βάρος, πρόκειται για συνδυασμό που συχνά -αν η αθλήτρια το παρατραβήξει- αγγίζει τα όρια της ερωτικής παραπλάνησης. Άλλωστε, η παλιά περιβολή υποχώρησε σιγά σιγά απέναντι στις αισθητικές επιθέσεις του μοντερνισμού. Το παντελονάκι μειώθηκε επιτυχώς σε σλιπάκι (όπου τα καπούλια εμφανίζονται από ευκάλυπτα μέχρι ακάλυπτα), το πάνω μέρος καλύπτει μόνο το στήθος και τον κορμό, αφήνοντας ακάλυπτα τα πόδια σε όλο το μήκος τους και βέβαια το πρόσωπο που αισθητοποιείται ερωτικά ανάλογα με το πόσα γυμνά μέρη απομένουν από το υπόλοιπο σώμα. Οι πιο παρατηρητικοί δεν ξεχνούν εύκολα την τριπλουνίστρια που προσγειώνεται στο σκάμμα και στη στιγμή σηκώνεται «φτιάχνοντας» το σλιπάκι της (υπερβαίνοντας τα αισθητικά εσκαμμένα...).
Εκεί όμως που κατά κανόνα σημειώνεται το κλου κάθε μίτινγκ είναι το άθλημα του άλματος εις ύψος ή του επί κοντώ. Το ίδιο το άθλημα φτιάχνει τα κορμιά. Οι δρόμοι ταχύτητας παίρνουν μια κοντή αθλήτρια και την κονταίνουν ακόμη περισσότερο. Οι δρόμοι αντοχής προκαλούν ηθελημένη απίσχνανση στο κορμί της διαγωνιζόμενης· τέρμα οι καμπύλες, το πολύτιμο ψαχνό, οι στρογγυλεμένοι μηροί - η αντοχή απαιτεί λιπόσαρκο σώμα, άρα, ει δυνατόν, πρέπει να απομείνει στο κορμί της αθλήτριας ό,τι το αρσενικό διαθέτει.
Ποτέ δεν αποκλείεται μια διακοσάρα να είναι καλλονή· ακόμη και μια ακοντίστρια, σαν τη δική μας Σακοράφα, να θυμίζει μοντέλο. Στην εκκίνηση της οκτάδας των εκατό μέτρων, αν μας την έδειχναν από πίσω, θα βλέπαμε οκτώ κορμιά υπεράνω του μετρίου ή του απλώς λίαν καλώς. Καπούλια, μέσες, πόδια πρώτης τάξεως. Η διαφορά με το ύψος και το επί κοντώ είναι άλλου ποιού. Πριν απ' όλα τα κορίτσια πρέπει να είναι ψηλά. Κι όταν λέμε ψηλά εννοούμε τη λέξη τελετουργικά. Γυναίκα που αρχίζει από τα σφυρά -λεπτά πάντα- και δύσκολα τελειώνει στο μέτωπο. Εξάλλου (ύψος και επί κοντώ) είναι τα μόνα αθλήματα όπου το γυναικείο σώμα ίπταται, ανακλαδίζεται, μετεωρίζεται, αλλάζει κλίση στον αέρα μιμούμενο κατά τι τα αρπακτικά. Η αλήθεια είναι ότι οι ψηλογκαργκάνες δεν λείπουν. Πιο συχνές πάντως είναι οι καλλίγραμμες κοπέλες, που κάτι σπάνιο έχουν πάνω τους, ωσότου φτάσουμε στην αληθινή καλλονή που ομορφαίνει το άθλημα και η ίδια κορδακίζεται σαν ιπτάμενη χορεύτρια.
Το περίεργο είναι ότι κάποιες επικοντίστριες -άκου τώρα- δεν υστερούν ούτε καν στο στήθος - που απουσιάζει μεγαλοπρεπώς μέσα στα στάδια. Πράγματι, γυναίκα με μπαλκόνια πώς να αποδώσει; Τα καταφέρνει ίσως στις ρίψεις όπου ό,τι διαθέτει σε σάρκα καλό είναι, αλλά στα λοιπά αθλήματα αποδεικνύεται αναπηρία. Έτσι συνηθίσαμε ταχύτητες, μεγάλες αποστάσεις, άλματα με πλάκα το στήθος. Εκεί λοιπόν που ακόμη και η φύση μοιάζει να έχει συμβιβαστεί, οι επικοντίστριες εμφανίζονται ωφελημένες. Έχει καταβληθεί τόση αδήλωτη δουλειά για να στηθεί μεγαλοπρεπώς αυτό το κορμί, ώστε δεν γίνεται να υστερεί σε ένα τόσο θηλυκό σημείο. Δεν βλέπουμε φυσικά άφθονα στήθη, τροφαντά, αλλά η «βάση» υπάρχει, οι δύο μαστοί χωρίζουν κλασικά, η περιστροφή πάνω από τον πήχη (σε ύψος πέντε και μέτρων) τελείται με αμίμητη οικονομία κινήσεων, με τελική εντύπωση όχι το επιτυχές άλμα, πράγμα δεδομένο, αλλά μιαν ομορφιά που ολοκληρώνεται με κάθε προσπάθεια, κάνοντας ιπτάμενη υπόκλιση στην αλήθεια της.
σχόλια