Ότιη χώρα βρίσκεται σε κρίση δεν είναι νέο·τα τελευταία εκατόν ογδόντα χρόνια αυτόείναι το τροπάρι. Ωστόσο τα «τοξικά»ομόλογα μαζί με το επαπειλούμενοτραπεζικό ντόμινο περιέργως πως συνέπεσανμε τις ανταρσίες μέσα στη Νέα Δημοκρατίακαι την ύστατη προσπάθεια του πρωθυπουργούνα επαναφέρει την τάξη κατεβάζονταςκαι πάλι τους «κάτω» κάτω. Δενχρειάζεται να είναι κανείς φυσιογνωμιστήςγια να συναγάγει άσχημα συμπεράσματαπαρακολουθώντας τους ρήτορες τηςνεοδημοκρατίας - όσους ακόμη έχουνκουράγιο να παρουσιαστούν στο γυαλί.Θλιβερά ή θλιμμένα επαρχιωτόπουλα,πτωχαλαζόνες μεγαλοαστίζοντες,ξενοσπουδασμένοι σε αναζήτηση σοβαρούρόλου, γυναικάρια συμπαθή και αμήχανα.
Τικάνει ο ρήτωρ; Αγοράζει μισοτιμής καιπουλάει νοήματα, λέξεις και φρασίδια.Εθιστήκαμε να ακούμε κλισέ όπως«διαρθρωτικές αλλαγές», «ενίσχυσητων μικρομεσαίων», «η Δημοκρατίαδεν έχει αδιέξοδα», «μηδενικήανοχή στη διαφθορά», όπως και τααντίστοιχα ρήματα της αντιπολίτευσης.Μόνο που οι βασικές λέξεις με το μεγάλογκελ και τη ζηλευτή πολιτική αντοχή,περιέργως πως, δεν ανταποκρίνονταιπλέον. Οι μέντορες μιλούν για «δημοκρατία»για «οικονομία», για «κοινωνικήαρωγή» και δεν σαλεύει φύλλο. Ουσιαστικάτα αντανακλαστικά του πολίτη ατόνησαν,το αρχικό ενδιαφέρον με την ανάλογηδόση φανατισμού εξανεμίστηκε, με έναλόγο το πολιτικό ακροατήριο βάρεσε«διάλα». Οι λέξεις ακούγονται,πομπωδώς ενίοτε, συνοδευμένες με τηνπαλαιά νευματολογία, αλλά η ακουστικήεικόνα παραμένει μηδαμινή.
Ημόνη φωνή που απέμεινε με κάποια αποθέματακύρους είναι -η ήταν τέλος πάντων- ηπρωθυπουργική, η οποία, ελλείψειυποκατάστατου, επιστρατεύτηκε προσφάτωςμε όλα τα γνωστά συμπαρομαρτούντα. Έχειιδιαίτερη σημασία να αναλύσουμε το στυλαυτών των εμφανίσεων διότι προβάλλεταιμε αξιώσεις εσωτερικού δράματος καιπολιτικής αληθολογίας.
Ησκηνοθετική τεχνοτροπία των εμφανίσεωντου πρώτου τη τάξει υπακούει στο κριτήριοτων έκτακτων παρεμβάσεων. Ο πρωθυπουργόςδεν είναι διαρκώς παρών, δεν φαίνεται·«μονάζει» αναλογιζόμενος ταπροβλήματα της χώρας, σπαζοκεφαλιάζειστο ερημητήριό του για να βρει διεξόδους.Αίφνης κάτι αδόκητο συμβαίνει -κάποιοςμοναχός για παράδειγμα αγάπησε το χρήμα-οπότε η πρώτη κεφαλή θα πρέπει να κοιτάξειτα πόδια της. Εκεί διακρίνονται και οιμύχιες καραμανλικές αποχρώσεις. Δενπρόκειται για έναν άνδρα που διαθέτειτο χάρισμα του λόγου. Το αφήνουμε αυτό.Μπορεί όμως να βγάλει πέρα ένα διακηρυκτικόλογύδριο. Τίνι τρόπω; Με φωνή εξομολογούμενου;Με χροιά συγκαταβατικότητας πουπλουτίζεται από τόνο απολογιτισμού; Μεεπιδεικτική παρρησία; Ο πρωθυπουργός,διόλου τυχαία, έχει εκλέξει τη στάσητου θυμωμένου, δηλαδή του οργισμένουπατέρα που έπιασε τα παιδιά του νακλέβουν (και εξανίσταται), του καπετάνιουπου διαπίστωσε ότι πάνω στο πλοίο -όπωςέλεγε το παλιό κλασικό του Δόκιμου Ήζυ-«οι άνδρες το ρίξανε στο φαγοπότικαι μηδέν δουλειά».
Κατάκανόνα το ήθος κάθε ανδρός φαίνεται στοκατά πόσο μπορεί να τα βάζει με τον εαυτότου· τέτοιες ηθικές πολυτέλειεςόμως ας τις ξεχάσουμε. Δεν πρόκειταιγια άνθρωπο που υπόσχεται, αλλά γιακυβερνητικό «ογκόλιθο» που τόλμησαννα διαταράξουν τους στοχασμούς του καιτο κλίμα της απόλυτης πολιτικήςεντιμότητας μέσα στο οποίο συνηθίζεινα ζει. Άρα καλείται να παίξει τη φάρσατου μεγάλου κηδεμόνα που έγινε έξωφρενών (έστω κι αν κρύβει το φόβο πίσωαπό το θυμό), του βοσκού που σαλαγάεικάποια ανυπάκουα πρόβατα. Η υποψία ότικαι ο ίδιος μπορεί να είναι στραβοδίβουλος,ανεπαρκής για τόσο απαιτητικό αξίωμα,σφετεριστής κύρους ελλείψει αντιπάλου,ούτε καν αναφέρεται. Ο πρωθυπουργόςδιαθέτει την εξαδάκτυλη ιδιότητα τουαλάθητου και ηθικώς αλώβητου, άραδικαιούται να καταφέρεται κατά ανάξιωνκατωτέρων, κυρίως να ξεχνά το μηδέν στηνπρόσθεση των αμαρτημάτων.
Επ'αυτού η γραμματική του επιδαψιλεύειυπηρεσίες τετραπέρατης μεσίτριας.Πρώτος κανόνας: Απαγορεύεται να λεκιάσειτο εγώ του, έστω και κατά λάθος. Δεν θαπει «έσφαλα», «τα θαλάσσωσα»ή τίποτα χειρότερο. Αντίθετα θα φροντίσειη αναφορά των σφαλμάτων να μεταλλαγείτεχνηέντως σε ευκαιρία για πολιτικήανάταση. Κάποιος υπουργός φέρεται ωςεν Ελλάδι αντιπρόσωπος εξωχώριαςεταιρείας; Το αμάρτημα θεωρείται μεμικροσκόπιο, ενώ η υπόσχεση ότι όλα θαέλθουν στο φως θεωρείται με μεγεθυντικόφακό. Κάνουμε και λάθη επειδή όλα θέλουμενα τα κάνουμε τέλεια...
Οδεύτερος κανόνας αφορά την πρωτοπρόσωπηαποδοχή των σφαλμάτων ή των εγκληματικώνπαραβάσεων. «Αναγνωρίζω ότι κάναμελάθη» δεν σημαίνει ότι «έσφαλα»,αλλά ότι μέσα στην πολυκέφαλη γαλέρακάποιοι δεν κατάφεραν να σταθούν στούψος των περιστάσεων. Φορτώνεται δηλαδήξένες αμαρτίες, αλλά ο τόνος της φωνήςτου και μόνο δηλώνει ότι τόσος θυμόςκαι τόσο «ορθοτομική» φωνή δενμπορεί να έχουν καμιά σχέση με βρωμιέςκαι παλιοδουλειές. Δηλαδή κάθεστραβοτιμονιά αποτελεί αφορμή για ναεκτιμήσουμε τις πρωθυπουργικές αρετές,οπότε τι άλλο πρέπει να ευχόμαστε απόυπουργικά ταπεινά ανδράρια που με τααίσχη τους αναδεικνύουν το μεγάλο άνδρα;
Τοχαϊδευτικό που αποδίδεται στον «Κωστάκη»και στον «Γιωργάκη» έχει κι αυτότη σημασία του. Είναι λαϊκό χάδι πουκρατάει απόπαλιά, έστω κι αν η ανταπόκριση πουβρίσκει είναι χάδι με σαλαχοουρά...
σχόλια