Pulp Fiction

» Κάννες νούμερο 60. Μεγάλο φεστιβάλ, πολλά και τα κεράκια που σβήνει. Συνωστισμός φέτος από μεγάλους και βραβευμένους δημιουργούς, αναμενόμενες αφίξεις και από τα ονόματα που τραβάνε τα φλας, γιατί χωρίς κάμερες δεν υπάρχει κόκκινο χαλί, χωρίς Αντζελίνα δεν υφίσταται Κιαροστάμι, χωρίς σαμπάνια και δεκάρα δεν θα παντρευτούμε Μανωλιό μου, δεν θα βάλουμε στεφάνι-

» Δεν είναι και πυρηνική φυσική η εξίσωση που εδώ και τόσα χρόνια τυραννάει και καταφέρνει να λύσει ο εκάστοτε εκλέκτορας του Φεστιβάλ Καννών. Κάντε την πάπια με τους Αμερικάνους και καλέστε τους με κάθε φαμφάρα, περάστε σαν φυγάδες τους άγνωστους κάτω από την κουβέρτα, δημιουργήστε ίσες ευκαιρίες και μοιράστε τα βραβεία στους άξιους χωρίς να προκαλέσετε διπλωματικό επεισόδιο. Άσχετα από την ολοένα και πιο περιορισμένη επιτυχία τους στο box office, οι Χρυσοί Φοίνικες αυτού του φεστιβάλ πολύ συχνά προκαλούν ένα μικρό σκάνδαλο και αναστατώνουν. Ο Ακήρυχτος Πόλεμος, ο Ελέφαντας, το Pulp Fiction παλιότερα, νίκησαν έναντι άλλων και σήκωσαν κύματα ενθουσιασμού, μίσους ή σκεπτικισμού. Κατά μια όχι και τόσο περίεργη σύμπτωση, οι σκηνοθέτες αυτών των τριών ταινιών είναι και πάλι στις Κάννες φέτος. Όπως και οι αδελφοί Κοέν και ο Κουστουρίτσα, επίσης τροπαιούχοι. Και ο Χου Χσιάο Χσιέν σε παράλληλο τμήμα, κάπου και ο Ερμάνο Όλμι.

» Η πραγματική ήττα του programmateur Τιερί Φρεμό δεν είναι το γεγονός πως εμπιστεύεται το βαρύ πυροβολικό των auteurs για να χτίσει τη ραχοκοκαλιά του διαγωνιστικού. Αυτή είναι η παράδοση και οφείλει να την τηρήσει· ας γκρεμίσει ο επόμενος το οικοδόμημα που κατασκεύασε ο Ζιλ Ζακόμπ - που δεν θα το γκρεμίσει, αλλά λέμε. Η ήττα έρχεται γιατί, πάλι, μετά από τόσα χρόνια, η Γαλλία δεν μπορεί να ανακαλύψει την Αμερική. Τόσα ταξίδια σε φεστιβάλ, τόσες διαπραγματεύσεις, τόσες ώρες ξοδεμένες σε αίθουσες ειδικών προβολών, και το αποτέλεσμα ήταν ο Φρεμό να ξανακαλέσει τους Κοέν, και τον Μάικλ Μουρ και τον Γκας Βαν Σαντ. Θα πείτε, τόλμησε να εντάξει το Brown Bunny του Γκάλο πριν από μερικά χρόνια για αλλαγή σκυτάλης και παραλίγο να του φέρουν τη σκυτάλη στο κεφάλι, από την αηδία. Ειλικρινά πιστεύω πως ισχύει η ποδοσφαιρική έκφραση για τον Φρεμό, πως δηλαδή βλέπει με λάθος γυαλιά τις ταινίες - ή τουλάχιστον ορισμένες ταινίες· σαν προκατειλημμένος διαιτητής με γεωγραφικά κολλήματα και περίεργη πολιτική. Η συνηθισμένη δικαιολογία είναι πως η Αμερική δεν έχει ανάγκη από εύνοια, είναι κραταιά και αυτόνομη. Μπούρδες. Επειδή ακριβώς προηγείται, οφείλει αυτός που επιλέγει να διακρίνει κάτι από τον άγνωστο βυθό της και όχι να παίρνει από τα έτοιμα. Με καπαρωμένες τις θέσεις από τους γνωστούς υπόπτους, πού να μείνει χώρος για τους ανερχόμενους;

» Ακόμη κι έτσι, στις Κάννες δικαιώνονται τα εκπαιδευμένα μάτια και οι ξεκούραστοι, ταλαντούχοι θεατές που ψάχνουν, εκείνοι που διασχίζουν την Κρουαζέτ, φεύγουν γρήγορα από τις συνεντεύξεις με την Τζολί, τον Πιτ, τον Κλούνι και την Τζέιν Φόντα, που θα έλθουν φέτος για να τρέξουν στο δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών και σε εκτός συναγωνισμού παράλληλα τμήματα. Η ποικιλία είναι εκπληκτική γιατί και η προσφορά είναι γενναιόδωρη. Όλοι θέλουν να φέρουν την ετικέτα των Καννών στο ρεζουμέ τους. Και οι έλληνες δημοσιογράφοι; Άπειροι πλέον, έμπειροι και άπειροι.