Οισυνταξιούχοι κλαίγονται για τις ακριβέςντομάτες. Οι αγρότισσες, που θα αφήσουντα κόκαλά τους στα χωράφια, λένε ότιακρίβυνε το πετρέλαιο. Οι βενζινοπώλεςβρίζουν γιατί χωρίς ρεύμα δεν λειτουργούνοι ταμειακές μηχανές. Οι εναερίτεςφοβούνται την πανώλη από τα σκουπίδια.Οι υπάλληλοι καθαριότητας τα βάζουν μετους συμβασιούχους που κιότεψαν καισπάσανε την απεργία. Οι συμβασιούχοιβλαστημάνε που δεν υπάρχει λεωφορείονα πάνε στην επισφαλή δουλειά τους. Στηνπιο ζόρικη περίοδο της μεταπολίτευσης,θέλουμε να βγάλουμε ο ένας το μάτι τουάλλου. Δεν μιλάμε πλέον για εχθρότητατων τάξεων αλλά για την απόλυτη διάλυσητου κοινωνικού ιστού. Δεν υπάρχουνομάδες με κοινά συμφέροντα, δεν μπορείςνα βρεις αλληλεγγύη βάσει εισοδημάτων,καταγωγής, επιτυχίας. Ο ένας θεωρεί τονάλλο αντίπαλο, ύποπτο, τεμπέλη, απατεώνα.Και, κατά την ίδια επικρατούσααντίληψη,«όλοι τα παίρνουν». Όλοιπλην ενός: του Καραμανλή, που θεωρείταιακόμη ο καταλληλότερος πρωθυπουργός.
Ηαντιπαλότητα μεταξύ εργαζομένωνεπιτρέπει την ψήφιση του Ασφαλιστικού.Η καραμελίτσα όλων των υπουργών είναιότι ψηφίστηκαν για να κάνουν μεταρρυθμίσεις.Όλοι τους κάνουν τους παλαβούς όταντους λένε ότι ο «καταλληλότερος»ψηφίστηκε επειδή εγγυήθηκε τα τρία ΔΕΝτου Ασφαλιστικού. Οι συντάξειςχρησιμοποιήθηκαν ως προεκλογικό μότοπου κατέληξε σε κατάφωρο κυβερνητικόψεύδος. Μας της έφεραν. Μήπως ήρθε η ώρανα απαντήσουν τα συνδικάτα με τον ίδιοτρόπο; Η ψήφιση του νομοσχεδίου δενπρέπει επ' ουδενί να σημάνει το τέλοςτων κινητοποιήσεων. Άρα επόμενος στόχοςείναι να μην εφαρμοστεί ο νόμος. Ναυποχρεωθούν να φέρουν κάτι καινούργιοστη Βουλή, επαπειλούμενοι από μιαεπανάσταση της νέας εποχής.
Τοπρώτο βήμα μπορεί να είναι η κατάληψητης δημόσιας τηλεόρασης για να υπάρξειεπιτέλους ενημέρωση για τα αιτήματα.Αντί να ακούμε κάθε μέρα πόσοι τόνοισκουπίδια σέρνονται στους δρόμους, ναγίνει γνωστό ότι κάποιοι άνθρωποιτρίβονται κάθε μέρα στις σκουπιδοσακούλεςμας, για ψίχουλα, χωρίς καν τη βεβαιότηταότι σε λίγους μήνες δεν θα είναι πάλιαπλήρωτοι ή άνεργοι. Κάποια απορριματοφόραθα μπορούσαν να αδειάζουν το περιεχόμενότους στο προαύλιο της Βουλής. Επίσηςμπορούν να γίνουν απαγωγές βουλευτώνκαι λοιπών παραγόντων που εξυπνακίζουνσε βάρος των αδυνάτων. Να υποχρεωθούννα δουλέψουν μερικά 24ωρα στα βαρέα, καιτο βράδυ να γυρίζουν σε κάποιοδιαμερισματάκι 50 τετραγωνικών όπου θαείναι υποχρεωμένοι να κρατήσουν ταλογιστικά μιας οικογένειας που προσπαθείνα τα βγάλει πέρα με χίλια ευρώ.
Όλααυτά ακούγονται σαν ανέκδοτα. Πρόκειταιγια κόσμους που δεν συγκλίνουν. Είναιαδύνατον να υπάρξει κατανόηση από τονόποιο Αλογοσκούφη, την όποια Πετραλιά,καθώς ομιλούν γλώσσα διαφορετική απόαυτήν του μη προνομιούχου Έλληνα. Όταναναφέρονται στους εξηντάρηδες, έχουνστο μυαλό τους καλοζωισμένους κυρίους,με γοητευτικά γκρι μαλλιά, καλοφτιαγμέναδόντια και απαλά χέρια. Δεν αναφέρονταιστους εξηντάρηδες εκείνους πουκοψομεσιάστηκαν και χαρακώθηκαν ταπρόσωπά τους από τη σκληρή δουλειά. Όταναναφέρονται στη μητρότητα, έχουν στομυαλό τους μια μάνα με οικιακή βοηθόκαι όχι την εργαζόμενη που τρέχει μεταχυπαλμία να προλάβει το παιδί πουσχολάει.
Ηπλειονότητα των Ελλήνων ανήκει στηνπλευρά των απεργών. Έτσι, αν συνεχιστούνοι αγώνες και τις επόμενες μέρες, δενέχουμε παρά να τις αντιμετωπίσουμεθετικά. Αν μας κόβεται το ρεύμα, θαδράττουμε την ευκαιρία να ανάψουμερομαντικά κεράκια. Όταν δεν έχει μέσαμεταφοράς, θα το βλέπουμε ως ευκαιρίαγια γυμναστική. Για όσα δεν επιδέχονταιτη μέθοδο της «Πολυάννας με το μυστικότης ευτυχίας», απλά θα κάνουμε υπομονή.
σχόλια