Ορισμένες φορές, έχω την εντύπωση ότι θα πεταχτεί από κάπου ο συγχωρεμένος ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ως σοβαρός κύριος καθηγητής, και θα μου πει με περισπούδαστο ύφος: «Έρως…αίσθημα ανύπαρκτον».
Καλώς αντιληφθήκατε, με βασανίζει το ίδιο ερώτημα που έχουν φιλοσοφήσει, αναλύσει, καταρρίψει ή και –κατά τη γνώμη τους- απαντήσει, μεγάλοι σοφοί και σκεπτόμενοι άνθρωποι.
Για να πω την αλήθεια, αυτό που με απασχολεί περισσότερο, δεν είναι ότι οι άνθρωποι πλέον αρνούνται να ερωτευθούν αυτό αν αποτελεί στάση ζωής, και –ας πούμε- απόφαση, είναι απόλυτα σεβαστό.
Βέβαια κατά κανόνα, σε αυτές τις περιπτώσεις, είτε ο «αρνητής» δεν έχει πέσει ακόμη πάνω στο κατάλληλο πρόσωπο που θα του φέρει τα μέσα έξω, είτε έχει δαγκώσει τη λαμαρίνα και έχει κολλήσει με ένα πρόσωπο που δεν ευόδωσε το αίσθημα, οπότε πετά την άρνηση προς τον έρωτα όπως η σουπιά το μελάνι. Τέλος πάντων.
Με φοβίζει περισσότερο, λοιπόν , για να επανέλθω, ότι οι άνθρωποι πλέον βαριούνται να ερωτευτούν.
Έχω μια αμπελοφιλοσοφία-κοσμοθεωρία, η οποία πρεσβεύει ότι υπάρχουν δύο «είδη» έρωτα: Ο εγκεφαλικός, ο λεγόμενος Πλατωνικός, αυτός που έλκει τη σκέψη σου σε οποιοδήποτε αντικείμενο, πρόσωπο, τέχνη. Και ο σωματικός, ο «ίμερος», η σεξουαλική έλξη. Αυτά τα δύο είδη μπορούν να υπάρχουν αυτόνομα ή και να συνυπάρχουν (οποία χαρά!!).
Και τα δύο «είδη έρωτα» πάντως, απαιτούν από τους εμπλεκόμενους ενδιαφέρον, χρόνο, φροντίδα, σκέψη, συνεισφορά… Εδώ ανακύπτει ο προβληματισμός μου, και έγκειται σε δύο λέξεις. Η μία που προανέφερα είναι η βαρεμάρα. Η άλλη είναι η διεκπεραίωση.
Πώς στο καλό είναι δυνατόν η επιθυμία, ο θαυμασμός, το πάθος, ο πόθος, να γίνουν «φύγε κακό από πάνω μου»; Ή «άντε να τελειώνουμε αδερφέ»;
Θα προτιμούσα να ακούω ακρότητες και υπερβολές: «πεθαίνω για σένα», «όταν σε αγγίζω τρελαίνομαι», «θα έφτανα για σένα ως την άκρη του κόσμου». Την άκρη του κόσμου….
Σώπα καλέ, εδώ είστε κουρασμένοι ήδη από την αναφορά της φράσης «θα συναντηθούμε στο Παγκράτι».
Δεν γίνεται να συναντηθούμε στο inbox, στο chat, σε μια ταράτσα κοιτάζοντας από ψηλά την Ιερουσαλήμ στο Assassin’sCreed;
Βαριέμαι τώρα να έρχομαι στο Παγκράτι….
Θα μου πείτε, λογικό δεν είναι; Άντε κουβαλήσου τώρα στα Παγκράτια, μες την κίνηση με το αυτοκίνητο ή με τα ΜΜΜ. Ξέρω κι εγώ;…
Είχα την εντύπωση ότι το πάθος δεν έχει λογική, και πως ό,τι έχει λογική, δεν είναι πάθος.
Κάπου εδώ, μάλλον δημιουργείται η εντύπωση, ότι γύρω από το κεφάλι μου κυκλοφορούν ροζ συννεφάκια από μαλλί της γριάς, τα οποία βρέχουν ροδοπέταλα, καρδούλες, γατάκια με φιόγκους και CD του Χούλιο Ιγκλέσιας.
Του εναντίον, μιλάω για πράγματα φλογερά, έντονα, ίσως ακόμη και… επικίνδυνα. Πράγματα που δεν μπαίνουν σε δεύτερη προτεραιότητα έναντι κανενός άλλος, σε θέλουν εκεί, σώμα, μυαλό, ψυχή, τα θέλουν όλα.
Ο έρωτας είναι θεριό σαρκοβόρο, δεν είναι κατοικίδιο.
Είπα νωρίτερα ότι οι άνθρωποι βαριούνται να το ζήσουν. Όχι. Φοβούνται να το ζήσουν. Γιατί είναι θάνατος. Ό,τι υπήρχε πριν από αυτό πεθαίνει. Κι ό,τι επιβιώνει μετά από αυτό, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Τον καταλαβαίνω τον φόβο. Ποιος λογικός θνητός θα πάει να πέσει στου χάρου τα δόντια έτι απλά; Χωρίς καμιά απολύτως πιθανότητα να τον νικήσει…
Νομίζω ότι εδώ κρύβεται όλη η ουσία: τον έρωτα πρέπει να τον αφήσεις να σε νικήσει. Ολοκληρωτικά. Καταστροφικά.
Μόνο τότε, αφού σε μασήσει, σε καταπιεί και σε ξεράσει, θα μπορέσεις να δεις τον πυρήνα του Ανθρώπου.
Κι αν η λέξη «έρωτας» φαντάζει πια γραφική στα μάτια σας, τότε να το πω αλλιώς. Να ξυπνήσουμε από την εκνευριστική υπνηλία, να βγούμε από την κατάσταση καταστολής, να χαιρόμαστε με το τσιγάρο που μοιραστήκαμε, με το κοχυλάκι που μας χάρισε φέτος το καλοκαίρι…
Η ανέχεια, η οργή, η γκρίνια, όλα αυτά που είχαμε και δεν έχουμε, που θέλαμε και δεν θα έχουμε, έχουν βάλει τη ζωή μας σε κώμα.
Θα μας σώσει ο έρωτας;
Όχι,
Αλλά, ειλικρινά, σκέφτεστε τίποτε καλύτερο για να χτυπήσει πάλι η καρδιά μας ζωντανή;
Sonia Gerogianni
Amazon.co.uk Authors :http://www.amazon.co.uk/Sonia-Gerogianni/e/B00DW1OZFK/ref=ntt_athr_dp_pel_1
σχόλια