Είναι εκείνες οι στιγμές που ο νους ταξιδεύει σε στιγμές όμορφες, μοναδικές. Σε στιγμές που θυμίζουν το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο φιλί, σε κάτι που είναι κάτι παραπάνω από μία απλή ανάμνηση και σε κάνουν να γελάς σαν ένα μικρό παιδί που μόλις αντίκρυσε κάτι και που μόνο αυτό ξέρει τι είναι το τόσο αστείο. Είναι κι αυτές οι στιγμές όμως, οι ρημάδες, που το μυαλό μετατρέπεται σε μία άλυτη σπαζοκεφαλιά, σε ένα γρίφο, που ακόμη κι ο ίδιος ο Αρχιμήδης θα αδυνατούσε να δώσει τη σωστή απάντηση. Βλέπετε, ο μοναδικός, ο οποίος θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει, θα ήταν ο... απών. Σχήμα οξύμωρο με άλλα λόγια!
Απόσταση λοιπόν, μία λέξη με μόλις τέσσερις συλλαβές, κρύβοντας συνάμα εκατοντάδες έως χιλιάδες χιλιόμετρα πίσω της. Άτιμη λέξη και για δυνατούς λύτες. Τουλάχιστον αυτή είναι η περιγραφή που δίνεται στο πίσω μέρος του ταμπλό. Γιατί δα, δεν είναι και τόσο εύκολοι οι κανόνες του παιχνιδιού, παρά τη βοήθεια της τεχνολογίας. Ναι, καλά ακούτε! Αυτός ο διάολος η τεχνολογία φέρνει τον κόσμο κοντά, έτσι δεν λένε; Έλα που όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι... Μικρές στιγμές, όπως ένας καφές, μία βόλτα, μία ταινία δίνουν τη θέση τους σε έναν υπολογιστή εφοδιασμένο με τη δύναμη της κάμερας. Ένα φιλί και μία αγκαλιά από την άλλη παίρνουν τη μορφή κάτι περίεργων κίτρινων φιγούρων, που μέσα σε λίγα λεπτά μπορούν να χαμογελάσουν, να σου βγάλουν τη γλώσσα μέχρι και να σου θυμώσουν. Και τα δύσκολα έρχονται μόλις σταλεί η γλυκιά καληνύχτα, όταν το ημερολόγιο του μυαλού σβήσει ακόμη μία μέρα και κάνει τους απαραίτητους υπολογισμούς. Σαν ένας άλλος Ισοβίτης του Αρκά, περιμένοντας πώς και πώς οι μέρες, οι βδομάδες να περάσουν... Και τα ακόμη πιο δύσκολα έρχονται όταν θέλεις να είσαι εκεί και δεν μπορείς, όταν το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιοριστείς σε κάποια λεπτά μίας βιντεοκλήσης. Διόλου εύκολο!
Το «παιχνίδι» αυτό απαιτεί γερό στομάχι, υπομονή και συναίσθημα, διότι περιθώρια λογικής δεν υπάρχουν. Και είναι πολλοί αυτοί που πιάνονται στα δίχτυα της λογικής, αδικώντας την ίδια στιγμή τις δόσεις τρέλας και φαντασίας που χρειάστηκαν για να ρίξουν την πρώτη ζαριά. Είναι και οι συνθήκες όμως τέτοιες που δίνουν με τη σειρά τους ένα μεγάλο δίκιο στους τελευταίους. Οπότε οι κατηγορίες πέφτουν στις ίδιες τις συνθήκες, καθώς είναι άδικο καμιά φορά να ανυπομονείς για μερικές στιγμές ευχάριστων διαλειμμάτων. Όταν δεν μπορείς να δώσεις αυτά που θέλεις το πρωί που θα ξυπνήσεις, όταν επιστρέψεις από τη δουλειά ή το βροχερό Σαββατοκύριακο που χάλασε τα σχέδια για μία βόλτα κάπου στα πέριξ.
Και υπό τη μελωδία της απόστασης, το μυαλό ταξιδεύει εκεί που η καρδιά το οδηγεί, με τη λογική να προσπαθεί να λύσει κόμπους και σταυρόλεξα...
σχόλια