Ο πρωθυπουργός διάβασα «έχει επαφές με τους κοινωνικούς εταίρους για τους όρους για την επιστροφή της κανονικότητας στις επιχειρήσεις. »
Στις επιχειρήσεις.
Στη ζωή μας; σκέφτηκα. Θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στη ζωή μας;
Χρησιμοποιώ συχνά τον όρο κανονικά. «Πώς είσαι; » «Κανονικά» απαντάω, από φόβο μην πω ψέμα όταν δεν είμαι πολύ ευτυχισμένη. Εκείνο το «μια χαρά», που απαντούσε η πλειοψηφία, κάποιες φορές μου φαινόταν ανειλικρινές για μένα, ειδικά αφού συχνά ήμουν σκέτο «δύο τρομάρες».
Μα η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήξερα την ποσότητα και την ποιότητα του κανονικού. Είναι εν τέλει κάτι καθαρά υποκειμενικό.
Ποια θα είναι η κανονικότητά μας;
Η ζωή θα βρίσκει πάντα τρόπους να απεγκλωβίζεται. Έτσι θα βρούμε και εμείς.
Αρχικά τα άδεια πάρκα της Αθήνας, που είχαν κλείσει και οι κουτσουπιές γέμισαν με στρώσεις μοβ πέταλα τους αχρησιμοποίητους πεζόδρομούς τους, σε λίγες μέρες, θα ξαναγεμίσουν σιγά σιγά ανθρώπους που βολτάρουν, παιδιά που τρέχουν με ποδήλατα, ερωτευμένους που κρατάνε χέρια – ίσως λιγάκι πιο σφιχτά τώρα- «μα μόνο για δύο άτομα κάθε φορά και με αναγκαίες αποστάσεις», έλεγε το άρθρο.
Θα δικαιούσαι να πας παραλία, να αγγίξεις το νερό, να παίξεις στην άμμο, να κολυμπήσεις στη θάλασσα «μα μέχρι δύο άτομα και πάλι και με αναγκαίες αποστάσεις». Παράδεισος σκέφτομαι. Μισούσα τον συνωστισμό στις παραλίες. Πάντα έβρισκα το πιο απόμακρο σημείο να απλώσω πετσέτα.
Διάβασα πρόσφατα μια ανάρτηση συμπολίτισσας μου Λεμεσιανής που το πρόστιμο των 300 ευρώ που της δόθηκε έγραφε ως αιτιολογία το ότι κολύμπησε στη θάλασσα. Τόσο σουρεάλ μου ακούστηκε. Σχεδόν ποιητικό ή αντιποιητικό έστω. Λες και ζούσαμε για μήνες σε μία προσομοίωση πραγματικότητας. Και θα ζήσουμε ακόμη. Αρκεί που ζούμε θα μου πεις, μη γκρινιάζεις.
Άραγε όλα αυτά κάποτε θα μαζευτούν και θα έχουμε το Μουσείο της εποχής του κορωνοϊού ή απλά θα ξεχαστεί όπως τόσα άλλα που μας σημάδεψαν. Με τη σταδιακή άρση των μέτρων θα υπάρχει σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητά μας;
Κάνω παύση σκέψης.
Σχεδόν δύο χρόνια πέρασαν από τις πυρκαγιές στην Ελλάδα, από την τραγωδία στο Μάτι. Και μια φωτογραφία με κατακόκκινες παπαρούνες σε ένα σημείο που πριν 26 μήνες ήταν κυριολεκτικά και μεταφορικά καμένη γη, αποτελεί ένα συμβολισμό τόσο δυνατό: ό,τι όλα ξεπερνιούνται. Και ποιος δεν έκλαψε ή έστω συγκινήθηκε ακούγοντας τις ιστορίες τότε. Η ζωή δεν ξαναγυρνάει πίσω. Μα ό,τι απομένει βρίσκει τρόπους να συνεχίσει να ζει.
Θα ανοίξουν όλα τα καταστήματα λιανικού εμπορίου, συνεχίζει το άρθρο. Θα ξαναγίνουμε καταναλωτές των πάντων. Θα αγοράζουμε για να ξαναϋπάρξουμε.
Θα ξεκινήσουμε λέει με με μικρά εμπορικά, καφέ και εστιατόρια. Θα μυρίζει πρωινός καφές πιο έντονα στην πρωινή μου βόλτα στο κέντρο και οι άνθρωποι θα ξανακάθονται μαζί να κουβεντιάζουν χωρίς τύψεις.
Οι λέξεις κλειδιά ξανατόνισε ο ειδικός θα είναι η απόσταση και η προστασία. Απόσταση και προστασία, επαναλαμβάνω για να το αφομοιώσω, όπως αφομοίωσα ένα σωρό άλλες λέξεις και φράσεις: κρούσματα, ιχνηλάτηση, ευπαθείς ομάδες, θάνατος, social distancing, stay home, stay safe, μη συμμόρφωση στα μέτρα.
«Και βέβαια η σταδιακή επαναφορά σε κανονικούς ρυθμούς συνεπάγεται και αλλαγές στο ηλεκτρονικό σύστημα 13033 για τις επιτρεπόμενες μετακινήσεις, είτε αυτό αφορά σε προσθαφαιρέσεις κωδικών είτε στη σταδιακή κατάργηση του συστήματος.»
Θα καταργηθεί η αποστολή μηνύματος. Σκέφτομαι μήπως από συνήθεια τις πρώτες μέρες θα στείλω ένα δυο.
Ενδέχεται να μας προσθέσουν επιλογές. Σκέφτομαι πάλι σουρεάλ όρους π.χ. δικαίωμα αγκαλιάς μία φορά τη μέρα, αν φοράς μάσκα και γάντια και απολυμανθείς μετά.
Οι κανονικοί ρυθμοί που σταδιακά θα επανέλθουμε θα είναι οι τρελοί ρυθμοί που ζούσαμε χωρίς δικαίωμα παύσης; Θα επανέλθουμε στις ταχύτητες του παρελθόντος;
Θα κλείσω με κάτι κλισέ και σύντομο γιατί πολύ φλυαρήσαμε την περίοδο του εγκλεισμού.
Η ζωή θα βρίσκει πάντα τρόπους να απεγκλωβίζεται. Έτσι θα βρούμε και εμείς.
σχόλια