«Ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Πάντα θα είναι. Φέρνει στιγμές, παίρνει στιγμές, εν μέσω μιας διαδρομής που στο τέλος μοιάζει με αποκομμένες σελίδες ενός βιβλίου. Γνωρίζεις καλά ότι όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Το έχεις ακούσει ξανά και ξανά. Είναι όμως μια σκληρή αλήθεια. Όχι άλλο ένα βολικό ψέμα. Ένας ενήλικας το ξέρει καλά αυτό. Ένα παιδί όμως; Πως θα το πεις σε ένα παιδί αυτό; Με τι θάρρος; Ξέρεις όμως ότι πλησιάζει η ώρα... Επιβάλλεται να το πεις.»
Ανατρέχοντας σε εκείνες τις όμορφες μέρες, νοσταλγώ εκείνα τα χαμόγελα. Νοσταλγώ εκείνα τα βράδια στο σπίτι, με τη βαθιά λαχτάρα να συναντήσω τα ίδια χαμόγελα και την επόμενη μέρα. Πλούσιες συζητήσεις, ευφάνταστα μαθήματα και άφθονο παιχνίδι. Μόνο παιχνίδι. Μαζί τους, με κανέναν άλλον. Άντε μετά να κάνεις μάθημα, μετά από τόσα παιχνίδια ενώ γυρνάς στην αίθουσα με τα ρούχα μουσκεμένα. Όμως αυτά θέλουν. Επιθυμούν, έχουν όρεξη και πάθος να μάθουν. Έχουν την ανάγκη να ωριμάσουν με τον τρόπο που εσύ μπορείς να τους μάθεις, όπως τα ίδια λένε. Θέλουν να γράψουν τις δικές τους ιστορίες, να φτάσουν στην κορυφή, να μην χάσουν το μονοπάτι που οδηγεί εκεί. Ζητάνε εναγωνίως να τους πεις τα μυστικά που μόνο εσύ ξέρεις, όπως τα ίδια λένε. Και η μέρα που έχεις στο μυαλό σου πλησιάζει. Δεν θες να έρθει όμως. Άλλαξες ολόκληρο τον κόσμο τους, όπως τα ίδια λένε. Έγινες και εσύ παιδί μαζί τους, όπως τα ίδια λένε. Σε αγάπησαν όσο κανέναν άλλον, όπως τα ίδια λένε. Ρωτάνε πως είναι δυνατόν να σε ξεχάσουν; Όμως εσύ γνωρίζεις. Πρέπει να τους μιλήσεις. Επιβάλλεται να ακούσουν. «Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν».
Το τίμημα, το κόστος του να είσαι εκπαιδευτικός είναι βαρύ. Λίγοι το αντέχουν. Όμως αξίζει. Για αυτά τα παιδιά. Για το κάθε παιδί...
Φεύγεις σκυφτός, δεν κοιτάς πίσω σου, φοβάσαι, δεν θες να τα δεις να κλαίνε. Όπως τα άφησες έτσι πρέπει να τα θυμάσαι. Κλείνεις για τελευταία φορά τη σιδερένια πόρτα. Ξάφνου, το κουδούνι χτυπάει. Πριν προλάβεις να αποχωρήσεις μια δυνατή φωνή και μια αγκαλιά σε κρατάνε ζωντανό: «Δάσκαλε τη φωτογραφία που λέγαμε!»
Συγκίνηση, χαρά, νοσταλγία, λύπη, κέφι, λαχτάρα, ολοκλήρωση, υπερηφάνεια, ανακούφιση, απογοήτευση, νευρικότητα και στοργή είναι μερικές από τις λέξεις που συμπληρώνουν το κράμα των ανάμεικτων συναισθημάτων που βίωσα έντονα εκείνες τις ημέρες.
Εν κατακλείδι, αν κάτι έμαθα είναι το εξής: Το να είσαι δάσκαλος είναι μεγάλη ευλογία. Διαμορφώνεις ένα παιδί, διαπλάθεις την προσωπικότητα του, είναι σοβαρή ευθύνη, λειτουργεί καταλυτικά στην ψυχολογία του και το συναίσθημα, το «αλισβερίσι» συναισθημάτων είναι απερίγραπτο. Μικρός αναρωτιόμουν τι μπορώ να κάνω για να αλλάξω με τον δικό μου τρόπο τον κόσμο. Θα γίνω δάσκαλος είπα. Κι όμως το όνειρο μου έλαβε σάρκα και οστά κατά τη διβδομαιδιαία πρακτική της σχολής μου. Μια πρακτική που δε θα ξεχάσω ποτέ γιατί όπως και να έχει από εκεί ξεκίνησαν όλα. Μια πρακτική που θα με ακολουθεί και θα μου θυμίζει το βάθος αυτού του επαγγέλματος. Το τίμημα, το κόστος του να είσαι εκπαιδευτικός είναι βαρύ. Λίγοι το αντέχουν. Όμως αξίζει. Για αυτά τα παιδιά. Για το κάθε παιδί...
[λίγες σκέψεις, από την τελευταία πρακτική άσκηση]
* 4ης φοιτητής του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
σχόλια