Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα μια κηδεία στη Μεσσηνία. Είδα μια μάνα να αποχωρίζεται το παιδί της, άκουσα τον θρήνο της, ένιωσα τα σωθικά της να σκίζονται από εσωτερικό πόνο, έβλεπα την απόγνωση στα μάτια της που ζήταγε βοήθεια.
Βοήθεια να δει το παιδί της να σηκώνεται και να της μιλάει. Μια βοήθεια που κανένας μας δεν μπορούσε να της δώσει. Το παιδί της θάφτηκε με τις τιμές που του άρμοζαν, συγκεντρώθηκαν στο σπίτι τους φίλοι και συγγενείς, ήπιαν καφέ, έκατσαν μαζί της και άκουσαν τον πόνο της, την ακολούθησαν στην εκκλησία όπου το παιδί της διαβάστηκε και έπειτα στο νεκροταφείο για την ταφή. Ένα γεύμα έγινε προς τιμή του νεκρού.
Αυτή την εβδομάδα σκέφτομαι πόσες μάνες έχασαν τα παιδιά τους δια της βίας, από ένα χέρι που τα πήρε μακρυά από αυτές χωρίς να μπορούν να τα υπερασπιστούν. Αυτές τις μάνες δεν τις πήρε κανένας αγκαλιά να τους μαλακώσει τον πόνο, μόνες τους θρήνησαν τα παιδιά τους. Αυτές οι μάνες δεν έχουν την ίδια αξία με την μάνα στη Μεσσηνία.
Γιατί; Γιατί διαχωρίζεται ο πόνος σε κάστες;
Σκέψου και αισθάνσου.
Η ζωή έχει μόνο αξία όταν είναι ανθρώπινη;
