Κάθομαι στον καναπέ και κοιτάζω παλιές φωτογραφίες αναπολώντας την εποχή που έκανα αυτό ακριβώς που ήθελα από μικρή. Τι; Μα να πετάω στα σύννεφα βέβαια! Ορίστε; Δεν καταλάβατε; Θα σας εξηγήσω.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που απ' όταν θυμάται τον εαυτό της ήταν από μικρή στο χώρο του αεροδρομίου και συγκεκριμένα μέσα στα αεροπλάνα. Κάθε καλοκαίρι λοιπόν ταξίδευε αεροπορικώς για το πανέμορφο νησί της τη Λήμνο μαζί με την αδερφούλα της. Πώς να μην της γεννηθεί η αγάπη για το αεροπλάνο; Πόσα και πόσα αεροπλάνα δεν πήρε από τότε! Όποτε πλησίαζε ο καιρός να ταξιδέψει ένιωθε πάντα την ίδια προσμονή. Στο τέλος του ταξιδιού κρατούσε πάντα το απόκομμα της κάρτας επιβίβασης και το απόκομμα της βαλίτσας και το φυλούσε στα πράγματά της. Έτσι λοιπόν αυτό το κοριτσάκι μεγάλωσε και έκανε το όνειρό της πραγματικότητα. Έγινε αεροσυνοδός. Πόσο ευτυχισμένη ήταν που έκανε αυτό ακριβώς που ήθελε! Και πόσο τυχερή! Λίγοι άνθρωποι κάνουν πραγματικά αυτό που επιθυμούν, έστω και για λίγα χρόνια. Διάβασε πάρα πολύ για να το πετύχει. Γιατί για να γίνει ένα κορίτσι αεροσυνοδός πρέπει να έχει άριστη γνώση από διαδικασίες έκτακτων καταστάσεων καθώς και γνώσεις ιατρικής φύσεως. Το σερβίρισμα είναι το τελευταίο. Προέχει η ασφάλεια των επιβατών και έπειτα όλα τα υπόλοιπα. Έπρεπε να έχει υπευθυνότητα, επαγγελματισμό, ευγένεια, να είναι συνεργάσιμη και να μπορεί να ανταπεξέλθει σε μία δύσκολη κατάσταση. Να συνεργάζεται άψογα με το υπόλοιπο πλήρωμα. Και φυσικά αγάπη για αυτό που κάνει και ένα όμορφο χαμόγελο στα χείλη της! Κανόνας!
Τώρα πια δεν ασκεί αυτό το επάγγελμα. Τώρα προσπαθεί να κάνει όσα περισσότερα ταξίδια μπορεί ως επιβάτης. Πάραυτα ακόμη νιώθει την ίδια συγκίνηση όταν μπαίνει σε αεροπλάνο.
Δεν είχε σταθερό ωράριο. Συχνά ήταν ξημερώματα στο αεροδρόμιο, άλλες φορές μεσημέρι κι άλλες αργά το βράδυ. Τη στολή της την ετοίμαζε από την προηγούμενη μέρα, πάντα καθαρή και σιδερωμένη. Ήταν πάντα συνεπής και επαγγελματίας στη δουλειά της. Πριν την πτήση πάντα το καθιερωμένο briefing. Τα καθήκοντά της ήταν συγκεκριμένα ανάλογα με το position της είτε ως απλό πλήρωμα καμπίνας είτε ως προϊσταμένη καμπίνας μετέπειτα. Το πλήρωμα με το οποίο δούλευε μαζί εναλλάσσονταν σε κάθε πτήση αφού το πλήρωμα καμπίνας αλλά και του πιλοτηρίου ήταν είτε από Ελλάδα είτε από άλλα μέρη της υφηλίου, καθώς οι εταιρείες στις οποίες απασχολήθηκε ήταν τσάρτερ.
Κάποιες φορές έπρεπε να διανυκτερεύσει σε άλλη χώρα. Όχι τόσο το καλοκαίρι, όσο το χειμώνα. Πάντα με μια βαλίτσα στο χέρι! Τότε έμενε σε ξενοδοχεία με πλούσιο πρωινό, υπέροχα δωμάτια και εξοπλισμένα με όλες τις ανέσεις, Υπήρξε χειμώνας που έμεινε κι ολόκληρο στο εξωτερικό, 3 μήνες στη Στοκχόλμη και 2,5 μήνες στο Μάντσεστερ. Τι πανέμορφη πόλη η Στοκχόλμη... Μολονότι με χιόνι αυτή η πόλη είχε κάτι που την γοήτευε. Η παλιά πόλη κυρίως. Τα Χριστούγεννα οι βιτρίνες των καταστημάτων, και όχι μόνο, ήταν στολισμένες παραμυθένια! Οι άνθρωποι αν και ψυχροί ήταν ευγενικοί και πρόθυμοι να την εξυπηρετήσουν. Η νεολαία ήταν ελεύθερη να εκφραστεί και να ντυθεί όπως επιθυμούσε. Η είσοδος στα μουσεία ήταν ελεύθερη, τουλάχιστον στα περισσότερα. Γενικά σε αυτή τη χώρα υπήρχε οργάνωση. Και το Μάντσεστερ καλό ήταν, αλλά προτιμούσε τη Στοκχόλμη. Από τη Στοκχόλμη πετούσε σε άλλες πόλεις εντός της Σουηδίας. Κάθε εβδομάδα υπήρχε πτήση για το Ερμπίλ, την πρωτεύουσα του Ιρακινού Κουρδιστάν. Την πρώτη φορά που έκανε αυτή την πτήση έλειπε από το πρωί ως το βράδυ. Στο αεροδρόμιο του Ερμπίλ το τηλέφωνο δεν έπιανε. Με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επικοινωνήσει με κανέναν. Και όταν επέστρεψε έπειτα από πολλές ώρες στη Στοκχόλμη έμαθε ότι οι δικοί της είχαν επικοινωνήσει με την εταιρεία γιατί είχαν ανησυχήσει, καθώς λίγο πιο πέρα από εκεί που ήταν οι συνθήκες δεν ήταν ειρηνικές εκείνη την εποχή. Από το Μάντσεστερ πετούσε σε άλλες χώρες όπου διανυκτέρευε. Τενερίφη, Παρίσι, Αλικάντε, Άμστερνταμ, Ανόβερο και αλλού... Άλλες χρονιές βρισκόταν σε Κάιρο κάθε Πέμπτη (για μία ολόκληρη μέρα), Αγία Πετρούπολη, Πεσκάρα κάθε βδομάδα για 3 μέρες, East Midlands, σε ένα μικρό γραφικό χωριό στην Πορτογαλία και σε πολλά άλλα μέρη εντός κι εκτός Ελλάδος. Τα αξιοθέατα δε που θαύμασε και όλα όσα είδε με τα ίδια της τα μάτια... ανεκτίμητα. Όποτε γύριζε στη βάση της και περνούσαν λίγες μέρες, ανυπομονούσε να ξαναφύγει πάλι γιατί -εκτός των άλλων- διαπίστωνε πόσο διαφορετική ήταν η νοοτροπία της Ελλάδας εν συγκρίσει με των άλλων χωρών.
Γνώρισε πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, με διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικές συνήθειες. Κάθε ταξίδι ήταν κι ένας καινούριος κόσμος. Κάθε ταξίδι ήταν και μία νέα εμπειρία. Κάθε φορά και άλλοι επιβάτες, κάθε φορά και ένα καινούριο αεροδρόμιο, κάθε φορά και μια άλλη ιδιαιτερότητα. Με τα ταξίδια άλλαξε η νοοτροπία και η κοσμοθεωρία της. Έμαθε τη διαφορετικότητα.
Σίγουρα υπήρχαν και δύσκολες καταστάσεις, δεν ήταν όλα ρόδινα. Όπως καθυστερήσεις πτήσεων, τεχνικά προβλήματα, ιδιοτροπίες ή αδιαθεσίες επιβατών κλπ. Ή να είσαι μακριά από τους δικούς σου για πολύ καιρό. Αλλά και πού δεν υπάρχουν!
Τις ώρες που πέρασε στο αεροπλάνο εν ώρα εργασίας δε θα τις άλλαζε με τίποτα! Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω πάλι το ίδιο επάγγελμα θα επέλεγε! Κι ας πονούσαν τα πόδια της απ' την ορθοστασία. Κι ας μην ήξερε που θα είναι τις γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Κι ας μην έκανε διακοπές το καλοκαίρι. Κι ας ήξερε ότι αυτό το επάγγελμα δεν είναι για πάντα- τουλάχιστον στην Ελλάδα, γιατί στο εξωτερικό έχεις προοπτικές. Δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο για εκείνη από το να είναι ανάμεσα στα σύννεφα, να νιώθει ανεξάρτητη, να κάνει τη δουλειά της όσο καλύτερα μπορούσε και να λύνει τις όποιες απορίες των επιβατών. Αλλά ταυτόχρονα να είναι σε ετοιμότητα για οτιδήποτε προέκυπτε. Να απολαμβάνει το ηλιοβασίλεμα μέσα από τα σύννεφα, τις αστραπές, τα φώτα των πόλεων τις βραδυνές ώρες, τη θέα από το πιλοτήριο. Να βλέπει ακόμα κι άλλα αεροπλάνα να πετάνε... Στις αναταράξεις δε έδειχνε απίστευτη ηρεμία αφού αυτό επέβαλλαν οι περιστάσεις. Αυτή η αίσθηση την ώρα της τροχοδρόμησης και της απογείωσης της δημιουργούσε πάντα έξαψη. Κάποια στιγμή εκπαίδευσε και άτομα καθώς είχε συμπληρώσει τα χρόνια που χρειάζονταν για τον συγκεκριμένο τύπο αεροσκάφους και μάλιστα ήταν τόσο καλή και μεταδοτική σύμφωνα με αυτά που της έλεγαν (έγραψαν και όλα τα άτομα άριστα) που αυτό τη γέμισε με μεγαλύτερη ευχαρίστηση, νέα εφόδια και εμπειρία.
Το επάγγελμα αυτό ήταν και η αφορμή να γνωριστεί με άτομα τα οποία διαδραμάτισαν και διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή της. Πλέον είναι οικογενειακοί φίλοι και έτσι πολλές φορές αναπολούν μαζί τις στιγμές που έζησαν μαζί... Αλλά και το πιο όμορφο είναι ότι και τα παιδιά τους είναι αγαπημένοι φίλοι!
Τώρα πια δεν ασκεί αυτό το επάγγελμα. Τώρα προσπαθεί να κάνει όσα περισσότερα ταξίδια μπορεί ως επιβάτης. Πάραυτα ακόμη νιώθει την ίδια συγκίνηση όταν μπαίνει σε αεροπλάνο. Αλλά νιώθει τυχερή γιατί της δόθηκε η ευκαιρία να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα, έστω και για λίγα χρονάκια... Για αυτό λοιπόν και εσείς μην εγκαταλείπετε τα όνειρά σας. Όταν κάτι το θέλετε πραγματικά μπορείτε να το καταφέρετε. Είτε κρατήσει για μεγάλο είτε για μικρό διάστημα!
«Άπαξ και γευτείς τους ουρανούς, πάντα θα περπατάς στη γη με το κεφάλι στραμμένο ψηλά, γιατί εκεί έχεις βρεθεί και εκεί πάντα θα επιθυμείς να γυρίσεις» (Λεονάρντο Ντα Βίντσι).
σχόλια