Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου ή βγες ξανά στο δρόμο της φωτιάς

Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου ή βγες ξανά στο δρόμο της φωτιάς Facebook Twitter
1

Είναι λυτρωτική η κραυγή του πληγωμένου, του τσακισμένου, του συντριμμένου απείρου: υπάρχω παρότι δεν υπάρχω, υπάρχει ελπίδα γιατί υπάρχει δημιουργία, γιατί το «δημιουργώ» είναι συνώνυμο του «αγαπώ». Γι' αυτό μπορώ κι εγώ να ελπίζω, επειδή εσύ δεν άλλαξες το τίποτα σε τίποτα αλλά σε ομορφιά! Έτσι, χάρη σε σένα μπορώ να κατοικήσω ακόμα και το τίποτα κι έχω καταλάβει το μυστικό της ώριμης ζωής.


Αυτή η δημιουργία που συντρόφευε όλη σου τη ζωή δε συμβαδίζει με τον πεσιμισμό, ο οποίος είναι μια ψυχολογική κατάσταση που αφορά την ιδιοσυγκρασία και τη στάση, αναμφίβολα έγκυρη αλλά περιοριστική. Πράγματι έβλεπες το ποτήρι μισοάδειο, αλλά δεν έπαψες ποτέ να φαντάζεσαι με αφετηρία αυτό το άδειο, το οποίο θεωρούσες ευκαιρία για δημιουργία. Αυτή την ψυχική διάθεση ονομάζεις μελαγχολία και είναι ίσως ένα από τα πράγματα για τα οποία είσαι περισσότερο ευγνώμων! Αφού, η μελαγχολία είναι η κίνηση της καρδιάς που μας σώζει, είναι η επιθυμία για αγάπη και ομορφιά, σε όλη τους την κλίμακα, από το αδύναμο φως του ήλιου πάνω στα φύλλα ενός δέντρου το φθινόπωρο ως την πληρότητα εκείνου που τη βιώνει, ο ίδιος προσωπικά, την απόλυτη ευσπλαχνία του να σε αγαπούν γι' αυτό που είσαι. Είναι η επιθυμία που μας ωθεί να μας ανακαλύψουν, να είμαστε διαθέσιμοι, ανοιχτοί και πρόθυμοι να ρίξουμε τις άμυνες.


Ανακάλυψες, λοιπόν σιγά- σιγά ότι το πεπρωμένο στον άνθρωπο είναι στην πραγματικότητα η ανάθεση μιας αποστολής και ότι ο άνθρωπος καλείται να αναλάβει όλη την ευθύνη και να την εκπληρώσει. Και δεν επιτρέπεις να συμπέσει με την ανάγκη, την τύχη, με τα γεγονότα αλλά του αφήνεις το μυστηριώδη χώρο να επιζητήσει την παθιασμένη δράση του ανθρώπου!


Όμως, για να μετατραπούν τα πάντα σε κάλεσμα χρειάζεται ο ηρωισμός εκείνου που κάνει την ελεγεία ύμνο, τη μελαγχολία έπος, χρειάζεται ο ακέραιος έρωτας για τη ζωή, ακόμη και την πιο αδύναμη. Γιατί αποστολή κάθε ανθρώπινου όντος, ακόμα και του πιο εύθραυστου είναι να παραμείνει πιστό στον εαυτό του, όπως το παιδί που θέλει να γίνει δάσκαλος και να διδάξει από τη δραματική αλλά και χαμογελαστή έδρα του, που είναι το καροτσάκι του.

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ