Το φοιτητικό μου σπίτι βρίσκεται πάνω σε δρόμο που κάθε Τετάρτη γεμίζει πάγο με γεύση ψάρι, πορτοκαλιές φλούδες και καρότσια που πάντα αργούν να προχωρήσουν. Δε θα το κρύψω, η δυσαρέσκειά μου –πότε για το θόρυβο που προκαλείται, πότε για τη δυσκολία μέχρι να βρεθώ εκτός «εμπόλεμης ζώνης»- φουντώνει όλες αυτές τις Τετάρτες των φοιτητικών μου χρόνων, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζω σαν όαση το μπαλκόνι του σπιτιού μου, όταν καταφέρω να το διακρίνω από μακριά.
Αλλά αυτή η Τετάρτη ήταν διαφορετική. Έχοντας σχεδόν φτάσει στον επιθυμητό στόχο, νόμισα πως διέκρινα μια μορφή στη βεράντα μου- στην πραγματικότητα η μυωπία μου και οι στάλες της βροχής δημιουργούσαν απλώς σκιτσάκια. Το συναίσθημα ωστόσο που με κυρίευσε στην ιδέα ότι κάποιος Άλλος θα βρισκόταν στο σπίτι μου ήταν ασύγκριτο και με την αυθεντική οργή.
Ίσως να φταίει το ότι βρίσκομαι στην τελική ευθεία των σπουδών μου και αντιμετωπίζω με (πολύ) περισσό συναισθηματισμό ό,τι σχετίζεται με την παραμονή μου στην πόλη. Ίσως από την άλλη να ξύπνησε μέσα μου το αισθητήριο της κτητικότητας. Όπως και να έχει, η συνειδητοποίηση ότι αυτό το σπίτι θα σταματήσει κάποια στιγμή να γράφει το όνομά μου στο κουδούνι και η μετακόμιση ενός «ξένου» σε αυτό με έκαναν να αισθανθώ άβολα.
Κάποιοι έμειναν μαζί σου όλα αυτά τα χρόνια, κάποιοι συγκεντρώνουν αριθμούς στο κοντέρ ήδη πριν αρχίσει το φοιτητιλίκι ενώ κάποιοι πέρασαν από τη σκηνή της ζωής σου ως απλοί κομπάρσοι. Από όλους όμως κάτι πήρες.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι η παράδοση του σπιτιού σε έναν επόμενο ένοικο σημαίνει το τέλος μιας εποχής. Μιας εποχής που είχε τα πάντα. Δε θέλω να ακούγομαι κλισέ, αλλά τα φοιτητικά χρόνια είναι ένα ακόμη σχολείο με πολύ πιο πολύχρωμες πόρτες, πιο ενδιαφέροντες δασκάλους και ασημένια όνειρα. Είναι ένα σχολείο στο οποίο μαθαίνεις ποιο είναι το αγαπημένο σου ποτό, στα πόσα βγαίνεις εκτός, και πως ποτέ δεν είναι καλή ιδέα το να ανακατεύσεις μπύρες με βότκες. Είναι ακόμη ένα σχολείο που επιτρέπει τα λάθη- αλίμονο αν δεν κάναμε λάθος επιλογές! από το μαγαζί που θα καθίσουμε για κρασί μέχρι τον άνθρωπο για να περπατήσουμε μαζί του στην παραλία- αλλά στην τελική τα θυμάσαι και γελάς. Γιατί ο χρόνος έχει περάσει από πάνω τους και τους προσδίδει μια άλλη διάσταση, μακρινή και ενδεχομένως λίγο παιδιάστικη.
Είναι ακόμη το όραμα ενός διαφορετικού μέλλοντος, γιατί πάλι αλίμονο εάν ως νέοι δεν ονειρευτούμε και δεν πιστέψουμε στην ουτοπία και τα ιδανικά! Αλλά όταν ο καιρός περνάει και η ώρα σου ζυγώνει να γίνεις ένα με τον κόσμο των μεγάλων και να δουλέψεις και εσύ-άντε ρε, η ώρα που λέγαμε πως θα κονταροχτυπηθούμε με το σύστημα!- φοβάσαι ότι τα ιδανικά σου θα γίνουν θρύψαλα και πως οι ωραίες ιδέες είναι καλύτερα να μένουν στις σελίδες του Μίσιου και του Μπρεχτ. Είναι και αυτό μια ουτοπία, γλυκόπικρη μεν, που σε βοήθησε να μεγαλώσεις δε.
Είναι ακόμη οι άνθρωποι. Οι ήλιοι σου. Κάποιοι έμειναν μαζί σου όλα αυτά τα χρόνια, κάποιοι συγκεντρώνουν αριθμούς στο κοντέρ ήδη πριν αρχίσει το φοιτητιλίκι ενώ κάποιοι πέρασαν από τη σκηνή της ζωής σου ως απλοί κομπάρσοι. Από όλους όμως κάτι πήρες. Έμαθες ποιους να εμπιστεύεσαι, πότε να (μην) ενθουσιάζεσαι, και σε ποιους αξίζει να δίνεις την αγάπη σου, καθαρή και γεμάτη, σίγουρη για τον εαυτό της.
Και φυσικά είναι τα γούστα σου. Εκεί που έδινες τα λεφτά του μπαμπά ή του παππού από τις Χριστουγεννιάτικες γιορτές ή αν είσαι περισσότερο μάγκας από την υποφαινόμενη, τα δικά σου λεφτά. Οι ατέλειωτες συναυλίες που έκαναν τη μαμά στην άλλη άκρη του ακουστικού να αναρωτιέται «Πάλι αυτόν θα δεις;» αλλά τελικά να συγκατανεύει γιατί- αλίμονο πάλι! Όλοι ερωτευτήκαμε καλλιτέχνες! Τα κρασιά, οι κρέπες μετά από ξενύχτι που ήταν πάντα χάλια, τα πάρτι και τα φιλιά που πήρες έχοντας δεύτερες σκέψεις αλλά και οι στιγμές στο σπίτι σου.
Το σπίτι σου. Μα είναι δυνατόν να σβηστούν από τους τοίχους οι στιγμές που μάλωσες, που έκλαψες ή αγκαλιάστηκες; Όχι, αυτό είναι το δικό σου σπίτι και κανένας δεν είναι άξιος να το βεβηλώσει δημιουργώντας δικές του αναμνήσεις- με άλλους πρωταγωνιστές, άλλα χρώματα και μουσικές επενδύσεις.
Τα «φρέσκα ψάρια!» του πωλητή δίπλα μου με ξύπνησαν και κατάλαβα ότι επιτέλους έπρεπε να βγω από τις σκέψεις μου και να ψάξω τα κλειδιά μου.
Τουλάχιστον, παρηγορήθηκα μέσα μου, για ένα εξάμηνο ακόμη θα μπορούσα να ξεκλειδώνω με αυτά τον κόσμο που φτιάξαμε εγώ και οι άνθρωποί μου, οι ήλιοι μου, προκειμένου να προφυλαχθούμε από τη βία των ενηλίκων.
σχόλια