Βλέπω το βίντεο του ξυλοδαρμού και πονάω... Πονάω γιατί βλέπω βία, άσχετα με το ποιος δέρνει και ποιος δέρνεται, τι έχει κάνει και τι όχι.
Βλέπω τα εκατοντάδες σχόλια και προβληματίζομαι. Προβληματίζομαι μήπως είναι λάθος που πονάω. Μήπως είναι λάθος, γιατί ο θάνατος που προκάλεσε είναι θάνατος. Θάνατος και πόνος σε οικογένειες, φόβο και θυμό στην κοινωνία. Όμως, από την άλλη δεν μπορώ να κρύψω τη θλίψη μου. Τη θλίψη μου και τη συντριβή μου βλέποντας αυτές τις σκληρές εικόνες και ξέροντας πως οι περισσότεροι σε αυτήν εδώ τη μικρή γη τις επικροτούν.
Τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται «αστείο». Είναι αστείο και ειρωνικό γιατί ενώ, είμαστε εμείς αυτοί που καταδικάζουμε τη βία και τον βιασμό, ακόμα και στην ελάχιστη μορφή του – βλ . bulling, λεκτική βία και τα συναφή-, είμαστε και αυτοί που τον ασκούμαι, και στην προκειμένη τον επιβραβεύουμε. Επιβράβευση με σχόλια τύπου «να αγιάσει το χέρι των συγκρατούμενων του», «να τον σαπίσουν στο ξύλο και να τον βιάζουν κάθε μέρα», «ευτυχώς που οι άγραφοι νόμοι των φυλακών θα μεριμνήσουν για το έγκλημά του» και άλλα τέτοια πιο αποτρόπαια και πιο σκληρά και πιο βάναυσα.
Βλέποντας αυτό τα βίντεο λοιπόν, δεν ένιωσα ικανοποίηση ή τέρψη, μίσος ή εκδικητικότητα, μένος ή θυμό, αλλά αμηχανία και πικρία και απογοήτευση. Δεν ευχήθηκα «άντε και χειρότερα» αλλά, αναρωτήθηκα ποιο είναι το νόημα του σωφρονιστικού συστήματος στην Ελλάδα και ποιο το αποτέλεσμά του;
Και από όλα αυτά, αν και φαινομενικά είναι κατανοητά, υπάρχουν κενά στις ερμηνείες λέξεων. Κενά για αρχή στην λέξη φυλακή, την έννοια της και το ρόλο της σε μια κοινωνία. Ένα ρόλο που, τουλάχιστον στα δεδομένα της χώρας μας, ελάχιστες φορές εξυπηρετήθηκε. Ποτέ άλλωστε, δεν δόθηκε ιδιαίτερη σημασία σ αυτόν, γιατί βλέπεις από μικροί μαθαίνουμε ότι η φυλακή είναι τόπος για «κακούς», και συνήθως στην κοινωνία μας ότι δεν μα αφορά ή το αγνοούμαι ή το κρίνουμε.
Η Φυλακή, λοιπόν, είναι ένα μέσο σωφρονισμού. Σωφρονισμος είναι η βελτίωση της διαγωγής ενός ατόμου που έχει διαπράξει κάποιο αδίκημα, με επιβολή κάποιος ποινής και με πιο σημαντική τη στέρηση της ελευθερίας.
Και ενώ πολλοί εστιάζουν στα υπόλοιπα, η φράση κλειδί σε αυτό είναι η «βελτίωση της διαγωγής». Αυτό συνεπάγεται συνειδητοποίηση, προσπάθεια αλλαγής στάσης, μετάνοια και μεταμέλεια, καλλιέργεια, μόρφωση και εκπαίδευση, απόκτηση ήθους και αρχών, ελπίδας, ονείρων και στόχων, δικαίωμα για επανένταξη στη κοινωνία. Σε μια κοινωνία βέβαια, που εθελοτυφλεί και το στίγμα της φυλακής, κάνει τους πρώην κατάδικους αποβράσματα και «λάθη» της ζωής.
Βλέποντας αυτό τα βίντεο λοιπόν, δεν ένιωσα ικανοποίηση ή τέρψη, μίσος ή εκδικητικότητα, μένος ή θυμό, αλλά αμηχανία και πικρία και απογοήτευση. Δεν ευχήθηκα «άντε και χειρότερα» αλλά, αναρωτήθηκα ποιο είναι το νόημα του σωφρονιστικού συστήματος στην Ελλάδα και ποιο το αποτέλεσμά του; Αυτοί οι άνθρωποι εκεί μέσα θα έπρεπε να τον ξυλοκοπήσουν και να τον βιάσουν ή να του δείξουν με σωστό τρόπο ότι η πράξη του είναι πράξη ανήκουστη, αποτρόπαια και βάναυση για το ανθρώπινο είδος, και να τον συμβουλεύσουν να πολεμήσει τα φαντάσματα που τον οδήγησαν στην δολοφονία, όσο είναι εκεί; Τι πάει λάθος και γιατί;
Με δεδομένο ότι αυτός θα είναι μέσα για αρκετά χρόνια πιθανόν - αν και επικρατούν ευχές για κάτι παραπάνω, με καλύτερη όλων η θανατική ποινή- ύστερα αρχίζουν οι δοξασίες και οι ευχαριστίες. Και έτσι λέμε μπράβο σ' αυτούς που τον δέρνουν και που σε ένα χρόνο μπορεί να είναι στο δρόμο δίπλα σου. –Τότε θα τους συγχαρείς ή ο τρόμος σου επειδή ήταν φυλακή δεν θα σου επιτρέψεις να τους δώσεις το χέρι; - . Λέμε μπράβο που έστω και έτσι θα πάρει ένα ελάχιστο μάθημα, θα υποφέρει έστω και λίγο και μακάρι να οδηγηθεί στην αυτοχειρία όταν αηδιάσει με αυτό που είναι. Και λέμε μπράβο που υπάρχει το εσωτερικό σύστημα της φυλακής και αυτοί οι άγιοι άγραφοι νόμοι που μεταφράζονται σε βία και επικράτηση του ισχυρότερου, του σκληρότερου και του πιο εντός των κυκλωμάτων. Μπράβο σε νόμους ανηλεείς, έκφραση των πιο κτηνωδών ανθρώπινων ενστίκτων, που ιθύνουν στον τόπο της φυλακής και αποτελούν τα ισχυρά δεσμά της πρόοδο.
Αγνοείται λοιπόν, ο υπεύθυνος για αυτό τον ρόλο της φυλακής, αγνοείται και ο λόγος που επικροτούμε αυτό το ρόλο. Το μόνο σίγουρα είναι ότι υπάρχει ένα ακόμα σύστημα στην χώρα μας, ίσως και από τα πιο σημαντικά, που δεν λειτουργεί. Τελικά όμως, μήπως η ίδια η πολιτεία στερεί την υγεία στον εαυτό της και εντείνει έστω και με μικρό ποσοστό τους φαύλους κύκλους εγκλημάτων-φυλακών, γυρίζοντας την πλάτης της;
Ξέρεις, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι κακοί. Είναι απλώς, άτυχοι και αβοήθητοι που συγκυρίες τους οδήγησαν σε λάθος επιλογές, σε δρόμους φαινομενικά εύκολους, για να αποφύγουν άλλους δύσβατους της πραγματικής ζωής. Δυστυχώς, όμως, ήταν δρόμοι κάλπικοι και πιο δύσκολοι και επικίνδυνοι.
Και τέλος σειρά σου Άνθρωπε. Το ότι εσύ δεν ανήκεις στην μεριά των «κακών» , δεν σε κάνει καλό ή ανώτερο. Δεν σου δίνει το δικαίωμα της διαφοροποίησης και της αποστασιοποίησης. Δεν σε κάνει απλά θεατή και κριτή μιας βάρβαρης παράστασης και κυρίως δε σου επιτρέπει να διαχωρίζεις τους ανθρώπους σε «καλούς» και «κακούς», «ανώτερους» και «κατώτερους» , «άξιους ζωής» και «θανάτου». Αντίθετα, σου δίνει πολλές και σοβαρές ευθύνες, σε καλεί να αναλάβεις δράση ενεργή και να παραδειγματίσεις, να πολεμήσεις για αυτό και όλα τα άλλα που μολύνουν τον κόσμο μας. Ξεπέρασε πια τους στιγματισμούς , σκέψου ψύχραιμα, προβληματίσου έντονα και κάνε ένα βήμα μπροστά με ελπίδα να προχωρήσουν και άλλοι μαζί σου.
σχόλια