Είναι κάποιοι τόποι, με τους οποίους δένεσαι, καθώς περνάς ώρες από τη ζωή σου εκεί.
Εξαίσια είναι αυτά τα πρωινά, που το παράθυρο είναι ανοιχτό κι εισβάλλει μέσα στο χώρο ο ήχος από τα αυτοκίνητα, κι ο αντίλαλος από τη βοή της πόλης.
Η θέα μέσα από αυτό το παράθυρο είναι υπέροχη. Θωρείς τον συννεφιασμένο, γκρίζο, αττικό ουρανό. Κάποιες χαραμάδες, σχισμές φωτός μπλέκονται ωσάν πλέγμα μέσα στα σύννεφα. Οι σταγόνες από την πρωινή βροχή κυλούν στο τζάμι και κάποιες μένουν πάνω του για να θυμίζουν ότι πριν από λίγο ψιχάλισε.
Κι αυτή η μυρωδιά από την βροχή. Τι ευωδία! Αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές της καρδιάς. Ακούς τα πουλιά που περνούν. Λένε τα δικά τους. Σε καλημερίζουν με τον τρόπο τους, με το τιτίβισμά τους.
Τελευταίες ημέρες του καλοκαιριού. Θα προϋπαντήσουμε το φθινόπωρο. Σα να έκανε δειλά δειλά κι αυτό την εμφάνισή του από εψές με την αλλαγή του καιρού. Με το καλό να ορίσει, με ό,τι κι αν φέρει.
Απέναντι στέκει ο Υμηττός. Σιμά είναι οι κορφές των δέντρων. Θαρρείς ότι θα απλώσεις το χέρι σου και θα αγγίξεις τις πευκοβελόνες.
Ωραίος τόπος. Έχεις αναμνήσεις από στιγμές χαράς, δημιουργίας κι αγωνίας, όπου βίωσες σε αυτόν.
Πάντα είναι ωραία η θέα από ψηλά.
