Είναι δύο γραμμές που εκτείνονται στο άπειρο και κάθε φορά που πάνε να ακουμπήσουν η μία την άλλη, φτάνοντας σχεδόν σε απόσταση αναπνοής, στρέφονται προς την αντίθετη κατεύθυνση και ξαναχάνονται η κάθε μία στο δικό της κόσμο. Και όταν πάλι έλκονται με στόχο να σμίξουν, πάλι τόσο κοντά φτάνουν και πάλι χάνονται. "Αυτό είμαστε και εμείς.", σκέφτηκα μεταξύ σοβαρού και αστείου. Αν και ήξερα καλά τι από τα δύο υπερίσχυε. Και σίγουρα δεν ήταν το αστείο...
Δεν ήθελα να το πω, τουλάχιστον φωναχτά. Γιατί μέσα μου το ήξερα. Δεν ήθελα να το ξεστομίσω γιατί θα το έκανα πραγματικότητα. Όταν λες κάτι του δίνεις υπόσταση, ντύνοντάς το με λέξεις, χρωματίζοντάς το με συναισθήματα. Του επιτρέπεις να υπάρξει με κίνδυνο να σου επιβληθεί. Όσο το κρατάς όμως στο μυαλό σου, του επιτρέπεις να κινείται μονάχα εκεί, σχεδόν φυλακισμένο, μπορείς ακόμα και να το θάψεις πίσω από καμιά άλλη σκέψη αν τυχόν σε ενοχλεί τόσο πολύ.Αλλά να το πεις είναι αλλιώς...
Αλλά η ζωή δεν είναι μαθηματικές θεωρίες, οι άνθρωποι γραμμές. Θυμήσου τη γέννηση του Αδάμ, του Μιχαήλ Άγγελου. Το χέρι του Θεού δεν ακουμπάει εκείνο του Αδάμ, αλλά η δύναμη που τα βλέμματά τους στοιχειοθετούν είναι εκείνη που εκμηδενίζει κάθε χιλιοστό της απόστασης που εμποδίζει την επαφή τους. Μπορεί το βλέμμα του πρωτόπλαστου να υποτάσσεται σε εκείνο του Δημιουργού. Μπορεί η ματιά του τελευταίου να γεμίζει με κομπασμό, ίσως και έκπληξη, στη θέαση του δημιουργήματός του. Αλλά σκέψου ότι η δύναμη που πλάθουν οι ματιές τους δεν θα ήταν η ίδια εάν ο ένας δεν είχε αντίκρυ του τον άλλο.
Ίσως τελικά πάντα θα προτιμώ ματιές με δύναμη όμοια με εκείνη του Θεού και του Αδάμ, παρά μια επαφή που εύκολα ξεχνιέται.
σχόλια