Έχω φτάσει 49 χρονών και ξέρεις ποιον είναι το βασικό που συνειδητοποιώ; Ότι νιώθουμε πως χάνουμε τη ζωή επειδή μπαίνουμε σε μία σοβαρή σχέση/γάμο επειδή νομίζουμε ότι όλα μας τα απωθημένα βρίσκονται σε μια ζωή όπου αλλάζεις διαρκώς γκόμενες/γκόμενους, ξενυχτάς και πίνεις και κάνεις αυτά που στερεοτυπικά έχουμε βάλει στο γαμημένο μας μυαλό ότι «ζούμε τη ζωή». Τι συμβαίνει όμως όταν τα απωθημένα σου μεταφέρονται στην άλλη πλευρά; Τι συμβαίνει όταν νιώθεις ότι σου λείπει η ανάμνηση του πατέρα στο σπίτι που καθόταν μαζί σου το βράδυ που ερχόταν από τη δουλειά κι έλεγες «να χα περισσότερο χρόνο μαζί του» και της μητέρας που δεν ήταν κοντά αλλά εσύ την ήθελες κι έλεγες «γιατί δε με παίρνει αγκαλιά παραπάνω», «τι της συμβαίνει και δεν αντέχει»; Τι συμβαίνει όταν σου λείπει να μαγειρεύεις για κάποιον. Να κινείσαι με κατεύθυνση για κάπου. Με κριτήριο και άξονα κάποιον. Αυτό όταν σου λείπει τι το κάνεις το γαμημένο το συναίσθημα; Κάνεις ότι το αγνοείς για να μπορείς να λες στους άλλους πόσο γαμάτη ζωή κάνεις ως «ελεύθερος»; Ποιος είναι ο πραγματικά «ελεύθερος»; Αυτός που ακολουθεί τα όνειρά του εν τέλει χωρίς να δίνει προσοχή στους γύρω του και στο τι θα σκεφτούν γι αυτόν ή αυτός που εγκλωβίζεται σε μία «στάση» ή «φάση» της ζωής του που τον κρατά καθηλωμένο σε αυτήν την ψυχαναλυτικά «πρωκτική» και μίζερη θέση; Του κώλου ερωτήματα; Δεν ξέρω. Θα δείξει. Αν ήμουν πάντως 28 πάλι τις ίδιες μαλακίες θα έκανα. Το γιατί δεν έχω καταλάβει ακόμα.
Τα φιλιά μου σε κάθε περίπτωση και να προσέχεις.
Α.
σχόλια