One more time without the cynicism (Απάντηση στον Δημήτρη Πολιτάκη)

One more time without the cynicism (Απάντηση στον Δημήτρη Πολιτάκη) Facebook Twitter
3

 

One more time without the cynicism (Απάντηση στον Δημήτρη Πολιτάκη) Facebook Twitter

Αγαπητέ κ. Πολιτάκη,


Διαβάζοντας το άρθρο σας στη Lifo για το καινούριο άλμπουμ του Nick Cave και την κυνική διάθεση που το διακρίνει, αισθάνθηκα την αυθόρμητη ανάγκη να παίξω τον ρόλο του συνήγορου του Διαβόλου, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι άλλος από τον γνωστό τραγουδοποιό.


Ξεκινάτε το άρθρο σας με τη φράση "Η απώλεια έγινε συνήθειά μας, ναι, στην εποχή της αέναης RIPολογίας". Πολύ πετυχημένος κυνισμός, δε νομίζετε; Μια βδομάδα μετά τον θάνατο του Θάνου Ανεστόπουλου -μεγάλου φαν του Nick Cave, για τον οποίο έχει γράψει κι ένα ποίημα στην τελευταία του ποιητική συλλογή. Και για ποιόν λόγο; Για να κριτικάρετε τί ακριβώς; Την εμμονή της σύγχρονης εποχής με την απώλεια; "Κάθε δεύτερο μουσικό έργο που κυκλοφορεί [...] παρουσιάζεται ως ελεγειακή σπουδή [...] που καθορίζει καταπιεστικά την εμπειρία ακρόασης και ισοπεδώνει το αποτέλεσμα...", και συνεχίζετε "Εν ολίγοις, τα συγκλονιστικά έργα δεν προκύπτουν απαραίτητα από συγκλονιστικές βιωματικές εμπειρίες...". Και βάζετε και τον φοβερό υπότιτλο "Το οριστικό τέλος της ψύχραιμης μουσικοκριτικής με αφορμή το νέο άλμπουμ του Nick Cave" και καθαρίσατε! Στριμώξατε εξαρχής κάθε συμπονετικό οπαδό του Cave στη γωνία -πέρα κι από τον ίδιο τον δημιουργό- και του ταϊζετε το αλάθητο της άποψής σας. Και μετά παίρνετε πιο σπουδαίο ρόλο: ορίζετε το πλαίσιο δημιουργίας του ίδιου του Cave, και τα όρια αποδοχής αυτού: "Για μένα, και για πολλούς άλλους, ο Nick Cave διαθέτει ένα τεράστιο οπλοστάσιο από αθάνατα τραγούδια, δεν μπόρεσα όμως να διακρίνω ούτε ένα στο νέο του άλμπουμ [...] (ύβρις, εκείνος ο συγκλονιστικός δίσκος, που θριάμβευσε υπό τη σκιά της απώλειας της σχέσης του με την Polly Harvey, περιέχει αιώνιες κι αθάνατες τραγουδάρες". Και το αποτελειώνετε "δώστε πόνο φέτος (άντε και του χρόνου) που και καλά συμβαίνουν τα πιο σημαντικά πράγματα στην ιστορία του σύγχρονου πολιτισμού, το παρελθόν είναι μόνο για ασκήσεις ρεβιζιονισμού και ρετροφιλίας".


Κατόπιν, ακολουθεί η παράθεση προσωπικών απόψεων, χωρίς καμία αιτιολογία: "Το θέμα δεν είναι αν έχω δίκιο εγώ ή κάποιος άλλος ξινός αντιρρησίας σε σχέση με την αξία του δίσκου αλλά το γεγονός ότι όλες σχεδόν οι κριτικές δεν κάνουν καν τον κόπο να τραβήξουν το σκοτεινό (βολικό) παραπέτασμα και να εξετάσουν τα τραγούδια πέρα από τις συνθήκες ενός αποπνικτικά ελεγειακού mood, ειδικά από τη στιγμή που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ακριβώς σε ποιον βαθμό επηρέασε η προσωπική τραγωδία τη διαδικασία παραγωγής του έργου", για να φτάσουμε στην κορυφή της φαιδρότητας με τη φράση: "είχα χαλαστεί (ανεπανόρθωτα μάλλον) από την αβάσταχτης επιτήδευσης εικόνα του καταξιωμένου αναγεννησιακού post-goth τζέντλεμαν δημιουργού/συγγραφέα που μοιάζει να έκανε συμφωνία με τον διάβολο με τον όρο ότι δεν θα τον δουν ποτέ να φοράει, ακόμα και στο σπίτι του, τζιν ή κάποιου άλλου είδους casual εμφάνιση πέρα από τη vintage λούμπεν στολή Ελληνοαυστραλού νταβατζή (ή αφορισμένου πάστορα) στη Μελβούρνη των '70s" και στο ανευπέρβλητο "Θα προτιμούσα να έλειπε όλο αυτό το βάρος και να ήταν δύσκολη και απαιτητική η ακρόαση του δίσκου για τους σωστούς λόγους".


Ας εξετάσουμε τα προαναφερθέντα σημεία ένα προς ένα:


Η Τέχνη σε όλες τις μορφές της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις εμπειρίες και τα βιώματα του ανθρώπου-δημιουργού. Αν ψάξετε διάφορα κείμενα που αναλύουν τους λόγους για τους οποίους δημιουργεί ο άνθρωπος τέχνη, θα βρείτε ότι η κάθαρση είναι ένας από αυτούς. Αναφέρεται και στον ορισμό της τραγωδίας από τον Αριστοτέλη. Αν αυτό σας ενοχλεί, τότε θα ήταν γόνιμο να ασχοληθείτε με πιο εύπεπτα είδη μουσικής, που περιορίζονται στη διασκέδαση και όχι στην ψυχαγωγία. Όσον αφορά δε, τα συγκλονιστικά έργα που δεν προκύπτουν από συγκλονιστικές εμπειρίες, η παγκόσμια μουσική κληρονομιά θα σας διαψεύσει περίτρανα, αν κάνετε τον κόπο να τη μελετήσετε, αντί να προβαίνετε σε βιαστικές εξαγωγές συμπερασμάτων.


Αναφέρεστε στον καινούριο δίσκο του Cave, στον οποίο υποβόσκει ένα σκοτεινό (βολικό) παραπέτασμα, όπως αναφέρετε. Θεωρείτε τον εαυτό σας αφοσιωμένο οπαδό του -τουλάχιστον αυτό αφήνετε να εννοηθεί με τη φράση "Όχι ότι δεν τον αγαπώ για πάντα, να είμαστε ξεκάθαροι, όποιος αγαπά, όμως, πληγώνεται". Αβίαστα προκύπτει η παρακάτω ερώτηση: Πρώτη φορά συναντάτε τέτοιου είδους ατμόσφαιρες σε δίσκο του Cave; Αν πείτε ναι, τότε είστε ξεκάθαρα ο επιδερμικός ακροατής που επιβεβαιώνετε με το άρθρο σας ότι είστε. Και αυτό γίνεται φανερό από την παντελή απουσία ανάλυσης των τραγουδιών, ούτε καν μια μνεία στους στίχους που για πρώτη φορά δεν τυπώθηκαν στον δίσκο δεν γίνεται. Άραγε έχετε ακούσει ποτέ κάποιον δίσκο του Cave από compact μορφή; Έχετε μελετήσει τους στίχους του; Μιλάτε για ασκήσεις ρεβιζιονισμού και ρετροφιλίας, ενώ την ίδια στιγμή για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν οι συγκεκριμένοι ήχοι και τα μουσικά όργανα από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Αγνοείτε επίσης την τεράστια αξία του Warren Ellis, που συνέθεσε συνεργατικά και ενορχήστρωσε τον δίσκο. Αλλά εσείς "αγαπάτε", ξέρετε καλύτερα...
Αναφέρεστε με υποτιμητικό τρόπο στις ενδυματολογικές προτιμήσεις του Cave. Όχι μόνο θα διαλέξω τι θα παίζει, αλλά και τι θα φοράει. Τότε ίσως να σας θυμίσω και το βίντεο κλιπ του "Baby, I 'm on fire". Εκεί τί συνέβη; Δεν είχε πουλήσει ακόμα την ψυχή του στον Διάβολο ο Cave, και τσαλακώνει ευθαρσώς την ίδια του την εικόνα; Θα σας παρέπεμπα και στα βίντεο των Grinderman, αλλά αυτοί έχουν διαλυθεί και πιθανώς να μην προλάβατε να εκφράσετε την άποψή σας.


Τέλος, θα σταθώ στη φράση σας "Όπως, ας πούμε, τα τελευταία προσωπικά άλμπουμ του Scott Walker, που μπορεί να μην έχουν «κανονικά» τραγούδια, αλλά αποτελούν συγκλονιστική εμπειρία ως θεατρική πρόζα, με ειδικά εφέ και σκηνικό που συνθλίβεται από το βάρος της Ιστορίας (όπως η εικόνα της κρεμασμένης ανάποδα στα κλαδιά του δέντρου Κλάρα Πετάτσι, ερωμένης του Μουσολίνι) σαν γκραν γκινιόλ Μπέκετ που έχει νόημα να το ακούς μόνο με ακουστικά και σβησμένα φώτα αργά τη νύχτα". Πολύ εύκολα πιάνετε στα χέρια σας έννοιες, όπως Τέχνη, Ιστορία, Πολιτισμός, και τις αναπλάθετε και ορίζετε με βαρύγδουπες και εμπνευσμένες φράσεις όπως οι παραπάνω. Με πόση ευκολία ορίζετε τί είναι κανονικό, τί σκοτεινό και αξίζει και τί όχι. Μου θυμίζετε την ευκολία με την οποία γινόμαστε πλέον δικαστές και δίκαιοι στα site κοινωνικής δικτύωσης. Αυτοδιοριζόμενοι δικαστές με γνώμες βαρύνουσας σημασίας. Τί σημασία έχει, θα μου πείτε; Και από πλευράς μου, αυτό δεν έκανα απαντώντας σε εσάς; Μπορεί.


Σας καλώ λοιπόν, με τη φωνή του Cave, να ξανακούσετε τον δίσκο διαβάζοντας τους στίχους. Αλήθεια, πόση παραπάνω τραγωδία να περιέχει ο στίχος "You're a young man waking/Covered in blood that is not yours", όταν ο γιος σου έχει πεθάνει από πτώση έχοντας προηγουμένως πάρει lsd. Σε κάνει να λυπάσαι...Βαθύτατα...Όπως και ο γράφων για το άρθρο σας.

3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Από την ΕΥΕΔ στην ΕΔΕΜ: Ο Χρήστος Νικολόπουλος γράφει για τον νέο οργανισμό διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων

Στήλες / Από την ΕΥΕΔ στην ΕΔΕΜ: Ο Χρήστος Νικολόπουλος γράφει για τον νέο οργανισμό διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων

«Το τραγούδι δεν το φέρνει ο άνεμος»: Ανοιχτή επιστολή του μουσικοσυνθέτη για το ζήτημα διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

σχόλια

3 σχόλια
Συμφωνώ και επαυξάνω σε όλα τα παραπάνω, και προσθέτω ότι σε όλη αυτή την επίθεση με την ταμπέλα της κριτικής του κυρίου Πολιτάκη δεν υπάρχει μισή σειρά αντικειμενικής μουσικοκριτικής πάνω στο περιεχόμενο του δίσκου. And with that I rest my case.