Στο σημερινό «Α μπα»: άγχος απόδοσης

Στο σημερινό «Α μπα»: άγχος απόδοσης Facebook Twitter
76

__________________

1.

Γειά σου Αμπα μου αγαπημένη που μας έχεις κάνει να λαχταράμε τις Δευτέρες!!
Η ερώτηση μου πολύ απλή και χαζή αλλά ήθελα καμία ιδέα από σένα και τους σχολιαστές. Ποια είναι η αντίστοιχη έκφραση στα αγγλικά ότι κάποιος είναι γνωστός μου απλά και όχι φίλος μου;;; Ζω και σπουδάζω στο εξωτερικό (Ολλανδία) και κάθε φορά που πάω να πω κάτι τέτοιο στα αγγλικά κολλάω και και δεν βρίσκω πως να το πω!
Φιλιά από την χιονισμένη Ουτρέχτη
-Τρελή Ροδια


AΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Το facebook πάντως προτείνει την λέξη acquaintance εκεί που πας για να απομακρύνεις ενοχλητικούς από το τάιμλαϊν σου, και θα συμφωνούσα. Κανονικά δεν θα έβαζα την ερώτηση γιατί είναι για λεξικό, όχι για α μπα, μολαταύτα λύγισα γιατί μου είπες ένα από τα καλύτερα κομπλιμέντα και δευτερευόντως επειδή δεν μας έγραψες από «μια πόλη της βόρειας Ευρώπης» ?

__________________
2.

Γειά σου α μπα! Να σου ζήσει το μπεμπούλι!

Σου γράφω για να σε ρωτήσω το εξής:
Πώς να μιλήσω στους δικούς μου για τον φίλο μου με τον οποίο έχω σοβαρή σχέση τα τελευταία 6 χρόνια κ αυτοί δεν ξέρουν τίποτα. Είμαι σίγουρη ότι έχουν υποψιαστεί κάτι κ ότι έχει τύχει να δουν κάποια φωτογραφία μας στα πράγματά μου αλλά ποτέ δεν μιλήσαμε γι αυτό. Πάντα τους το έκρυβα γιατί είναι πολύ συντηρητικοί και κλειστόμυαλοι κ ο φίλος μου είναι ξένος κ χωρίς καμία σχέση με εκκλησία. Οι γονείς μου είναι πολύ ρατσιστές κ εθνικιστές, έχουμε μια τυπική σχέση, τα τελευταία 8 χρόνια έχω φύγει από το σπίτι κ βλεπόμαστε μόνο σε γιορτές κ επισκέψεις κλπ. Δεν μιλάμε γενικά για προσωπικά θέματα και ούτε μεγαλώσαμε τα αδέρφια μου κ εγώ με νοοτροπία να ανοιγόμαστε στους γονείς μας. Έχω 3 αδερφές και μεταξύ μας λέμε τα πάντα, συζητάμε, αυτές έχουν γνωρίσει τον φίλο μου κ τον συμπάθησαν πάρα πολύ. Αλλά δεν ξέρω πως να το φέρω στους γονείς μου, το θέμα μου είναι μήπως πάθουν κ τίποτα ξαφνικά μεγάλοι άνθρωποι, το ότι θα στενοχωρηθούν κ θα απογοητευτούν το έχω δεδομένο.
Ο φίλος μου είναι χρυσό παιδί, είναι όμορφος, σπουδαγμένος, μιλάει ξένες γλώσσες, έχει πτυχία κ μεταπτυχιακά, είναι από καλή οικογένεια, έχει καλή δουλειά, δηλαδή αν τους έλεγα ναι είναι Έλληνας από το τάδε μέρος κ χριστιανός θα πέταγαν από την χαρά τους. Παράλληλα οι 2 αδερφές μου παντρεύτηκαν πρόσφατα με πολύ καλά παιδιά και είναι πολύ αγαπημένοι μεταξύ τους κ οι δικοί μου όλο μου έλεγαν ότι ήρθε η σειρά μου κ περιμένουν ένα καλό παιδί κ από μένα κ να έχω τύχη κλπ.. Κ εγώ μουγκα, τους έλεγα ότι προηγείται η τρίτη μου αδερφή (γιατί εγώ είμαι η μικρότερη) ή μεταξύ σοβαρού κ αστείου τους έλεγα ότι ο δικός μου δεν θα τους αρέσει ή να μην περιμένουν από μένα τα ίδια αλλά προφανώς έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν.. Αυτά γενικά, ας μην το τραβήξω άλλο το θέμα, περιμένω την απάντησή σου.. Μήπως μου προτείνεις να ρωτήσω κανέναν ψυχολόγο πρώτα; Ή να πω και στις αδερφές μου να είναι παρούσες για υποστήριξη ; Ή να έχω έτοιμα λεξοτανίλ για κάθε ενδεχόμενο; χαχα.. άντε φιλιά α μπα μου.
-σοκολάτα μπισκότο

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αυτό που πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις, είναι να δεχτείς ότι αν «πάθουν κάτι» επειδή θα ακούσουν κάτι που δεν τους αρέσει, που δεν ξέρω γιατί το πιστεύεις και φαντάζομαι ότι είναι ένας από τους μοχλούς εκβιασμού που χρησιμοποιούν εναντίον σας, δεν θα φταις εσύ. Αν πάθουν κάτι επειδή επέλεξες έναν όμορφο και σπουδαγμένο άντρα που είναι χρυσό παιδί, το στραβό τους το κεφάλι φταίει, και όσο και αν δικαιολογήσουμε τις καταβολές που τους έκαναν ρατσιστές και εθνικιστές, το να έχεις εσύ το κρίμα στο λαιμό σου, αυτό δεν το δικαιολογούμε. Φυσικά, όταν καταφέρεις να το κάνεις κτήμα σου, θα καταλάβεις ότι τίποτα δεν θα πάθουν, εσύ θα πάθεις. Οπότε, σκέψου. Θέλεις να πάθεις; Ή είναι καλύτερη ιδέα να προστατέψεις τον εαυτό σου και τον άνθρωπο σου και τη ζωή σου περιφρουρώντας τις επιλογές σου με όλη σου τη δύναμη;


Να ρωτήσεις ψυχολόγο, γιατί όχι, γιατί είναι δύσκολο αυτό που σου ζητάω. Αυτό που θα σε βαραίνει δεν θα είναι το υποτιθέμενο εγκεφαλικό που δεν πρόκειται να συμβεί, το ξέρεις, αλλά η σκέψη και η ιδέα ότι δεν θα έχεις την έγκριση τους. Πρακτικά, αυτό που θα σε στενοχωρήσει είναι ότι δεν θα χαρούν με τη χαρά σου, και ακόμα χειρότερα, ότι δεν θα βάλουν αυτόν τον άντρα στη ζωή τους, οπότε ο γάμος, οι γιορτές, όλα αυτά μπορεί να είναι πρόβλημα. Για αυτά πρέπει να προετοιμαστείς και θα σημαίνει κυρίως το εξής: με έναν γάμο σταδιακά δημιουργούμε μια δική μας οικογένεια και η πρωταρχική γίνεται το δικό μας σπίτι ενώ οι γονείς γίνονται γονείς. Εσύ θα αναγκαστείς να το κάνεις αυτό πολύ γρήγορα, σχεδόν με το ζόρι, γιατί αν δεν το κάνεις, θα βλάψεις το μέλλον σου με τον άντρα σου. Έχεις πιθανόν προβλήματα που επεκτείνονται πολλά χρόνια μετά την ανακοίνωση. Είναι πολύ θετικό ότι έχεις υποστήριξη από τις αδερφές σου, αλλά προετοιμάσου, γιατί δεν ξέρω πόσο μπορούν να τραβήξουν την τρομοκρατία οι δικοί σου. Πάντα υπάρχει περίπτωση για χάπι εντ, να τον γνωρίσουν και να αλλάξουν γνώμη, αλλά πολλοί γονείς βρήκαν με τέτοια αφορμή ευκαιρία να ξεσπάσουν για ό,τι αδικία νιώθουν ότι τους έγινε ποτέ στη ζωή και τα παιδιά τα βρήκαν μπαστούνια για πολλά χρόνια.

 

Όσο λιγότερο ζητάς να αποδεχτούν την επιλογή σου, τόσο πιο εύκολα θα είναι όλα. Δεν εξαρτάται από αυτούς αν είναι σωστή η απόφαση σου. Εσύ ξέρεις τι είναι καλύτερο για σένα και δεν χρειάζεται να σε επιβεβαιώσει η μαμά και ο μπαμπάς. Είναι δική τους επιλογή η δυστυχία. Προσπάθησε να μην το ξεχνάς.

__________________
3.

Αγαπημένη μου Αμπα,

Έχω τρομερά νευρά γιατί σήμερα ένας νέος συνεργάτης, σε πρώτη συνάντηση μαζί μου, και μπροστά στον Δ/ντη μου, προς το τέλος της συνάντησης και ενώ όλα είχαν πάει οκ, με αποκάλεσε «γλυκιά μου». Να σημειωθεί ότι το είπε στα πλαίσια του «γλυκιά μου ότι είπαμε σχετικά με το τάδε θέμα είναι εμπιστευτικό» λες και ή είμαι ηλίθια ή κάποιο αφελές γλυκό παιδάκι. Προφανώς δεν μπορούσα να του απαντήσω «μην ανησυχείς γλυκέ μου» για να μην φανώ επιθετική, αλλά απάντησα με αστραφτερό χαμόγελο «μμμμααααα εννοείται, δεν είμαι κανένα τυχαίο κοριτσάκι στο σχολείο που ψιθυρίζω με τις φίλες μου στο διάλλειμα» (δεν ήταν ιδανικό αλλά έβραζα και κάτι ήθελα να το πω του μλκ) αλλά αναρωτιέμαι: Σε αυτούς τους τύπους, αυτά τα κλασικά a-males που ξαφνικά ενώ μιλάτε για θέματα δουλειάς σου μιλούν σαν να είσαστε (στην καλύτερη) φιλαράκια ή στην χειρότερη σαν να είσαι κάποιο γυναικάκι, τι απαντώ; Μου έχει συμβεί άλλη μια φορά σε επαγγελματικό δείπνο, αλλά δεν έδωσα σημασία γιατι ο τύπος ειχε πει «θέλεις λίγο ακόμα κρασί γλυκιά μου;» και το απέδωσα στο ότι είχε πιει αυτός αρκετά και ήμασταν σε τραπέζι οπότε λέω δεν πάει στο καλό;....

Τι λες κι εσύ!;
Φιλιά πολλά
Αναμπελ

ΥΓ- να σου ζησει το μωρο σου! Να είναι χαρούμενο, τυχερό και υγιές και να το χαρείτε πολύ!!! Μετά από 3 εγκυμοσύνες που έληξαν πολύ άσχημα και εγώ επιτέλους είμαι έγκυος στον 5ο μηνα και ελπίζω να πάνε όλα καλα. Ποτέ δεν πίστευα ότι το ταξίδι προς την μητρότητα θα με φέρει τοσο κοντά με τα αισθήματα του φόβου, της απώλειας και αλλα τέτοια τρομακτικά. Τέλος πάντων! Πιο πολύ το γράφω γιατί ίσως πάρει θάρρος κάποιος που να έχει παρόμοια βιώματα & να ξέρουν ποσο τυχεροί είναι όσοι έχουν υγιή παιδιά!


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Λέω, αγαπητή Αναμπέλ, να μην σε απασχολεί τόσο αν φαίνεσαι επιθετική, γιατί το «γλυκιά μου» ήταν επιθετικό επίσης· ήθελε να σου υπενθυμίσει ποιος είναι ο αρχηγός εδώ μέσα, και ποιος υπακούει, ενώ ιεραρχικά δεν είναι έτσι. Αν είναι επιθετική η απάντηση που δεν έδωσες, τότε είναι και αυτό που άκουσες, αλλά ακόμα και αν δεχτούμε ότι είναι επιθετική η απάντηση, πού είναι το πρόβλημα; Δεν περιέχει κακές λέξεις.


Η απάντηση που έδωσες έδωσε κάποιον τόνο, αλλά βρε Αναμπέλ δεν μου άρεσε. Με αυτή την απάντηση ενισχύεις την πεποίθηση ότι οι γυναίκες είναι ελαφρόμυαλές που δεν μπορούν να αντιληφθούν τη σοβαρότητα μιας κατάστασης, απλώς εσύ διαχώρισες τη θέση σου, ότι δεν είσαι έτσι. Ο γλυκός στο γλυκιά είναι μια χαρά απάντηση για να δει το πατρονάρισμα (αν παρεξηγηθεί μπορείς πάντα να πεις το φοβερό "μα ένα κομπλιμέντο έκανα, ούτε κομπλιμέντα δεν μπορούμε πια να κάνουμε;") και αν είσαι σε επαγγελματικό περιβάλλον, δεν έχει σημασία ποιος ήπιε και ποιος δεν ήπιε, αν δεν το αντέχει, να μην πίνει.


ΥΓ. Ευχαριστώ και εύχομαι ολόκαρδα να σου πήγαν όλα καλά. Αν ενδιαφέρεσαι, δες εδώ
 

__________________
4.

Ά,μπα πιστεύεις πως σε κάθε ζοφερή και σκοτεινή κατάσταση και περίοδο στη ζωή ενός ανθρώπου θα βρεθεί η διέξοδος και θα επέλθει η ακμή (με προσπάθεια ας πούμε και του ιδιου του ανθρώπου για αλλαγή) ή μπορεί και όχι...και επίσης πιστεύεις στη "μοίρα" και στη τύχη ή ότι ο,τι κάνεις εξαρτάται από τις δικές σου επιλογές και πράξεις ή σε συνδυασμό των δύο;
-ΑΣ

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Άλλο η μοίρα, άλλο η τύχη. Πολύ διαφορετικές λέξεις. Δεν πιστεύω στην μοίρα, πιστεύω στην τύχη. Δεν πιστεύω ότι σε κάθε ζοφερή κατάσταση θα βρεθεί η διέξοδος, γιατί το «κάθε ζοφερή κατάσταση» εμπεριέχει πάρα πολύ ζοφερές καταστάσεις που δεν έχεις στο μυαλό σου, στο μυαλό σου έχεις κάτι συγκεκριμένο που δυστυχώς δεν μας λες. Η αλλαγή είναι εφικτή με την προσωπική προσπάθεια, όχι επειδή κάθε ζοφερή κατάσταση έχει διέξοδο (μια καταδικαστική ιατρική γνωμάτευση δεν έχει διέξοδο όσο και να προσπαθήσεις, μόνο η τύχη βοηθάει, αν βοηθήσει) αλλά επειδή ίσως ένας πολύ δυνατός άνθρωπος καταφέρει να μην παρασυρθεί στον ζόφο, αλλά να δει την πραγματικότητα με άλλον τρόπο.

__________________
5.

 

Α μπα, καλησπέρα! Νομίζεις ότι μπορεί να υπάρξει ισότιμη σχέση μεταξύ αφεντικού και υφιστάμενης? Και αν ναι υπό ποιες προυποθέσεις?
Ευχαριστώ!
- Γεωργία

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Τι εννοείς «ισότιμη», αναρωτιέμαι. Εξ ορισμού όχι. Υπάρχει ιεραρχία, άρα δεν είσαστε ίσοι. Οι δικές του αποφάσεις βαραίνουν περισσότερο από τις δικές σου, και έχει δικαίωμα να σε παρακάμψει και να σου πει να κάνεις πράγματα, ενώ εκείνη την ώρα κάνεις άλλα πράγματα. Αν εννοείς αν γίνεται να υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός, ναι. Οι προϋποθέσεις είναι να είναι και οι δύο ικανοί να σεβαστούν άλλον άνθρωπο – το λέω πολύ σύντομα, αλλά δεν το μπορούν όλοι.

__________________
6.

Καλημέρα Α μπα! Θα ήθελα να μοιραστώ έναν ή πολλούς προβληματισμούς γιατί προφανώς έχει παρακλάδια. Έχω μία φίλη, παιδική, εγώ πάντα την θεωρούσα φίλη μου πραγματική, άνοιγα την καρδιά μου, της έλεγα τις σκέψεις, τα προβλήματα μου στο πλαίσιο συζήτησης, όχι για να μου τα λύσει. Στο γάμο της, που συνέβη σε νεαρή ηλικία, διαπίστωσα ότι δεν θυμόταν το επίθετο μου, το θεώρησα απλά χαζομάρα ή αφέλεια, τι να πω; Συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα, εγώ εν τω μεταξύ μετακόμισα σε άλλη πόλη λόγω δουλειάς, όχι με σκοπό να επιστρέψω στην Αθήνα. Κάθε φορά που επέστρεφα, επιδίωκα συνάντηση και βρισκόμασταν. Με τον καιρό, έκανε παιδάκια και ζήτησα να βαφτίσω το ένα. Εκεί είδα τα πρώτα περίεργα, ενώ είναι γνωστό ότι η νονά μόνη της επιλέγει τα ρούχα κτλ., μου ασκήθηκε μία πίεση και μία καθοδήγηση, με υπονοούμενο ότι αν είναι λίγο πιο οικονομικά, δεν είναι και ωραία. Μη θέλοντας να έρθω σε αντιπαράθεση και μη διαφωνώντας με το δικό της γούστο, καταλήξαμε σε ότι ήθελε με πινελιές δικού μου γούστου. Όντας εγώ τυπική, θεώρησα ότι θα ήταν και αυτή τυπική, ενοχλήθηκα όταν μου είπε ότι το δικό μου δώρο θα μου το κάνει σε έξι μήνες γιατί ο άντρας της αν και θεωρούσε ότι τα ρούχα του παιδιού πρέπει να είναι ακριβά, δεν θεωρούσε απαραίτητο το δώρο της νονάς. Μου το πήρε το δώρο στους έξι μήνες, και μου ζήτησε να μην το αναφέρω στον άντρα της αν δεν περάσουν τουλάχιστον άλλοι έξι μήνες. Λεπτομέρειες αλλά συνεχίζω....φτάνει η ώρα να παντρευτώ και εγώ, μια χαρά, κοντά μου, να με ρωτάει για τις ετοιμασίες, να ασχολείται. Δύο βδομάδες πριν το γάμο μου, συνέβη κάτι πολύ άσχημο, η μητέρα μου έκανε απόπειρα αυτοκτονίας(θέμα που θα το θίξω σε άλλο κείμενο), την πήρα τηλέφωνο και της το είπα, όχι θέλοντας να μου λύσει το πρόβλημα, αλλά παρέμεινε σιωπηλή και μου λέει δεν έχω κάτι να σου πω, μπορεί όντως να μην είχε, αλλά η αλήθεια είναι ότι είχα ανάγκη να ακούσω κάτι. Συνεχίζουμε...μέχρι πριν τον γάμο, 2 φορές το μήνα βρισκόμουν στην Αθήνα, μετά από αυτόν, λογικό είναι να μην έχω τον ίδιο χρόνο και ίσως να μην είμαι και τόσο άνετα οικονομικά. Πάντα μου γινόντουσαν παράπονα, άντε πότε θα έρθεις και μας έλειψες, όχι πιεστικά αλλά γινόντουσαν. Στην πόλη εκτός Αττικής που έμενα, με επισκέφτηκαν 2 φορές μέσα σε μια 12ετία φιλίας και την τελευταία, ο άντρας της μου εξέφρασε το ερώτημα του, αν ξέρω πόσα έξοδα έκανε για να έρθουν. Θέλοντας να απαντήσω ότι το έχω κάνει άπειρες φορές, ξέρω ακριβώς πόσο κοστίζει, δεν μίλησα γιατί δεν ήθελα τη σύγκρουση. Αναμένοντας όλοι να κάνω ένα παιδί σαν νιόπαντρη, με ρωτάει συνέχεια, και λέω ε κάποια στιγμή θα γίνει(έχω αργήσει για τα κοινωνικά δεδομένα). Πια έχω συνειδητοποιήσει ότι κάτι δεν πάει καλά(αετός είμαι), βγαίνουμε η ίδια αν και χαρούμενη που με βλέπει και με το παιδάκι μία χαρά, δεν μιλάει για αυτήν, για την καθημερινότητα της, για τίποτα. Μόνο ρωτάει για εμάς, και στο τηλέφωνο τα ίδια! Ο άντρας της δεν ξέρω, δεν τρελαίνεται με εμένα, με τον άντρα μου, είναι σχεδόν σιωπηλός και η μόνιμη απάντηση του είναι «τα ίδια εμείς...», ενώ μετά από καιρό βλέπω τη πορεία της ζωής τους και τίποτα δεν είναι ίδιο. Το θέμα είναι ότι αυτή η κατάσταση εμένα με ενοχλεί, ή ίσως με ενοχλούν γεγονότα του παρελθόντος και νιώθω έτοιμη σε κάθε απάντηση που με ενοχλεί να συγκρουστώ. Δεν θέλω να χάσω την επαφή με το παιδάκι και θα ήθελα να έχω την παιδική μου φίλη, αλλά πόσες υποχωρήσεις πρέπει να γίνουν? Φταίω με την υποχωρητικότητα μου και τη σιωπή μου, αλλά πως μπορώ να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, χωρίς σύγκρουση και θυμό φυσικά....
Σε ζάλισα, τώρα που βρήκα πως μπορώ να σου στέλνω έπεται συνέχεια.
Αετόπουλο


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ποια παιδική φίλη θα χάσεις βρε Αετόπουλο, έχεις παράπονα εδώ και χρόνια, τουλάχιστον δώδεκα, όπως τα βλέπω. Θέλεις την ιδέα της παιδικής φίλης, όχι την συγκεκριμένη, η συγκεκριμένη δεν σου αρέσει από χίλιες μεριές πια. Δεν είναι απλώς υποχώρηση αυτό που κάνεις. Βουτάς το κεφάλι στην άμμο περιμένοντας να περάσει η καταιγίδα. Ελπίζεις ότι όσο δεν ταράζεις τα νερά, υπάρχει η πιθανότητα να γίνει αυτή η γυναίκα μια ζεστή, αγαπητή φίλη που θα σε στηρίζει για πάντα.


Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το πότε ήσασταν όντως φίλες, γιατί δεν αναφέρεται πουθενά. Φοβάμαι ότι την θεωρείς παιδική φίλη επειδή την ξέρεις χρόνια, όχι επειδή είχατε κάποτε ψυχική επαφή. Δεν αρκεί να θεωρείς κάποιον πολύ δικό σου άνθρωπο για να είναι, και αν του λες τα πολύ προσωπικά σου δεν τον κάνεις φίλο σου. Όπως φαίνεται, ποτέ δεν σου είπε κάτι που σου έμεινε, πάντα εσύ μιλάς, και αυτή δεν συμπληρώνει τίποτα, με αποκορύφωμα το συμβάν με τη μητέρα σου. Ξαναλέω: δεν είναι υποχωρήσεις αυτό που κάνεις. Είναι εκβιασμός μιας κατάστασης που δεν τραβάει. Δεν θα σου δώσουν βραβείο αυτοί οι δυο επειδή είσαι πάντα η «καλή κοπέλα».


Δεν ξέρω τι μπορείς να κάνεις για τη σχέση με το παιδί, εξαρτάται περισσότερο από την ηλικία του. Δεν κατάλαβα γιατί πηγαίνεις τόσο συχνά στην Αθήνα, ελπίζω όχι μόνο για χάρη της. Δεν χρειάζονται δραματικές κινήσεις, ούτως ή άλλως είσαστε μακριά. Αυτό που χρειάζεται είναι να ξεκολλήσεις από την ιδέα της παιδικής φίλης, ένα ιδανικό που έφτιαξες στο κεφάλι σου και τώρα το φυλάς σαν τοτέμ. Βγάλε το «παιδική» και τον ρομαντισμό της λέξης, και δες την ως φίλη, εδώ και τώρα, και αποφάσισε τι είναι ρεαλιστικό να έχετε ως σχέση.

_________________
7.


Αγαπημένη μου Α μπα, καθημερινή μου συνήθεια από τότε που ήμουν φοιτήτρια.. Η ερώτησή μου είναι πως μπορώ να λέω ευγενικά σε μια φίλη μου ή και στο αγόρι μου, ότι έχω κανονίσει ήδη κάτι με κάποιον όταν μου προτείνει να κάνουμε κάτι; Για παράδειγμα, μπορεί να τύχει να έχω κανονίσει ήδη με το αγόρι μου κάτι για σήμερα το βράδυ , και να μου προτείνει και μια φίλη μου να βγούμε.. Λόγω ότι νιώθω άσχημα και ενοχικά αν πω «όχι, εχω κανονίσει κάτι άλλο», λεω ναι.. με αποτέλεσμα να προσπαθώ όλους να τους βολέψω στο πρόγραμμά και όλοι να είμαστε δυσαρεστημένοι... Δυσαρεστημένοι γιατί είναι σαν να τους ξεπετάω. Κάτι αντίστοιχο μπορεί και να συμβεί μεταξύ φίλων.. Νιώθω άσχημα Α μπα μου. Νιώθω άσχημα είτε πω «όχι δεν μπορώ έχω κανονίσει» είτε που τους ξεπετάω καθώς δεν έχω τον ελεύθερο χρόνο για κανονίσω πολλά πράγματα σε μια μέρα..Η λύση του να κάνουμε κάτι όλοι μαζί δεν είναι και τόσο εφικτή. Μήπως είναι αλλού το πρόβλημα και δεν το βλέπω; Σε φιλώ!


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Το πρόβλημα είναι φοβάσαι πάρα πολύ μήπως σε απορρίψει κάποιος αν τον δυσαρεστήσεις· παράλληλα έχεις την ψευδαίσθηση ότι έχεις την δύναμη να στενοχωρήσεις κάποιον πάρα πολύ αν δεν βγεις μαζί του. Μαζί πάνε πάντα αυτά. Είναι απολύτως ευγενικό να λες σε κάποιον «έχω κανονίσει κάτι άλλο», και γίνεται ακόμη πιο ευγενικό αν αντιπροτείνεις μια άλλη μέρα. Με τίποτα μην προσπαθείς να χωρέσεις μαζί παρέες που δεν κολλάνε και ραντεβού που δεν βγαίνουν χρονικά, γιατί δεν είσαι δήμαρχος για να σε δικαιολογήσουν. Εκεί θα δυσαρεστηθούν σίγουρα και θα έχουν δίκιο, γιατί αυτό είναι όντως αγενές.


76

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Πολύ πρόσφατα ένας ταξιτζής αποφάσισε να μου κάνει υπόδειξη, διαμέσου ανοικτών παραθύρων, ξεκινώντας με ένα "Κούκλα μου....". Η άμεση απάντησή μου ήταν "Εντάξει κούκλε μου, ό,τι πεις".Η ευγένεια είναι για αυτούς που θα μου μιλήσουν ευγενικά.
#3 Γιατί να μην πεις κι εσύ με το ίδιο ύφος "Από το στόμα μου το πήρες - τώρα θα σου έλεγα κι εγώ ότι αυτά που συζητάμε τώρα, είναι καλύτερο να μείνουν σε αυτό το δωμάτιο, ναι;" Γιατί δεν είναι αυτονόητο ότι ο άλλος δεν είναι χαζός. Κι άμα σου μιλάει σαν παιδάκι του μιλάς κι εσύ αντίστοιχα. Όμως δε θα επικεντρωνόμουν στο επιφώνημα, αλλά στο περιεχόμενο. Νομίζω ότι με βάση αυτό μπορεί να γίνει η καλύτερη άμυνα/επίθεση.
3. καταλαβαίνω πόσο σε πείραξε η προσπάθειά του να σε μειώσει αλλά μη δίνεις σημασία και καλύτερα μην πέσεις στο επίπεδό του να τον αποκαλέσεις κι εσύ γλυκό ή οτιδήποτε. τα a-males είναι a στο κεφάλι τους μόνο, στον υπόλοιπο κόσμο είναι μηδενικά που προσπαθούν με κοκκορίσματα και επιδειξιομανία να δείξουν οτι είναι κάτι παραπάνω απο άδειοι (βλ.τραμπ). Οι πραγματικά δυνατοί άνθρωποι δεν μειώνουν ούτε υποτιμούν. Αυτούς να σκέφτεσαι και να έχεις ως πρότυπο, στους άλλους απλά κούνα το κεφάλι, δεν υπάρχει λόγος να κάτσεις καν να ασχοληθείς. Η αξία σου δεν επηρεάζεται απο τη γνώμη τους γιατί δεν έχουν ούτε οι ίδιοι καλή γνώμη για τον εαυτό τους.
Γιατί βρε Ανώριμε/η να κάνει μόκο; Για να είναι υπεράνω; Αφού την ενόχλησε. Κάτι τέτοια καταπίνουμε και ο επόμενος που θα βρεθεί να το πει δεν βρίσκει καν αντίσταση. Ο μεθεπόμενος θα βρει και έτοιμο προλειασμένο έδαφος, και πάει λέγοντας. Εκ πείρας, ό,τι άφησα να πέσει, το βρήκα στην επόμενη στροφή και με εκνεύρισε διπλά. Και μετά έπρεπε να γίνω δυο φορές "κακιά", βλέπε δυσάρεστη ή απότομη, για να το κόψω. Αλλά πλέον είμαι συχνά η μόνη σε ένα δωμάτιο άντρες και κάθονται όλοι προσοχή όταν θέλω να μιλήσω, ή φροντίζουν να μου απευθύνουν το λόγο συχνά. Κρυόκωλο χιούμορ στο κρυόκωλο σχόλιο, αυτό μάλιστα, θα τσούξει! (όπως είπαν και όλοι οι παραπάνω, δεν είμαι η πρώτη)
χαίρετε και με συγχωρείτε για την αναστάτωση. δεν εννοώ να μην του φέρει αντίρρηση, ίσα ίσα που θα προτείνω να το πράξει αμέσως εφόσον την ενοχλεί. αυτό που λέω είναι να μην φέρει αντίρρηση χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα (υποτίμηση) και της εξηγώ οτι έτσι φέρεται ένας άνθρωπος που δεν αισθάνεται καλά με την αξία του (μόνο αυτοί μειώνουν τους άλλους) για να μην τον λαμβάνει υπόψη, όχι για να τον αποδεχτεί. ο μόνος τρόπος να βάλεις στη θέση του έναν τέτοιον είναι να τον αγνοήσεις και για να τον αγνοήσεις πρέπει πρώτα να καταλάβεις οτι δεν έχει αξία ο λόγος του. τον τραμπ δυστυχώς δεν τον αγνόησε κανένας..π.χ. με αυτό που του είπες τώρα όχι μόνο δεν τον αγνόησες, όχι μόνο δεν τον έβαλες στη θέση του αλλά σκέφτηκε κιόλας απο μέσα του "το κακόμοιρο το κοριτσάκι.."αν ενοχλήθηκες και θες να το δείξεις, δείξ'το αλλά με τρόπο που θα φανεί και θα γίνει κατανοητός. "γλυκιά μου να πεις την αδερφή σου" ή μη με ξαναπείς εμένα (ή οτιδήποτε). όχι όμως πλάγια και με ειρωνεία γιατί χάνεις το δίκιο σου και καλοδέχεσαι τον ρόλο που σου δίνει ο "άντρακλας".
γιατί σε διαφορετική περίπτωση δε θα υπήρχε ερώτηση. θα ήταν απλά το αφεντικό. όταν όμως μας απασχολεί τόσο να βρούμε ισορροπία με το αφεντικό, τότε μάλλον κάτι παραπάνω παίζει στο παρασκήνιο..
#7.Όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε.Δεν ξέρω,γιατί θεωρείς τον εαυτό σου υπεύθυνο για τυχόν δική τους απογοήτευση.Με παιδάκια του νηπιαγωγείου έχεις να κάνεις;Πήρε ο Χ πρώτος και κανονίσατε;Βγαίνεις με το Χ και τελειώνει η υπόθεση.Τι ακριβώς να εξηγήσεις σε αυτούς,που θα σε καλέσουν αργότερα;Δεν τους απορρίπτεις.Απλά ήρθαν δεύτεροι.Αν απογοητεύονται,ας μάθουν να μην αφήνουν τα σχέδια τους για την τελευταία στιγμή,ώστε να το αποφύγουν.Τον καλόβολο άνθρωπο τον συμπαθούν εύκολα όλοι.Και είναι στ'αλήθεια δελεαστικό,να είσαι εσύ αυτό το πρόσωπο στην παρέα.Το να σε συμπαθούν,ενώ παράλληλα σέβονται τα όρια,που έχεις θέσει,το χρόνο σου,τις προτεραιότητές σου,έχει άλλη γλύκα.Σεβασμός βέβαια και προς αυτούς είναι να μην τους τσουβαλιάζεις όλους μαζί ή να τους ξεπετάς,για να τα προλάβεις όλα.Κάπου κι εσύ πρέπει,να οργανωθείς καλύτερα και να είσαι πιο συνεπής.Να πεις δυο ωρίτσες έχω σήμερα,αυτό είναι.Κι αν έχεις κανονίσει ήδη και σου σκάσει κάτι,που φαίνεται πιο δελεαστικό,να μπορείς να κάνεις την καρδιά σου πέτρα.Εκτός κι αν είναι πια μια ευκαιρία,που θα κάτσει μετά από 100 χρόνια πάλι.Μπορεί να ζοριστείς λίγο,θα δεις και καμιά στραβή μουτσούνα,αλλά σε πολύ λίγο το πρόσημο θα είναι θετικό.
Αγαπητο 2 είναι κυριαρχικο θεμα και δεν υπάρχει λογος να μην παιξεις και εσυ το παιχνίδι. Οσο το αντιμετωπίζεις ως "αντρικη" υποθεση θα ενδιδεις...ανθρωπινη υποθεση είναι, ανθρωπος είσαι, πληρεις τις προυποθεσεις....παιξε μπαλιτσα...γλυκιά μου ;P
#2Θα μπορούσες να τους το φέρεις με χιούμορ, βλέποντας πχ μαζί τους την γαλλική κωμωδία "Θεέ μου τι σου κάναμε;"Είναι αυτό που λένε ταινία βγαλμένη από τη ζωη. Όπως και να έχει, αν σε αγαπάνε αληθινά (κι οι γονείς συνηθως αγαπούν έτσι), χαίρονται με τη χαρά σου ή τουλάχιστον αποδέχονται πως είναι δική σου ζωή κ σέβονται την επιλογή σου
Μωρέ έτσι θα έπρεπε να είναι αλλά νομίζω ότι δεν είναι πολλοί οι γονείς που δέχονται και σέβονται επιλογές. Εδώ σκοτώνονται παιδιά και γονείς για ένα οικόπεδο στη Σουβάλα ή για το ενδεχόμενο να μετακομίσει το ζευγάρι εκτός οικογενειακής πολυκατοικίας. Μακάρι να γίνει όπως το λες.
#6 πέρα από όλα τα αλλά , ποσό σφίχτηκε η ψυχή μου με το σύζυγο της φίλης . Τι τσιγκουνιά. Πως να είναι να ζεις με έναν τέτοιο άνθρωπο , άκου να της κάνει το δώρο κρυφά ! Πάντως και η "τσιγκουνιά" στο συναίσθημα και την επικοινωνία δεν μπορεί να είναι τυχαία ... όμως , αν αγαπάς το παιδάκι , να επιδιώξεις μια καλή σχέση μαζί του. Δε θα είσαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία νονά που δε θα έχει καλές σχέσεις με τους γονείς . Και αν δεν του αρέσουν τα δώρα που του παίρνεις , να τα στέλνει πίσω ! (Άκου να θέλει ακριβότερα ρούχα για τη βαφτίση, τι θράσος !)
Και εμένα από αυτή την ερώτηση μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε ο άθλιος σύζυγος. Δεν υπάρχει λόγος να κρατήσει ιδιαίτερη επαφή με κανέναν. Ούτε καν με το παιδί, διότι η σχέση τους θα περνάει αναγκαστικά μέσα από το ζευγάρι. Δεν χρειάζεται να εξαφανιστεί φυσικά αλλά αν θέλει πιο στενές αγαπησιάρικες σχέσεις υπάρχουν πάρα πολλά παιδάκια που την χρειάζονται.
Και θράσος και γυφτιά, να θέλει ο τσιγκούναρος βάφτιση υπερπαραγωγή με τα λεφτά των άλλων.Δεν υπάρχουν πιο άχρηστα πράγματα από αυτά τα "βαφτιστικά". Με την νονά της κόρης μου πήγαμε μαζί και διαλέξαμε κανονικά ρουχαλάκια (λίγο πιο κυριλέ από τα καθημερινά) σε λευκό και αντίστοιχα παπουτσάκια για να γλιτώσει την υπεραξία του βαφτισμένου "βαφτιστικού" ρούχου.
Χαχα, Haifischnet, κι εγώ τέτοια πήρα στη βαφτιστικιά μου μαζί με τη μαμά της και στην βάφτιση, όταν ήρθε η ώρα να ντύσουμε τη μικρή, η γιαγιά της έψαχνε πανικόβλητη "τα ρούχα καλέ, τα κανονικά, αυτά είναι τα λαδόπανα". Ο σύζυγος φίλης της ερώτησης, τραγικός και η γυναίκα του τραγικά δυστυχισμένη. Κρίμα το παιδάκι.
#7 Αχ, αυτό το να προσπαθείς να χωρέσεις μαζί πολλές υποχρεώσεις το έκανε για ένα διάστημα συνεχώς μια φίλη μου και ήταν πολύ εκνευριστικό! Βρισκόταν σε μια φάση όπου όντως δεν είχε πολύ χρόνο και προσπαθούσε, όταν κανόνιζε για έναν ρημαδοκαφέ, να δει όσους περισσότερους μπορούσε, με αποτέλεσμα να μαζευόμαστε 4-5 άσχετα άτομα. Και δεν ενημέρωνε και από πριν, γιατί εγώ μπορεί να ήθελα να δω απλώς την φίλη μου και να μιλήσουμε, όχι να γνωριστώ με την συνάδελφό της, τον γνωστό της απ'το μεταπτυχιακό και την ξαδέλφη της που ήρθε για επίσκεψη.Δεν είναι ντροπή να αρνείσαι μια πρόσκληση, γιατί έχεις κανονίσει, γιατί δεν έχεις χρήματα, γιατί δεν έχεις χρόνο κλπ. Απλώς κάποια άλλη στιγμή προσπάθησε να προτείνεις εσύ κάτι άλλο να κάνετε, για να μην δίνεις την εντύπωση ότι λες συνέχεια όχι.
Νομίζω όλοι έχουμε έναν τέτοιο φίλο/φίλη τελικά :(Για πολλούς ανθρώπους δεν είναι θέμα διαχείρισης χρόνου ή ότι δεν μπορούν να αρνηθούν όπωςη #7. Σε κάποιους έχει να κάνει με το ότι φοβούνται μήπως βαρεθούν και ότι χρειάζονται βαβούρα (fomo τώρα που το σκέφτομαι).
Είχα μια φίλη από τα χρόνια του σχολείου, δε λέω, καλή και χρυσή κοπέλα, αλλά όταν κανονίζαμε να βρεθούμε μόνο τη χαμένη αδερφή της από το Πάμε Πακέτο δεν έφερνε μαζί. Όταν τέτοιους ανθρώπους καταφέρεις να τους βάλεις σε συγκεκριμένο context (οι ίδιοι το βάζουν βασικά) αλληλεπίδρασης και να μην περιμένεις κάτι παραπάνω τότε έχει καλώς. Με τη συγκεκριμένη κοπέλα κάτι έσπασε μέσα μου όταν της ζήτησα να βρεθούμε να την κεράσω γιατί είχα μεγάλα νέα να της πω και από το τραπέζι μας παρέλασαν συμφοιτητές της από το master και φίλοι της από την ομάδα χορού. Από τότε την αποφεύγω με μηδέν διακριτικότητα.
#7Θεωρείς πιο αξιόλογο αυτό που σου προτείνουν από αυτό που ήδη έχεις κανονίσει;Γενικά με τη δική σου κρίση πώς τα πας; Την εμπιστεύεσαι;Υπάρχει και ο φαύλος κύκλος: Όσο πιο καλός/ικανός/τέλειος χαρακτηρίζεται κάποιος από τον περίγυρο του, τόσο περισσότερο αυτός προσπαθεί να διατηρήσει αυτή την εικόνα απέναντι στον περίγυρο του. Τρέμει μην απογοητεύσει οπότε δε λέει όχι/αναλαμβάνει πρότζεκτ/είναι τελειομανής.
#3: Εγώ σε κάτι τέτοια έχω δυο εναλλακτικές, ανάλογα την περίπτωση.1) Του απαντάω αντίστοιχα, στον ίδιο τόνο κ με το σχετικό λεξιλόγιο, χαμογελώντας.2) ‎Τον κοιτάω έντονα με ύφος "σοβαρά τώρα;"Υπάρχουν κ αυτοί οι τύποι δυστυχώς, αλλά όσο τους αφήνεις αέρα δε θα σταματήσουν...
Όταν σου το λέει κατά πρόσωπο, έχεις πολλές επιλογές ως προς το πώς θα αντιδράσεις. Τι γίνεται όμως όταν σου το λένε αυτό το "γλυκιά μου" από το τηλέφωνο;
Α, συχνά πυκνά κ αυτό, μιλάω με πολλούς αγνώστους στο τηλέφωνο, λόγω δουλειάς.Βέβαια δεν ακούω συχνά "γλυκιά μου" κτλ, αλλά άνδρες / γυναίκες αρχίζουν κάτι "να σου πω κοπελιά" κ μου μιλάνε στον ενικό χωρίς να με έχουν δει ποτέ κ μου γυρίζει το μάτι.Εκεί πετάγομαι την ώρα που μιλάει κ λέω λίγο κοφτά: -"Lisa" (βλ το κανονικό μου όνομα)-"Ε;" ή "Ορίστε;" λένε συνήθως-"Lisa, λέω, Lisa ονομάζομαι" -"Ε, ναι, ναι... Συγνώμη..."
Το παίζεις χαζή ότι και καλά ο άλλος έχει σταματήσει να σου μιλάει και αλληλεπιδρά στιγμιαία με κάποιον στο δωμάτιο. "Ναι, περιμένω, μην ανησυχείτε - α, νόμιζα από το επιφώνημα ότι μιλούσατε στη γυναίκα σας". :D
Κανόνας: όταν σε προσβάλλουν δημοσίως σε επαγγελματικό χώρο να απαντάς ΠΑΝΤΑ δημοσίως (είτε είναι γυναίκα η άνδρας ή εξωγήινος) και σε ίδιο ύφος (σημαντικό να θυμάσαι ότι δεν ξεκίνησες εσύ το πόλεμο, άρα αν απαντήσεις με ίδια η μεγαλύτερη σφοδρότητα είναι οκ) !! Πρώτον για να κατουρήσεις την περιοχή σου και να διατηρήσεις το κύρος σου, και δεύτερον να περάσεις το μήνυμα σε τρίτους ότι δεν τους περνάει με σένα τέτοια συμπεριφορά.
- Το [τάδε θέμα] είναι εμπιστευτικό, γλυκιά μου.- [παγωμένη παύση]... πώς με αποκάλεσες;- ... γλυκιά μου.- Καλά άκουσα. Να μην επαναληφθεί. Το όνομά μου είναι [τάδε]. Κατάλαβες, γλυκιέ μου;Και ναι, μπροστά στον διευθυντή. Το πολύ να σκεφτούν «προσοχή, σκύλα, δαγκώνει».
6Η μεγαλύτερη frienemy μου (για να μιλησω και λίγο τη γλώσσα της χθεσινής) είναι μια φίλη από τα παιδικά μου χρόνια. Την κρατάω σαν μακρινή γνωριμία γιατί από την βαθιά passive agressive κακία της ενίοτε μαθαίνω πολλά για τα σκοτεινά βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Μπορώ να πω ότι είναι πλέον σχεδόν διασκεδαστικό.
Είναι σημαντικό να ξέρεις το πλαίσιο, πραγμα δύσκολο να μεταφέρω παρά μόνο με ένα γενικό σχόλιο ότι η ασπονδη φίλη πέρασε μια πολύ αντικοινωνική, ντροπαλή και γενικά φοβισμένη εφηβεία, έχοντας εμένα για μοναδική φίλη. Στα φοιτητικά της χρόνια δεν ταξίδεψε πουθενά, ζητούσε έμμεσα εμένα να την πάρω μαζί με τις παρέες που ταξίδευα, όμως δεν κολούσε με τους υπολοιπους και δεν ήθελα να πιέσω την παρέα μου να έρθει και αυτή. Άσε που και για μένα ήταν οκ να τη βλέπω καπου καπου αλλά το ταξίδι είναι άλλο πράγμα. Έτσι μέχρι περίπου τα 25-26 υπήρχε ένα κλίμα περίεργο όταν της έλεγα οτιδήποτε όμορφο για τη ζωή μου, γκόμενους, δουλειά, ταξίδια. Μια ζήλια στο μάτι κι ένα ψεύτικο χαμόγελο. Δεν τα πολυέλεγα γιατί ενιωθα την αρνητική ενεργεια, αλλά ήταν η ζωή μου, δεν ήθελα να τα κρυβω κιολας, να λέω ψέμματα. Μέχρι που βρήκε γκόμενο και άρχισε να κάνει και αυτή όσα ονειρευόταν (επιτέλους).Έκτοτε αρχίζει η κωμωδία που επειδή ξερω γιατί το κάνει, ζω επιθεωρησιακές στιγμές:-Maggie χρυσή μου, πώς πέρασες το καλοκαίρι;- Δούλευα-Α, τί κρίμα, εγώ πήγα με τον Κοκό στο Παρίσι, ξέρω, δεν έχεις πάει στο Παρίσι, ε; - Πήγα πριν 5 χρόνια(μια σκιά περνάει από τα μάτια της, πώς το ξέχασε ρε γαμώτο)-Ναι αλλά δεν είχες πάει με τον φίλο σου, α, το Παρίσι είναι για ρομαντζάδες, έχασες! Έχασες!(ντριν, τηλέφωνο)-Έλα Maggie τί κάνεις;-Είμαι συναχωμένη-Α, εγώ δεν είμαι.
Αφού καταφέρνεις και διασκεδάζεις με δαύτην, τι να πω. Στο "Α, εγώ δεν είμαι" θα είχα ρίξει το πρώτο "χεστήκαμε". Αν, δε, ήταν φίλη της κόρης μου (ηλικίας Δημοτικού), θα είχε φάει την πρώτη φάπα.
Ελα, Hai που θα σηκώσεις χερι σε ξένο παιδι για κατι τέτοιο. Σιγα το πραγμα. Δεν ειναι τοξικη συμπεριφορα, είναι γελοία κομπλεξικη και κατινιστικη, απλα.
Maggie, δεν κατάλαβες.Εγώ ως μεγάλη (=πολιτισμένη) θα αντιδρούσα με ένα "χεστήκαμε".Αν όμως ήταν παιδί και μιλούσε έτσι στην κόρη μου (=παιδί), η κόρη μου θα της απαντούσε με φάπα (δηλαδή όχι πολιτισμένα).Με μικρά παιδιά (και δη αλλονών) ούτε χέρι σηκώνω ούτε διαπληκτίζομαι.
HaifischnetΔεν το προσδιορισες. Όπως και να έχει ο κάθε γονιός μπορεί να μάθει στο παιδί του να αμυνεται στη βλακεία του καθενός με ξύλο ή με λόγια. Ο καθείς και ο τρόπος του. Αυτό σίγουρα το κατάλαβα.
@2Προτείνω να μιλήσεις στους γονείς σου για τον φίλο σου και να τους τον γνωρίσεις 3 μέρες μετά. Δε θα έχουν πολύ χρόνο οπότε την πρώτη μέρα θα είναι λογικά σαλταρισμένοι, τη δεύτερη θα είναι ανένδοτοι και μέχρι την τρίτη το βραδάκι θα έχουν κουραστεί από την αγωνία και θα πουν για να δούμε τι σόι πράμα μας έφερε. Δεν θα τους έχεις πει ότι είναι όμορφος, γιατί θα είναι το πρώτο άκυρο που θα εισπράξουν, μιας και σίγουρα θα τον φαντάζονται κουασιμόδο αφού ήδη θα θεωρούν πως έκανες μεγάλες εκπτώσεις στην επιλογή σου. Όταν τους μιλήσεις θα τον περιγράψεις όπως θα έκανες αν δεν ήταν ρατσιστές ούτε εθνικιστές, χωρίς καμία αναφορά αρχικά στην καταγωγή του αλλά σε όλα όσα έχει επιλέξει ο ίδιος να είναι και όσα είναι η οικογένεια του. Μην αναφέρεις θεούς και εκκλησίες. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο να μιλήσει για εκείνα που σε κάνουν να τον αγαπάς, περιέγραψε πώς σου φέρεται, δώσ'τους εικόνες της ευτυχίας σου περιγράφοντας στιγμές που σε κάνουν να χαμογελάς. Και μετά πες ανοιχτά "τώρα το ξέρω πως θα σας στεναχωρήσω, έχω λεξοτανίλ αν χρειαστείτε: Είναι από το Τάδε μέρος, αλλά 6 χρόνια τώρα αυτό δεν μας εμπόδισε να λατρεύουμε ο ένας τον άλλον. Δεν ξέρω φυσικά τι θα γίνει στο μέλλον, αλλά αυτό δεν θα το ήξερα όποιον και να αγαπούσα. Θα τον γνωρίσετε μεθαύριο και θα διαπιστώσετε και μόνοι σας πόσο αξιόλογος άνθρωπος είναι" .Γενικά σ'αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ συγκεκριμένα τα απαραίτητα συστατικά:Ευθύτητα, αναγνώριση των συναισθημάτων των άλλων, χρόνο να το επεξεργαστούν τόσο, ώστε να μην προλαβαίνουν να κάνουν πολλές σκέψεις και σενάρια που επιτείνουν τον εκνευρισμό, όχι πληροφορίες που δεν είναι άμεσα σημαντικές. Από την άλλη, μπορείς να πας μια μέρα κλαίγοντας γοερά, με αναφιλητά να λες τον αγαπώ τον αγαπώ, 6 χρόνια τον αγαπώ, είναι το καλύτερο παιδί που γνώρισα ποτέ, με λατρεύει και μετά ξανά μανά βαλάντωμα, να κλειστείς 2 μέρες στο δωμάτιο σου και όταν απελπισμένοι θα σου πουν "τι συμβαίνει κορίτσι μου τι σου έκανε" να πεις πάλι κλαίγοντας "είναι από Εκείιιιιιιιιιιιιιιι". Έχεις χιούμορ, νομίζω θα τα πας μια χαρά και ελπίζω να μην μπείτε στη διαδικασία να τους αναλύσετε τις πεποιθήσεις σας, εστιάστε σ'εσάς τους δυο και στο πόσο εσείς συμφωνείτε.Άντε με το καλό!
"Δεν θα τους έχεις πει ότι είναι όμορφος, γιατί θα είναι το πρώτο άκυρο που θα εισπράξουν, μιας και σίγουρα θα τον φαντάζονται κουασιμόδο"Ax...είσαι ονειροπόλα. Ο πραγματικά ρατσιστής άνθρωπος τον άνθρωπο άλλης φυλής τον βλέπει άσχημο (κι ας είναι καλλονός!). Επειδή διαφέρει. Τόσο αλλοιωμένο είναι το κριτήριό του ρατσιστή. Παράδειγμα: Άνθρωπος μεγάλης ηλικίας πριν χρόνια μου περιγράφει ΜΩΡΑ σε αεροπλάνο. Μαύρα μωρά μαύρων συνανθρώπων μας σε διεθνείς πτήσεις. Και λευκά μωρά λευκών συνανθρώπων μας αντάμα. Μου περιγράφει με έμφαση κι άσπαστο πρόσωπο πώς οι μαύροι γονείς κοιτούν ζηλόφθονα (her words) τα λευκά μωρά που "είναι πιο όμορφα". (WTF???)Φυσικά πιστεύει ότι για όλα τα δεινά του κόσμου φταίνε οι Εβραίοι. Και οι Αλβανοί όλοι είναι κλέφτες. Άμα είσαι ρατσιστής είσαι όλο το πακέτο. Μετά κοίταξε εσύ το κοριτσάκι της Kardashian και του Kanye West. Πες μου αν δεν είναι όμορφο. Δες τον Denzel Washington ως παιδάκι απο μαθητικό λεύκωμα ή κάτι τέτοιο. Πες μου αν δεν είναι κουκλί. http://i.dailymail.co.uk/i/pix/2016/12/09/22/3B39D2F100000578-4018806-image-a-8_1481322913168.jpgΒλέπεις...άλλο το δικό σου και δικό μου κριτήριο (και της κόρης) κι άλλο των γονιών. Για να τον κρύβει 6 ολόκληρα χρόνια οσμίζομαι μεγάλες κι αγεφύρωτες διαφορές. Δυστυχώς.
Συμφωνώ με Καραβάν. Και διαφωνώ καθέτως στο ότι αυτές οι καταστάσεις αντιμετωπίζονται με διπλωματία. Είναι μερικά πράγματα που δεν τίθενται σε διαπραγμάτευση, ούτε όταν πρόκειται για τους ίδιους μας τους γονείς. Έχω την υποψία δε, ότι η διπλωματία είναι αυτή που αφήνει το περιθώριο να πιστεύουν κάποιοι άνθρωποι ότι έχουν λόγο στις ζωές μας. Επίσης η διπλωματία έχει ένα πολύ μεγάλο κακό. Ρίχνει το βάρος της διαχείρισης σε αυτόν που δεν έχει καμία ουσιαστική υποχρέωση να το κάνει. Αυτό δημιουργεί ένα φαύλο - κύκλο που κρατά σε κρατά δέσμιο στην υποχρέωση αυτή. Δεν χρειάζεται να εξηγείς και να αναλύεις τα αυτονόητα. Και όταν έχεις να κάνεις με τοξικούς ανθρώπους, όταν μπαίνεις σε διαδικασία ανάλυση, τους δημιουργείς υποσυνείδητα την πεποίθηση ότι εξηγείς επειδή φταις. Αυτός που έχει πρόβλημα με την ευτυχία του άλλου, έχει και την υποχρέωση να το διαχειριστεί. Αν δεν μπορεί, κακό του κεφαλιού του. Είναι πράγματι τόσο απλό (i promise).
Εγώ κόβω φλέβα για τα Αφρο-μωρά. Μου'ρχεται να τα αρπάξω και να τα τρελάνω στα μαγουλοτσιμπήματα και στα φιλιά. (Εννοείται ότι κρατιέμαι, έτσι; Μην τρομάξουν τα μωρά και οι γονείς μαζί.)Εδώ έχω ακούσει το αμίμητο: Η μυρωδιά που έχουν οι μαύροι(;), οι μουσουλμάνοι(;) είναι γιατί δεν τους μύρωσε ο παπάς (ΖΝΤΟΪΝΓΚ!) Πόσο βλάκας μπορεί να είναι κανείς για να μην γνωρίζει ότι όταν τρως παστουρμάδες ή διάφορα βαριά καρυκευμένα εννοείται ότι βρωμάς;Χτες στο μετρό, εκεί που διάβαζα απορροφημένη το βιβλίο μου, άκουσα έναν να μιλάει σε κάποιον άλλον σε μία άγνωστη γλώσσα με μια θεϊκή φωνή (χαμηλής συχνότητας, προς το μπάσο). Η ροή της ομιλίας ήταν συνεχόμενη (ο άλλος δεν τον διέκοπτε). Μακάρι να καταλάβαινα τι έλεγε αλλά ούτε την γλώσσα δεν μπόρεσα να αναγνωρίσω. Σηκώνω τα μάτια να αναζητήσω τον κάτοχο της φωνής: ένας γύρω στα 55-60, κοντός, γκριζομάλλης και ελαφρώς σκουρόχρωμος που δεν γέμιζε το μάτι. Ο άλλος που τον άκουγε ήταν εντελώς διαφορετικός: νέος, ψηλός, ανοιχτόχρωμος. Κρίμα που κατέβηκαν μαζί νωρίς, αν τον άκουγα για λίγο ακόμα μάλλον θα είχα επέμβει, να μάθω τουλάχιστον ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ Η ΡΗΜΑΔΟΓΛΩΣΣΑ αφενός, να κάνω αφετέρου και ένα κομπλιμάν για την φωνή.
@Haifischnet, σχόλιο για τη μυρωδιά, με πολλή έπαρση αλλά στο φιλικό λέγαμε κάτι αντίστοιχο σε φίλους Γιαπωνέζους (ότι καταλαβαίνεις καμιά φορά τι εθνικότητα κυκλοφορεί τριγύρω σου από τα αρώματα) και μας κοίταξαν μην-πω-πώς. Σημειωτέον δεν είχαμε πει κάτι για Γιαπωνέζους, αλλά για Κινέζους και Ινδούς. Ε, πονηρευτήκαμε και κάναμε την ερώτηση αν τους μυρίζουν οι Ευρωπαίοι. Και η απάντηση: 'Ναι, μυρίζετε όλοι σας ξυνισμένο γάλα'. Μαζευτήκαμε και μας άξιζε. Λογικό βέβαια, αν δεν τρώνε γαλακτοκομικά κάτι θα τους μυρίζει.
Προσοχή όμως. Ακόμα κι οι τρελλαμένοι με τα αφρομωρά (όχι εσύ) μπορεί να εμφανίσουν έμμεσα συμπτώματα που δεν κατανοούν ότι είναι ρατσισμός. Παράδειγμα στο λεωφορείο της γραμμής σε μέσοαστικό (#νοτένιμόρ) προάστειο των Αθηνών. Aνεβαίνει υπερμαύρη καρακαλλόνα (χαλαρά Alec Wek πρόσωπο κι εξίσου μαύρη επιδερμίδα) με θείο νήπιο αντιστοίχου αισθητικής. Πέφτουν πάνω στο παιδάκι προχω γιαγιάδες και παπούδες και σκίζονται να του κάνουν χώρο και να του χαμογελάνε.(Ήταν το σκασμένο τρισχαριτωμένο. Ιδού κύριοι πώς η ομορφιά είναι αξία). Σε κάποια φάση ρωτάνε από πού και πώς κι επί ταυτά και εξηγεί η γυναίκα σε καλά με αξάν ελληνικά ότι είναι από τις Γαλλικές Αντίλες originally -που θα'λεγε κι η χθεσινή- και αρχίζουν μπίρι μπίρι τα συμπαθή γερόντια ότι "οι Γάλλοι σας συμπαθούν εσάς". (εννοεί τους έγχρωμους-μαύρους συνανθρώπους μας). Κάτι μου χτύπησε άσχημα. Πήγα κάτι να πω. Τελικά δεν το είπα. Δεν το είχαν καταλάβει ότι το είπαν. Κατεβαίνοντας σκεφτόμουν πόσο το να "ομαδοποιείς" όλους τους ανθρώπους που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό είναι τελικά μια μορφή ρατσισμού..."όταν τρως παστουρμάδες ή διάφορα βαριά καρυκευμένα"Τρώνε οι έγχρωμοι παστουρμάδες; Νομίζω είναι συνταγή ξεκάθαρα μεσανατολίτικη (και το χαρακτηριστικό άρωμα είναι από το τσουένι κι όχι το ίδιο το κρέας). Είναι αλήθεια ότι δεν φεύγει με τίποτα από το σώμα παρά μετά από πολλές μέρες αποχής. Ωστόσο είναι τόσο χαρακτηριστική η μυρωδιά που είναι αδύνατον να μπερδευτεί με απλυσιά! Τώρα αν πέφτουν πάνω σε μουσουλμάνους και δεν ξέρουν πώς μυρίζει ο παστουρμάς...ε ας φάνε καμμιά φορά (έχει κάτι παστουρμαλί μπακαλικάκια deli στον Πειραιά μπουκιά και συγχώριο!) να δούν να τους φύγει ο βήχας. Ήμαρτον δηλαδή που έχουμε δαιμονοποιήσει και τις ανθρώπινες μυρωδιές.
Jeloαυτό για το ξινισμένο γάλα δεν το λένε μόνο οι Γιαπωνέζοι. Το λένε και διάσημοι αρωματοποιοί (και αναγνωρίζουν τους λαούς με κλειστά μάτια μυρίζοντας το τι έχουν καταναλώσει). Oι Γάλλοι μυρίζουν κοτοπουλίλα ενώ οι Ιάπωνες ψαρίλα κλπ. Επίσης κάντε το τεστ του "ξινισμένου γάλακτος" οι ίδιοι. Φοράτε γυαλιά (μυωπίας/ηλίου); Οι βραχίονες αν δεν πλυθούν μερικές μέρες έχουν συσσωρευμένη μυρωδιά από τους αδένες πίσω από το αυτί. Συχνά σε αρκετό κόσμο μυρίζει τυρίλα. :P
Επίσης η διπλωματία έχει ένα πολύ μεγάλο κακό. Ρίχνει το βάρος της διαχείρισης σε αυτόν που δεν έχει καμία ουσιαστική υποχρέωση να το κάνει. Πηγή: www.lifo.grΗ κοπέλα όμως ρωτάει *πώς* να μιλήσει και σκέφτεται επίσης να απευθυνθεί σε ψυχολόγο για μπορέσει να το κάνει. Δεν είναι υποχρεωμένη, συμφωνώ απόλυτα. Αλλά μάλλον θέλει. Γιατί ίσως θέλει, για τους δικούς της λόγους που δεν αφορούν κανέναν, να βλέπει τους γονείς της σε γιορτές και επισκέψεις. Αν έγραφε ότι θέλει να παντρευτεί κρυφά επειδή οι γονείς της είναι ρατσιστές και δεν έχει καμία διάθεση για μπλα μπλα, θα την ενθάρρυνα να το κάνει και να μη δώσει κανέναν λογαριασμό.Δεν ξέρω αν είναι ονειροπόληση βρε Καραβάν', αντιμετωπίζω διαφορετικά το "οι γονείς μου είναι ρατσιστές" από το "γνώρισα έναν ρατσιστή".Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν αυτοί οι συγκεκριμένοι γονείς είναι από εκείνους που βάζουν τον ρατσισμό τους πάνω από το παιδί τους και δεν έχω κανένα δικαίωμα να μιλήσω γι'αυτούς με χειρότερα λόγια από αυτά που χρησιμοποιεί η κόρη τους, κάνοντας υποθέσεις για βάθος του ρατσισμού τους.
Εγώ στα λεγόμενα της διακρίνω πολλές ενοχές και μεγάλο φόβο. Δεν υπονοεί ότι τα νιώθει. Το λέει ξεκάθαρα. Ποιος γονιός μπορεί να έχει προκαλέσει τέτοια συναισθήματα και να είναι άμοιρος ευθυνών; Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά τι προσπαθείς να πεις. Τους λέει ρατσιστές, εθνικιστές, λέει ξεκάθαρα ότι ποτέ δεν είχαν ελευθερία να μιλήσουν για προσωπικά θέματα, έχει φύγει από το σπίτι της. Για κάποιο λόγο προσπαθείς να βρεις κάτι καλό για αυτούς τους γονείς και προσπαθώ να καταλάβω γιατι; Επειδή είναι γονείς; Η λέξη γονέας δεν σου δίνει αυτόματα άφεση αμαρτιών.
Βάθος ρατσισμού δεν υπάρχει βρε Θεία. Ή είσαι ρατσιστής ή δεν είσαι. Τι σημαίνει επιλεκτικός ρατσισμός; Αύριο δηλαδή θα κάθονται σε ένα τραπέζι και θα λένε οι γονείς της π.χ. "οι βρωμιάρηδες οι αράπηδες, όχι εσύ γαμπρέ μου, οι άλλοι" και θα είναι οκ αυτό? Της προτείνεις να στήσει ολόκληρη θεατρική παράσταση για να πείσει αυτούς που υποτίθεται ότι την αγαπούν και τη σέβονται, ότι πρέπει να την αγαπούν και να τη σέβονται; Σου φαίνεται λογικό; Ζητώ συγνώμη που επιμένω αλλά πρώτον οι απαντήσεις σου μου ραγίζουν την καρδιά και δεύτερον θίγεις ένα τεράστιο κοινωνικό θέμα και αυτό που προτείνεις διαιωνίζει μια άκρως τοξική κατάσταση. Άντε και τους πείθει να δεχτούν τον γαμπρό, αύριο που θα κάνει ένα παιδί αν π.χ. δεν θέλει να το βαφτίσει θα πρέπει φτου κι από την αρχή να αρχίσει να δίνει παραστάσεις, να κλαίει και να οδύρεται για να το δεχθούν αυτοί που θα έπρεπε ήδη να το δέχονται και να το σέβονται ως επιλογή του ενήλικου παιδιού τους;Και πότε θα τελειώσει αυτό; Όταν οι γονείς πεθάνουν; Και με τι κόστος στη ζωή του παιδιού τους; Αυτό το κορίτσι δηλαδή θα έχει αιώνια την αγωνία της αποδοχής και της εκτίμησης; Δεν πρέπει κάποτε να ξέρει με ποιους έχει να κάνει και να τους βγάλει μια και καλή από τη ζωή της αν δεν μπορούν να τη δεχθούν με τις επιλογές της;
Καμία κατάσταση δεν θεωρώ ότι διαιωνίζεται, η κοπέλα δεν υποκύπτει, δεν αναρωτιέται μήπως πρέπει να χωρίσει κι εγώ της λέω ότι ίσως πρέπει να το σκεφτεί γιατί μιας και το λένε οι γονείς, ίσως έχουν δίκιο. Πώς θα τους πει ότι ο ρατσισμός τους δεν πέρασε ρωτάει, και της προτείνω έναν τρόπο έχοντας υπόψη ότι ρωτάει πώς να το διαχειριστεί χωρίς να συγκρουστεί μετωπικά με τους γονείς της, γιατί από τα δικά της λόγια γίνεται σαφές ότι δεν θέλει να συγκρουστεί μετωπικά.Δεν βλέπω στο πρόσωπο των γονιών αυτών όλους τους ρατσιστές και εθνικιστές της Ελλάδας και στο πρόσωπο της κόρης αυτούς που φοβούνται να σταθούν απέναντι τους. Δεν πιστεύω ότι, αν αύριο αυτή η συγκεκριμένη κοπέλα πάει στους γονείς της με διάθεση για ρήξη, θα είναι ένα βήμα προς την αποδοχή του διαφορετικού εκτός, τι να πω, αν τους γράψουν οι εφημερίδες και γίνει κάποιου είδους σύμβολο, αφορμή για συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα. Για μένα το βήμα έχει ήδη γίνει με την επιλογή του συντρόφου της. Ας διευκρινίσω ότι λυπάμαι πάρα πολύ που την έχουν φέρει σ'αυτή τη θέση, ότι συμφωνώ πολυ με το σχόλιο σου προς τη Συννεφιά σχετικά με τον ρόλο των γονιών, όπως και με τις ερωτήσεις που θέτεις σχετικά με το μέλλον και καλό θα ήταν να τις σκεφτεί η κοπέλα και να ζητήσει βοήθεια αν χρειαστεί. Να κλείσω λέγοντας πως έχω τον τρόπο που έχω, γιατί στη δική μου εμπειρία, μνήμη και ζωή, αυτός ο τρόπος αποδείχθηκε αποτελεσματικός σε αυτές τις περιπτώσεις, οπότε αυτόν έχω να προτείνω. (Αν επρόκειτο για π.χ.εργοδότη η πρόταση μου θα ήταν διαφορετική.)Καλό βράδυ!
Βρε συ Πόντια το μόνο στο οποίο διαφωνώ και μάλλον δεν το λέω καλά, είναι το ότι με τον δικό σου τρόπο θα πρέπει εκείνη να μπει σε αυτή τη διαδικασία να το διαχειριστεί (με τρόπο που σαφώς δεν συμφωνεί αλλιώς θα το είχε κάνει ήδη), πράγμα το οποίο είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρο να το κάνεις διαρκώς για πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Και ότι μπαίνοντας σε αυτή τη διαδικασία αντί να τους αντιμετωπίσει, θα διαιωνίσει αυτήν κατάσταση. Διαφωνώ με την πλάγια αντιμετώπιση και τη διπλωματία για αυτό ακριβώς το λόγο. Θα έπρεπε να τους αντιμετωπίσει κατά μέτωπο, ώστε να τεθούν όρια μια και καλή. "Δεν πιστεύω ότι, αν αύριο αυτή η συγκεκριμένη κοπέλα πάει στους γονείς της με διάθεση για ρήξη, Πηγή: www.lifo.gr"Τους βλέπει μόνο σε γιορτές και τα μόνα που έχει να πει για αυτούς είναι ότι είναι ρατσιστές και ότι δεν είχε ποτέ σχέση μαζί τους. Νομίζω ότι η ρήξη είναι παραπάνω από οριστική.
7Είναι πολύ χειρότερο ενώ έχεις κανονίσει με τον Α να δεχτείς πρόταση από τον Β και ενώ βγεις με τον Α, μετά από 2 ώρες να του πεις, τώρα φεύγω, έληξε η συνεδρίασις, πρέπει να βγώ και με άλλον. Ο Α πιθανόν να αποφάσισε να περάσει το βράδυ του με εσένα, είναι σα να τον διώχνεις, πραγματική ξεπετα. Το να βγεις με κάποιον δεν έχει χρονικό περιθώριο, βγαίνετε και αποφασίζετε να περάσετε το απόγευμα ή βράδυ μαζί, είναι πολύ άσχημο να υπάρχει κλίμα ιατρικού ραντεβού, χάνεται η φάση.
#3: " Προφανώς δεν μπορούσα να του απαντήσω «μην ανησυχείς γλυκέ μου» για να μην φανώ επιθετική" Πηγή: www.lifo.grΠροφανώς και μπορούσες να του απαντήσεις έτσι, δεν θα τον έλεγες και καμπούρη! Υπάρχει ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός, για τον οποίο έχουμε μιλήσει πολλές φορές στη στήλη, υπάρχει όμως και η εσωτερικευμένη γυναικεία ενοχικότητα με την οποία μας έχουν διαποτίσει από μικρές, μην τυχόν φανούμε αγενείς, επιθετικές και άγριες, γιατί "τα καλά κορίτσια δεν βγάζουν γλώσσα". Αναρωτηθείτε τί διαιωνίζεται με αυτή την αντίληψη και τί διακυβεύεται με την αμφισβήτησή της και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Δεν προτείνω να φτάσουμε στο άλλο άκρο, απλώς να ανταποδίδουμε στα ίσα, και το "γλυκός" στο"'γλυκιά" μια χαρά μού φαίνεται. Να μην πω και για το άλλο, επίσης πατροναριστικό, σχόλιο: "είσαι υπερβολική, δεν το εννοούσα έτσι αλλά γιουβέτσι, με παρεξήγησες, κλπ" και άλλα ωραία σάπια. Κάπου, κάπως, με κάποια αφορμή δεν πρέπει ν' αρχίσουμε να ξηλώνουμε εμείς οι ίδιες το ζουρλομανδύα που μας έχουν τόσο επιτήδεια και περίτεχνα φορέσει; Ας εκνευριστεί και ο άλλος μια φορά, όχι πάντα εμείς, έτσι;Υ.Γ. Με το καλό! :)
Εγώ θα του έλεγα και χειρότερα. Ευθεία και άμεση αντίδραση: "Η συμπεριφορά σου και ο τρόπος που εκφράζεσαι είναι ανάρμοστος. Εδώ είναι ο εργασιακός μας χώρος και οφείλεις να τον σεβαστείς, όπως όλοι μας."Γλυκιά μου" μπορείς να αποκαλείς την κόρη σου, ή τη συζυγό σου. Εγώ δεν στο επιτρέπω! Παρακαλώ να ανακαλέσεις και να μην επαναληφθεί." Κάπως έτσι. Αυτά πρέπει να τα πνίγεις από μικρά γιατί μετά μεγαλώνουν και σε τρώνε!