Στο σημερινό «Α μπα»: πάντα υπάρχει περίπτωση

Στο σημερινό «Α μπα»: πάντα υπάρχει περίπτωση Facebook Twitter
110

__________________
3.

 

 

Γεια σου Λένα! Δεν είμαι σίγουρη, αν έπρεπε να σου στείλω, αλλά πιστεύω τόσο πολύ στο μυαλό σου, που νομίζω ότι σε εμπιστεύομαι κιόλας. Η ερώτησή μου αφορά τη σχέση μου με τη μάνα μου και τον άντρα μου.
Έχουν έναν ανταγωνισμό μεταξύ τους άλλο πράγμα. Της μάνας μου της κακοφαίνεται, γιατί είναι κατώτερός μου μορφωτικά, και ο άντρας μου ενοχλείται, που δεν της έχω κόψει ακόμα την καλημέρα, παρ' όλο που με μεγάλωσε κάπως σκληρά. Ισχύουν και τα δύο. Φαντάσου ότι είμαι στον κύκλο με την κιμωλία και αυτοί τραβάνε, για το ποιος θα με πάρει με το μέρος του. Τόσο βλάκες.
Όσον αφορά τον πόνο έχω μάθει να μη δείχνω ότι πονάω, ποτέ τους δεν θα το μάντευαν πόσο με πληγώνουν, όταν εκφράζονται με άσχημα λόγια ο ένας για τον άλλον και όταν κάνουν διαγωνισμό για το ποιος είναι πιο κεντρικό πρόσωπο στη ζωή μου. Ο άντρας μου φυσικά, αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους, που θα διέγραφαν τη μάνα τους.
Μήπως υπάρχει καμιά πρόταση-λύση για το πώς πρέπει να φερθώ, ώστε να σταματήσουν, να τραβάνε; Ή έστω να μη με νοιάζει;
Ή ακόμα καλύτερα: μήπως βλέπεις τη ρίζα του προβλήματος;
-Μια αναγνώστρια


AΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν ξέρω ποια είναι η ρίζα του προβλήματος. Αυτό που ξέρω είναι ότι πάντα αυτός που ρωτάει είναι αυτός που πρέπει να αναλογιστεί τον ρόλο του στο πρόβλημα που έχει, γιατί τους άλλους ανθρώπους δεν μπορεί να τους ελέγξει. Θέλεις να σου πω ποιος φταίει; Δεν είμαι δικαστής. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι είσαι συνυπεύθυνη, και όχι θύμα που πονάει και δεν το δείχνει. Αν δεν θα μάντευαν ποτέ τους πόσο σε πληγώνουν, πολύ κακώς, γιατί πρέπει να το πεις και να μην τους προστατεύεις, ή να μην ζεις ως οσιομάρτυρας αποκαλώντας τους και βλάκες από πάνω.


Το «ισχύουν και τα δύο» με προβλημάτισε, γιατί αν ισχύουν και τα δύο, τότε πιστεύεις ότι ο άντρας σου είναι κατώτερος σου μορφωτικά, και δεν ξέρω τι θα πει αυτό στον κόσμο σας, αλλά αν είναι θέμα που προκαλεί πληγές, τότε πιστεύετε ότι αυτό μπορεί να σημαίνει και κατώτερος σε άλλους τομείς, όπως κοινωνικά, ή, ακόμα χειρότερο, πνευματικά. Αν θεωρείς ότι ο άντρας σου είναι η οικογένεια που διάλεξες – πολύ σωστό – τότε δε νομίζω ότι είναι καλό για το γάμο σας να πιστεύεις ότι τον ξεπερνάς σε κάτι επειδή το πτυχίο σου είναι από το Χάρβαρντ ενώ το δικό του είναι από το Κορνέλ. Ο άντρας σου ίσως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό που αισθάνεσαι εσύ γι'αυτόν, οπότε προτιμάει να πιστεύει ότι φταίει η μάνα σου και επιτίθεται εκεί. Για την ώρα καλά πάει, αλλά δεν θα αργήσει η μέρα που θα συνειδητοποιήσει ότι με άλλον έχει το πρόβλημα, και τότε μπορεί να πονέσεις στ'αλήθεια.


Δεν ξέρω πώς να αξιολογήσω ότι η μητέρα σου σε μεγάλωσε σκληρά, είναι τρομερά φλου η πληροφορία, αλλά αν πιστεύεις ότι είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσεις, πρέπει να το κάνεις μόνη σου, και όχι δια εκπροσώπου.


Επίσης: δεν παλεύουν για την αγάπη σου. Ο καθένας μάχεται για την δική του θέση σε ένα σύνολο ανθρώπων. Η ιεραρχία τους καίει. Αυτός που είναι το έπαθλο, δεν είναι ο αρχηγός.


__________________
2.

Καλημερα Α,μπα!

Τι γίνεται όταν αρχίζεις να ζεις με συγκάτοικο (άγνωστο προ ολίγου) και μετά την πρώτη εβδομάδα καταλαβαίνεις ότι έχεις αρχίσει να δαγκώνεις τη λαμαρίνα; Του έχω πει ότι έχω πιάσει τον εαυτό μου να μου λείπει όταν δεν είναι σπίτι και μιλήσαμε λίγο για αυτό- φάνηκε να το πήρε πολύ cool. Έπεσε και μια πολυ λεπτά διατυπωμένη ερώτηση αν είναι όλα στη σφαίρα του φιλικού και απάντησα ότι πραγματικά δεν ξερω γιατί τώρα διαμορφώνεται η κατάσταση και προσπάθησα να αποφύγω να πω περισσότερα προσθέτοντας ότι ίσως η συνείδησή μου τον έχει συνδέσει αυτόματα με κάτι το πολύ θετικό επειδή περνάμε πολύ ωραία όταν βρισκόμαστε μαζί. Μετά μου έπλεξε το εγκώμιο σαν συγκάτοικο και πήγαμε να κοιμηθούμε ο καθένας στα δωματιάκια του. Πιστεύεις ότι είμαστε σε φάση που χωνεύω ήδη την χυλόπιτα ή ότι έκανα καλά που του είπα πώς σκέφτομαι και του άφησα τροφή για σκέψη; Τι να κάνω που έχω αρχίσει να τον βλέπω πιο "κοντά" μου από όταν συμφωνήσαμε να απλά να μοιραζόμαστε τους χώρους ενός σπιτιού;
-Βικτώρια

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Μπορεί να είναι η αρχή μιας υπέροχης φιλίας. Ή, μιας παθιασμένης σχέσης. Αδύνατον να ξέρουμε.


Για την ουσία της ερώτησης, δεν πιστεύω ότι είναι καλή ιδέα να εκφράζουμε τα συναισθήματα σε ανθρώπους που δεν ξέρουμε καλά όταν δεν ξέρουμε ακόμα ποια είναι αυτά τα συναισθήματα. Δεν χρειάζεται να ανακατεύουμε πάντα τους άλλους στο προσωπικό μας χάος. Ο μόνος λόγος για να το κάνεις είναι επειδή βιάζεσαι και θέλεις να δεις αν υπάρχει ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά. Τις περισσότερες φορές δεν βγαίνει κάτι – όπως τώρα – γιατί αν χρειάζεται να το συζητήσεις, τότε η άλλη πλευρά βρίσκεται αλλού, και στην καλύτερη περίπτωση – όπως τώρα – παίρνεις μια διφορούμενη απάντηση που απλώς περιπλέκει κι άλλο τα πράγματα, επειδή από δω και πέρα ό,τι λες και ό,τι λέει θα σου φαίνεται διφορούμενο. Καλά ξεμπερδέματα.


__________________
3.

Αμπα μου πριν απο τρια χρονια αποφασισα να μεσολαβησω να γνωρισει η αδερφη μου ενα καλο φιλο του γκομενου μου μηπως και προκυψει τιποτα. Πραγματι τα φτιαξαν και μιλαμε για ερωτα τρελο επι ενα χρονο, τοσο τρελο που δεν το πιστευα...εντελως αποτομα ο φιλος ο οποιος εμενε στο εξωτερικο της λεει να χωρισουν χωρις καμια σοβαρη δικαιολογια ενω ειχαν συζητησει να συγκατοικησουν. Η αδερφη μου επεσε στα πατωματα για κανενα εξαμηνο και νομιζω ακομα περιφερεται με πληγωμενο εγωισμο. Ομως εγω και ο φιλος μου συνεχιζουμε να κανουμε καλη στενη (οσο στενη γίνεται επειδη μενουμε σε διαφορετικες χωρες) παρεα. Και σε μια απο τις επισκεψεις μας εκει συνειδητοποιω απο γραμματα και καρδουλιτσες που εχουν στον τοιχο οτι τα εφτιαξαν με την τωρινη του κοπελα ενω ηταν ακομη με την αδερφη μου. Η αληθεια ειναι οτι δεν επεσα απο τα συννεφα παρολο που δεν το ειχε πει ξεκαθαρα. Το ερωτημα μου ειναι: ειναι καφριλα προς την αδερφη μου που συνεχιζουμε να κανουμε ακομη παρεα μαζι του ή δειχνω ανωτεροτητα και οτι δεν με επηρεαζουν σαν φιλη τα προσωπικα του θεματα με την αδερφη μου. Σευχαριστω εκ των προτερων για τη γνωμη σου, -

η αδερφηη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Το πρώτο που νομίζω ότι θα έπρεπε να κάνεις είναι να πεις στην αδερφή σου τι έγινε για να το ξέρει. Το άλλο που αναρωτιέμαι είναι πώς βάζεις στην ζυγαριά από τη μια τον φίλο φίλου που εξαφανίστηκε από την ζωή της αδερφής σου, δηλαδή δεν είναι δικός σου φίλος, και ζει και σε άλλη χώρα οπότε δεν χρειάζεται καν να τον βλέπεις υποχρεωτικά, με την αδερφή σου. Για τον φίλο σου δεν ξέρω, δεν ξέρω πόσο φίλοι είναι και πού θεωρεί ότι είναι αφοσιωμένος, αλλά εσύ δεν ξέρεις; Άσε το σαβουάρ βιβρ. Εσύ, αισθάνεσαι καλά όταν τον βλέπεις; Δεν έχεις πρόβλημα να κάνεις παρέα; Πιστεύεις ότι είναι «ανωτερότητα» να μην αισθάνεσαι τίποτα για την ιστορία αυτή;

__________________
4.

Εχετε παρατηρήσει και εσεις, οτι αν παίρνετε το στυλο κάποιου αλλου τείνετε να κάνετε παρόμοια γράμματα με αυτόν?


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Όχι. Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι μετά από τόσα χρόνια πληκτρολογίου τα γράμματα που κάνω δεν μοιάζουν ούτε με τα δικά μου.

__________________
5.

Λένα γειά σου,
Είμαι 38 ετών και εδώ και 2 χρόνια είμαι παντρεμένη εκτός Αθηνών. Το θέμα μου είναι το εξής: άφησα την Αθήνα για να δοκιμάσω την ζωή με τον σύντροφό μου. Τώρα όλα όσα άφησα με εκδικούνται, μου λείπουν όλοι και όλα. Παράλληλα η σχέση με τον σύντροφο περνάει την κρίση της. Από την αρχή της συμβίωσης (και του γάμου μας) δεν με βοήθησε και δεν με στήριξε καθόλου στην μετάβασή μου, ισχυριζόμενος ότι αφού δεν δούλευα (τους πρώτους 3 μήνες και να σημειωθεί ότι στο μέρος που ζω υπάρχει τρελή ανεργία) δεν είχα καμία ανάγκη. Μόνο αφού έφτασα στα όρια μου ψυχολογικά έκανε μια μεταστροφή αλλά βλέπω ότι συνεχώς προσπαθεί να επανέλθουμε στην αρχική φάση μας (που εδώ που τα λέμε τον βόλευε κιόλας). Να σημειωθεί ότι η «αρχική φάση μας» ήταν με λίγα λόγια να έχω όλες τις ευθύνες της συμβίωσής μας (οικονομικά και πρακτικά) και εκείνος να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος μου.
Το θέμα είναι το εξής: Δεν σου κρύβω ότι έχω απογοητευτεί από την κατάσταση που ζω, αναγνωρίζω όμως ότι το undo στην ζωή δεν υπάρχει. Και έχω κουραστεί τόσο πολύ από την προσπάθεια που καταβάλλω συνεχώς για να ανταποκριθώ στις αλλαγές που δεν αντέχω άλλο. Σκέφτομαι ότι μπορώ να το παλέψω αλλά δεν αντέχω άλλες συγκρούσεις. Τους τελευταίους μήνες αισθάνομαι συνεχώς ένα βάρος και μια μόνιμη στενοχώρια, χωρίς να το θέλω κλαίω συνέχεια αν και δεν το συνήθιζα. Παρ' ότι δεν έχω μιλήσει σε κανένα γι' αυτό, οι δικοί μου άνθρωποι με προβληματίζουν με αυτά που μου λένε, η αδερφή μου ήρθε πρόσφατα να με δει και μου είπε ότι δεν με αναγνωρίζει τόσο δυστυχισμένη.
Ποια είναι η γνώμη σου?
-Σοφία


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Βρε Σοφάκι, γιατί πιστεύεις ότι έχεις χρέος να αντέχεις αυτά που δεν αντέχεις; Το μόνιμο βάρος και το κλάμα και η μόνιμη στενοχώρια είναι πολύ σοβαρά συμπτώματα, και διάγνωση δεν θα κάνουμε τώρα, αλλά χρειάζεσαι βοήθεια από γιατρό, ψυχίατρο. Πήγαινε γρήγορα σε κάποιον πριν γίνεις χειρότερα. Undo δεν υπάρχει, υπάρχει όμως ένα τεράστιο DO που μπορείς να χρησιμοποιήσεις, και αυτό είναι το «όχι». Δεν χρειάζεται να προσπαθείς να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις. Μπορείς να πεις όχι. Μπορείς να αλλάξεις γνώμη. Μπορείς να φύγεις! Θα καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις αν πάρεις στα σοβαρά την υγεία σου. Αυτό έρχεται πρώτο. Μίλα στους δικούς σου, και μην περιμένεις να σε σώσουν αυτοί. Μίλα τους για να σε βοηθήσουν, αλλά μόνο εσύ μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου.


Γύρνα στην Αθήνα έστω και για λίγο, και πήγαινε σε έναν ψυχίατρο. Αυτό να κάνεις.

__________________
6.


Αγαπητή Aμπούλα, ακολουθεί ιστορία.
Το Σάββατο (σήμερα Τρίτη) έχασα τη βέρα και το μονοπόετρο μου. Τα φοράω κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά και τα βγάζω τη στιγμή που πλένω τα χέρια μου με το που θα μπω στο σπίτι, αφήνοντας τα δίπλα στο νεροχύτη. Την Παρασκευή το βράδυ είχαμε κόσμο με μικρά παιδιά καλεσμένους στο σπίτι, οπότε κάποια στιγμή μάλλον ασυναίσθητα, έβγαλα τα δαχτυλίδια και τα άφησα κάπου. Σάββατο μεσημέρι αποφάσισα να βάλω τα δαχτυλίδια μου αλλά ήταν άφαντα! Ψάξαμε σε όλους τους πιθανούς και απίθανους χώρους (μέσα/έξω/πάνω σε κομοδίνα, έπιπλα, στα σκουπίδια, στο σιφόνι του νεροχύτη, μέσα στο πάπλωμα), ρωτήσαμε τους φίλους μας, μήπως κάποιο παιδάκι τα πήρε για να παίξει και τα έβαλε κάπου, τίποτα. Στεναχώρια και εγώ και ο σύζυγος προφανώς. Δευτέρα βράδυ αφού σαρώσαμε μια τελευταία φορά όλο το σπίτι, πήραμε απόφαση ότι δεν θα τα βρούμε και ξεκινήσαμε να δούμε πως θα τα αντικαταστήσουμε. Σήμερα το πρωί (Τρίτη), καθώς ετοιμάζομαι για τη δουλειά, κοιτάω πάνω στο κομοδίνο και βλέπω τα δαχτυλίδια. Περιττό να πω ότι το σοκ ήταν τεράστιο και για τους δύο μας (τρέμω ακόμα), καθώς πάνω στο κομοδίνο υπήρχαν μόνο τα γυαλιά μου, και τίποτα άλλο που θα μπορούσε να τα είχε κρύψει. Επιπλεον είχαμε κοιτάξει/ψηλαφίσει το κομοδίνο επανειλημμένα τις προηγούμενες 3 μέρες με διαφορετικούς φωτισμούς μάλιστα, και ειδικά το προηγούμενο βράδυ. Είμαστε και οι δύο ορθολογιστές χωρίς κανενός είδους spirituality στη ζωη μας ωστόσο δυσκολευόμαστε πολύ να εξηγήσουμε τη συνέβη. Κοιτάξαμε το innatentional blindness, αλλά ειναι δυνατον να συνέβαινε και στους δύο μας επί 3 μέρες; Θα εκτιμούσα μια ψύχραιμη προσέγγιση από εσένα για το τι μπορει να συνέβη, η κάποια παρόμοια εμπειρία απο τους αναγνώστες! Ευχαριστώ!
Υ.Γ Δεν υπνοβατουμε
- -Twilight zone (;)


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν ήξερα το innatentional blindness, που μάλλον είναι αυτό που εξηγεί αυτό που σας συνέβη. Ευχαριστούμε. Θα σου πρότεινα να διαβάσεις για αυτό το φαινόμενο σε συνδυασμό με το στρες, όπως εδώ.

Όπως λες, στενοχωρηθήκατε και οι δυο πάρα πολύ, και αγχωθήκατε πάρα πολύ. Δε νομίζω ότι είναι τυχαίο ότι τα είδες όταν πήρατε απόφαση ότι τα χάσατε και ψάχνατε τρόπους να τα αντικαταστήσετε. Ο εγκέφαλος είναι ένα ανεξερεύνητο όργανο και τα μάτια δεν λειτουργούν σαν κάμερα που αποθηκεύει τα πάντα χωρίς ιεραρχία. Επειδή δεν καταλαβαίνουμε κάτι δεν σημαίνει ότι συμβαίνει κάτι μεταφυσικό.


_________________
7.


Καλησπέρα φίλη,
ήθελα να ρωτήσω: υπάρχει λες περίπτωση να μην ξεπεράσεις ποτέ κάποιον άνθρωπο; συγκεκριμένα, έχουν περάσει 3 χρόνια από όταν χωρίσαμε (2 χρόνια σχέση). δε θα περιγράψω πολλά, θέλω να ρωτήσω το εξής : ο έρωτας μόνο με έρωτα περνάει τελικά;
- coup de foudre


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ο έρωτας περνάει όταν κάνουμε σωστή και έντιμη ενδοσκόπηση και καταλάβουμε γιατί δεν θέλουμε να εγκαταλείψουμε ένα όραμα όταν το κόλλημα έχει καταντήσει μακροβιότερο από την σχέση.

110

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
6Τον έλυσα τον γρίφο.Η κοπέλα έπαθε αυτό που όλοι έχουμε πάθει έστω μια φορά στη ζωή μας, δεν έβλεπε αυτό που έψαχνε. Τα δαχτυλίδια εκεί ήταν από την Παρασκευή μέχρι την Τρίτη της Φανερώσεως.Τώρα τον άντρα, με το συμπάθειο κιόλας δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, γιατί τον υπολογίζουμε ως δεύτερο ζευγάρι μάτια, δεν ξέρω. Μόνο εγώ έχω α ν α ρ ί θ μ η τ α παραδείγματα ανδρών που δεν βλέπουν αυτό που ψάχνουν, ΜΙΑ ΖΩΗ; Που επιμένουν ότι "δεν είναι εδώ" και όταν το δείχνεις εκεί μπροστά στα μάτια τους λένε "ε δεν το έβλεπα". Όοοοχι. Δε θέλω να μάθω πού οφείλεται. Να θεραπευτεί, γίνεται; Μαυρίστε με τώρα για το σεξιστικό, εγώ μια φορά τον γρίφο τον έλυσα. :D
#6 Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο σχετικά με αυτό είναι "Τα τυφλά σημεία" (της κλινικής ψυχολόγου Madeleine van Hecke). Εξηγεί ακριβώς αυτό το φαινόμενο, πώς είναι δυνατόν να μην "βλέπεις" κάτι.Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα παράδειγμα απ'το βιβλίο, όπου σε ΑΤΜ στις ΗΠΑ (από αυτά που μπαίνεις στην ουρά με το αυτοκίνητο και εξυπηρετείσαι μέσα απ'το αυτοκίνητο, έχει σημασία αυτό) είχαν βάλει οδηγίες και σε γραφή Braille. Όλοι μιλούσαν για την ευαισθητοποίηση της τράπεζας κλπ, μέχρι που κάποιος ρώτησε το απλό "μα πόσοι τυφλοί κάθονται στην θέση του οδηγού;". Αυτό ακριβώς: κάτι το πασιφανές και όμως δεν το βλέπεις.
#6 Αν ήταν ο άντρας της, τότε γιατί θα τα τοποθετούσε πίσω σε ένα προφανές σημείο που είχαν ψάξει τόσες φορές; Αφού κανένας άλλος δεν μπήκε στο σπίτι, τότε η λογική εξήγηση είναι ότι απλά δεν τα βλέπανε. Μου έχει τύχει για μερικούς μήνες να παθαίνω τέτοια πράγματα και ήταν από έλλειψη B12 και φυλικό οξύ. Σε εμένα ο εγκέφαλός μου μετέβαλλε το τι βλέπω, δηλαδή μπορεί να κοίταγα κάτι και να νόμιζα ότι δεν είναι ολόκληρο και έψαχνα επί μία εβδομάδα να βρω το υπόλοιπο, και τελικά να διαπίστωνα ότι δεν μπορεί να διαχωριστεί άρα εξαρχής ήταν ολόκληρο μπροστά μου.
Πιάνομαι από το "Αν ήταν ο άντρας της, τότε γιατί θα τα τοποθετούσε πίσω σε ένα προφανές σημείο που είχαν ψάξει τόσες φορές;"Μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον 6 ερμηνείες (με δεδομένη την υπόθεση ότι ο άντρας της τα έβαλε πίσω)1.Δεν προλάβαινε να τα βάλει αλλού την στιγμή εκείνη και τα άφησε στο πρώτο προφανές μέρος.2.Ήθελε να την διδάξει ένα μάθημα.3.Ήθελε να δημιουργήσει έναν αντιπερισπασμό (ας πούμε είχαν μαλώσει ή τον είχε ψέξει για κάτι και η αιφνίδια ανεύρεση θα την χαροποιούσε τόσο ώστε να ξεχάσει το άλλο θέμα).4.Δεν έχει φαντασία. 5.Φοβόταν μην δεν βρεθούν τελικώς αν τα βάλει κάπου αλλού τέτοια γκαβομάρα που υποτίθεται ότι την δέρνει. 6.(σατανικό και μυθιστορηματικό) Είναι το πρώτο βήμα σε ένα οργανωμένο σχέδιο να την πείσει ότι δεν στέκει με τα καλά της (Για κάποιο μυστικό όφελος δικό του. Πολύ χρήσιμο σε περιπτώσεις κεράτου πχ. ή αν θες πραγματικά να ξεφορτωθείς τον σύντροφο στο Δρομοκαϊτειο κι είσαι τόσο πορρωμένος*)Βλέπεις...*Προς θεού ερωτώσα #6 δεν υπαινίσσομαι τίποτα από όλα αυτά! Ομιλώ καθαρά από μια θεωρητική πλευρά του ζητήματος σαν να επιλύω γρίφο ή να χτίζω πλοκή διηγήματος.
Χαχαχα ειδικά η εξήγηση 6 θα είχε περισσότερο ενδιαφέρων! Θα την κρατήσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου σε περίπτωση που αλλά περίεργα πράγματα αρχίσουν να συμβαίνουν :)
#5 θα πρέπει αγαπητή φίλη για λίγο να απομακρυνθείς. Έχω βρεθεί στη θέση σου ερχόμενη εδώ (αγγλία) και τώρα είναι στη θέση σου φίλη η οποία υποφέρει. Εμένα ήταν μεγάλο το αντίβαρο της σχέσης μου με τον άντρα μου αλλά και πάλι κλονίστηκε πολύ. Κόντεψα να τινάξω είκοσι χρόνων σχέση στον αέρα γιατί είχα ρίξει όλη την ευθύνη της αλλαγής πάνω του. Όμως μαζί είχαμε πάρει την απόφαση να έρθουμε εδώ. Φύγε για λίγο για να μπορέσεις να σκεφτείς καθαρά. Κι ότι δεν μπορείς να καταλάβεις μόνη σου ζήτα από ειδικό να σε βοηθήσει. Είναι δύσκολη η αλλαγή από αθήνα σε μικρότερη πόλη της επαρχίας. Ειδικά σε μία ηλικία που έχεις φτιάξει μία ολόκληρη ζωή λαι την αφήνεις πίσω. Undo δε γίνεται αλλά ένα σωρό πράγματα μπορούμε να κάνουμε να διορθώσουμε τα πράγματα. Κι οπωσδήποτε αξίζουμε έναν σύντροφο που να μας καταλαβαίνει ή τουλάχιστον να το προσπαθεί.
#1 Το ένα red flag μετά το άλλο η ερώτηση.α) Όταν λες ότι ο άντρας σου είναι κατώτερος από εσένα μορφωτικά εννοείς το τυπικό κομμάτι (δηλαδή πτυχία) ή όντως τον θεωρείς κατώτερο; Γιατί όπως το γράφεις, δεν μου φαίνεται ότι αυτή είναι μόνο η άποψη της μητέρας σου.β) Λες ότι η μητέρα σου σε μεγάλωσε σκληρά, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, και ότι ο σύζυγος θεωρεί πρέπον να της κόψεις την καλημέρα.γ) Λες ότι σε πληγώνει αυτή η ιστορία αλλά κάθεσαι και την υπομένεις.Εγώ θέλω να ρωτήσω το εξής: εσύ πού είσαι σε όλα αυτά ρε κοπελιά;Κανείς δεν θα σου δώσει βραβείο επειδή κάθεσαι και υπομένεις το οτιδήποτε. Πρέπει να πατήσεις πόδι και στους δυο που το παίζουν κηδεμόνες σου και να υψώσεις το ανάστημα σου. Αυτό που συμβαίνει μου ακούγεται ως παιχνίδι εξουσίας μεταξύ των και δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη που σου έχουν.Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου αυτή την παθητικότητα.
Ερώτηση 6:Εγώ γιατί πιστεύω ότι κάποιος από αυτούς που ήταν καλεσμένοι και της τα βούτηξε, το μετάνιωσε και σε επίσκεψή του σπίτι τους τα άφησε στο κομοδίνο..;;;Βέβαια τώρα που το ξανακοιτάζω βλέπω ότι έψαξαν και Δευτέρα βράδυ και Τρίτη πρωί, οπότε δεν υπήρχε χρόνος..
#6 Αγαπητή φίλη,θα σε στεναχωρησω&θα πω αυτό που οι περισσότεροι σχολιαστές υπαινίσσονται αλλά δε λένε στα ίσα:Αντί να πας σε μεντιουμ,πηγαινε σε χρυσοχόο&μαλιστα εξειδικευμεπνο στους πολύτιμους λίθους για να ελέγξεις αν,α)η πέτρα σου είναι ακόμα πολύτιμη&όχι ζιργκονάτη,β)να ελέγξεις αν όντως αυτή είναι η βέρα που πληρωσες&γ)&αφού τα κάνεις αυτά,ελεγξε&αν χρωστάς τιποτα στην εφορία ή αν κάποιος γνωστος,βρέθηκε με περίσσσια μετρητούλια τις τελευταίες μερες.Αν τελικά όλα είναι ΟΚ,αλλαξε σύζυγο γιατί το αστειο ήταν κρύο&κανένας δε γελασε....
Μετά από αυτό θέλω να προτείνω, στη φόρμα υποβολής ερώτησης να μπει πεδίο "απευθύνω το ερώτημα με δική μου ευθύνη και απαλλάσσω τόσο την Α,μπα όσο και τους σχολιαστές από κάθε υπαιτιότητα σε περίπτωση ψυχικής μου συμφόρησης από τις απαντήσεις τους." Και αν δεν το τσεκάρουν να μην αποστέλλεται η ερώτηση. Ή εναλλακτικά "το λέει σίγουρα η καρδούλα σας; να αποσταλεί;"
#5Κάνε κάτι πριν να είναι αργά. Και το αργά είναι όταν θα μπεις για τα καλά σε αυτήν την ζωή που κανεις χωρίς να αντιληφθείς ότι πλέον είναι η ρουτίνα σου. Θα σου πρότεινα να μιλήσεις με τον άνδρα σου και να είσαι αυστηρή. Διεκδίκησε την ζωή σου πίσω . Η πόλη πίστεψε με κάνει διαφορα αλλά αν τον είχες δίπλα σου δεν θα σε ένοιαζε και τόσο. Όποτε πες του ότι ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ. Αν θέλει να βοηθήσει έχει καλώς αν όχι θα πρέπει να περιμένει αλλαγές που ίσως θα τον ξεβολεψουν. Πάρε άδεια (κατάλαβα ότι δουλεύεις τελικά), και πήγαινε στους δικούς σου. Μιλά τους βγαλτο από μέσα σου. Έχω έναν γάμο με όχι καλό τέλος και το μόνο λάθος που μου αναγνωρίζω είναι ότι όταν έπρεπε δεν μοιράστηκα το πρόβλημα. Το θεωρούσα ντροπή να πάρω διαζύγιο μετά από έναν χρόνο γάμου. Όλοι κάνουμε επιλογές που δεν μας βγαίνουν. Μιλά γι αυτές με κάποιον ειδικό. Θα σε ξεμπλοκάρει. Ο,τι είναι να κανεις κάντε γρήγορα, χθες ένα πράγμα. Και σίγουρα πριν αποκτήσετε παιδί.
Μωρε δεν είναι εύκολο. Πέρα από τα συναισθήματα που μπορεί να τρέφεις για τον άλλον είναι όλο το γύρω γύρω... εγώ ας πούμε σκεφτόμουν την οικογένεια μου. Όχι τι θα πει αλλά ότι θα στενοχωρηθούν. Ευτυχώς το ειδα πολύ ψυχρά όταν κατάλαβα ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να ζήσω δυστυχισμένη. Η κοπέλα της ερώτησης πρέπει να αντιδράσει γιατί είναι κρίμα.
Καλησπέρα παιδιά, είμαι η κοπέλα της ερώτησής 6! Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας και όχι δε σας δουλεύω! :) Για την ιστορία, μενουμε μονοι με τον άντρα μου και δεν έχουμε δικά μας παιδιά. Κανείς άλλος πέρα τους δύο μας δεν έχει κλειδιά του σπιτιου και δεν τίθεται θέμα χρεων, ψυχικής ασθένειας η φαρμάκων. Λόγω της δουλειάς μου θα ήταν εύκολο να διακρίνω αν είχαν αντικατασταθεί. Καθώς έχει περάσει σχεδόν ένα δίμηνο από το συμβάν και αφού το έχουμε συζητήσει άπειρες φορές με τον σύζυγο και δεν είμαστε φαν μεταφυσικού καταλήγουμε στο προφανές: Λόγω του στρες και της στεναχώριας δεν βλέπαμε αυτό που ήταν μπροστά μας. Ήταν πράγματι σοκαριστικό να τα βρίσκουμε μπροστά μας ενώ είχαμε αποδεχτεί την απώλεια τους (και αφού έχουμε ψάξει επανειλημμένως) αλλά όπως είπε και η Λένα, the human brain works in mysterious ways...
Εγώ σε πιστεύω, να ξέρεις. Ολόκληρο άνθρωπο δεν έβλεπα ότι έχω δίπλα μου εξαιτίας του στρες. Και όντως το σοκ μεγάλο.(να τα βάζεις μήπως σ'ένα ωραίο πιατάκι του γλυκού/καφέ, δίπλα στον νεροχύτη;)
χαχα είχες δίκιο στο παραπάνω σχόλιο σου, αναφερόμουν όντως στον νιπτήρα και όχι στο νεροχύτη! Έχω αλλάξει την ακτική πλέον και μπαίνουν στο κουτάκι τους ;)
Δεν μπορω πάντως να μην παραδεχτώ οτι κι εγώ στη θέση σου θα είχα ψιλοφρικαρει, απο τη στιγμή μάλιστα που μας λες οτι είχες ψηλαφησει το κομοδινο το προηγούμενο βράδυ, όχι απλως ερευνήσει με το μάτι!Ξεγελαστηκαν δηλ δυο αισθήσεις ταυτόχρονα και η αφή και η όραση; Πες μας τι άλλο έχεις πανω στο κομοδινο, το πορτατίφ το σηκωσατε, για παράδειγμα; Ειλικρινά με ιντριγκαρε αυτή η ερώτηση :)
Ευχαριστούμε που απάντησες! Το εντυπωσιακό είναι που και οι δύο δεν τα βλέπατε κάτω από την μύτη σας. Ωστόσο αυτό εξαρτάται και από το πώς είναι φτιαγμένο το κομοδίνο και τι πράγματα βάζετε συνήθως πάνω του (αν είναι σαν το δικό μου μπορεί και να πέρναγε κανας χρόνος μέχρι να τα δείτε!). Τέλος καλό όλα καλά. :)Πάντως όπως θα είδες μας έδωσες άπειρες εξιταριστικές ευκαιρίες για sleuthing.
Σίγουρα είναι γοητευτικό το μυστήριο. :)Oταν έγραψα την ιστορία, το συμβάν ήταν φρέσκο (μόλις βρήκαμε τα δαχτυλίδια) και προφανώς η συναισθηματική φόρτιση δεν μας επέτρεπε να σκεφτούμε καθαρά.Επιπλέον, oσο και να προσπαθούσα, δε μπορούσα να θυμηθώ τη στιγμή που έβγαλα τα δαχτυλίδια την Παρασκευή. Όταν ηρέμησα, θυμήθηκα ότι πήγα κάποια στιγμή στην κρεβατοκάμαρα ενόσω είχαμε τους καλεσμένους και προφανώς τότε έβγαλα τα δαχτυλίδια και τα ακούμπησα στο κομοδίνο (κάτι που δεν κάνω συνήθως), ίσως ασυναίσθητα.Το Σάββατο, όταν πήγα να τα φορεσω πριν βγούμε έξω και συνηδητοποίησα ότι δεν ήταν δίπλα στο νιπτήρα, πανικοβλήθηκα. Καθώς βιαζόμασταν εκείνη τη στιγμή να φύγουμε κοίταξα γρήγορα πάνω στο κομοδίνο, και μέσα σε 2 συρτατια και δεν τα "είδα". Νομίζω ότι αφού δεν τα είδα εκείνη τη στιγμή, κάθε φορά που τσέκαρα ξανά το κομοδίνο, ήμουν ήδη σίγουρη ότι δεν ήταν εκεί.Έκτοτε ψάξαμε παντού αλλά επικεντρωθήκαμε σε πιο "ασυνήθιστα" μέρη (μέσα στο πάπλωμα, στο σιφόνι κτλ κτλ). Τελευταία φορά που ψάξαμε όλο το υπνοδωμάτιο (συμπεριλαμβανομένου και του κομοδίνου) ήταν όντως Δευτέρα βράδυ με τον φωτισμό του δωματίου και σε σκοτεινό δωμάτιο με φακό (συμβουλή του ίντερνετ) όπου για άλλη μια φορά δεν τα "είδαμε", οπότε και το πήραμε απόφαση ότι λογικά είχαν χαθεί.Τέλος, την Τρίτη το πρωί και χωρίς στην ουσία να τα ψάχνω, κοίταξα πεταχτά στο κομοδίνο καθώς ετοιμαζόμουν για τη δουλειά και ήταν εκεί σε μια προφανή θέση, που πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν 2 άτομα να ψάχνουν 3 μέρες και να μη τα βλέπουν! Προφανώς είναι κάτι που συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους, και διόλου ασυνήθιστο. Στον άντρα μου συμβαίνει πολυ συχνά να μη βλέπει πχ το δοχείο με το αλάτι που είναι ακριβώς μπροστά του (όπως παρατήρησε και η πόντια παρακάτω). Σε εμένα όχι τόσο συχνά ή τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό. Αν είχαμε χάσει ένα κασκόλ θα το είχαμε ξεχάσει την επόμενη μέρα και όταν το βρίσκαμε τυχαία θα το θεωρούσαμε ευτυχή σύμπτωση. Το γεγονός ότι είναι αντικείμενα μεγάλης συναισθηματικής αξίας καθώς και το γεγονός ότι συνέβη και στους δύο μας να μην τα δούμε μας επηρέασε περισσότερο και μεγαλοποίησε το συμβάν. Τέλος καλό, όλα καλά και όντως προσέχω περισσότερο που αφήνω πράγματα αξίας πλέον. :)
6Να τα βλέπει αυτά ο προχθεσινός που φαγώθηκε να πάρει μονόπετρο στην κοπέλα του. Κι επειδή χρόνια τώρα έχω σταθεί κυρία σε ορθογραφικά, έλλειψη τόνων/σημείων στίξης, συντακτικά, λάθος χρήση του πάραυτα και ένα σωρό άλλα, επιτρέψτε μου:Νιπτήρας.Εκτός αν πλένεις χέρια στην κουζίνα. Εντελώς ανθυγιεινή συνήθεια.
Να τις προάλλες έψαχνα για δύο μέρες ένα κασκόλ που ήταν τελικά πάνω στον καναπέ. Το ξαναλέω,ΠΑΝΩ στον καναπέ! Πριν από αυτό έψαχνα μια πασμινα σε όλο το σπίτι,δεν την έβρισκα πουθενά. Τα κοίταξα όλα, συρτάρια, ντουλάπες,τσαντες, τίποτα. Στο τέλος το πήρα απόφαση ότι τελευταία φορά που την φορούσα λογικά θα την ξέχασα καπου. Μάλιστα επειδή ήταν ο γάμος μια φίλης και είχα και τις μπομπονιέρες λέω θα την άφησα πάνω στο καλάθι με τις μπομπονιέρες και άσπρες αυτές άσπρη ή πασμινα θα την ξέχασα. Δέκα λεπτα μετά ανοίγω την ντουλάπα για άσχετο λόγο και να σου ή πασμινα μπροστά μου να βγάζει μάτι ολοασπρη σε ένα σωρό από μαύρα ρούχα σε ένα ραφι που το είχα ψάξει τουλάχιστον τέσσερις φορές. Από τέτοια παραδείγματα άπειρα, και σίγουρα φαντασμα στο σπίτι δεν έχω!
#3 Δεν θα ήθελα να σε έχω αδερφή...Βαφτίζεις την αναλγησία σου "ανωτερότητα"...Μου φαίνεται ακατανόητη τόση ψυχρότητα απέναντι στην συναισθηματική οδύνη της αδερφής σου...Ανοησία?!Μόνο έτσι δικαιολογείται ο τρόπος που αντιμετωπίζεις την όλη κατάσταση,για τα δικά μου μέτρα και σταθμά.
#3 Μήπως λέω, μήπως, το ζήτημα έχει να κάνει πως φαίνεσαι στα μάτια του δικού σου φίλου; Πώς θα ένιωθες εσύ αν αυτό γινόταν ανάποδα; Αν εσύ ήσουν στην θέση της αδελφής σου; Αντί να ρωτάς εμάς για το αν είναι καφρίλα ή όχι γιατί δεν ρωτάς απευθείας την αδελφή σου για το πως νιώθει απέναντι σε αυτό; Εμείς είμαστε πολλοί η αδελφή σου είναι μία μόνο.
#5 Εάν ο σύντροφός σου ήταν υποστηρικτικός, καταλάβαινε την μεγάλη απόφαση που πήρες να αφήσεις την Αθήνα, τους φίλους σου, την οικογένειά σου κλπ, τότε θα μπορούσα να σου δώσω διάφορες ιδέες που θα σε βοηθούσαν να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα. Από τη στιγμή όμως που ΔΕΝ είναι, και αντιθέτως έχετε συγκρούσεις, και αυτός θέλει για σένα ένα συγκεκριμένο ρόλο και θέλει το ενδιαφέρον σου να είναι αυτός, το πράγμα αλλάζει, το πρόβλημα είναι στη σχέση, όχι στην πόλη. Ζεις μια ζωή δυστυχισμένη, και πρέπει να κάνεις κάτι γιαυτό. Συμφωνώ με τη Λένα, να μιλήσεις. με τους δικούς σου ανθρώπους, και οπωσδήποτε με ένα ψυχολόγο, βγάλε τα από μέσα σου και μην αφήσεις τον εαυτό σου να βουλιάξει. Επειδή δηλαδή πήρες κάποτε μια απόφαση πρέπει τώρα να τη λουστείς για το υπόλοιπο της ζωής σου; Το γράμμα σου βγάζει πόνο και παραίτηση, μην παραιτείσαι ποτέ! Η ζωή σου είναι δική σου, και σου ανήκει και εσύ είσαι η μόνη που μπορείς να την κάνεις καλύτερη! Ο άντρας σου είναι εγωιστής, δεν χρειάζεται να φτάσεις στα όριά σου για να καταλάβει ο άλλος τί περνάς...Δηλαδή αυτό που είδε η αδελφή σου, δεν το βλέπει αυτός; Προφανώς κοιτάει τη δική του βολή και κολλάει στο επιχείρημα ότι αφού ήρθες εδώ, τότε έτσι θα είναι, κάτσε και μη μιλάς. Όχι φίλη, δεν θα είναι έτσι. Είσαι σε μια σχέση μετράει-δε μετράς, είσαι σε μια παγίδα συναισθηματική. Γιατί να είσαι συνεπής με κάποιον που δεν δίνει δεκάρα για τις ανάγκες σου;
Συμφωνώ απόλυτα, δεν είναι δυνατόν να μην βλέπει ο άντρας της ότι αυτή η γυναίκα καταρρέει ψυχολογικά και η αδερφή της να την βρίσκει "τόσο δυστυχισμένη". Μιλάμε για μια νέα γυναίκα που δεν φαντάζομαι να πήρε έτσι εύκολα την απόφαση να αλλάξει ζωή.
Έχω γνωρίσει κοπέλα πάντως που στην Αθήνα άνθιζε και ήταν τόσο μα τόσο δυστυχισμένη στο μικρό μέρος που πήγε να μείνει με τον άντρα της. Όταν τη ρώτησα γιατί δεν έφευγε μου είπε πως δε γινόταν. Γιατί αυτή κι ο άντρας της είχαν καλές δουλειές εκεί, γιατί δεν ήθελε να αφήσσει τον άντρα της γιατί τα παιδιά ήταν καλά εκεί. Αλλά ρε παιδιά η δυστυχία της ήταν γραμμένη στο πρόσωπό της
#6μετά από ένα μάλλον κωμικοτραγικό γεγονός, απ' το οποίο προκλήθηκε μία μικρή πυρκαγιά (με ευτυχή κατάληξη), το οποίο μου συνέβη πριν πολλά χρόνια, είμαι υπέρμαχος του (καθόλου μεταφυσικού) δόγματος "χέρι που δεν πάρει τόπος δεν αδειάζει" (...και προσοχή με τις κουζίνες γκαζιού - lol!). Πράγματι το "μπροστά στα μάτια μου είναι αλλά δεν το βλέπω" είναι κάτι που ισχύει και είναι μάλλον κοινό (η δε επιλεκτική τυφλότητα, που αναφέρεις, εμπεριέχει και την υπόθεση της επιλεκτικής αμνησίας), αλλά -όντως- μου κάνει εντύπωση να λειτουργεί συνδυαστικά σε 2 άτομα που έχουν -όχι μόνο- δει το εν λόγω σημείο, αλλά το έχουν ψηλαφήσει κιόλας, χρησιμοποιώντας διαφορετικούς φωτισμούς (ουάο), επί τρεις μέρες. Είσαι 100% σίγουρη ότι ψάξατε το συγκεκριμένο σημείο, όμως; Είσαι 100% σίγουρη ότι κάποιος δεν πήρε τα δακτυλίδια και τα επανατοποθετησε σε εκείνη τη θέση (για να κόψει αντιδράσεις ή/και να σου "δώσει ένα μάθημα" να μην αφήνεις εκτεθειμένα κοσμήματα συναισθηματικής και χρηματικής αξίας);
Είναι από τις ελάχιστες φορές που θα διαφωνήσω.α.Τα βρήκε σε άδεια, πολλάκις ελεγμένη επιφάνεια, β.εξαιρουμένης της περίπτωσης που κάτι παίρνουν αμφότεροι,αποκλείεται η ταυτόχρονη τυφλότητα,όπως περιγράφεται η κατάσταση.Μια άδεια,λεία επιφάνεια,είναι μία άδεια,λεία επιφάνεια,επιμένω. Κάτι άλλο συνέβη.Κάποιος τ άφησε εκεί.
Κι εγ είμαι σίγουρη πως κάποιος άλλος το είχε πάρει και μετά το άφησε εκεί. Δεν μπορώ να φανταστώ ποιος γιατί δεν ξέρω τη ζωή του ζευγαριού αλλά είμαι σίγουρη. Επειδή δε, είναι και αφελές να το αφήσεις πάνω στο κομοδίνο θα έλεγα πως είναι άτομο μικρής ηλικίας. Το έχ κάνει κι εγώ. Όχι με κάτι αξίας. Είχα πάρει κάτι από την αδερφή μου που ούτε φανταζόμουν πως θα το έψαχνε με τόση μανία. Αφού είδα τον πανικό της κι αφου δεν το είχα πει έψαχνα τρόπο να το γυρίσω. Και φυσικά έκανα κάτι ανάλογο. Υ.γ. αυτή η μανία ρε παιδί μου όμως η πρώτη αντίδραση να είναι η πίστη στο μεταφυσικό από ανθρώπους συνήθως λογικούς πραγματικά με ξεπερνάει.
#3 Εγώ πάλι, δεν ξέρω, ίσως να έχω πάθει λίγο Σουηδία, αλλά δεν θεωρώ *απίστευτα* τρομερό αυτό που συνέβη με την αδελφή της - ειδικά, δε, σε σχέση από απόσταση. Βασικά όταν σε χωρίσεις άνευ πολλών εξηγήσεων σχέση από το εξωτερικό δεν χρειάζεται ν'ακούσεις καμπάνες, ακούς απλώς νιαουρίσματα στα κεραμίδια. Δεν είναι και ξεκάθαρο το πόσο στα πατώματα έπεσε: πληγώθηκε, επειδή είναι άνθρωπος και όχι ρομπότ, ή έπινε κοκτέιλ αντικαταθλιπτικών;Θέλω να πω, θα ήταν αλλιώς να ανακαλύψει ότι παντρεύτηκε και έκανε παιδιά με την αδελφή της ενώ είχε παράλληλη σχέση, και άλλο ότι τη χώρισε αφού είχε προλάβει να την κερατώσει. Και τελείως άλλο πχ. να της είχε ασκήσει βία. Θα καταλάβαινα να μην θέλει να κάνει παρέα μαζί του, αλλά δεν την θεωρώ αναίσθητη αν θέλει.
Συμφωνώ και επαυξάνω. Επίσης έχω βαρεθεί , να ακούω κι εγώ να λέμε Σουηδία κάθε τι πολιτισμένο και λογικό. Δεν την κακοποιούσε την αδερφή της ο άνθρωπος αυτός, ούτε θεωρείται άπιστος ή γυναικάς επειδή στο τέλος της σχέσης τα έφτιαξε με άλλη, με την οποία σημειώτέον είναι ακόμη μαζί. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει.Δεν πατιέται κουμπί όταν χωρίζουμε. Μπορεί να χωρίσεις και να μείνεις κατάμονοςἤ, μπορεί να βρεις κάποιον άλλο αμέσως ή λίγο πριν. Αυτά μετά τα 25 νομίζω είναι αυτονόητα. Δεν την τάραξε στο κέρατο ούτε την κορόιδευε. Πολλώ δε μάλλον που δεν είναι καν κολλητός ούτε μένει στην ίδια χώρα.Δηλαδή όταν χωρίζει ζευγάρι χρόνων με παιδιά, χωρίζουν σε στρατόπεδα και οι φίλοι; Ή ακόμη και οι συγγενείς.....Εξαρτάται πάντα για ποιο λόγο χωρίζουν οι άνθρωποι. Άλλο χωρίσαμε γιατί δεν ταίριαζαν οι επιθυμίες μας κι άλλο με έδερνε, έπινε, μ έβριζε ...Για μένα είναι απαράδεκτο να το ζητήσεις καν, να μην κάνουν παρέα με τον πρώην σου κοινοί φίλοι. Στην περίπτωση αυτή δε, η κοπέλα που ρωτά, τον ήξερε από πρίν αυτόν. Άλλο θέμα πάλι θα ήταν , να τον έκανε παρέα και να ανέφερε, στην χωρισμένη -πληγωμένη αδερφή της, πόσο θαυμάσια περνάνε. Θέλω να πω δηλαδή, ότι κάθε περίπτωση θέλει διαφορετικό χειρισμό και δεν μπορούμε να τραβάμε γραμμές και να χτυπάμε κόκκινα χωρίς διάκριση.