Στο σημερινό «Α μπα»: η απρόσιτη

Στο σημερινό «Α μπα»: η απρόσιτη Facebook Twitter
64

__________________

1.

 

Λοιπόν, μετά από συζητήσεις συνειδητοποιώ ότι όλοι στο περιβάλλον μου είναι ρατσιστές. Ή μετά από φράσεις. Απέναντι στις γυναίκες, στους γκέι κτλ. Συνειδητοποιώ ότι κι εγώ είμαι ρατσιστής, αλλά το καταπολεμώ, με διάβασμα. Αυτολογοκρίνομαι πολλές φορές και μετά διαβάζω αν έκανα καλά. Τις περισσότερες φορές, ναι, καλά έχω κάνει. Η ερώτηση είναι πώς αντιμετωπίζω αυτές τις κουβέντες, οι οποίες με βγάζουν έξω από τα ρούχα μου πολλές φορές; Πιστεύω ότι κάποια άτομα από τον κύκλο μου ξεκινάν αυτές τις συζητήσεις επίτηδες μαζί μου, απλά και μόνο για να μου αποδείξουν ότι έχω άδικο. Συσπειρώνονται κιόλας απέναντί μου και μένω εγώ να προσπαθώ να αποδείξω ότι δεν πετάει ο γάιδαρος...
-Λυπάμαι για μένα

AΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Να μην λυπάσαι καθόλου για σένα, να χαίρεσαι πολύ για σένα, όπως χαιρόμαστε κι εμείς, γιατί αυτή η αφύπνιση που έζησες συμβαίνει σπάνια στους ανθρώπους και είναι πολύτιμη. Εξερεύνησε την όσο μπορείς, χωρίς να χάνεις χρόνο. Χάνεις χρόνο όταν σκέφτεσαι τον εαυτό σου όπως ήταν πριν, και χάνεις πάρα πολύ πολύτιμο χρόνο όταν προσπαθείς να αλλάξεις γνώμη σε ανθρώπους που δεν έχουν την δύναμη να αμφισβητήσουν αυτά που τους κάνουν να νιώθουν ασφάλεια και ζεστασιά για τον εαυτό τους – όπως είναι ο ρατσισμός. Είναι, μεταξύ άλλων, ζήτημα ψυχικής δύναμης να δεχτείς ότι δεν είσαι καλύτερος από άλλους - επειδή έτσι, χωρίς να κάνεις άλλη προσπάθεια. Αυτό το ανακουφιστικό χάπι προσφέρει ο ρατσισμός, και μερικοί άνθρωποι δεν έχουν σκοπό να το εγκαταλείψουν, γιατί σε κάποιο επίπεδο φοβούνται πάρα πολύ μήπως είναι χειρότεροι από αυτούς που μισούν. Μην περιμένεις από μυρμηγκάκια να γίνουν γίγαντες.


Τώρα για το 'όλοι' δεν ξέρω τι να σου πω. Να είναι όλοι; Ή μήπως μερικοί δεν είναι, και δεν το έχεις καταλάβει γιατί κάποτε ήσουν κι εσύ; Όχι ότι αποκλείεται, αλλά οι «όλοι» που είναι γύρω σου, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι. Δεν είναι η πλειοψηφία, όπως φαίνεται, μάλλον, αλλά δεν είναι λίγοι. Υπάρχουν αυτοί που δεν μπορείς να αποφύγεις (συγγενείς, συνάδελφοι), υπάρχουν όμως αυτοί που δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζεις ξανά και ξανά. Χρειάζεσαι καινούριο κύκλο. Τα διαβάσματα θα σε οδηγήσουν στους ανθρώπους που διαβάζουν τα ίδια. Μην γελάσεις, αλλά το facebook μπορεί να σε οδηγήσει σε αυτούς τους ανθρώπους. Ή το ίδιο το 'α μπα'. Γιατί όχι;

__________________
2.

 

καλημερα,να χαιρεσαι το παιδάκι σου, λοιπόόόόν καποτε γνωρισα μια κοπέλα και από την πρώτη στιγμή επαθα κοκομπλόκο όχι ερωτας κάτι αλλο πιο hardcore βαρεθηκε την μαυριλα μου σταματήσαμε να κανουμε παρέα και ξανα αρχίσαμε . Τώρα το προβλημα το μεγάλο ποιο ειναι:χτες ξανασταματήσαμε να κνουμε παρεα γιατι καθε φορα που την βλεπω την ερωτευομαι και πιο πολυ .ξερω οτι με το βγαλω τα ματια μου και να τυφλωθω δεν ειναι λυση γιατι θα νιωθω την αυρα της. Και ρωτω οι ανθρωποι που βαζουν το ΠΟΤΕ στην ζωη τους και στις κουβεντες τους (δεν θα σε δω ΠΟΤΕ ερωτικα πχ) και το εννοούν γιατι ξαφνικα σε θελουν πισω για παρεα? και μετα σε ξαναβαριούντε τι μπορει να κανω λάθος?και ναι την σκέφτομαι παρα πολυ δεν μπορω αλλο την μοναξια μου καταλαβες τι γινεται?
και δυστηχως ο ανθρωπος στον οποιο αναφερομαι ειναι κατι πολύ σπάνιο παρα πολυ σπανιο και νιωθω λες και είχα πιασει το τζοκερ και έχασα το δελτιο.
-κομακολακοκας

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Η τελευταία φράση αποδεικνύει πόσο μέσα στο κεφάλι σου το ζεις, και πόσο λίγη σχέση έχει αυτό που ζεις με την πραγματικότητα, δηλαδή με τον άλλον άνθρωπο. Μόνος σου το αποφάσισες, μόνος σου το ενισχύεις, μόνος σου το αναλύεις και το συντηρείς. Αυτό το πιο hardcore που λες, είναι το κλικ της προσωπικής σου φαντασίωσης που ενσωματώθηκε σε έναν άλλον άνθρωπο. Αλλά τι να το κάνεις; Έτσι είναι ο έρωτας, όπως και να τον βαφτίσεις.


Τώρα αυτά σου ακούγονται αλαμπουρνέζικα, οπότε πάμε στα πρακτικά. Όταν λένε ότι δεν θα σε δουν ΠΟΤΕ ερωτικά, εννοούν ακριβώς αυτό που λένε, δυστυχώς για σένα, αλλά ταυτόχρονα και ευτυχώς, αρκεί να το πάρεις στα σοβαρά και να μην ψάχνεις βαθύτερο νόημα, κάτι που ήδη κάνεις. Σε θέλουν για παρέα επειδή μπορεί να τους αρέσει η παρέα σου (και πάλι δεν υπάρχει βαθύτερο νόημα, πού βλέπεις την αντίθεση;) Ή σε θέλουν γιατί τους αρέσει η εικόνα του εαυτού τους, όπως την βλέπουν στα μάτια σου (και πάλι δεν υπάρχει βαθύτερο νόημα, όλοι θέλουμε απελπισμένα να μας θέλουν). Μπορεί και τα δυο.


Αυτό που σε έχει παγιδέψει και έγινε το κλικ της φαντασίωσης είναι η μοναξιά σου που δεν αντέχεις άλλο, αυτό που αποκαλείς «μαυρίλα». Διάλεξες μια γυναίκα και την διατάζεις να σε σώσει. Σου είπε ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ, αλλά αρνείσαι να κάνεις πίσω και να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου. Για την ώρα, ζεις αυτή τη διέξοδο. Θα έχει οπωσδήποτε άσχημη κατάληξη αυτή η σχέση, εκτός αν αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου και καταλάβεις ότι κανείς ποτέ δεν μπορεί να σε σώσει. Μόνο εσύ μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου. Αν το αποφασίσεις, σταμάτα να ζητάς βοήθεια από αγνώστους, ξεκίνα θεραπεία.

__________________
3.

Γεια σου Α,μπα,
εύχομαι όλα τα καλά για το μικράκι!
Ήθελα να ρωτήσω σχετικά με μια καινούρια φίλη που έχω: την γνώρισα στη δουλειά και είναι 35 χρόνων (εγώ 21). Γελούσαμε πολύ και περνούσαμε ωραία και αρχίσαμε να κάνουμε και παρέα εκτός δουλειάς. Εγώ συνέχεια της έλεγα: πώς γίνεται να είσαι Γερμανίδα και με τόσο χιούμορ και καλή διάθεση και μου αποκάλυψε πως από τα 18 έχει κατάθλιψη και ζει με αντικαταθλιπτικά. Τότε πέθανε ο αδερφός της από ναρκωτικά. Σε επόμενη συνάντηση μου είπε επίσης πως όταν ήταν μικρή την κακοποιούσε ο πατέρας της και η μαμά της δεν έκανε κατι ούτε το παραδέχεται, η ίδια το ανακάλυψε σε συνεδρίες με γιατρό και κατι τεστ και αναμνήσεις κλπ. Την συμπαθώ πολύ και την νιώθω πιο κοντά μου μετά από αυτές τις συζητήσεις. Όμως κάτι πάει λάθος και δεν καταλαβαίνω τι. Βάζει στον εαυτό της πάρα πολλά όρια και αρνείται να τα ξεπεράσει. Λέει πως όταν αργεί είναι λόγω της αρρώστιας της και όταν ξεχνάει κάτι που είπαμε επίσης, πως δεν έχει προσανατολισμό για τον ίδιο λόγο, πως δεν δουλεύει φουλ ωράριο γιατί επίσης δεν μπορεί (η δουλειά που γνωριστήκαμε είναι σέρβις, εγώ το κάνω ως φοιτήτρια περιοδικά, αυτή κανονικά, αλλά ζούμε στο Βερολίνο, αυτές είναι δουλειές μόνο φοιτητών). Πρόσφατα την κάλεσα στο πάρτι της καλύτερής μου φίλης εδώ, είπε ανυπομονώ να γνωρίσω τους φίλους σου, μετά ειπε δεν ξέρω αν θα έρθω, μετά ειπε θα φτιάξω γλυκό και συναντηθήκαμε και λέω που είναι το γλυκό; Λέει δεν έφτιαξα, δεν μου είπες. Λέω, κρασί να πάρουμε; Λέει δεν μου το είπες πιο πριν, λέω μα πάμε σε πάρτι (εγώ είχα αγοράσει ήδη δώρο γενεθλίων) λέει ε το μυαλό μου δεν το σκέφτηκε. Στο πάρτι έλεγε υποτιμητικά «αστεία» για μένα και την σεξουαλικότητά μου και τα ρούχα μου και οι φίλες μου το παρατήρησαν και το είπαν από μόνες τους, πριν τις ρωτήσω. Και στο τέλος μου στέλνει την άλλη μέρα μήνυμα και λέει αυτός στο πάρτι που μου είπε πως έχω λεπτά χείλη το είπε γιατί ήθελε να κάνει τις γυναίκες να νιώσουν άσχημα και το σιχαίνομαι αυτό. Η κοπέλα έχει πράγματι λεπτά χείλη και ο τύπος το είπε σε πλαίσια συζήτησης και αυτά που γράφω θα ήταν θέματα λυκείου και όχι μιας 35χρονης πιστεύω. Εντοπίζεις κάπου το λάθος; Εγώ καταλαβαίνω πως έχει ανασφάλειες, αλλά αφού πήγαινε για ψυχανάλυση δεν θα έπρεπε να το έχει λύσει αυτό μέχρι τώρα; Και επίσης, πώς θα ξέρω πως όλα τα στραβά του χαρακτήρα της δεν τα ρίχνει στην αρρώστια της; Γιατί εγώ ό,τι κι αν μου πει θα την δικαιολογώ, όμως δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο για μια τέτοια φιλία. Εσύ τι λες; Να είσαι καλά και καλές γιορτές!


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Εφόσον ζεις το Βερολίνο, το «πώς γίνεται να είσαι Γερμανίδα με τόσο χιούμορ και καλή διάθεση» δεν θα σε πάει μακριά. Είναι τόσο απίθανα στερεοτυπική χοντράδα που με έπιασαν τα γέλια όταν το διάβασα. Σου συστήνω έντονα να κάνεις τον κόπο να μπεις περισσότερο στην κουλτούρα της χώρας που βρίσκεσαι, ή, εναλλακτικά, να δεις με περισσότερο κριτικό μάτι την κουλτούρα της χώρας από την οποία προέρχεσαι. Κατά τα άλλα, δεν χρειάζεται να κάνεις παρέα με ανθρώπους που σου δημιουργούν προβλήματα, σου χαλάνε την διάθεση, και τα λοιπά και τα λοιπά. Περνούσατε ωραία πριν την γνωρίσεις. Τώρα που την γνώρισες περισσότερο, δεν περνάς ωραία. Μπορείς να συμπαθείς κάποιον χωρίς να τον βάζεις μέσα στη ζωή σου. Δες το ως άσκηση τήρησης ορίων.

 

__________________
4.

Αγαπητή Ά,μπα
Θα ήθελα αν μπορείς να μου εξηγήσεις, πως γίνεται με τόση ευκολία κάποιοι άνθρωποι να γράφουν κάποιους άλλους στα @@ τους;
Για να σου εξηγήσω, είμαι κοπέλα στα 30, έχω δύο φίλες που έχουμε σχέση σαν αδερφές εδώ και πολλά χρόνια. Τον τελευταίο χρόνο και κάτι παραπάνω, η μία, έχει αρχίσει να ξεπερνάει όπως ισχυρίζεται κάποια κομπλεξ που είχε και κάνει νέες παρέες, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο να είναι αρεστή στους νέους ανθρώπους που γνωρίζει, χωρίς να έχει κάποιο ιδιαίτερο κριτήριο στον χαρακτήρα τους αλλά αυτό είναι δική μου άποψη και είναι δικαίωμά της να κάνει παρέα με όποιον θέλει. Επίσης γνώρισε ένα γκομενάκι το οποίο τελικά την φτύνει αλλά αυτή κόλλησε, και δεÎχνει να μην την αφορά ό,τι δεν τον περιλαμβλάνει. Αυτό το διάστημα όμως, φαίνεται να μην υπολογίζει και ιδιαίτερα τη δικιά μας σχέση. Και οκ μέχρι εδώ λογικό, οι σχέσεις αλλάζουν εξελίσσονται και χαλάνε κιόλας. Αλλά εγώ δεν ήμουν στο ίδιο κόνσεπτ και ακόμα υπολόγιζα σε αυτήν και με χαλούσε πολύ η φάση στην οποία ήμασταν. Και έκατσα μια μέρα εδώ και 6 μήνες περίπου και της μίλησα και της είπα ότι κατά την γνώμη μου δεν πάει καλά (έχουμε το ελέυθερο να μιλάμε κατάμουτρα), κι ότι το μόνο που τη νοιάζει είναι να βγαίνει να πίνει σα νεροχύτης να ξενυχταει για να τη γουστάρουν οι άλλοι, κι ότι απέναντι σε εμένα δεν φέρεται καλά κι ότι θα βγούμε μόνο σε ένα μέρος που θέλει κι όταν δεν θα βρει κάποιον άλλο για να παει για να μη πάει μόνη της. Της είπα ότι η συμπεριφορά της πλέον με ενοχλεί και προσωπικά κι επίσης ότι σε 3 φάσεις που αφορούσαν δικά μου γκομενικά θέματα με ανθρώπους που όμως είναι κοινοί γνωστοί, δεν κράτησε στάση υποστηρικτική προς εμένα αλλά το αντίθετο κι ότι μου απέκρυπτε πράγματα τα οποία θα ήταν πολύ χρήσιμο να γνώριζα, κι ότι τελοσπάντων ποιο είναι το κριτήριο της πια; Εν ολιγοις μου είπε ότι πέφτει από τα σύννεφα με αυτά που της λέω κι ότι δεν το περίμενε να τα βλέπω έτσι αλλά όπως τα παραθέτω φαίνεται να έχω δίκιο κι ότι χρειάζεται λίγο χρόνο και να το ξανασυζητήσουμε. Εγώ είπα οκ, και όπως φαντάζεσαι η ίδια δεν επανήλθε ποτέ στη συζήτηση. Από την άλλη εγώ έχω κρατήσει κάποια απόσταση αλλά η ίδια φαίνεται να με αντιμετωπίζει σα να μη συμβαίνει τπτ.
Παράδειγμα Νο 2. Η άλλη φίλη. Πρόσφατα ήρθαν τα πράγματα στη συναισθηματική της ζωή πάνω κάτω. Χωρισμοί, κλάματα, αλλαγή σπιτιού νέος γκόμενος σε περίεργο κονσεπτ κτλ σε υπερθετικό βαθμό. Ζήτησε βοήθεια, εγώ στη θέση μου με ανοιχτή αγκαλιά. Σε ότι είχε όρεξη εγώ εκεί, αλλά από ένα διάστημα και μετά, αντιλήφθηκα ότι δεν έδειχνε να σέβεται τον προσωπικό μου χώρο, χρόνο, τη δουλειά μου, τα ωράριά μου κτλ. Όταν είχε ανάγκη, όταν δεν είχε μπορεί και να την έψαχνα καμιά βδομάδα. Εγώ άρχισα να μην είμαι σταντ μπάι απέναντι σε αυτή τη συμπεριφορά και με δική της πρωτοβουλία συζητήσαμε το θέμα. Της είπα ότι αν το βρίσκει φυσιολογικό σε μια τέτοια κατάσταση να περνάει κανα 2μηνο στον κόσμο της και να τα γράφει όλα στα @@ της, εγώ δεν το βρίσκω κι ότι ας κάνει ότι θέλει αλλά εγώ για μένα δεν το θέλω. Της είπα ότι αποφάσισε να επιρρεάσει την καθημερινότητά μου με το δικό μου ελεύθερο φυσικά αλλά δεν τη σεβάστηκε κι ότι η στάση της με προσέβαλε κι ότι εγώ αυτό στη ζωή μου δεν το θέλω. Με είπε σκληρή και απόλυτη κι ότι δεν είναι έτσι αλλά είναι και γιουβέτσι και επειδή έπρεπε να φύγουμε από εκεί που ήμασταν άμεσα, είπε να συνεχίσουμε την κουβέντα άλλη φορά ενώ εγώ της είπα ότι η άποψή μου είναι αυτή. Μάντεψε, ακόμα άφαντη και με παίρνει τηλ και μου μιλάει σα να μη συμβαίνει τπτ.
Τελευταίο. Συμμετέχω σε μια συλλογική δραστηριότητα όπου έχω αναλάβει κάτι περίπου μια φορά τη βδομάδα, όπου πρέπει να βρίσκομαι με τους υπόλοιπους και να κάνω κάτι πολύ συγκεκριμένο διαδικαστικό. Ενώ η μέρα και η ώρα είνα γνωστή κανένας δεν παίρνει την πρωτοβουλία να με ενημερώσει αν θα έρθει και τι ώρα ακριβώς. Γι αυτό κι εγώ στέλνω μηνύματα και ρωτάω για να μου απαντήσουν όποτε μπορούν για να ξέρω κι εγώ αν πρέπει να πάω και τι ώρα ακριβώς. Έχω κι εγώ δουλειές και θέλω να κάνω προγραμματισμό. Μαντεψε, σχεδόν κανένας δεν το θεωρεί απαραίτητο να απαντήσει. Και τους το έχω ζητήσει πολλές φορές να με ενημερώνουν.
Για να καταληξω και συγγνώμη για το σεντόνι αλλά ήθελα να γίνω όσο πιο πολύ κατανοητή γίνεται. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να είναι κανείς ξεκάθαρος απέναντι στον άλλον; Γιατί θεωρούν ότι μπορούν τόσο εύκολα να μη σέβονται τους ανθρώπους που υποτίθεται διαλέγουν; Τέλος, γιατί τα γράφουν όλα στα @@ τους με τόση ευκολία;
Υ.Γ.: Μήπως ανήκω σε κανένα σπάνιο είδος που βάζω τις κοινωνικές μου σχέσεις πάνω από τον εκάστοτε γκόμενο;

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δε νομίζω ότι οι τρεις περιπτώσεις που λες μπαίνουν στην ίδια κατηγορία.


Τα δυο πρώτα είναι οι σχέσεις σου με τις παλιές σου φίλες, και ας μείνουμε εκεί, γιατί για την δραστηριότητα δεν ξέρω τι να πω γιατί ούτε εσύ λες περί τίνος πρόκειται (κάνε ένα γκρουπ τσατ, ας πούμε. Θα βοηθούσε; Θα μπορούσες να πιέσεις να σου απαντάνε, αν είχανε κυρώσεις από την αργοπορία; Ποιος ξέρει).


Ας ξαναπάμε στις φίλες. Έχεις γράψει και την ερώτηση, και την απάντηση, και την αντερώτηση και την ανταπάντηση. Το εξής:


Οι σχέσεις αλλάζουν εξελίσσονται και χαλάνε κιόλας. Αλλά εγώ δεν ήμουν στο ίδιο κόνσεπτ και ακόμα υπολόγιζα σε αυτήν και με χαλούσε πολύ η φάση στην οποία ήμασταν.


Ξαναδιάβασε το, με την εξής σειρά:

 

Οι σχέσεις αλλάζουν εξελίσσονται και χαλάνε κιόλας. Αλλά εγώ δεν ήμουν στο ίδιο κόνσεπτ και ακόμα υπολόγιζα σε αυτήν και με χαλούσε πολύ η φάση στην οποία ήμασταν. Οι σχέσεις αλλάζουν εξελίσσονται και χαλάνε κιόλας.


Δεν σου άρεσε αυτό που είχατε, αλλά οι σχέσεις αλλάζουν εξελίσσονται, και χαλάνε, και αυτό που χάλασε, δεν σου άρεσε. Είναι η αρχή και το τέλος, και ξανά η αρχή.


Τι κάνουμε τώρα, είναι το ερώτημα βέβαια. Κουβέντα κάνουμε. Έκανες την αρχή, αλλά δεν βλέπεις τη συνέχεια. Και δεν την βλέπεις επειδή ναι, οι φίλες σου την αποφεύγουν, και την αποφεύγουν γιατί είναι στην καρέκλα του κατηγορούμενου. Αν θέλεις να αλλάξει η αφήγηση, πρέπει να βρεις έναν τρόπο να επικοινωνήσεις τις σκέψεις σου χωρίς να ακούγονται σαν κατηγορητήριο, όχι επειδή έχεις άδικο (ή δίκιο), αλλά επειδή έτσι μόνο έχεις ελπίδα να προχωρήσει ο διάλογος. Λες ότι σε ενδιαφέρουν πολύ αυτές οι σχέσεις. Οπότε, χρειάζεται προσπάθεια.


Και σε παρακαλώ, μια χάρη για μένα, μην χρησιμοποιείς την λέξη κόνσεπτ με αυτόν τον τρόπο, ή, ακόμα καλύτερα, με κανέναν τρόπο.

__________________
5.

Αγαπητή Λένα,
Να χαίρεσαι το μικρακι σου κ να το καμαρώσεις όπως επιθυμεί εκείνο στη ζωή του! Σε διαβάζω χρόνια αλλά βρηκα τώρα το κουράγιο να σου γράψω γιατί έγινες κ συ μαμά πρόσφατα κ ίσως μου πεις κάτι να ισιωσω. Είμαι λοιπόν κ γω νέα μαμά,έχω ένα αγοράκι 1,5 έτους περιπου.Το θέμα μου είναι ότι νιώθω ενοχικά απέναντι στο παιδάκι μου γιατί αρκετές φορές το βιώνω ως..βάρος.Ντρεπομαι παρα πολύ γι αυτό που λέω αλλά είναι η αλήθεια.Τι εννοώ;Νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου κ την ελευθερία μου,μου λείπει ακόμη και η δουλειά μου (αυτή τη στιγμή δε δουλεύω ακόμα). Παλευω παρα πολύ να του παρέχω ο,τι μπορώ,τον θηλασα,τον έτρεχα και τον τρέχω σε βρεφικό κολυμβητήριο,σε βρεφικα εργαστήρια που περιλαμβάνουν μουσική,ζωγραφική,κατασκευές κλπ δρώμενα για βρέφη ώστε να περνά δημιουργικά ο χρόνος του κ να ειναι με άλλα παιδάκια της ηλικίας του κ να κοινωνικοποιείται..σε παιδικές χαρές,στο Αττικό πάρκο να του εξηγώ ένα ένα τα ζωάκια-κ ας μη τα καταλαβαίνει,εγώ να τα εξηγώ-, στη θάλασσα-χειμώνα να του δείχνω τα καράβια καλοκαίρι να τσαλαβατουαει κ να παίζει με την άμμο-σε μεγάλα δημόσια πάρκα με πράσινο να τρέξει να παίξει και να ευχαριστηθεί.Αλλα όλα αυτά τα κάνω ενοχικά.Ενοχικα γιατί το αισθάνομαι ως βάρος κ δε μου φταίει αυτό να του στερώ τέτοια πράγματα.Νιωθω τόσο μόνη,τόσο χαμένη στον κόσμο μου που περιστρέφεται γύρω από τη φροντίδα κ την ψυχοκινητική ανάπτυξη ενός παιδιού.. Πατερας υπάρχει μόνο στα χαρτιά (εχει αναγνωρίσει τον μικρό) κ δεν έχω καμία φυσική βοήθεια από εκείνον.Εχω ωστόσο την οικονομική του βοήθεια,(για την οποία θα είμαι ειλικρινής:είμαι ευγνώμων που υπάρχει,ας είναι έστω μόνο υλική).Θα προτιμούσα τη φυσική παρουσία ενός πατέρα αδιαπραγμάτευτα,αλλά αφού δεν υπάρχει αυτή η περίπτωση,με την οικονομική τουλάχιστον καλύπτω πράγματα που αφορούν αποκλειστικά το παιδί,τα οποία μόνη μου δε θα μπορούσα να τα καλυψω.Οι γονείς μου μένουν επαρχία.Οι φίλες και οι φίλοι μου ζουνε τις ζωές τους (κανεις δεν έχει παιδάκι) κ όταν έρχονται να με δουν μου κάνουν καλό,νιώθω ότι "ξεφεύγω λίγο"γιατί τρελαίνομαι να ακούω για τα γκομενικά τους,για τις εξόδους τους,για τα ξενύχτια τους,για τριήμερα που φεύγουν,για ταξίδια που καταστρώνουν,για φεστιβάλ μουσικής κλπ.Ζηλεύω για όλα αυτά που μου διηγούνται αλλά ταυτόχρονα χαίρομαι!Ωστόσο δεν με καταλαβαίνουν γιατί κανεις δεν έχει παιδακι.Με τις άλλες μαμάδες από τις δραστηριότητες και το κολυμβητήριο που τον πάω,πέρα από το γεγονός ότι δε μπορείς να αρχίσεις να αραδιάζεις τόσο εσωτερικά συναισθήματα, δεν έχω πολλά να πω γιατί αφενός είμαι πιο μικρή απ αυτές,είμαι και single κ με βλέπουν λίγο κάπως "τι να μας πεις κ συ τώρα", αφετερου αυτές είναι οι κλασικές περίπου 40αρες μαντάμ που έχουν από 1 βοηθό στο σπίτι που τους κάνει όλες τις δουλειές και από 1 νταντά να τους κρατάει κ το παιδί,ενω εγώ είμαι ολομόναχη κ τα κάνω όλα ολομόναχη χωρίς να χω χρόνο ούτε 1 βιβλίο να διαβάσω γιατί πέφτω ξερή το βράδυ.Το διάλειμμά μου μέσα στη μέρα είναι να διαβάζω τη στήλη σου όσο τον ταΐζω. Νοσταλγώ την προ παιδιού εποχή που ήμουν ένα παιδί των λουλουδιών κ γυρνούσα την Ευρώπη με Erasmus και ήμουν ανεμελη.. Αγαπώ το παιδάκι μου, το αγαπώ σιγά σιγά μέρα με τη μέρα πιο πολύ..γελάω με το γέλιο του και πονάω με τον πόνο του όταν πχ χτυπήσει.Μ'αρεσει που τον έχω στη ζωή μου παρέα,είναι το μικρό μου θαύμα! Ωστόσο υπάρχει πάντα εκεί ένα αγκάθι που με τρυπάει και με πονάει: μου λείπει η παλιά μου ζωή.. Νοσταλγώ τη ζωή μου όταν ήμουν μόνη μου και όλα όσα έκανα τότε..μα ταυτόχρονα ντρέπομαι που,ενω έχω ήδη ένα παιδάκι-που άλλοι παλεύουν να αποκτήσουν- εγώ κάθομαι κ λέω σαν αχάριστη ότι το νιώθω βάρος.. Μήπως είμαι κακή μαμά; Μήπως του κάνω άθελα μου κακό που νιώθω έτσι; Μήπως δεν τον αγαπώ αρκετα; Μήπως τελικά δεν έκανα για μαμά ρε Λένα;
-Μια μαμά


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Μια χαρά είσαι. Κάνεις μια πάρα πολύ δύσκολη δουλειά που όσο και αν χαρίζει, ξεζουμίζει σε τέτοιο βαθμό σωματικά, συναισθηματικά, και ψυχολογικά, που κανείς δεν θέλει να την κάνει 24/7, και όταν δεν υπάρχει ομάδα από πίσω, την κάνουν αναγκαστικά οι μαμάδες. Φυσικά και δυσκολεύεσαι. Δυσκολεύεσαι επειδή κάνεις κάτι τρομερά δύσκολο και απαιτητικό, μόνη σου. Επειδή κάνεις μια δουλειά που είναι φτιαγμένη για ολόκληρο χωριό, μόνη σου.


Έχεις υπερβολικά πολλές απαιτήσεις από τον εαυτό σου και μια μη ρεαλιστική εικόνα για το τι σημαίνει διαπαιδαγώγηση. Δεν μπορείς να χώσεις στο μυαλό του παιδιού την ύλη του δημοτικού μέσα σε έναν χρόνο. Δεν χρειάζεται να παίρνετε σβάρνα ό,τι παιδαγωγικό υπάρχει και δεν υπάρχει. Ίσα ίσα, χρειάζεται και προσοχή και σκέψη αυτό το θέμα, γιατί θέλεις να δώσεις ερεθίσματα, αλλά δεν θέλεις να φτιάξεις έναν καταναλωτή, κι ας καταναλώνει «κουλτούρα». Το μυαλουδάκι του δεν μπορεί να χωρέσει όλα αυτά μαζί. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία καλά καλά δεν μπορούν να κάνουν παρέα με άλλα παιδιά. Το διάλειμμα, το μοναχικό παιχνίδι, το τεμπέλιασμα, η βαρεμάρα, όλα αυτά έχουν θέση στην ζωή του παιδιού, και πρέπει να έχουν, αλλιώς θα περιμένει συνέχεια έναν διασκεδαστή, θα δυσκολεύεται να διασκεδάσει τον εαυτό του. Χρειάζεται να βρεις μια ισορροπία σε αυτό το θέμα, ώστε κάποτε να μην είσαι συνοδός, ταξιτζής, ταξιθέτρια ή δασκάλα, αλλά να είσαι η μαμά του και να κάνετε παρέα. Να κάνετε πράγματα μαζί, παρέα.


Φυσικά και έκανες για μαμά. Μην το ξανασκεφτείς. Να σκέφτεσαι όμως επίσης ότι η καλή μαμά είναι η μαμά που φροντίζει και τον εαυτό της, η ξεκούραστη μαμά, η γεμάτη μαμά, η μαμά που έχει κέφια γιατί η ζωή της φαίνεται ωραία. Από αυτές τις μαμάδες μεγαλώνουν ξεκούραστα, γεμάτα, κεφάτα παιδιά. Δεν σου το λέω για να σου προσθέσω κι άλλο άγχος, αλλά για να σου πω ότι το παιδί θέλει εσένα, και όχι τον ρόλο σου. Εσένα.


__________________
6.


Οταν δίνεις σε κάποιον χρόνο και ενδιαφέρον και από αυτόν τον κάποιο δεν παίρνεις τίποτα,όχι γιατί δεν μπορεί να δώσει,γιατί ξέρεις ότι μπορεί,αλλά δε θέλει να δώσει σε σένα,σε άλλους είναι γενναιόδωρος,πειράζει αν σταματήσεις να δίνεις; Προσωπικά δεν μπορώ.Γιατί στεναχωριέμαι που μετά θα του κακοφανεί.Γιατί μετά που θα κάνει μια ωραία πράξη απέναντι μου,θα νιώσω ενοχές που ξέκοψα και θα αρχίσω να δίνω πάλι από την αρχή. Υ.Γ: Να χαίρεσαι το παιδάκι σου!
- Κακοψημενο μελομακάρονο

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ευχαριστώ πολύ!


Το έχεις δοκιμάσει; Γιατί κάτι μου λέει πώς όχι, και τώρα παίζεις στο κεφάλι σου το ανέκδοτο με το γρύλο. Για δοκίμασε το. Υπάρχει μια πιθανότητα να μην το καταλάβει καν.


_________________
7.


Γειά σου α μπα! Η κατάσταση που θέλω να σου περιγράψω για να προτείνεις και εσύ μια λύση ή να πειςτη γνώμη σου είναι η εξής: είμαι πλέον φοιτήτρια στο πρώτο έτος έχοντας πετύχει να μπω στο τμήμα που ήθελα. Τα μαθήματα μου αρέσουν πολύ και πραγματικά είμαι ευχαριστημένη σε αυτόν το τομέα. Το θέμα ειναι οτι τόσο καιρο δεν εχω βρει κάποια παρέα, καποιον άνθρωπο που να συναντήσω στο αμφιθέατρο. Γενικά εχω συστηθεί με κάποιους, εχουμε συζητήσει για λιγο αλλα μέχρι εκεί. Θεωρώ πως είμαι ντροπαλή ή αντικοινωνικη ως εναν βαθμο, δε ξερω ακριβώς πως να το περιγραψω. Υπάρχουν άτομα που τα παρατηρώ και σκέφτομαι θα ήθελα να τους γνωρίσω αλλα δε μπορώ να παω και να συστηθώ ετσι. Ενω άλλα άτομα που έχει τυχει να μιλησουμε για λίγο νιώθω οτι δεν έχουμε και πολλά να πούμε πέρα από τα πολύ κλισέ (απο που εισαι, πως σου φαίνεται η σχολή κλπ) Κάποιες φορές σκεφτομαι μηπως πρεπει να αλλαξω κάπως για να γίνω πιο "προσιτή" αλλα δε θέλω. Θέλω να είμαι αληθινή στις συζητήσεις μου και με όσα άτομα εχω γνωρισει στο αμφιθέατρο δε μπόρεσα να ειμαι. Εν τελει, λες να βτω καμια φίλη ή φίλο εκει μεσα ή θα μεινω lonely μες το πλήθος. Συγγνώμη και για το μεγάλο κείμενο και σε ευχαριστω για την απάντηση σου. Και μπράβο για τις ωραίες απαντήσεις σου!!


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν καταλαβαίνω γιατί έβαλες το προσιτή σε εισαγωγικά, ούτε γιατί δεν θέλεις να είσαι προσιτή. Δεν είσαι ούτε ντροπαλή, ούτε αντικοινωνική, αλλά πιστεύεις ότι πρέπει να ανταποκρίνεσαι σε ένα πρότυπο που έχεις στο μυαλό σου, που έχει προκύψει από ποιος ξέρει πού (ταινίες; Τηλεόραση;) Για ποιο λόγο είναι το «προσιτή» σε αντιπαράθεση με το «αληθινή»; Βρίσκεσαι σε ένα καινούριο περιβάλλον. Με τους περισσότερους δεν θα ταιριάξεις, οι φίλοι μας είναι ένα πολύ μικρό υποσύνολο του πληθυσμού. Χρειάζεται ψάξιμο και πολλές δοκιμές. Αν είσαι απρόσιτη, δεν θα βοηθηθείς να τους ανακαλύψεις.

 

64

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#5 Αργησα, το είδα σήμερα. Η ερώτηση σου με συγκίνησε, η απάντηση της αμπά με αποτελείωσε. Δεν έχω να προσθέσω ούτε κόμμα. Διαβασε την ξανά και ξανά. Δεν είσαι ρόλος, είσαι άνθρωπος, ο ανθρωπός του. Η μητρότητα δεν είναι σπριντ, είναι μαραθώνιος. Χρειάζεται αντοχή και "οικονομία δυνάμεων" για να μην εξαντληθείς σχετικά νωρίς.Προσεχε τον ευατό σου! Αυτό λέω στον εαυτό μου όταν με πιάνουν ενοχές(πολλές!) για κάτι που δεν μπορώ να προσφέρω. Είχα δεν είχα τελικά, προσέθεσα..
#5Άνοιξα λογαριασμό μόνο και μόνο για να σου απαντήσω.Καταρχήν αυτό που κανεις να μεγαλώνεις το παιδί μόνη σου είναι κάτι πραγματικά δύσκολο και το μόνο που μπορώ να σου πω είναι μπράβο.Είμαι νέα μαμά και ζω στο εξωτερικό. Ήρθα εδώ ακολουθώντας τον άνδρα μου όταν το παιδί ήταν βρέφος. Πλέον κοντεύει 1,5. Αν εξαιρέσεις τον άνδρα μου είμαι τελείως μόνη εδώ. Τελείως όμως. Έκανα και εγώ μια ζωή που αναπολουσα σχεδόν καθημερινά. Υπήρχαν στιγμές που έλεγα ρε @@ ποσο θα ήθελα τώρα να βγω έξω για φαγητό να πιω και να μην με νοιάζει τίποτα. Η ζωή μου πλέον είναι 24/24 7/7 το παιδί. Από εκεί που δούλευα ξαφνικά βρέθηκα με ένα παιδί στο εξωτερικό χωρίς φίλους και χωρίς δουλειά. Σου έγραψα αναπολουσα. Γιατί μια μέρα στο πάρκο έτσι ξαφνικά μου γύρισε το μυαλό. Η ζωή που κάναμε δεν μπορεί να ξαναγυρίσει. Έχουμε αλλάξει πίστα. Πρέπει να το συνειδητοποιησεις. Έχεις ένα πλάσμα στο πλάι σου. Και είσαι μια υπέροχη μαμά. Όχι γιατί το πας σε δραστηριότητες. Αλλά γιατί ξυπνάς κάθε μέρα και είσαι η μαμά του. Αυτή που θα τον πάρει αγκαλιά, που θα γελάσει με τις βλακείες του, που θα κλάψει όταν πονέσει. Που θα ξενυχτησεις όταν δει άσχημα όνειρα, που θα τον πας στο πάρκο και θα του εξηγήσεις τα πάντα που βλέπει. Είσαι αυτή μου θα του παρουσιάσεις τον κόσμο όλο. Και γι’αυτο και αλλά πολλά το παιδί σου σε λατρεύει. Πρόσεχε όμως. Ευτυχισμένη μαμα-ευτυχισμένο παιδί. Κόψε κάτι από τις δραστηριότητες και βρες κάποιον άνθρωπο εμπιστοσύνης να στο κρατάει. Και εσυ πήγαινε μια βόλτα με την παρέα σου. Κάνε γυμναστήριο ή οτιδήποτε άλλο σε ευχαριστεί. Μην νιωθεις τύψεις. Καμία μας δεν γεννήθηκε μαμά. Το παιδί είναι όλη σου η ζωή πλέον αλλά η ζωή σου δεν σταματά στο παιδί. Α! Και μην ξεχνασ Να προσεχείς τον εαυτό σου. Είσαι ο κόσμος όλος γι αυτό το παιδί.Επίσης θα σου πρότεινα να είσαι πιο δεκτική με τις άλλες μαμάδες. Δεν ξέρεις ποτε τι γίνεται σε ένα σπίτι. Ίσως αν γίνεις πιο δεκτική μπορέσεις να κανεις μια δυο φιλες τουλάχιστον να μοιράζεσαι τις ανησυχίες σου για το παιδί. Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου καλή τύχη.
Βρε Χάιντι, δάκρυσα. "Γιατί μια μέρα στο πάρκο έτσι ξαφνικά μου γύρισε το μυαλό. Η ζωή που κάναμε δεν μπορεί να ξαναγυρίσει. Έχουμε αλλάξει πίστα."Πόσο αλήθεια. Πόσο μπορεί να πονάει, αλλά και να σε λυτρώνει ταυτόχρονα. Και πόσο χρειάζεσαι αυτές τις χαλαρές βόλτες για να χαλαρώσει/κοιμηθεί το μικρό και να καθαρίσει το μυαλό σου, για να έχεις τέτοιες επιφοιτήσεις!Σ'ευχαριστώ πολύ, να είσαι καλά.
@5 Κορίτσι μου καλό, εγώ θα εστιάσω τελείως αλλού, που απ'οτι διάβασα, δεν έχει εστιάσει κάποιος άλλος: εγώ θεωρώ πως κάνεις για το παιδί σου όλα αυτά που κάνεις και το τρέχεις όπου το τρέχεις, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή νιώθεις ενοχικά απέναντί του και επειδή φοβάσαι ότι δεν έκανες για μαμά. Πασχίζεις να του δώσεις ο,τι θεωρείς πως κάνουν οι πλασμένες για μανούλες! Επειδή έχεις άγχος μη του στερήσεις πράγματα (επειδη απ' οτι κατάλαβα είχες μάθει αλλιώς, χωρίς να έχεις υποχρεώσεις), προσπαθείς να καλύψεις κάθε πιθανό βρεφικό σενάριο καλής και "ποιοτικής" απασχόλησης του παιδιού σου για να μην (αυτο)χαρακτηριστείς κακή ή ανεπαρκής μαμα. Διαβάζοντας πολύ προσεκτικά τα όσα έγραψες,εγώ δε θεωρώ οτι τα κανεις για να μετατρέψεις το παιδί σου ούτε σε σουπερ κολυμβητή ουτε σε σουπερ διάνοια ουτε σε σουπερ παιδι. Τα κάνεις γιατι θες να καλμάρεις τις ενοχές σου στο ότι ενώ προτιμούσες και νοσταλγείς την ανεμελια σου, έχεις ένα παιδί που ας πουμε..σε ¨περιορίζει", σε "φυλακίζει". Αντιλαμβάνομαι ότι ίσως καταλήγεις να πηγαίνεις για σένα, για να νιώθεις ότι προσφέρεις στο παιδί σου, κι όχι για το παιδί καθεαυτό.. Συμφωνώ με το να μειώσεις κάποιες δραστηριότητες διότι εσύ πας να κατευνάσεις τις ενοχές σου αλλά τελικά καταλήγεις ακόμα χειρότερα και για σένα και για το παιδί σου.Τις ενοχές σου δε μπορεί να στις διώξει κανένας, αυτό είναι δική σου δουλειά να το κάνεις. Σταμάτα να αυτομαστιγώνεσαι, η δουλειά σου είναι δύσκολη, πλήρους απασχόλησης και θα είσαι μαμά για πάντα. Προσπάθησε να δεις τι ευχαριστεί και σένα ταυτόχρονα γιατί χαρούμενη μαμα ισον χαρούμενο παιδί. Διάβασε καλά αυτά που έγραψε η Α μπα, διάβασε και τα σχόλια των αναγνωστών..πουθενά δε σε βγάζουν σκάρτη μαμα, το αντίθετο, είναι σχεδόν όλα τους επαινετικά και ενθαρρυντικά για το πόσο καλή δουλειά κάνεις. Δε μπορεί τόσοι άγνωστοι να κάνουν λάθος. Αποδέξου ότι δε μπορείς να τα κάνεις όλα, αποδέξου οτι είναι οκ να σκεφτείς "πόσο θα θελα να ημουν μόνη μου να έβγαινα και να γύρναγα ξημερώματα", αποδέξου ότι είναι φυσιολογικό να σου λείπει η χωρίς υποχρεώσεις ζωή σου..αποδέξου τα και προχώρα, παρέα με το παιδάκι σου. Το να του δίνεις αγάπη κάθε μερα είναι το σημαντικό!
Αχ, αυτό το "θέλω να είμαι αληθινή" πόσο καταδυναστεύει μερικούς ανθρώπους, που περιχαρακώνουν την ταυτότητά τους και δεν τους αφήνει περιθώρια αλλαγής, βελτίωσης, εξέλιξης (και το λέω ως κάποια που νόμιζε ότι αυτό ήταν το πιο σημαντικό μικρή) Το θέμα είναι απλό, δεν έχεις μάθει να είσαι κοινωνική εκεί έξω στον μεγάλο κόσμο. Μέχρι τώρα τα πράγματα ήταν πιο εύκολα γιατί το σχολείο μας έφερνε σε επαφή αναγκαστικά και μη με έναν περιορισμένο κύκλο καθημερινά, με το ίδιο ωράριο και συγκεκριμένες συνθήκες. Αυτό δεν το βλέπεις ως κάτι που πρέπει να σε κάνει να θέλεις να βελτιωθείς; Γιατί θέλουμε να βελτιωθούμε; Για να μας βοηθήσει να ζήσουμε καλύτερα τη ζωή μας.. Το να είσαι κοινωνικός, δεκτικός είναι μία ικανότητα που μαθαίνεται και σε βοηθάει να γνωρίσεις καινούρια πράγματα, σκέψεις, εδραιώνεις κοινωνικές σχέσεις που σε βοηθάνε να πορεύεσαι, σου αποκαλύπτει ευκαιρίες, διασκεδάζεις, μπορείς καλύτερα να επιλέξεις ποιος άνθρωπος θέλεις να είσαι και γιατί. Παρατήρησε τους άλλους πως ξεκινάνε γνωριμίες, φιλίες γύρω σου. Κάνε πρακτική εξάσκηση στο να είσαι προσιτή, συνήθως αρχίζει με χαμόγελο και μια κουβέντα που βασίζεται σε κάτι κοινό. Δεν χρειάζεται να ξεκινήσεις μία νέα γνωριμία με σκοπό τη φιλία, ξεκίνα με το σκοπό να διευρύνεις τους ορίζοντές σου, πως είναι κάποιος άλλος άνθρωπος, σου αρέσει η παρέα τους, έχουν κάτι ενδιαφέρον να σου πουν; Και το κάνεις ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι που θα ανακαλύψεις αυτούς που σου ταιριάζουν, που τους αρέσεις κι εσύ σαν παρέα. Φαντάσου ότι στη ζωή σου από εδώ και πέρα θα βρεθείς πάρα πολύ συχνά σε καινούρια περιβάλλοντα. Δεν πρέπει να ακονίσεις την ικανότητα να προσαρμόζεσαι σε καταστάσεις, σε άλλους κύκλους ανθρώπων; Αν νομίζεις ότι έχεις ήδη χτίσει την προσωπικότητά σου στα 19 σου χρόνια τότε αυτό θα σε περιορίσει στη ζωή σου.
#5 Μεγάλωσα με την τέλεια μάνα-ρόλο. Η μαγειρική της γνωστή σε όλη την γειτονιά και ακόμα παραέξω, νοικοκυρά, υπέρμαχος της καλής διατροφής, "μοντέρνα", όμορφη, κοκέτα. Από τότε που με θυμάμαι μας έτρεχε σε όποια δραστηριότητα υπήρχε. Σκι, ιππασία, κολύμπι, παγοδρόμιο, πισίνα, ωδείο, ξένες γλώσσες, χορό, μουσεία, θέατρα, ταξίδια ανα τον κόσμο, εκδρομές σε χωριά, θαλάσσια σπορ, ό,τι και αν με ρωτήσουν το έχω κάνει και για πολλά χρόνια. Είχαν και έχουν όλοι να λένε για την τέλεια μάνα. Και η ίδια έχει να το λέει "όλα σας τα έκανα, όλα σας τα έδωσα". Παρόλα αυτά, δεν θυμάμαι ούτε μια φορά μέχρι την ενηλικίωση μου να έχω κάπου να πω τα μυστικά μου. Ή έστω να "μιλάμε". Να καθόμαστε κάπου, να κοιτάζουμε το ταβάνι και να μιλάμε. Μόνο δράση. Καμία αφομίωση. Λες και η δράση ήταν ο αντιπερισπασμός του κενού μέσα της και ανάμεσά μας. Μπορεί και να ήταν. Πάντως δεν λειτούργησε. Το κενό αυτό ακολούθησε και εμένα και την αδελφή μου για πάντα νομίζω. Δεν το λέω για να τραγικοποιήσω μια κατάσταση, πήραμε εφόδια από αλλού, και τρυφερότητα και αγκαλιές και μοίρασμα, όμως το κενό είναι κενό. Η μάνα μου αυτό ήξερε αυτό έκανε. Είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος που κατάφερε να μας πλησιάσει όσο και τον εαυτό της. Λίγο. Επίσης μην φανταστείς ότι μέσα από όλες αυτές τις δραστηριότητες βγήκαμε τίποτα υπερήρωες. Ούτε σωματικά ούτε πνευματικά. Φιλάσθενη είμαι και εγώ και η αδελφή μου, και πνευματικά στον μέσο όρο που κινούμαστε όλοι μας. Δεν θα της τα έλεγα ποτέ αυτά πια, δεν θα της στερούσα όλα αυτά για τα οποια είναι περήφανη (δεν έχει και άλλα) αλλά εύχομαι να μην κάνουν και οι σημερινοί γονείς τα ίδια λάθη, όχι μόνο για τα παιδιά τους αλλά και για τους ίδιους. Γιατί όταν αυτοί οι γονείς-ρόλοι μεγαλώνουν, μεγαλώνουν δυστυχώς άσχημα. Και απότομα.
Να'ξερες τι ανταγωνισμό βλέπω στις οικογένειες αναφορικά με τις δραστηριότητες των παιδιών. Έχω φρικάρει, πια. Και σε άλλα πίεση να διακριθούν σε κάποιο άθλημα ενώ δεν το΄χουν τα καημένα.
Πωπω, Open S!Και παρ'ολη αυτή την παραζάλη της παιδικής σου ηλικίας, εχεις καθαρό βλέμμα και είσαι σε θέση να αξιολογήσεις πρόσωπα και πράγματα όσο πιο ψύχραιμα και αντικειμενικά γίνεται, μπράβο. Μία ερώτηση προέκυψε από το πολύ ενδιαφέρον σχόλιό σου και αν θες, μου απαντάς: σας άρεσαν όλες αυτές οι δραστηριότητες στις οποίες τρέχατε με τη μαμά σας, ή τα διάλεγε εκείνη για εσάς; Μήπως το ζητούσατε εσείς μέσα στον παιδικό ενθουσιασμό σας, αυτό θέλω να πω. Κι αν κάποια στιγμή δεν αντέχατε τόσες πολλές και διαφορετικές δραστηριότητες (λογικό), είχατε το θάρρος να το επικοινωνήσετε; Σας άκουγε; Σ'ευχαριστώ :)Υ.Γ. Ειλικρινά απορώ πώς βρίσκατε τόσο χρόνο, εμείς εχουμε μια δραστηριότητα για κάθε παιδί και μας φαίνεται αρκετή. Ο ελεύθερος χρόνος για άραγμα κρίνεται απολύτως απαραίτητος για όλους μας, για τη διανοητική/ψυχική και σωματική μας υγεία. Κάθε οικογένεια βέβαια ιεραρχεί διαφορετικά τις προτεραιότητές της, αλλά κάπου δεν πρέπει να μπαίνει ένα όριο;
Σε ευχαριστώ Σανάνθη. Η αλήθεια είναι πως δεν με θυμάμαι να ζητάω κάτι από αυτά. Ίσως να είχα χαιδέψει ένα αλογάκι παραπάνω, και να είχα πει ότι είναι όμορφα τα άλογα, όχι ότι θέλω να κάνω 3 φορές την βδομάδα ιππασία. Το χιόνι πάντως σίγουρα το σιχαινόμουνα και τα πέδιλα του σκι, τραύμα το έχω να τα κουβαλάω με παγωμένα χέρια. Μάλλον πήγαινε ως εξής: "Open S ποιο μουσικό όργανο θέλεις να μάθεις;" "δεν ξέρω..." "μα τι, δεν σου αρέσει κανένα; Δεν είναι δυνατόν!" Εδώ έχω αρχίσει να νιώθω μη φυσιολογική που δεν μου αρέσει κανένα οπότε λέω ένα στην τύχη. Και αυτή η "τύχη" με ακολουθεί για τα υπόλοιπα 5-6 χρόνια γιατί τώρα επενδύσαμε σε αυτό το όργανο και το αγοράσαμε και κάναμε ήδη τόσα μαθήματα και ο καθηγητής λέει ότι έχεις ταλέντο κ.ο.κ Γενικά είχα πιστέψει ότι δεν είναι φυσιολογικό να μην μου αρέσουν οι δραστηριότητες αυτές και δεν αντιδρούσα-επαναστατούσα όσο θα έπρεπε. Μέχρι να πάω τρίτη γυμνασίου ήμουν μια ¨φυσιολογική" κόρη. Μετά συνάντησα τον εαυτό μου με άλλους τρόπους και έμαθα να λέω όχι.
Παιδια ειλικρινά δεν κατσλαβαίνω. Τη σύνδεση με τη μητέρα σας άλλα πράγματα την εμπόδιζαν, όχι οι εκδρομές στα χωριά, τα μουσεία και η ιππασία. Θα δαιμονοποιήσουμε τώρα τη δημιουργική και γεμάτη ζωη, εις το όνομα του "αράγματος"??? Τη μοναδικά ελληνική αυτή λέξη? Το να έχεις ενδιαφέρουσες δραστηριότητες δεν σε μετατρέπει σε ρηχό άνθρωπο που μηχανικά εκτελεί τις διάφορες αποστολές του. Από που κι ως που βγαίνει τέτοιο συμπέρασμα? Αντίθετα οι κοινές νέες εμπειρίες, ο συναγωνισμός σε ένα άθλημα, η αδρεναλίνη, η εξερεύνηση, βοηθούν το δέσιμο ανάμεσα στους ανθρώπους. Μπορει η συγκεκριμένη μητέρα να ήταν μια μεγαλοκυρία των ΒΠ που την ενδιέφερε μόνο να ανταγωνιστεί τις φίλες της, δεν μπορώ να ξέρω. Πάντως αν υιοθετήσουμε την άποψη ότι όποιος έχει δραστηριότητες είναι μανιακός, τότε καήκαμε ρε παιδιά...Ας τα αφήσουμε όλα τότε να πάμε να αράξουμε για καφέ...!
Το να αφήνεις ένα παιδί να διαλέξει μόνο του αν θέλει να ασχοληθεί με κάτι ή αν προτιμάει να παίζει με τα παιχνίδια του δεν το λες άραγμα για καφέ. Αν το παιδί δεν τρελαίνεται να τρέχει από δω κι από κει, τότε κάνει το χατήρι ενός υπερκινητικού γονιού και δεν βρίσκω πού είναι το δέσιμο ανάμεσα στους ανθρώπους μέσα από επιβεβλημένες δραστηριότητες.
Σ'ευχαριστώ πολύ για την απάντηση, Open S :)Mia Idea, θα σε παρακαλούσα να μας ξαναδιαβάσεις, ειδικά το πολύ ενδιαφέρον σχόλιo και την απάντηση της Open S. Κανείς μας δεν αμφισβήτησε, νομίζω, την αξία των εξωσχολικών δραστηριοτήτων, αρκεί να γίνονται με μέτρο και σε απόλυτη αντιστοιχία με την ηλικία, τις δυνατότητες και την κλίση του κάθε παιδιού. Κι εδώ ο γονέας παίζει σημαντικό ρόλο, όχι ως μάνατζερ δεξιοτήτων αλλά ως παιδαγωγός.Ο γονέας, κατ'αρχήν, θα πρέπει να ενδιαφέρεται εάν και κατά πόσον το παιδί του νιώθει ευχαριστημένο/ικανοποιημένο και αν βιώνει τη χαρά της μάθησης και της δημιουργίας από την κάθε του δραστηριότητα/ενασχόληση, όλα τα άλλα(η αδρεναλίνη, η κοινωνικοποίηση,οι εμπειρίες κλπ) έρχονται δεύτερα ως ευπρόσδεκτα παρεπόμενα. Μην ξεχνάμε πως υγιή παιδιά είναι τα χαρούμενα παιδιά. Για αυτό θεωρώ πολύ σημαντική παιδαγωγική προτεραιότητα το να μάθουμε στα παιδιά μας την αλφαβήτα των συναισθημάτων. Να μάθουν δηλ να αναγνωρίζουν κάθε μέρα τα συναισθήματά τους (χαρά, αγάπη, ικανοποίηση,περηφάνια, θυμό,λύπη,άγχος,ανία) και να τα επικοινωνούν αβίαστα στους γονείς τους, χωρίς το φόβο μήπως εκείνα παρερμηνευθούν, αγνοηθούν ή χειραγωγηθούν. Η συναισθηματική νοημοσύνη, κατά τη γνώμη μου, προηγείται της διανοητικής και της κοινωνικής. Αυτό βέβαια αποτελεί δική μας οικογενειακή προτεραιότητα και αξία. Και όπως ανέφερα πιο πάνω, κάθε οικογένεια έχει τις δικές της προτεραιότητες.Για το burn out των παιδιών από τις πολλές δραστηριότητες και την έλλειψη ελεύθερου χρόνου,βλ. και http://parentbook.gr/sindromo-burn-put-paidiΥ.Γ. Στην γλυκιά μαμά της ερ. 5 θα πρότεινα να δει και αυτό http://www.imommy.gr/mama/psychologia/article/1091/mhtriko-burnout/Καλή δύναμη σε όλους :)
#5 Υπερδραστηριότητα γενικώς.Οι άπειρες ενασχολήσεις δεν ταυτίζονται με ευτυχή παιδική ηλικία και η εξόντωση δεν είναι συνώνυμο της καλής ανατροφής του παιδιού. Νοιώθεις ότι πρέπει να γονατίσεις από την κούραση για να πληρείς τα στάνταρντ της καλής μαμάς;Μία συζήτηση θα σου έκανε καλό(με κάποιον ειδικό),πριν πέσεις κάτω και τότε δεν νομίζω να είναι ευτυχής κανείς από τους δυό σας(εσύ και το μωρό).Πολλά πράγματα μεταμφιέζουμε όλοι σε αέναη κίνηση.
#6 Γιατί δίνεις μονομερώς;Τι παίρνεις από αυτήν την σχέση και την διατηρείς;Δεν αναρωτιέσαι γιατί δίνει σε άλλους και όχι σε σένα και γιατί θα του κακοφανεί αν κόψεις τις παροχές;;Προφανώς η σχέση σε κάνει να αισθάνεσαι καλά αφενός,αφετέρου έχεις αρχίσει να δυσανασχετείς.
Eνίοτε οι άλλοι δίνουν αλλά όχι-αυτό-που-προσδοκούσαμε... :)Kαι φυσικά οι άνθρωποι συνεχίζουν τις συμπεριφορές που τους αποδίδουν κάποιο αντιληφθέν όφελος (αντιληφθέν από τους ίδιους)
#5 Αγαπητή φίλη, θα συμφωνήσω και εγω με τους προηγούμενους σχολιαστές.Είσαι ΗΔΗ καλή μαμά, ακριβώς επειδή αναρωτιέσαι αν είσαι καλή!Αλλά θα σου πω και εγώ πως η γνώμη μου είναι ότι ένα παιδί δε χρειάζεται τόσες πολλές δραστηριότητες. Θα το πω ωμά, αλλά ο υπεύθυνος του βρεφικού κολυμβητηρίου θα σου πει πόσο υπερβολικά καλό κάνει αυτό στο παιδί σου, προκειμένου να ''πουλήσει''. Δεν ακυρώνω τη σημασία μιας δραστηριότητας, αλλά νομίζω ότι στο κομμάτι αυτό έχουμε ξεφύγει εντελώς συνολικά ως κοινωνία. Δεν έχω ακόμη δικό μου παιδί, αλλά έχω άπειρα παραδείγματα με παιδιά που από την ηλικία των 3-4 πλέον τρέχουν σε κολυμβητήρια, ποδόσφαιρα, ζωγραφικές, μουσικές, ξένες γλώσσες. Οι γονείς από πίσω εξαντλημένοι να τρέχουν να προλάβουν... Είναι ολόκληρη βιομηχανία! Για να πάρει κάποιος το Proficiency στο λύκειο, ξεκινάει φροντιστήριο αγγλικών από την Α' δημοτικού....Ναι, να διαλέξει το παιδί κάτι που του αρέσει όταν φτάσει σε μια τέτοια ηλικία που να έχει άποψη. Είναι πολύ πιο σημαντικό να περνάτε γενικά ποιοτικό χρόνο μαζί, και ας είναι στον καναπέ του σπιτιού διαβάζοντας παραμύθια.Μην παραμελείς εντελώς τον εαυτό σου. Μην παρασύρεσαι από τα μαμαδογκρούπ για την τέλεια διαπαιδαγώγηση, την τέλεια συμπεριφορά, την τέλεια φροντίδα. Τα παιδιά θέλουν υγιείς και χαρούμενες μαμάδες που τα αγαπούν και το τέλειο δεν υπάρχει :)
#4.Κάπως με άγχωσε όλο αυτό.Οκ,κάπου έχεις τα δίκια σου.Δε θα μου άρεσε όμως να με στήνει κάποιος έτσι στον τοίχο και να μου ζητάει το λόγο.Και ειδικά ένας φίλος.Δεν είμαι υπάλληλος του,να μου πει "σε πληρώνω κι έχω απαιτήσεις,κανόνισε την πορεία σου".Δεν είναι καθηγητής μου,για να μου ζητήσει να ανοίγω κανένα βιβλίο,ώστε να μη χάνει άδικα την ώρα του.Δεν είναι γκόμενος μου,να μου κάνει καυγά,γιατί σηκώνω το τηλέφωνο,όποτε το θυμηθώ.Ίσως έχω άδικο,αλλά δεν μπορώ να πω σε ένα φίλο "σου συμπαραστάθηκα,αφιέρωσα χρόνο,άρα περιμένω τα ανάλογα".Ούτε "πάρτο αλλιώς,γιατί δε μου αρέσουν οι επιλογές σου".Αν δω ότι δε γουστάρω πλέον ή ότι δε βρίσκομαι στις πρώτες προτεραιότητες του,απλά θα αραιώσω.Δεν είναι τόσο δεσμευτικές οι φιλικές σχέσεις,ώστε να έχουμε συγκεκριμένες απαιτήσεις κι υποχρεώσεις.Φυσικά θα θέλαμε μια αντιμετώπιση ανάλογη της δικής μας συμπεριφοράς,αλλά δε γίνεται πάντα έτσι.Μπορεί να γίνει και στενάχωρο,αλλά δε μας χρωστάνε το ακριβές αντίτιμο.Ίσως και να μην μπορούν να το προσφέρουν γενικά ή και ειδικά τη στιγμή,που το χρειαζόμαστε.Τι να κάνουμε;Να τους κόψουμε πρόστιμο;Για την άλλη περίπτωση,που λες,δεν προσδιορίζεις ακριβώς τι κάνετε,ποιοι είναι οι ρόλοι σας,οι αρμοδιότητες σας,σε ποιον δίνετε λογαριασμό,πώς και σε τι βαθμό επηρεάζει η συμπεριφορά τους προσωπικά εσένα και αυτό στο οποίο συμμετέχετε.Χρειάζεται όντως να είναι απόλυτα τυπικοί και συνεπείς ή το έχεις τραβήξει λίγο παραπάνω και πλέον απλά σε αγνοούν;
Αυτή η 4 δεν ξέρω γιατί αλλά δε μου κάτσε καλά. Έχω την εντύπωση πως είναι μάλλον πολύ απαιτητική με τους ανθρώπους και αυστηρή και καθόλου ευέλικτη και όσοι άνθρωποι δεν είναι έτσι κουράζονται.
#7Αγαπητή φίλη, κόψε τα δεν θέλω να γίνω προσιτή, δεν έχεις χρόνο για χάσιμο. Πήγαινε στα μαθήματα, ζήτα και δώσε σημειώσεις, άρχισε κουβέντες με το πόσο βαρετός είναι ο δείνα καθηγητής στον διπλανό σου, πήγαινε εκδρομές που οργανώνει η σχολή, βρες σχετικές δραστηριότητες (ξένες γλώσσες κλπ), άφησε να σε προσεγγίσουν ακόμα και φοιτητικές παρατάξεις (τουλάχιστον αυτές που σε σου "ταιριάζουν¨), χωρίς να δείχνεις την απέχθειά σου. Μέσα από αυτά θα γνωρίσεις άτομα και κάποια από αυτά θα σου κάνουν.
Ένας τύπος βρίσκει ένα βράδυ σε ένα πάρκο ένα πιγκουίνο. Μην ξέροντας τι να τον κάνει αποφασίζει να βρει έναν αστυφύλακα και να τον ρωτήσει. Πράγματι βλέπει κάποιον, τον πλησιάζει και τον ρωτάει:- Κύριε αστυφύλακα, βρήκα αυτόν τον πιγκουίνο και δεν ξέρω τι να τον κάνω.- Πήγαινέ τον στον ζωολογικό κήπο, του λέει αυτός.- Καλή ιδέα, αυτό θα κάνω, λέει ο τύπος και φεύγει.Το επόμενο βράδυ ο αστυφύλακας, κάνοντας την περιπολία του, βλέπει τον τύπο και μαζί του τον πιγκουίνο.- Μα καλά, του λέει, δεν τον πήγες στον ζωολογικό κήπο;- Τον πήγα εχθές. Σήμερα λέω να τον πάω κανένα σινεμαδάκι.Ηθικό δίδαγμα: Κοίτα να κάνετε κάτι μαζί για να περάσεις κι εσύ καλά, το παιδί δεν είναι απαραίτητο ότι χρειάζεται όοοολα αυτά τα πράγματα, κυρίως χρειάζεται μία μαμά ξεκούραστη, χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Και να βρίσκεις χρόνο και για σένα. Μεγαλώνοντας θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα.
#4ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝΕ.Ή μάλλον, καλύτερα, γιατί τους αφήνεις να συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο χωρίς συνέπειες πέρα από λίγη γκρινίτσα.Άρχισε να κάνεις λιγότερη και πιο επιλεγμένη παρέα με τις λεγάμενες. Να μη μπορείς τόσο συχνά, να μην ταιριάζει το πρόγραμμα σου. Αν σε ρωτήσουν γιατί πες τους.Επίσης, την υποχρέωση που έχεις αναλάβει να την τακτοποιήσεις με τέτοιο τρόπο ώστε αν κάποιος αργήσει ή δεν δηλώσει συμμετοχή ή ότι άλλο, εσύ ξέρεις τι είναι, δεν μας λες, να υποστεί κάποια συνέπεια, να μην έχει να φάει από το γλυκό π.χ. "Εμ τι να κάνουμε, ας μου έλεγες ότι θα έρθεις Αφροξυλάνθη μου, θα σου είχα κρατήσει γλυκάκι, δεν πειράζει για την επόμενη φορά ξέρεις".Καρότο και μαστίγιο αγαπητή φίλη.
#5Καλησπέρα σε όλους,Για αρχή θα ήθελα να πω πως συμφωνώ απόλυτα με την Λένα για ότι σου είπε. Μαμά κι εγώ δύο μικρών παιδιών (4 & 7 χρονών) θα ήθελα να σου πω δύο πραγματάκια που μπορούν να σου φανούν χρήσιμα. Κι εγώ όπως κι άλλες μαμάδες που το έχουμε συζητήσει μας λείπουν πράγματα που κάναμε όταν ήμασταν single και δεν μπορούμε να κάνουμε τώρα. Από ταξίδια, εξόδους μέχρι και ένα χαλαρό Κυριακάτικο πρωινό διαβάζοντας εφημερίδα. Κι εγώ έχω ελεύθερους φίλους που συνεχίζουν αυτή την ζωή και που χαίρομαι πολύ να τους βλέπω και να μαθαίνω τα νέα τους, αλλά και να ζηλεύω λίγο. Κι εγώ μπήκα στον πειρασμό να ξεκινήσω τα παιδιά μου με ένα σωρό δραστηριότητες που θα ενισχύσουν την ψυχοκινητική τους ανάπτυξη, ξέρεις όμως κάτι δεν χρειάζεται. Το παιδάκι σου σε κανένα χρόνο που θα ξεκινήσει παιδικό θα τα κάνει όλα εκεί. Εφ'όσον μεγαλώνεις μόνη σου το παιδί και εφόσον έχεις κάποια οικονομική στήριξη από τον πατέρα του παιδιού θα μπορούσες αντί να δίνεις όλα τα χρήματα σε δραστηριότητες να κρατήσεις μία δραστηριότητα μόνο πχ την πισίνα και με τα υπόλοιπα χρήματα να βρεις μία φοιτήτρια παιδαγωγικής να σου κρατάει το παιδάκι για κάποιες ώρες την εβδομάδα να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου. Όπως σου είπε και η Λένα είναι πολύ σημαντικό να είσαι εσύ καλά! Από όσο ξέρω τα παιδιά επηρεάζονται από την δική μας ψυχολογία. Δεν ξέρω πως αλλά επηρεάζονται. Μην έχεις τύψεις για τίποτα. Τον εαυτό σου και τα μάτια σου!Επίσης θα ήθελα να σου προτείνω να μην βάζεις ταμπέλες σε άλλες μαμάδες και να είσαι σίγουρη ότι ούτε αυτές σου βάζουν. Το κάθε σπίτι και η κάθε οικογένεια έχει τα θεματάκια της. Και κάτι τελευταίο, επειδή πρόσφατα έμεινα μόνη μου με τα παιδιά, λόγω επαγγελματικού ταξιδιού του συζύγου, πήρα μία μόνο μικρή γεύση πως είναι να μεγαλώνεις μόνη σου παιδιά. Και αυτό που ήθελα να πω είναι συγχαρητήρια σε σένα και σε όλες τις singles μανούλες!
#5Τα είπανε και άλλοι, αλλά νιώθω την υποχρέωση να στα πω και εγώ.Είσαι καλή μαμά γιατί αγαπάς το παιδί σου και το φροντίζεις όσο καλύτερα μπορείς.Δεν σε κάνει καλή/κακή μαμά το να το τρέχεις σε δραστηριότητες.Το παιδί στα 3 θα πάει σταθμό, στα 4 προνηπιο, στα 5 νήπιο, κτλ.Κάτσε τώρα να ευχαριστηθείτε ο ένας τον άλλο (αυτό χρειάζεται άλλωστε πάνω από όλα).Για να γίνει αυτό, πρέπει να έχεις χρόνο για σένα, να κοιμηθείς, να βγεις, να λείψεις ένα σ/κ, να, να,... και αργότερα ισως να κάνεις μία σχέση.Άρα, φρόντισε να φροντίσεις τον εαυτό σου. Να πάρεις νταντά, να μπορείς για λίγες ώρες να "απεγκλωβιστείς" και εν συνεχεία να μπορείς να χαρείς όντας με το παιδί σου. Εάν συνεχίσεις έτσι, κάνοντας κακό στον εαυτό σου, δεν θα είναι καλό ούτε για το παιδί.Εάν το μήνυμά μου, ακούγεται κάπως αυστηρό είναι επειδή θα ήθελα να τονίσω πόσο σημαντικό είναι να έχεις παιδιά και να τα μεγαλώνεις με χαρά. Βγες από το "τρυπάκι" (πολλές και πολλοί έχουν περάσει την ίδια φάση) και θα δεις πως θα είσαι και ευτυχισμένη και με ένα χαρούμενο παιδί.
#5Καταρχήν, πολλά μπράβο και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλή δουλειά κάνεις. Φροντίζεις ένα νήπιο μόνη σου, από τότε που γεννήθηκε, χωρίς κάποιον καθημερινά δίπλα σου να μοιράζεται ευθύνη, να συζητάτε κάθε απόφαση, να παίζετε μαζί με το μικρό, να του αποσπά την προσοχή όταν θέλει ντε και σώνει να κλαίει με τις ώρες, να τον κάνει να ξεκαρδίζεται όταν εσύ προσπαθείς να τον αλλάξεις/ντύσεις/ταϊσεις και δεν προλαβαίνεις να κάνεις αστεία εκείνη τη στιγμή... να σου λέει πάρε 5 να χαλαρώσεις, πήγαινε να κάνεις ένα μπάνιο με την ησυχία σου, έλα μην κοιμάσαι στον καναπέ ψόφια άντε στο κρεβάτι... να είναι το αποκούμπι σου όταν είσαι κουρασμένη/μπαϊλντισμένη, να μιλάτε για ενήλικα θέματα πάνω από το κεφάλι του μικρού. Και παρόλα αυτά έχεις τη δύναμη να τον τρέχεις σε κάθε τι που θεωρείς ότι θα βοηθήσει στην ανάπτυξή του, να ενημερώνεσαι για θέματα που τον αφορούν, να ανησυχείς αν του λείπουν πράγματα. Δηλαδή, είσαι μάνα, μόνη σου, συνεχώς, χωρίς διαλείμματα και χωρίς προσωπικό χρόνο. Ναι, είναι λογικό να σου φαίνεται βαρύς ο ρόλος, γιατί δεν είσαι βιολογικά προγραμματισμένη να τα κάνεις όλα αυτά μόνη σε βάθος χρόνου, χωρίς ανάπαυλα και περιοδική αλλαγή δραστηριοτήτων. Ναι, είναι λογικό να το προβάλλει το μυαλό σου πάνω στο άτομο που μονοπωλεί το χρόνο σου και δεν σε αφήνει ποτέ ήσυχη παρά μόνο όταν κοιμάται - και τότε ανησυχείς εσύ αν αναπνέει έτσι που έχει πλακώσει τη μύτη του μπρούμυτα, και πας να τον κοιτάξεις κάθε τρεις και λίγο. Μέχρι να ξεραθείς κι εσύ. Και το επόμενο πρωί, ξυπνάς με τη φωνή που σε ζητάει, και φτου κι από την αρχή!Πόσο δίκιο έχει η Λένα όμως! Δεν μπορούμε να είμαστε διαρκείς διασκεδαστές των παιδιών. Ούτε να υποκαθιστούμε σε αυτό το ρόλο την τηλεόραση ή το tablet, γιατί τα παιδιά χρειάζονται άεργο, αργό χρόνο για να αναπτύξουν την παρατηρητικότητα, τη φαντασία και την ικανότητα επίλυσης προβλημάτων. Ισχύει για το σπίτι, τις βόλτες με το καρότσι, με το αυτοκίνητο, τα ψώνια. Ακόμη και στο τραπέζι του εστιατορίου όπου "μιλάνε οι μεγάλοι" και βαριούνται τα μικρά, ω, πόσα παιχνίδια δεν είχαμε σκαρφιστεί με τις αδελφές και τους φίλους μας μικροί για να διασκεδάσουμε τη βαρεμάρα μας! Τώρα είναι κάθε πιτσιρίκι με ένα κινητό στο χέρι και καμία επικοινωνία. Χίλιες φορές να προσπαθώ να διατηρήσω κουβέντα και , ταυτόχρονα να προσέχω τη μικρή που ζωγραφίζει το φύλλο χαρτί με χοντρο-σχέδια που παρέχει η pub ή το χάρτινο τραπεζομάντιλο της ταβέρνας με τα μολύβια που κουβαλάμε παντού. Κι αν το βαρεθεί, θα θελήσει να πάει βόλτα να περιεργαστεί τα πάντα, και θα είμαι από πίσω της να μην πέσει και να μην ενοχλήσει τους άλλους πελάτες. Κι όταν κουραστώ θα ζητήσω να αλλάξω βάρδια... Εν ολίγοις: Χρειάζεσαι αλλαγή στη ρουτίνα σας, και βοήθεια. Είναι σε ηλικία που δεν θα πάθει τίποτε χωρίς τη μαμά του για λίγες ώρες. Σκέφτηκες να αρχίσεις δουλειά μερικής απασχόλησης και να τον βάλεις σε ένα παιδικό για μια-δυο μέρες (ή περισσότερες μέρες αλλά μισές;). Έτσι βοηθάς κι εκείνον και την ανάπτυξη και κοινωνικοποίησή του, αλλά κι εσένα να έχεις χρόνο για άλλα ζητήματα και τη δική σου ανάπτυξη. Φαίνεται να λες ότι το χρειάζεσαι, γι'αυτό το προτείνω. Ή κάτι άλλο που να δουλεύει για εσένα.Αλλιώς το μόνο που θα καταφέρεις είναι να αγαπάς το γιό σου, παρόλες τις αντίξοες συνθήκες, και να χάσεις τον εαυτό σου. Και αύριο-μεθαύριο να φοβάται να σε αφήσει και να ζήσει, γιατί είναι όλη σου η ζωή. Το θες για εσάς; σκέψου το...
#5Η τελευταία φράση της Λένας τα λέει όλα. Το παιδί χρειάζεται τη μαμά του κι όχι κάποιον που ακολουθεί ευλαβικά τον "δεκάλογο της σωστής μάνας" τσεκάροντας τα κουτάκια κάθε φορά. Μου πήρε χρόνια να αποβάλλω τις ενοχές μου επειδή, συγκριτικά με άλλες, ήμουν πιο χαλαρή μαμά. Αλλά πίστεψέ με, τα παιδιά μου με αγαπούν! Οσο μεγαλώνει το παιδί σου θα αρχίσει να ελαφραίνει λίγο το φορτίο γιατί θα είναι και το ίδιο σε θέση να σε βοηθήσει, μην απελπίζεσαι. Χρειάζεσαι λίγο χρόνο για τον εαυτό σου γιατί αν δεν φροντίσουμε εμείς τον εαυτό μας δεν θα το κάνει κανείς...δυστυχώς. Υ.Γ. Τις τελευταίες μέρες το Α μπα εμφανίζεται ακριβώς στις 9π.μ. Εύγε για την καθιέρωση σταθερής ώρας!!
2. το ΠΟΤΕ μην το ακούς απο κανέναν γιατί δεν ισχύει. δεν γεννήθηκε ακόμα άνθρωπος που ξέρει απόλυτα τι θέλει και τι του γίνεται και τι θα θέλει σε ένα μήνα, τα λέμε αυτά όμως γιατί νομίζουμε πως είναι έτσι, παρόλο που η ζωή κάθε μέρα μας αποδεικνύει το αντίθετο.. να το ακούς σαν ΟΧΙ όμως. η κοπέλα νομίζω σου δίνει ευκαιρίες να της αποδείξεις οτι είσαι κάτι παραπάνω απο ένας τύπος που κλαίγεται κι εσυ δεν την αφήνεις. προτείνω να αποφασίσεις να στρέψεις αλλού τη μαυρίλα σου, δηλαδή να τη λύσεις μόνος σου και να μην κρεμιέσαι πάνω απο την εκάστοτε κοπέλα για να σε σώσει (που δε σου φταίει και σε τίποτα).
#5Πραγματικά,κάποιος πρέπει να εξηγήσει στους νέους γονείς ότι δεν βοηθάει σε τίποτα τα παιδάκια τους η μετατροπή τους σε ενοχικους ταρίφες,που τα πάνε σε ο,τι κουλό σκεφτεί ο καθένας (πχ.βρεφικο κολυμβητήριο,ζαχαροπλαστική για μωρά 8 έως 57 μηνών,θέατρο για παιδάκια 83 μηνών έως 103 μηνών κτλ)Κάπως αλλιώς πρέπει να αναπληρωθεί η ανάγκη του παιδιού να παίζει,τώρα που δεν υπάρχει αυτό το παλιό "κατεβαίνω κάτω να παίξω με τα γειτονοπουλα" αλλά αυτό που γίνεται στις μέρες μας,απλά δεν βοηθάει.Πάντως μπράβο σου που μεγαλώνεις το μωρό υπό αυτές τις συνθήκες,εγώ τις θαυμάζω αυτές τις γυναίκες και είναι εμφανές πως είσαι πολύ γλυκιά μαμά.
Συμφωνω σε αυτο που λες.Έχω γνωστή στον κύκλο μου που στέλνει το παιδάκι της αγγλικα 3.5 χρονών! Καλυτερα να κατσει σπιτι να παιξει με τα τουβλακια. Απορω ,τα παιδια δεν ειναι κουρασμενα μετα απο τοοοοσα πραγματα;
Μα και βέβαια είναι κουρασμένα!!Πιθηκίζουν η μία την άλλη. Γι'αυτό γίνεται σε τέτοια κλίμακα. Σε κοιτάνε σαν ούφο άμα πεις "εμείς κάνουμε μόνο αυτό" ή "δεν κάνουμε δραστηριότητες μόνο σχολείο". Και δυστυχώς όπως είπε με παρρησία άλλο μέλος ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ αυτοί που κάνουν όλα τα εξωσχολικά. :)
Μεταξύ 1-3 ετών πήγαινα με την κόρη μου κολυμβητήριο. Το είχα διαλέξει γιατί λατρεύω το νερό και ήταν μια ευκαιρία και να για μένα για άσκηση -έστω και λίγο. Στη μικρή ομάδα μας οι υπόλοιπες μαμάδες πήγαιναν τα παιδιά τους και σε χορό, θεατρικό παιχνίδι και ξερω γω τι άλλο. Καποιες από αυτές προσπαθούσαν να με ψήσουν να ακολουθήσω κι εγώ στα μαθήματα παραμυθοκατασκευής οπότε γυρνάω με ειλικρινή απορία και τους λέω "συγνώμη, ρε κορίτσια, εσείς τους δικούς σας φίλους πότε τους βλέπετε;". Τα βλέμματα που εισέπραξα δεν περιγράφονται.