Στο σημερινό «Α μπα»: μπαγιάτικο αστείο

Στο σημερινό «Α μπα»: μπαγιάτικο αστείο Facebook Twitter
121

__________________
1.

 

Αγαπητή Αμπα,

Είμαι 30 χρονών παντρεμένος με ένα παιδάκι. Σου γράφω γιατί έχω τεράστιο πρόβλημα με τους γονείς μου. Προέρχομαι από μια πολύ ευκατάστατη οικογένεια με μια μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση, την οποία καθώς είμαι μοναχοπαιδι με προόριζαν πάντα να αναλάβω (και εγώ το ήθελα). Δουλεύω εκεί από παιδί, αλλά πιο επίσημα ξεκίνησα σαν υπάλληλος μετά τις σπουδές μου και δουλεύουμε μαζί με τους γονείς μου. Οι γονείς μου ζουν μια πολυτελέστατη ζωή και εμένα με έχουν κυριολεκτικά στην πείνα. Έχουν υπάρξει περιπτώσεις όπου περνάνε 2 μήνες και δεν με έχουν πληρώσει και όταν θέλουμε να αγοράσουμε κάτι σαν οικογένεια με τη γυναίκα μου (πχ την κούνια και το καροτσάκι του παιδιού) και τους ζητάω τα χρωστούμενα, με ρωτάνε τι τα θέλω και μετά μου κάνουν "δώρο" αυτό που θέλουμε να πάρουμε. Μου έχουν πει επανειλημμένα ότι δεν με εμπιστεύονται με τα λεφτά γιατί δεν κάνω αποταμίευση, αλλά πως να κάνω αποταμίευση όταν παίρνω ίσα ίσα το βασικό και όχι κάθε μήνα; Και δεν καταλαβαίνω πώς τους πέφτει λόγος στην τελική για το τι θα κάνω τα λεφτά που έχω δουλέψει. Θεωρώ πως θέλουν απλά να μας ελέγχουν γιατί όταν μαθαίνουν ότι η γυναίκα μου πληρώθηκε από τη δουλειά της εκεί είναι που σταματάνε εντελώς να με πληρώνουν, σαν να περιμένουν να τελειώσουν και τα δικά της τα λεφτά για να τους έχουμε ανάγκη. Ειδικά πριν τη γέννα στραγγίξαμε οικονομικά. Η γυναίκα μου δούλευε κάθε μέρα και μέχρι την τελευταία μέρα πριν γεννήσει και μέχρι τις 2-3 τη νύχτα για να μαζεψουμε τα χρήματα. Και μόλις γέννησε ήρθαν στο μαιευτήριο και μου έκαναν "δώρο" κάποια χρήματα που μου χρωστούσαν. Είμαι πραγματικά σε απόγνωση. Το σπίτι τους είναι φούρνος και εμείς είμαστε με 2 σόμπες. Μου λένε συνέχεια ότι δεν έχουν λεφτά, ότι δεν πάει καλά η επιχείρηση και όλο εμφανίζονται ακριβές τσάντες (πολύ ακριβές) και καινούρια ρούχα στις ντουλάπες τους. Τι να κάνω; Το να βρω αλλού δουλειά δεν είναι επιλογή για μένα γιατί ξέρω να κάνω από παιδί μόνο αυτή τη δουλειά. Επίσης επειδή ζούμε στην επαρχία, αν πάω να δουλέψω αλλού πραγματικά θα γίνει σκάνδαλο και δεν ξέρω αν θα με πάρει και κανείς στη δουλειά του γνωρίζοντας ποιος είμαι... Η γυναίκα μου είναι πολύ άξιος και αυτοδημιούργητος άνθρωπος, είναι ελεύθερη επαγγελματίας, δουλεύει όλη μέρα και τον περισσότερο καιρό αυτή μας συντηρεί. Η ειρωνεία είναι ότι όταν παντρευτήκαμε πολλοί καλοθελητές από τον ψωνισμένο κύκλο των δικών μου της έλεγαν ακόμα και μπροστά μου πόσο τυχερή είναι που παντρεύτηκε εμένα το κελεπούρι με τα πολλά λεφτά. Τώρα όχι απλά δε ζει ζωή χαρισάμενη αλλά συντηρεί τρία άτομα αντί για τον εαυτό της με τα ίδια λεφτά που έβγαζε πριν. Είναι πολύ καλός άνθρωπος, δεν με κάνει να νιώθω άσχημα και μου έχει πει επανειλημμένα ότι δεν την πειράζει να ζει με λιγότερα αλλά αυτό που την πειράζει είναι ότι δεν έχω ξεκάθαρη επαγγελματική σχέση με τους δικούς μου. Για την ιστορία έχω προσπαθήσει πάρα πολλές φορές να κάνω τα πράγματα ξεκάθαρα και μετά από λίγο καιρό έρχεται μια περίοδος "ύφεσης" και ερχόμαστε πάλι στα ίδια. Μπορείς να με βοηθήσεις;
-Κελεπούρι


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ουσιαστικά, όχι, δυστυχώς. Μπορώ να σου πω όμως τι συμβαίνει: έχετε μια οικογενειακή δυναμική που δεν έχεις αμφισβητήσει. Δεν λες με ποιον τρόπο προσπαθείς να κάνεις τα πράγματα «ξεκάθαρα». Με κουβέντες; Όταν παραθέτεις κουβέντες, κουβέντες θα ακούσεις. Η απάντηση είναι έτοιμη: δεν πάει καλά η δουλειά, δεν βγαίνουμε, και τα λοιπά.


Από αυτά που γράφεις φαίνεται ότι ούτε εσύ ξέρεις αν βγάζει λεφτά η εταιρεία, ούτε πόσα βγάζει. Τα συμπεράσματα τα βγάζεις από τα ρούχα στις ντουλάπες τους. Οπότε, αναρωτιέμαι: με τι καθεστώς δουλεύεις εκεί; Ως γιος; Τότε ως γονείς θα σου φέρονται, και όπως φαίνεται, ως γονείς που θέλουν να ελέγχουν και να κρατάνε το παιδί τους σε καθεστώς τετάρτης δημοτικού. Αν δεν είσαι συνέταιρος, τότε είσαι υπάλληλος, αν είσαι υπάλληλος, τότε πρέπει να συμφωνήσετε μισθό και να γίνει πρόσληψη, με όλα τα δικαιώματα που έχει ένας υπάλληλος, αν δεν θέλουν να σου κάνουν πρόσληψη, τότε πρέπει να φύγεις, αγαπητέ μου φίλε, και οι δικαιολογίες που λες είναι δικαιολογίες. Περιμένεις να αλλάξουν από μόνοι τους χωρίς να κάνεις τίποτα, επειδή είναι αυτό το σωστό. Μην είσαι καθόλου σίγουρος ότι δεν θα σε προσλάμβανε άλλος. Υπάρχουν σίγουρα διάφοροι που θα χαιρόταν με τέτοια ευκαιρία. Αν δεν ξέρεις να κάνεις άλλη δουλειά από αυτή που κάνεις, ξεκίνα να δουλεύεις μαζί με τη γυναίκα σου. Εφόσον βγάζει τόσα ώστε να κρατάει τρία άτομα, έχει πολλά περιθώρια για να αυξήσετε το οικογενειακό σας εισόδημα, αν μπεις κι εσύ δυναμικά και την υποστηρίξεις. Για τα κουτσομπολιά που θα προκύψουν θα πρέπει να χαίρεσαι: ποιος λες ότι φαίνεται κακός σε αυτή τη περίπτωση; Γιατί σε ενδιαφέρει; Επειδή είσαι ακόμα γιος των γονιών σου και σε νοιάζει η εικόνα που δείχνετε προς τα έξω. Κακώς σε ενδιαφέρει, γιατί αυτό χρησιμοποιούν εναντίον σου.

 

Αν δεν κάνεις τίποτα, τότε μπορείς να περιμένεις μέχρι να τους προλάβει η φθορά του χρόνου, σε αυτή την περίπτωση όμως, μην διαμαρτύρεσαι.


__________________
2.

Αμπούλα μου, εννοείται πιστεύω πως πρέπει να οπλιστούμε απέναντι στη σεξουαλική παρενόχληση, εννοείται πως το όχι δεν μεταφράζεται πάντα έτσι, αλλά γραπτή συγκατάθεση? Δηλ πάνω στο ζουζούνισμα θα λένε "α, κάτσε να υπογράψουμε"? Η ρητή πώς να αποδειχθεί...τέλος πάντων θα ήθελα τη γνώμη σου. Καλή χρονιά σε φιλώ!

- 2018

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Έλα βρε τσουρεκάκι που δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει ρητή συναίνεση. Έλα που δεν καταλαβαίνεις καθόλου γιατί προστέθηκε το «γραπτή» σε κείμενο που θα γίνει νόμος.


Αν ζούσαμε όλοι πάνω σε ροζ συννεφάκια, τότε δεν θα χρειαζόταν να μπει νόμος που ζητάει το εμφατικό ναι, γιατί το ναι θα ήταν ναι και το όχι θα ήταν όχι, και η βουβαμάρα, το παγωμένο βλέμμα, η ανόρεχτη συμμετοχή θα ήταν κάτι που κανένας δεν θα μπέρδευε με το «κάνει τη δύσκολη». Επειδή δεν ζούμε πάνω σε ροζ συννεφάκια όμως, και το «όχι» σημαίνει «ίσως», και η παγωμάρα σημαίνει «δεν θα αντισταθώ», χρειάζονται νόμοι, γιατί όπως φαίνεται η απαιτούμενος σεβασμός από άνθρωπο σε άνθρωπο δεν είναι καθόλου αυτονόητος. Δεν σου έχει τύχει; Ή σου έχει τύχει και δεν το κατάλαβες;


Αν κάποιος νόμος σου φαίνεται παιδαριώδης, είναι επειδή η κοινωνία σε κάποιον τομέα μέσω της ανοχής ενθαρρύνει τη βία, οπότε και χρειάζεται στενή αστυνόμευση. Αν βρεις άλλη λύση για να εξαφανίσεις την κουλτούρα του βιασμού, πες μας ποια είναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η νομοθεσία δεν είναι ένα ακόμη εργαλείο. Για πιο αναλυτική απάντηση διάβασε αυτό.


ΥΓ. Αν είσαι γυναίκα, να ξέρεις πως δεν θα γλιτώσεις την βία στο πετσί σου επειδή συντάσσεσαι με τους άντρες που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ποιο είναι το πρόβλημα.


__________________
3.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΑΑΑΜΠΑ! 12 ΧΡΟΝΙΑ ΣΧΕΣΗΣ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΤΥΠΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΥΠΙΣΣΑ... ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΟΜΩΣ Ο ΤΥΠΟΣ ΔΕ ΤΗΣ ΦΕΡΟΤΑΝ ΣΩΣΤΑ..ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣΕ...ΕΛΕΓΕ ΨΕΜΜΑΤΑ..ΣΥΝ ΟΤΙ ΠΗΓΑΙΝΕ Κ ΜΕ ΑΛΛΕΣ...ΠΟΛΛΕΣ...ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ! ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ ΤΟΥ 2017 ΣΚΑΕΙ Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΑΜΟΥ...ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ! ΤΟ ΠΟΛΥ ΣΕ 5 ΜΗΝΕΣ...ΑΦΟΥ ΑΠΟ ΤΑ 12 ΧΡΟΝΙΑ ΣΧΕΣΗΣ...ΣΥΖΟΥΝ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΝΑΜΙΣΗ ΧΡΟΝΟ!...... Υ.Γ ΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ 31 ΕΤΩΝ! ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΕΥΚΑΤΑΣΤΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ...ΙΣΩΣ Η ΤΥΠΙΣΣΑ ΛΙΓΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ...ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΑΛΛΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ...ΕΝΩ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟ ΕΙΧΕ ΓΙΑ ΚΡΥΦΟ ΜΥΣΤΙΚΟ! ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΓΑΜΟ? ΔΛΔ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ ΠΑΕΙ Κ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ? ....ΦΟΥΣΚΑ!


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Γιατί ρωτάς αν θα αλλάξει μετά το γάμο; Γιατί να αλλάξει μετά το γάμο; Τι συνέπεια είχε ως τώρα για τη συμπεριφορά του, ώστε να προσπαθήσει να αλλάξει οτιδήποτε; Τι το μαγικό έχει αυτός ο γάμος που ρωτάμε τόσο συχνά αν θα κάνει τους ανθρώπους από έτσι, γιουβέτσι; Ένα συμβόλαιο είναι, δεν είναι το δαχτυλίδι του Σάουρον.


__________________
4.

Αγαπημένη Λένα,
Συγχαρητήρια για τη στήλη και τη διαυγή σου κρίση. Είμαι 22 ετών και σπουδάζω Αρχιτεκτονική στην επαρχία. Η απορία μου (πριν πω το story) είναι η εξής: ποια στάση θα ήταν καλύτερο να διατηρήσω;
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Από το 2ο έτος των σπουδών μου, κάνω παρέα με μια κοπέλα από τη σχολή μου, με την οποία έχουμε κάνει και πολλές εργασίες στην ίδια ομάδα. Η συγκεκριμένη κοπέλα μου έχει σταθεί στο παρελθόν σε μια περίοδο που είχα έναν εξαιρετικά τοξικό σύντροφο και η αυτοεκτίμησή μου είχε πιάσει πάτο. Ήταν η καλύτερη φίλη που είχα εδώ, έξοδοι, αράγματα, συζητήσεις, εργασίες, τα πάντα τα κάναμε μαζί. Είχαμε και μια 3η κοπέλα στο team, αλλά ξεκόψαμε λόγω εθισμού σε ουσίες της δεύτερης και ψυχολογικών διαταραχών. Οπότε κατά βάση είμαστε εμείς οι 2 τον τελευταίο 1+ χρόνο.
Το θέμα είναι η συμπεριφορά της φίλης. Είναι απότομη - ίσως προσβλητική, μιλάει σκληρά και γενικά γίνεται ανταγωνιστική (πχ. για την επίδοση στο Πανεπιστήμιο - τα πάω καλύτερα) και επιθετική πολύ συχνά. Απαξιώνει με θυμό ό,τι θεωρεί αδυναμία ή υπερβολικά συναισθηματικό. Έχω βρεθεί πολλές φορές σε σημείο να κλάψω ή να πω ότι δεν μπορώ να αντέξω άλλο αυτό το φέρσιμο και να ξεκόψω τελείως μαζί της. Πολλές φορές νιώθω ότι μου φέρεται λες και είμαι μειωμένης αξίας ή κατώτερή της. Όταν χρειάζομαι μια φιλική συμβουλή με κάνει να νιώθω χειρότερα. Αυτοαποκαλεί κάποιες φορές τον εαυτό της βασίλισσα και προβάλλει με σχολαστικότητα μέσω της στάσης της το πόσο σκληρή, ανεξάρτητη και γεμάτη αυτοπεποίθηση είναι. Αυτή η συμπεριφορά είναι σε on-off φάσεις, πότε έτσι πότε αλλιώς.
Να σημειωθεί ότι ο εδώ και περίπου 1.5 χρόνο σύντροφός μου είναι παιδικός της φίλος (γνωρίζονται από 2.5 ετών) και γνωριστήκαμε (όχι επί τούτου) μέσω εκείνης. Έχουμε μια πολύ όμορφη και γλυκιά σχέση μέχρι τώρα. Ποτέ δεν ένιωσα άνετα να την εμπιστευτώ ώστε να συζητήσω κάτι σημαντικό σχετικά με εκείνον μαζί της. Ωστόσο, κρατάω ένα πολιτισμένο επίπεδο και κάνω χωρίς πολλές προσδοκίες παρέα μαζί της για χάρη όσων περάσαμε στη φοιτητική μας ζωή μέχρι τώρα.
Όμως, με τρώει, κάποιες φορές θυμώνω πολύ ή νιώθω πάρα πολύ εκτεθειμένη. Σαν να είναι δεμένα τα χέρια μου και σαν η σχέση που έχω μαζί της να επηρεάζει τη σχέση μου μαζί του. Γιατί για εκείνον η γνώμη της μετράει σαν να ήταν της αδερφής που δεν έχει. Γιατί ξέρει πολλά αφού είναι φίλη χρόνια και με τους 2 μας από πολύ πριν γνωριστούμε μεταξύ μας. Θυμάμαι κάποια στιγμή, στις αρχές της σχέσης μου μου είχε πει: Με όποια και να είναι εγώ θα είμαι πάντα η γυναίκα της ζωή του.
Το νιώθω, πολύ έντονα κάποιες φορές, ότι κάτι δεν πάει ΚΑΘΟΛΟΥ καλά με την πάρτη της ΓΕΝΙΚΑ και ότι κάτι πρέπει να γίνει. Η τριβή μας είναι καθημερινή αναγκαστικά λόγω εργασιών, κοινής παρέας, και δουλειάς στο ίδιο μαγαζί. Δεν μπορώ να το σκεφτώ με ψυχραιμία και να δω ποια είναι η καλύτερη στάση που θα μπορούσα να κρατήσω. Help!
Θα ήθελα πολύ να μάθω πώς φαίνονται τα πράγματα μέσα από τα δικά σου μάτια, έστω και με τα στοιχεία που μπορώ να σου δώσω μέσω της στήλης.
- Donna


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν είναι αναγκαστικά καθημερινή η τριβή μεταξύ σας. Έτσι θέλεις να πιστεύεις τώρα, για να μην κάνεις τα επίπονα βήματα που χρειάζεται να κάνεις ώστε να μην είναι καθημερινή η τριβή σας, δηλαδή, επειδή δεν θέλεις να ξεβολευτείς και θεωρείς ότι αφού έχεις δίκιο, πρέπει να αλλάξει ο άλλος (όπως κάνει ο φίλος της ερώτησης 1). Δεν πάει έτσι. Και χίλια δίκια να είχες – δεν έχει καν σημασία ποιος έχει δίκιο – όταν δεν σου αρέσει μια κατάσταση, ή κάνεις κάτι για να την αλλάξεις (κάνεις κάτι, δεν λες κάτι), ή φεύγεις. Δεν περιμένεις να αλλάξει η κατάσταση από μόνη της (εκτός αν αυτό θέλεις να κάνεις· τότε όμως χάνεις το δικαίωμα της διαμαρτυρίας).


Για την τρυφερή σου σχέση τώρα, αν ο φίλος σου την θεωρεί βασίλισσα και ό,τι πει ισχύει, όσο κι αν δεν σου αρέσει, πρέπει να δεις τι είναι αυτό που έχει μέσα του και δεν έχει πρόβλημα με μια συμπεριφορά που εσύ θεωρείς προβληματική – και δεν είναι η μακρόχρονη γνωριμία ο λόγος. Γνωρίζονται χρόνια επειδή έχουν κάτι κοινό, δεν έχουν κάτι κοινό επειδή γνωρίζονται χρόνια.

__________________
5.


Λενα βοηθησε με σε παρακαλω να καταλαβω τι εχει στο μυαλο της. Εχουμε σχεση 7 χρονια. Με γνωρισε στα 20 της. Τον τελευταιο καιρο μου λεει οτι ειμαστε πολλα χρονια μαζι, οτι ειναι σε μια καλη ηλικια να γινει μανα και θελει να παντρευτουμε. Απο χρονια, μιλαει για οικογενεια, αλλα τωρα τελευταια πιο εντονα. Της λεω να περιμενει λιγο γιατι τα οικονομικα μας δεν ειναι και τοσο καλα για να κανουμε παιδι. Προχθες αρχισε να μου λεει οτι εφαγε τα νιατα της μαζι μου, οτι δεν εχει ζησει σχεσεις και ταξιδια, οτι ειμαι μεγαλος για αυτην (40), οτι της τρωω λεφτα (επειδη συνεισφερει στα εξοδα του σπιτιου-συζουμε εδω και 3 χρονια) και οτι μαζι μου κανει ζωη 40αρας. Και σκεφτομαι εγω τωρα: Τα πιστευει αυτα που λεει; Και αν κανουμε παιδι που θελει σαν τρελη, ποιος μου λεει εμενα οτι μια μερα δεν θα μου τα ξαναπει ολα αυτα που μου ειπε και θα σηκωθει να φυγει; Εβγαλε πολλα παραπονα για μενα. Απο την αλλη, αν τα πιστευε αυτα που ειπε τοτε γιατι μου ζηταει γαμο εμενα και δεν βρισκει εναν συνομηλικο της, με λεφτα να ζησει τη ζωη που θελει; Ειναι ωραια και κοινωνικη κοπελα, δεν θα της ηταν δυσκολο να βρει. Επομενως με αγαπαει. Η μηπως ειναι συνηθεια; Δεν καταλαβαινω. Για να ειμαι ειλικρινης, εχω ενα παιδι απο προηγουμενο γαμο και δεν καιγομαι να κανω και αλλο, αν ηταν τα οικονομικα μας καλυτερα ενταξει, ομως στην παρουσα φαση θα πιεστουμε πολυ. Μου λεει να προσπαθησουμε, να το παλεψουμε. Δεν ξερω αν εχει σημασια, το παιδι μου μενει μαζι μας, εχουν μια νορμαλ σχεση. Λενα προβληματιζομαι με τα λογια που μου ειπε, οτι δεν εχει ζησει την ανεμελια μαζι μου και αν αυτο θα ξαναβγει αργοτερα στην επιφανεια. Ειναι λογια πανω στα νευρα της η η αποψη της που την εκρυβε; Μηπως εχει απωθημενα και αργοτερα κουραστει και απο τις νεες ευθυνες του μωρου; Τα αγαπαει ομως πολυ τα παιδια. Επομενως, μηπως ενα μωρο την ηρεμησει;
- Γιωργος


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Θα σε βοηθήσω να καταλάβεις τι έχει στο μυαλό της. Όταν σε γνώρισε, δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο στο μυαλό της. Στην πορεία ανακάλυψε ότι τα πάτε καλά και τα βρίσκετε, μέσες άκρες. Τώρα θέλει να κάνει παιδί και εσύ δεν θέλεις επειδή έχεις ήδη ένα. Το οικονομικό είναι καλή δικαιολογία, αλλά βασικά, δεν θέλεις άλλο παιδί επειδή έχεις ήδη ένα. Αν ήθελες πολύ παιδί, όσο θέλει και αυτή, δεν θα έθετες το οικονομικό μπροστά με την ίδια θέρμη, θα έλεγες ότι θα ζοριστείτε αλλά αξίζει τον κόπο, γιατί θέλετε παιδί. Γιατί να πάνε στο μέλλον καλύτερα τα οικονομικά σας, και πόσο καλά πρέπει να πάνε για να το αποφασίσεις; Αυτό που της λες βασικά είναι ότι η επιθυμία της δεν είναι αρκετά σημαντική για σένα, επειδή η δική σου αντίστοιχη επιθυμία έχει ικανοποιηθεί. Αυτό που σου λέει είναι: αν ήξερα ότι θα έφτανα στα 27 και θα μου έκανες κόνξες για παιδί, δεν θα ήμουν μαζί σου, θα είχα κάνει τη ζωή μου μέχρι τώρα και ίσως να είχα περάσει πιο ανέμελα. Είμαι εδώ και εφτά χρόνια μαζί σου γιατί θέλω εσένα για οικογένεια, και εσύ μου λες όχι. Καταλαβαίνεις ότι είσαι μεγαλύτερος, έχεις παρελθόν, τα καταλαβαίνει όλα αυτά, αλλά εσύ δεν καταλαβαίνεις την ανάγκη της να κάνει παιδί;


Αν δεν θέλεις να κάνεις παιδί μαζί της, ένα παιδί δεν θα την «ηρεμήσει». Θέλει παιδί και οικογένεια, δηλαδή εσένα και ένα παιδί. Θέλεις; Άσε τις αγάπες λίγο απ'έξω, γιατί τα παιδιά θέλουν πολλά περισσότερα από την αγάπη μεταξύ του ζευγαριού. Θέλεις; Αν δεν θέλεις, πες της το για να φύγει, να βρει άλλον που θέλει. Μην το τρενάρεις με δικαιολογίες, γιατί αυτή της η επιθυμία δεν είναι κάτι που θα της περάσει. Μην το κάνεις αν δεν θέλεις, γιατί δεν σου χρωστάει τίποτα το παιδί. Αυτό είναι το πρόβλημα που έχετε. Αν παραδεχτείς τι θέλεις, θα προχωρήσετε εύκολα στο επόμενο στάδιο.

__________________
6.

Αγαπητή Α Μπα

είμαι 30+, σε μια σχέση εξ αποστάσεως εδώ και 4 χρόνια η οποία είναι "λευκή" εδώ και 6. Δουλεύω στο εξωτερικό σε έναν χώρο όπου έχουμε πολύ στενή συνεργασία οι εργαζόμενοι μεταξύ μας. Εδώ και 1,5 χρόνο έχω αποκτήσει "εφηβικά" συναισθήματα για κάποιον συνάδελφο που είναι εκ φύσεως γλυκός άνθρωπος και βοηθάει τους πάντες, οπότε βοήθησε και μένα μερικές φορές για τα επαγγελματικά. Τον βλέπω στον ύπνο μου, αλλά προσπαθώ να μη δίνω σημασία στα υποσυνείδητα. Είναι παντρεμένος και ευτυχισμένος με παιδιά και δεν ασχολείται (ούτε κι εγώ φυσικά εκφράζω οτιδήποτε, ούτε και έχω προσδοκίες, ούτε ποτέ θα έκανα οτιδήποτε). Είναι φυσιολογικό αυτό που μου συμβαίνει; Κάθομαι και ονειροπολώ σαν 14χρονη: τι καλά θα ήταν αν τον είχα γνωρίσει πριν γνωρίσει τη γυναίκα του... τι καλά θα ήταν αν η πραγματικότητα ήταν αλλιώς. Τι καλά θα ήταν να ήμουν η γυναίκα του (να μην ήμουν εγώ, αλλά εκείνη). Ίσως φταίει η μοναξιά, αφού δεν έχω κανέναν φίλο ή συγγενή εδώ. Να πάω σε ψυχολόγο, να πληρώσω για να μου κάνει το φίλο; Έχω αρχίσει να τα χάνω;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν πληρώνεις τους ψυχολόγους για να σου κάνουν τον φίλο. Τους πληρώνεις για να κάνουν τον ψυχολόγο, που είναι μια δουλειά για την οποία πρέπει να αμείβονται. Οι φίλοι σου, από την άλλη, δεν μπορούν να σου κάνουν τον ψυχολόγο, γιατί δεν ξέρουν να κάνουν αυτή τη δουλειά. Δεν μπορούν να σε κάνουν να πεις αυτά που πρέπει να πεις ώστε να βρεις μόνη σου την απάντηση, γιατί και από αυτά που γράφεις εδώ, εγώ δεν κατάλαβα τι εννοείς, και δε νομίζω ότι είναι τυχαίο. Η λευκή σχέση είναι σχέση χωρίς σεξ; Γιατί; Δεν το προσπέρασες κάπως ανέμελα; Δε νομίζεις ότι είναι κάτι που χρειάζεται περισσότερη ανάλυση;


Μου φαίνεται ότι δεν ξέρεις τι κάνουν οι ψυχολόγοι, και ναι, είναι ο άνθρωπος που πρέπει να αναζητήσεις.

_________________
7.


Α,μπα μου γεια σου! Το όνομα μου είναι Ακριβή. Η αλήθεια είναι ότι αντιμετώπιζα πρόβλημα με αυτό το όνομα στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ. Ξέρεις ήταν τύπου φάση -πως σε λένε; -Ακριβή -Χάρηκα εγώ είμαι η φθηνή. Αυτά τα ξεπέρασα γιατί ως παιδάκι το είχα λίγο μεγάλο στο κεφάλι μου. Στα 25 μου νιώθω ότι είμαι καλά. Τι απαντάω σε αυτούς όμως που ακόμα και τώρα συνεχίζουν να μου το λένε;
First world problem I know αλλά δώσε μου τα φώτα σου. Απαντά please!
Υ.Γ.: Σε αγαπώ συνέχισε έτσι!


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

"Χα, χα, πρώτη φορά το ακούω."

121

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Αγαπητέ #1, γράφω πρώτη φορά σχόλιο γιατί ένιωσα την ανάγκη να σου απαντήσω καθότι γνωρίζω από προσωπική εμπειρία για τι πράγμα μιλάς. Γράφεις πως οι γονείς σου σε προόριζαν πάντα να αναλάβεις την οικογενειακή επιχείρηση. Νομίζω πως για αυτό τον λόγο ανέχεσαι αυτήν την κατάσταση. Γιατί η επιθυμία σου είναι να ανταποκριθείς στον ρόλο που πιστεύεις ότι οι γονείς σου προόριζαν και προορίζουν για σένα. Ο φόβος σου δεν είναι τι θα πει ο κόσμος, ο κόσμος θα πει όλα αυτά που λέει έτσι και αλλιώς όπως βλέπεις σε πολλά σχόλια, ότι είσαι βολεψάκιας, ότι είσαι δειλός, ότι είσαι ανώριμος. Ο φόβος σου είναι ότι δεν είσαι ικανός να ανταποκριθείς στις προσδοκίες των γονιών σου. Και γι’ αυτό μένεις, προσπαθώντας να ανταποκριθείς. Θεωρώ πως κάνεις λάθος. Οι γονείς σου δεν σε προορίζουν να αναλάβεις την οικογενειακή επιχείρηση, αν και έτσι λένε. Αν σε προόριζαν για κάτι τέτοιο θα σε εκπαίδευαν για να γίνεις αφεντικό. Δεν το έχουν κάνει και δεν πρόκειται να το κάνουν τώρα. Σε εκπαιδεύουν για υπάκουο γιο, όχι για επιχειρηματία. Ξέρω πολύ καλά πως οι επαγγελματικές προοπτικές σου στον έξω κόσμο δεν είναι ζηλευτές. Είναι όμως πολύ καλύτερες τώρα απ’ ότι θα είναι σε δέκα χρόνια. Όσο καθυστερείς να πάρεις τις αποφάσεις σου τόσο πιο δύσκολο θα γίνεται. Μελέτησε διάφορες εναλλακτικές. Δουλειά μαζί με τη γυναίκα σου; Με κάποιον γνωστό; Κάτι δικό σου; Δουλειά σε άλλη περιοχή; Κάνε την προσπάθειά σου. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα δεν έχεις να χάσεις πολλά, αυτό που πρέπει να χάσεις είναι μια ψευδή εικόνα για το μέλλον σου στην οικογενειακή επιχείρηση.
Γνωρίζονται χρόνια επειδή έχουν κάτι κοινό, δεν έχουν κάτι κοινό επειδή γνωρίζονται χρόνια. Πηγή: www.lifo.grΕ, εντάξει, ρισπέκτ, τι να πούμε τώρα;
1. Βρε παλικαρι μου, εχεις συμβολαιο εργασιας στην εταιρια των γονιων σου? Που να γραφει ρητα ποιες ειναι οι μηνιαιες απολαβες και ποσες ωρες την βδομαδα εργαζεσαι? Γραφεις οτι εισαι απο μικρος σε αυτη τη δουλεια, και φοβαμαι πως καποια τυπικα πραγματα δεν τα κανατε ποτε. Αλλα αυτο εχει σημασια, γιατι αν δεν εχετε συμβολαιο, στην πραγματηκοτητα δεν δουλευεις εκει. Και οι γονεις σου ισως να το βλεπουν ετσι, οτι απλα βοηθας οταν χρειαστει (απο την καλη σου την καρδια, τελος παντων), και δεν σου χρωσταν χρηματα για αυτο. Πως πληρωνεις την εφορια? Πως εισαι ασφαλισμενος? Πως μαζευεις ενσημα? Η δικαιολογια των καιρων ειναι "δεν θα παρουμε ποτε συνταξη" και δεν σου κολλανε ενσημα? Νομιζω οτι το πρωτο που πρεπει να ξεκαθαρισεις μαζι με τους γονεις σου ειναι η εργασιακη σου κατασταση και να την επισημοποιησεις με ενα συμβολαιο. Αν θελουν καποια στιγμη να αναλαβεις την δουλεια πρεπει να γνωριζεις και τα πραγματα απο μεσα. Τι σημαινει "δεν παει καλα η εταιρια"? Πηγαινε στον λογιστη σας και ζητα πληρη ενημερωση, μαθε πως γινονται τα λογιστικα, ολα οσα θα χρειαστει να ξερεις οταν μια μερα αναλαβεις την επιχειρηση. Πως περιμενουν οι γονεις σου να γινεις ο ιδιος εργοδοτης μια μερα αν δεν ξερεις τι γινεται μεσα στην εταιρια. Πες τους τα ολα αυτα, απαιτησε ξεκαθαρα συμβολαια, εστω και με την δικαιολογια των ενσημων και αν δεν βγαλεις ακρη, τοτε μπορεις να τους απειλησεις οτι δεν θα ξαναπατησεις και θα ψαξεις δουλεια αλλου, θα θεωρησουν οτι τους εκθετεις και ισως ετσι ικανοποιησουν τα αιτηματα σου. Παντως πιστευω οτι ειναι μια νοσηρη κατασταση απο την οποια δεν θα σε αφησουν να ξεφυγεις ευκολα, στη θεση σου θα προσπαθουσα να μετακομισω μακρια τους και να ασχοληθω με κατι αντιστοιχο σε αλλη περιοχη. Και κατι τελευταιο: αν ημουν η γυναικα σου θα χωριζα και θα απαιτουσα διατροφη μονο και μονο για να σε αναγκασω να ξεκαθαρισεις τα οικονομικα σου.
Πλάκα πλάκα ωραία σκέψη αυτή: σε περίπτωση χωρισμού, το παιδί (και σε κάποιες περιπτώσεις και η σύζυγος) δικαιούται διατροφή από τον πατέρα, και αν εκείνος δεν έχει, από τους ανιώντες, δηλαδή τους γονείς του. Παιδιά βρέθηκε η λύση, χωρισμός και ασφαλιστικά της συζύγου στους παπούδες.
#1 Η επιχείρηση μπορεί να είναι οικογενειακή όμως τα έσοδα τα καρπώνονται οι γονείς σου κι εσύ παίρνεις μισθό, είσαι δηλαδή υπάλληλος. Επομένως διακδίκησε τα δικαιώματά σου. Δεν σου δίνουν χαρτζηλίκι για να αποφασίσουν για το πότε το χρειάζεσαι, σε ανταμείβουν για την εργασία σου και είναι υποχρέωσή τους να σε αμείβουν. Αντιμετώπισέ τους λοιπόν ως εργοδότες κι όχι ως γονείς.Φαίνεται ξεκάθαρα οτι φοβάσαι να έρθεις σε αντιπαράθεση μαζί τους όμως σκέψουν οτι πλέον δεν έχεις μόνο τον εαυτό σου να φροντίζεις αλλά κι ένα παιδί και πρέπει να φροντίσεις και το μέλλον του παιδιού όσο κι αν συνεισφέρει η γυναίκα σου. Σκέψου το παράδειγμα που δίνεις στο παιδί σου με αυτή την συμπεριφορά, το μαθαίνεις να είναι υποτακτικό.Σταμάτα λοιπόν τις δικαιολογίες και κάνε κάτι! Οι γονείς σου δεν θα αλλάξουν οπότε κάτι πρέπει να αλλάξεις εσύ. Αν οι γονείς σου δεν καταλαβαίνουν από λόγια ψάξε άλλη δουλεια, κάτι παρεμφερές με αυτό που κάνεις σίγουρα θα υπάρχει. Προτιμάς δηλαδή να ζορίστεσε για να μην σας κουτσομπολέψει η κυρά Τασία που έχει το περίπτερο απέναντι; Κι αν οι γονείς σου αρνούνται να σε πληρώσουν φεύγοντας μια επιθεώρηση εργασίας θα τους πείσει.
#1Έλα τώρα. Θες να πεις οτι δε μπορείς να βρεις ούτε δουλειά ανειδίκευτου? Κάτι έστω για αρχή? Δε λέω είναι περίοδος κρίσης αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω οτι έχεις εξαντλήσει άλλη επιλογή (τουλάχιστον ψάξε πρώτα και μετά πες μας έκανα 50 αιτήσεις και έστειλα 100 βιογραφικά και τζίφος).Αλλά μήπως έχεις και λίγο βολευτεί? Η γυναίκα σου σκοτώνεται στη δουλειά και εσύ περιμένεις υπομονετικά να κληρονομήσεις την επιχείτρηση των γονιών σου και να βγάλεις τα σπασμένα τόσων ετών? Και όπως είπαν και άλλοι τι δουλειά κάνεις τώρα στην επιχειρήση? Σου έχουν κάνει κανονική πρόσληψη? Αν ναι, διεκδίκησε τα δικαιώματα σου σαν εργαζόμενος. Αν οχι, συζητησε το γιατί.
#1: Γιατί δέχεσαι/ανέχεσαι τέτοιου είδους συμπεριφορά από τους δικούς σου; Καμιά μακρινή συγγένεια με τις αδελφές Μπροντέ ή τον Ντίκενς; Δεν προκύπτει βέβαια από την ερώτηση, με σαφήνεια, το είδος της εργασιακής σας σχέσης (είσαι μισθωτός ή συνέταιρος;) Αν είσαι, πάντως, μισθωτός, εδώ που φτάσατε, μη σκεφτείς καθόλου "τί θα πει ο κόσμος" και τράβα τους μια επίσχεση εργασίας, μπας και αντιληφθούν ότι τα πράγματα σοβάρεψαν. Αν σου πουν τίποτα (που θα πουν, εννοείται), πες τους "μισή ντροπή δική σας, μισή ντροπή δική μου, έχω να φροντίσω το παιδί μου". Ακου εκεί, να σου χρωστάνε δεδουλευμένα και να στα παρουσιάζουν ως 'δώρο', σιγά μην τους πεις κι ευχαριστώ. Γερά-γερά, με τσαμπουκά, δεν υπάρχει άλλη λύση. Διάβασε, αν θες, τα παρακάτω και μετα πήγαινε και σε ένα δικηγόρο, κατά προτίμηση εργατολόγο:http://www.ergasiaka-gr.net/2011/05/blog-post_5511.html#.WnBvPyWYOUk(έχει και υπόδειγμα δήλωσης επίσχεσης εργασίας)http://www.arcadiaportal.gr/news/epishesi-ergasias-pote-mporei-o-ergazomenos-na-kanei-hrisi-toy-dikaiomatosΜπα σε καλό σας!
#6 Προσπαθείς να μην δίνεις σημασία στα υποσυνείδητα ;Πληθυντικός αριθμός ...Φαντάσου τι συνωστίζεται εκεί και προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή σου.Λοιπόν,αγαπητή φίλη,οι ειδικοί ψυχικής υγείας σου κάνουν και τον φίλο και τον μπαμπά και την μαμά , αφού θες να το θέσεις έτσι, και ό,τι άλλο χρειαστεί προκειμένου κάποια στιγμή να αναλάβεις ψυχικά και να κυβερνήσεις την πορεία της ζωής σου.Και πληρώνονται. Αν το θεωρείς κατάπτυστο,θα θεωρείς ότι συμβαίνει κάτι ανάλογο και με τους καρδιολόγους ας πούμε;Το κειμένό σου έχει ενδείξεις για αρκετά τα οποία δεν θα αναλύσω,απλά θα σου υπογραμμίσω το εξής.Το σεξ είναι ένα δώρο.Το σεξ αφ εαυτό.Ο έρωτας είναι κάτι διαφορετικό και η αγάπη επίσης.Ευχής έργο για όλους μας ,να συνυπάρχουν.Η άρνηση δεν είναι τυχαία,τιποτα δεν είναι τυχαίο.Με την βοήθεια κάποιου που εμπιστεύεσαι απόλυτα, θα επιστρέψεις πίσω για να βρεις την άκρη του νήματος και πότε ακριβώς άρχισες να θεωρείς ότι είναι πιο ασφαλές να απέχεις.Τι είναι αυτό στο οποίο αντιδράς κατ αυτό τον τρόπο,θεωρώντας ότι προστατεύεις τον εαυτό σου.Ενδέχεται να μην υφίσταται πλέον παρά μόνο στην δική σου ψυχική σφαίρα και μάλλον όχι (πια) στην πραγματικότητα.Ο χρόνος που χάνεται δεν γυρίζει πίσω ,να το θυμάσαι αυτό.
#7.Το επίθετο μου παραπέμπει όντως σε επίθετο.Ας πούμε,ότι ο πατέρας μου λέγεται Φαρδιάς ή Βαθιάς.Εγώ λοιπόν συστήνομαι ως Ελένη Φαρδιά ή Βαθιά.Κάτι ανάλογο.Ε,μετά το δημοτικό δεν ασχολήθηκε κανείς.Σίγουρα σε αρκετούς ακούγεται κάπως ή κάτι σκέφτονται.Γι'αυτό συχνά με ρωτάνε και δεύτερη φορά.Μην πάμε και στο πώς γράφεται.Πόσο χαζούλης όμως να είναι κάποιος ενήλικας,ώστε να το βρίσκει τόσο αστείο,που να μην κρατηθεί και να θέλει να πει οπωσδήποτε το νόστιμο,που σκέφτηκε;Δεν απαντάς τίποτα.Το να μείνει μετέωρο και παγωμένο στον αέρα και στη φάτσα κάποιου ένα αστείο,μετράει για διπλός πόντος.Εκτός κι αν μας φαίνεται συμπαθητικός ο άλλος.Οπότε κάνουμε πλάκα μαζί.Και πάλι υπέρ μας μετράει.
#5 για να καταλάβεις τι έχει στο μυαλό της αρκεί να την ρωτήσεις. Για να καταλάβεις τι θες εσύ πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου. Εσύ προφανώς είσαι εντάξει με την παρούσα κατάσταση και δεν θες να αλλάξει κάτι και δεν έχεις παράπονα. Εκείνη δεν είναι εντάξει. Θέλει παιδί θέλει οικογένεια. Αναφορικά με την ανεμελιά και το γεγονός ότι μπορεί να φύγει κάποια στιγμή από δίπλα σου για να ζήσει αυτά που δεν έζησε δεν πρέπει να σε απασχολεί, τώρα. ΠΟΤΕ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο άλλος δεν θα μας αφήσει ή ότι εμείς δεν θα φύγουμε!!!Το παιδί δεν θα την δέσει μαζί σου ούτε θα την ηρεμήσει. Μην κάνεις παιδί χωρίς να θες. Ρώτα την πως φαντάζεται την ζωή σας αφού κάνετε και ένα μωρό. Μπορείς να συμμετέχεις σε αυτό το όραμα??? Θες???
# 5 το οικονομικό είναι μεν σοβαρό θέμα και καλή δικαιολογία, όμως συνήθως την προβάλλουν όσοι είναι on the fence στο θέμα του παιδιού, δηλαδή δεν πολυκαίγονται να κάνουν παιδιά έτσι κι αλλιώς. Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν που ήθελε πράγματι να κάνει οικογένεια και τον σταμάτησε το οικονομικό, η κρίση, η ανασφάλεια στον επαγγελματικό τομέα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Αντιθέτως έχω φίλους που δουλεύουν δύο δουλειές ή αναζήτησαν δουλειά στο εξωτερικό ή τελοσπάντων γενικώς ζορίζονται για να τα βγάλουν πέρα, επειδή ακριβώς θέλανε πάρα πολύ να κάνουν οικογένεια και θεώρησαν ότι όλο αυτό το ζόρι αξίζει τον κόπο. Το "περίμενε λίγο γιατί τα οικονομικά μας δεν είναι καλά" δεν είναι παρά ένα όχι και τόσο έντιμο τρενάρισμα, γιατί τη σήμερον ημέρα, δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να είναι απολύτως σίγουρος ότι σε 3, 5, 10 χρόνια θα είναι πολύ καλύτερα οικονομικά (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα). Με λίγα λόγια, αν κάποιος θέλει πραγματικά, ναι μεν θα τον απασχολήσει το οικονομικό, αλλά θα βρει τρόπο τελικά. Γι αυτό και πιστεύω ότι οι περισσότερες γυναίκες διαισθάνονται πότε κάποιος πραγματικά θέλει να κάνει οικογένεια και πότε απλώς προβάλλει δικαιολογίες (σοβαρές και βάσιμες, αλλά δικαιολογίες παρόλα αυτά - σε φιλικό μου ζευγάρι, έχει ειπωθεί από ακόμα και το φοβερό "πώς να κάνουμε παιδιά με τόσους πολέμους και ασχήμια στον κόσμο"). Εν προκειμένω, απ'ό,τι λες κι εσύ ο ίδιος, δεν θέλεις άλλο παιδί, και απ'ό,τι φαίνεται της παρουσιάζεις το οικονομικό για να μην αναγκαστείς να της το πεις στα ίσια, ίσως γιατί φοβάσαι ότι τότε θα τα βροντήξει όλα και θα πάει να βρει κάποιον που θέλει (το γεγονός ότι λες ότι στην ηλικία της και με τον χαρακτήρα που έχει θα της ήταν εύκολο, σημαίνει ότι μια χαρά έχεις σκεφτεί αυτό το σενάριο ως αρκετά πιθανό να συμβεί). Πιστεύω ότι πρέπει να είσαι ειλικρινής μαζί της, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να σκεφτείς εσύ πολύ σοβαρά τι θέλεις. Δεν κάνει παιδί ο κόσμος για να "ηρεμήσει" τη γκρίνια του άλλου ούτε για να αποφύγει το ενδεχόμενο να του την κάνει με κάποιον πιο πρόθυμο. Αλλά ούτε είναι σωστό να αποφεύγεις/τρενάρεις το θέμα ελπίζοντας ενδόμυχα ότι η κοπέλα θα αλλάξει γνώμη, θα ξεχάσει την επιθυμία της και θα μείνει μαζί σου και ούτε γάτα ούτε ζημιά.Υ.Γ. Όσον αφορά τα παράπονα που σου βγάζει ναι μεν κάποια μου ακούγονται υπερβολικά (π.χ. δεν ξέρει ότι τα ζευγάρια που συζούν συνεισφέρουν και τα δύο στο σπίτι?), απ' την άλλη η εντύπωση που μου δημιουργήθηκε από όλα αυτά τα παράπονα μαζί είναι ότι πάνω στη "φρίκη" της για το θέμα παιδιού και για τον τρόπο με τον οποίο (δεν) αντιμετωπίζεις το θέμα, ξεσπάει λέγοντας σου ο,τι αρνητικό μπορεί να έχει σκεφτεί κατά καιρούς.
#1: Κι επειδή στην ανακεφαλαίωση είναι το ζουμί, για να δω μπας και συνειδητοποιήσω τι μας λες "αγαπητό" Κελεπούρι: "Η γυναίκα μου δούλευε κάθε μέρα και μέχρι την τελευταία μέρα πριν γεννήσει και μέχρι τις 2-3 τη νύχτα για να μαζεψουμε τα χρήματα." Ότι ας πούμε εσύ μια χαρά επαναπαύτηκες στο φιλότιμο της γυναίκας σου και την άφησες με την κοιλιά στο στόμα, επειδή δεν σου δίνουν λεφτά ο μπαμπάς και η μαμά. "Το να βρω αλλού δουλειά δεν είναι επιλογή για μένα γιατί ξέρω να κάνω από παιδί μόνο αυτή τη δουλειά." Όπου "δουλειά" υποθέτω "ζητάω λεφτά απ τον μπαμπά και την μαμά|". "Η ειρωνεία είναι ότι όταν παντρευτήκαμε πολλοί καλοθελητές από τον ψωνισμένο κύκλο των δικών μου της έλεγαν ακόμα και μπροστά μου πόσο τυχερή είναι που παντρεύτηκε εμένα το κελεπούρι με τα πολλά λεφτά." ΄Και όταν τα έλεγαν μπροστά σου, εσύ τι ακριβώς έκανες, ρούφαγες την πορτοκαλάδα με το καλαμάκι; Όχι, αντίδοτο στην ανευθυνότητά σου δεν υπάρχει, δυστυχώς. #5: Κάτι τέτοια ακούει κανείς και κατακεραυνώνει την διαφορά ηλικίας, αλλά δεν είναι η διαφορά ηλικίας το θέμα. Το πρόβλημα εδώ, είναι το βόλεμα σου εδώ και 7 χρόνια, με μία κοπέλα που γνώρισες στα 20 της και προφανώς της συντηρείς το όνειρο για οικογένεια, όσο εκείνη μεγαλώνει το παιδί σου. Το πρόβλημα δεν είναι αν "θα ηρεμήσει με ένα παιδί", αλλά το πόσο παρτακίστικο είναι να μην ξεκαθαρίζεις απ την αρχή την άρνησή σου, για κάτι σ αυτήν καθορίζει το μέλλον της. Γιατί; Για να μην χάσεις την "μικρή" που σου φέρνει βόλτα το σπίτι και το παιδί; Δεν είναι υπερβολική, τυφλή είναι.
#1 Πραγματικά, αυτό το δουλεύω χωρίς να πληρώνομαι ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ!Γιατί; Για να ικανοποιήσεις τα θέλω των γονιών σου, βάζεις σε κίνδυνο την διαβίωση της οικογένειας σου?Θα το ξαναπώ: καλύτερα απλήρωτος και ξεκούραστος παρά απλήρωτος και κουρασμένος!Σταμάτα να δουλεύεις είναι απλό! Προφασίσου για αρχή μια ασθένεια, μια ψυχολογική πίεση, ότι πρέπει να κρατήσεις το παιδί, ότι πρέπει να βοηθήσεις την γυναίκα σου στη δουλειά της, ότι πρέπει να φύγεις να επισκεφτείς κάποιον εκτός της πόλης σας βρες ΚΑΤΙ!!!Και σταμάτα διαπαντός να πηγαίνεις !Όταν θα έρθουν να ζητήσουν τα ρέστα πες τους, "αφού και που έρχομαι δεν με πληρώνετε!" ΥΓ: είναι σημαντικό το καθεστώς υπό το οποίο δουλεύεις, σε αυτό θα μπορούσε να σε βοηθήσει και ένας δικηγόρος!
Δηλαδή το δε δουλεύω γιατί δεν πληρώνομαι δε είναι σωστή απάντηση;Άκου του έκαναν δώρο στο μαιευτήριο τα χρήματα που του χρωστούσαν!Η μας δουλεύει ψιλό γαζί η....
Νομίζω ότι δε χρειάζεται δικηγόρος. Δηλαδή τι; Να έρθει σε οριστική ρήξη με τους γονείς; Μετά πρέπει να πάρει, εαν πάρει, τα χρωστούμενα και να κόψουν την Καλημέρα! Θεωρώ πιο δίκαιο να φύγει και να ψάξει σοβαρά για δουλειά αλλού. Όταν το κάνει, οι γονείς θα τον ψάξουν παρακαλετοι να επιστρέψει άνευ όρων.
Χρειάζεται την καλημέρα ανθρώπων που εκείνοι καλοπερνάνε εις βάρος του?Αν δεν ήταν γονείς του και δούλευε σε ξένους τι θα του έλεγες?Συνέχισε να δουλεύεις χωρίς μισθό?Μην διεκδικήσεις αυτά που δικαιούσαι?Αν διεκδικήσεις αυτά που είναι δικά σου θα σου κόψουν την καλημέρα?
RedSonjaΑν δεν ήταν γονείς του και δούλευε σε ξένους τι θα του έλεγες? Πηγή: www.lifo.grΜα εκεί είναι το θέμα: δεν είναι ξένοι. Είναι οι γονείς του.Επίσης είναι η οικογενειακή επιχείρηση που "θα κληρονομήσει", διότι "όλα για σένα γίνονται παιδί μου" και "όλα δικά σου είναι" και "πωωω ένα ΦΠΑ που έχω να πληρώσω τώρα. Δε σε πειράζει να τρενάρουμε καμιά δεκαριά μέρες τον μισθό σου" και "πάρε κι ένα τάπερ σπανακόπιτα, γιατί σε φροντίζουμε εμείς".Για να βρει την άκρη ο φίλος στο #1, πρέπει πρώτα να χωνέψει ο ίδιος ότι η οικογένειά του είναι η γυναίκα του και το παιδί του. Αν γίνει αυτό, θα βρει και τον κατάλληλο τρόπο να διεκδικήσει αυτά που δικαιούται.
#1 Πρέπει να στήσεις άγαλμα στη γυναίκα σου.Εσύ για δικούς σου λόγους δουλεύεις τσάμπα.Είχες όμως τη γυναίκα σου να δουλεύει μέχρι που γέννησε για να φροντίσει εσένα και το παιδί σου.Πρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες σου ως σύζυγος και πατέρας.Δεν σε πληρώνουν ενώ δουλεύεις. Τι πάει να πει αυτό,δεν καταλαβαίνω αλήθεια.Εντάξει,έτσι γίνεται αφού το λες. Τι κάνεις γιαυτό; Παραπονιέσαι στο διαδίκτυο; Και τι κερδίζεις; Νεύρα δεν έχεις;Δεν διεκδικείς το δίκιο σου ποτέ;Αν είχες έναν άλλο εργοδότη και όχι τους γονείς σου,πάλι τσάμπα θα δούλευες;Κοίταξε να ξεβολευτείς και να υποστηρίξεις τη γυναίκα και το παιδάκι τ διαφορετικά άφησε την να φύγει τώρα που είναι νωρίς.
#7 ΄΄ Και φθηνή και μπαγιάτικη φιλτατη /τε?''Εφοσον προκειται για τους παλιους αμετανοητους χιουμοριστες ... Οπως λεει και η Λενα , μπαγιατεψε το αστείο . 'Η το λενε και καινουργιοι ? Τρομάζω, 25χρονα να λένε τετοιες κρυάδες . Κοιτα να κρυώσεις και συ. Τόσο που δεν μπορεις ν'απαντησεις από το ψυχος.
#3 Βρε Φούσκα, εσύ τι σχέση έχεις με το εν λόγω ζευγάρι; Και γιατί φωνάζεις;Αν είσαι φίλη ή συγγενής της "νύφης" και τα ήξερες αυτά από πριν χωρίς να της τα λες, έχεις ένα κομματάκι ευθύνης σε αυτό. Αν είσαι η ίδια η "νύφη" και το ήξεραν όλοι εκτός από εσένα, έχεις κατ'εμέ μεγαλύτερη ευθύνη (εθελοτυφλούσες; πώς το ήξεραν όλοι για χρόνια και όχι εσύ; μόνο αν ζει στο εξωτερικό ο άλλος να δεχτώ κάτι τέτοιο, που και πάλι με βιντεοκλήσεις, skype κλπ δύσκολο μου φαίνεται τώρα πια...)Αλλά και πάλι...Γιατί φωνάζεις;
#1 Οι γονείς σου σε πλήρωναν από την αρχή;Ήταν τυπικοί ΚΑΙ αυτοί ΚΑΙ εσύ στο εργασιακό πλαίσιο;Εννοώ πήγαινες προσυμφωνημένες ώρες για προσυμφωνημένα χρήματα;Πολύ βασικό αυτό.Εάν δεν υπήρχαν όρια τα οποία μετακινήθηκαν,(μάλλον δεν υπήρχαν γιατί θα το ανέφερες),τότε απλά εξακολούθησε να υφαίνεται ένας καμβάς,άλλως πως,παίζεις το παιχνίδι τους,στο γήπεδό τους.Γιατί;Εν πολλοίς επειδή πείστηκες( ;) από αυτούς οτι δεν θα τα καταφέρεις μακριά τους και δευτερευόντως , επειδή αυτό σε ψιλοβόλεψε.Πάντως ,υπάρχουν μοναχοπαίδια που παίρνουν των ομματιών τους ,και μην τα είδατε,μην τα απαντήσατε και καλά κάνουν.Τα παιδιά δεν είναι αξεσουάρ ή πάσο κοινωνικής αποδοχής,να βλέπετε,είμαστε ευτυχές ζεύγος,με την επιχειρησή μας,τα χρήματά μας και ένα παιδί -σετ με όλο το υπόλοιπον.Αυτοί .εάν την είδαν κάπως έτσι,ας την δουν αλλιώς από δω και πέρα.Οι φόβοι μας θεριεύουν τα τέρατα εντός μας και εκτός.Τον οσμίζονται τον φόβο και αποκτηνώνονται.Τι φοβάσαι;Να βρεις δουλειά αλλού, και στα φρύδια σου αν εκτεθούν! αυτοί στην κοινωνία σε τελική ανάλυση.Αυτό είναι δικό τους θέμα.Το ότι αν και εργάζεσαι, δεν αμοίβεσαι,δεν σε προβληματίζει;Αλλού είναι το ζήτημα.Γιατί επιμένεις να νομίζεις ότι δεν θα επιβιώσεις χωρίς αυτούς.Γιατί;Ο χρόνος περνάει και αν ζεις στερημένα και μίζερα,μάντεψε ποιος κινδυνεύει να την πληρώσει άμεσα και μεσομακροπρόθεσμα. Ποιος;Το βρήκες. Το παιδί σου.Δεν γράφεις τι σπούδασες,εν ανάγκη κάνε άλλη δουλειά.Η ζωή στην αναμονή δηλαδή ,ΠΟΤΕ θα δεήσουν να σε πληρώσουν είναι ζωή;Και καταφανώςτα χρήματα είναι το μέσον για να σε κρατούν δέσμιο και υπό.Η δε σύζυγος η οποία δούλευε μέχρι και το τελευταίο λεπτό πριν γεννήσει,όσο καλοπροαίρετη και να΄είναι,όσες αντοχές από ατσάλι και να έχει,είναι άνθρωπος.Οταν θα εξοντωθεί από την υπερπροσπάθεια να συντηρεί τρεις σ αυτές τις χαλεπές εποχές,ποιος νομίζεις ότι θα μπει στο στόχαστρό της και δικαολογημένα;Σωστά το σκέφτηκες.Εσύ.Εχεις ευθύνη αγαπητέ φίλε.Εκεί καταλήγουμε.Αγαπάς πολύ και την γυναίκα σου και το παιδί σου.Αν δεν θες να τους αποχαιρετίσεις,κοιτάξου στον καθρέπτη.Τι βλέπεις;Τον γιο των γονιών σου;Λάθος απάντηση.Να δεις τον εαυτό σου.Ενηλικιώσου.Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και ορατή στον ορίζοντα.Εάν υποχωρήσεις ΚΑΙ αυτήν την φορά ,θα οικτίρεις τον εαυτό σου για το υπόλοιπο της ζωής σου.Ενας εξαιρετικά αποτελεσματικός τρόπος να σε κρατάει κάποιος για πάντα, είναι να μην σου δίνει ποτέ αυτό που θες,να προσδοκείς να λάβεις,γιατί πάντα θα σκέφτεσαι,δεν μπορεί,εγώ κάνω κάτι λάθος και να προσπαθείς όλο και περισσότερο,εις μάτην φυσικά.Κατάλαβες γιατί παίζεις το παιχνίδι ΤΟΥΣ στο γήπεδό ΤΟΥΣ;
Έτσι είναι Rosa, όμως ειλικρινά, γίνεται να αυτονομηθεί με οδηγίες προς ναυτιλομένους; Και βέβαια καταλαβαίνουμε πως η αυτονόμηση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι σε ψυχικό επίπεδο. Οι φόβοι μας θεριεύουν τα τέρατα εντός μας αλλά και είναι τα τέρατα εντός μας. Ειδικά όταν είναι πυρηνικοί φόβοι. Πώς λοιπόν αυτός ο άνθρωπος θα το καταφέρει αυτό όταν, ίσως, ο φόβος τον παραλύει; Δεν ξέρω ειλικρινά, ίσως έχει να κάνει με το βαθμό εξάρτησης του, που δε μπορούμε να τον ξέρουμε. Λες κάποιοι να το καταφέρνουν με οδηγίες; και λογικές, καλές συμβουλές; Αν ναι, είναι πολύ αισιόδοξο και μακάρι. Εγώ νόμιζω πως είναι θέμα προσωπικού κινήτρου και μαζί ψυχολογικής/ψυχαναλυτικής βοήθειας. Να αποφασίσει το φτάνει πια και να έχει κάποιον που θα ΄κρατήσει' τους φόβους του μέχρι να τα καταφέρει να τους αποδυναμώσει.
Δεν απαντώ για λογαριασμό της rosa nera αλλά επειδή βρίσκω εξαιρετική την προσέγγιση της, ακριβώς επειδή δεν δίνει οδηγίες για το τι να κάνει ο #1, αλλά πώς να σκεφτεί. Πολλές φορές έχει αναφερθεί σε ερωτήσεις εδώ, πόσο άλλαξε ο τρόπος σκέψης αναγνωστών. Συμφωνώ απολύτως με το ότι οι οδηγίες και οι εντολές δε βοήθησαν ποτέ κανέναν, όπως μερικά σχόλια που ουσιαστικά κάνουν διαπιστώσεις, καταγγέλλουν και δίνουν εντολές "είσαι ένας βολεμένος βλάκας που εκμεταλλεύεται τη γυναίκα του, βρες αλλού δουλειά αφού δε σ'αρέσει και κόψε σχέσεις με τους γονείς σου". Πολύ εποικοδομητικές παρατηρήσεις και συμβουλές (not). Οι γονείς του φρόντισαν να του μάθουν πως είναι ανίκανος να αναλάβει ευθύνη και φυσικά θα φοβάται την ευθύνη. Κάποια παιδιά αντιδρούν και άλλα υποκύπτουν στην επίδραση των γονιών τους, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, σε κανένα επίπεδο.Ο λόγος που στον #1 δεν προτείνεται, κατά τη γνώμη μου, η ψυχολογική υποστήριξη, παρόλο που βεβαίως θα βοηθούσε, είναι επειδή έχει παιδί, και όταν έχει κανείς παιδί, ξεπερνάει τους φόβους του προκειμένου να το προστατεύσει. Κι εδώ δεν έχουμε έναν φόβο που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού, αν ο γονιός αποφασίσει να τον αντιμετωπίσει ευθέως. Απλά, ο γονιός ξεχνάει το παιδί που γέννησε και μένει στο παιδί που κουβαλάει μέσα του.
Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα ή ήλπιζα να ακούσω πως 'ναι, γίνεται και με καλές συμβουλές, το έχω δει να συμβαίνει'. Το ότι εγώ δεν πολυπιστεύω πως γίνεται, δε σημαίνει πως έτσι είναι. Και θα μου άρεσε να το ακούσω αυτό και όντως τώρα που το λες, θυμάμαι πως πολλοί έχουν αναφέρει στη στήλη πως έχουν βοηθηθεί. Καταλαβαίνω λοιπόν πως ναι, γίνεται κάποιες φορές με καλές συμβουλές και είναι τόσο ανακουφιστικό που συμβαίνει, ευχαριστώ που μου το θύμησες. Επίσης συμφωνώ απόλυτα με τη φράση της Rosa ''Αλλού είναι το ζήτημα.γιατί επιμένεις να νομίζεις ότι δεν θα επιβιώσεις χωρίς αυτούς.Γιατί;''. Αυτή η φράση για μένα είναι η ουσία της υπόθεσης και για αυτό και μίλησα για πυρηνικούς φόβους. Ίσως ο άνθρωπος αυτός να νιώθει ακόμα αυτόν τον παιδικό φόβο που έχουν τα παιδιά πως χωρίς τους γονείς τους δε θα επιβιώσουν ούτε ψυχικά ούτε σωματικά, κοινός παιδικός φόβος, που ίσως σε αυτόν εξακολουθεί να υφίσταται αφού δε 'μεγάλωσε'. Το ότι έκανε παιδί είναι άσχετο, παιδιά κάνουν και όσοι μεγάλωσαν στο σώμα και όχι ψυχικά, συμβαίνει δυστυχώς πάρα πολύ συχνά. Όταν έχει κανείς παιδί δεν ξεπερνάει πάντα τους φόβους του προκειμένου να το προστατεύσει. Όχι αν οι φόβοι είναι πολύ βαθείς και τρομακτικοί.Όλα αυτά βέβαια μπορεί να μην ισχύουν, ο ανθρώπινος ψυχισμός είναι τόσο πολύπλοκος, που κάνει αυτές τις κουβέντες λίγο... του ποδαριού. Τα λέω λοιπόν αυτά που λέω, εν γνώσει αυτής της παραμέτρου. Όμως εδώ ανταλλαγή γνωμών κάνουμε, σωστά;Χρησιμοποίησα τη λέξη ΄οδηγίες' γιατί αυτό ένιωσα έντονα με τις πολλές και κοφτές ερωταπαντήσεις που του έθεσε η Rosa και με τη συχνή χρήση προστακτικής. Ίσως έχεις δίκιο και έκανα λάθος.
Έκανα σίγουρα εγώ ένα λάθος:και όταν έχει κανείς παιδί, *οφείλει να* ξεπερνάει τους φόβους του προκειμένου να το προστατεύσει Πηγή: www.lifo.grΘα μου πεις, χαίρω πολύ, το θέμα είναι αν μπορεί. Αυτό χρειάζεται ο #1, να χωνέψει ότι είναι πατέρας πρωτίστως, όχι παιδί. Αυτό γίνεται και μ'ένα γερό ταρακούνημα, που κατά τα φαινόμενα, αποζητά, αφού στέλνει ερώτηση.Αλλάζει η σκέψη με κατάλληλες συμβουλές, φυσικά. Όταν οι συμβουλές είναι ρεαλιστικές, λαμβάνοντας υπόψη τα αντικειμενικά και υποκειμενικά δεδομένα, όταν δίνονται με πραγματικό ενδιαφέρον για τη βελτίωση μιας κατάστασης, και όχι προτείνοντας λύσεις διεκπεραιωτικά. Όταν ο ενδιαφερόμενος ψάχνει λύση στ'αλήθεια και δε θέλει απλώς να μηρυκάζει το πρόβλημα. Και όταν δε προσδοκά να του λύσει το πρόβλημα μια συμβουλή, αλλά να τον βοηθήσει να σκεφτεί, έστω κι αν στο τέλος την απορρίψει. Όπως έλεγε η μαμά μου, απ'όλους κάτι μαθαίνεις, και από τον στραβό, μαθαίνεις πώς είναι ο σωστός. Έτσι και οι συμβουλές, και λάθος να είναι, αν σε νοιάζει, τις χρησιμοποιείς για να σκεφτείς τη σωστή.Και βέβαια ανταλλαγή απόψεων κάνουμε, ήθελα κιόλας να το σημειώσω πως με φιλική διάθεση γράφω (σχεδόν πάντα, όταν δεν το κάνω είναι ολοφάνερο, έτσι νομίζω) αλλά ξεχάστηκα! Ο τρόπος της rosa στα δικά μου μάτια, ήταν αυτός που θα μαλώναμε έναν έφηβο, με περιεχόμενο που απευθύνεται σε ενήλικα. Και νομίζω είναι ο κατάλληλος γιατί όσες φορές τον χρησιμοποίησα (ερασιτεχνικά και στο παρελθόν) έκανε θαύματα.
#7 Αξιαγάπητη Λένα, ωραία η ατάκα σου. Έτσι ακριβώς χρειάζεται: να είμαστε ετοιμόλογες, με χιούμορ υφέρπουσας ειρωνείας. Εξάλλου δεν χρειάζεται να πιάνουμε τα 'μπαλάκια' που μας πετάνε... Κι εγώ έχω μια ατάκα, μπορεί να ακούγεται χαζή, αλλά αποδεικνύεται αφοπλιστική όταν κανείς διανοηθεί να μου πει (και είμαι 56 χρονών άνθρωπος): "μα είσαι γυναίκα!". Απαντάω τότε, κοιτώντας από πάνω προς τα κάτω μέσα στα μάτια: "δεν ξέρω τίποτα! έχω άλλοθι".